ποίηση
Το Παράθυρο
Τα Παράθυρα
Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαριές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για να βρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θα ‘ναι παρηγοριά.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τα βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θα ‘ναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.
Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984
(φωτογραφία Θάνος Τσιμέκας)
πήγαινα το δρόμο, δρόμο…
Ο πόνος είναι αναπόφευκτος· η δυστυχία, όμως, είναι επιλογή – που θαλεγε κι ο Χαρούκι Μουρακάμι, και εμείς στα μέρη μας τον πόνο τον τραγουδάμε και την δυστυχία την αρνιόμαστε την πολεμάμε δεν την πολεμάμε;
αφιερωμένο στην καλή φίλη Γιούλα Ράπτη
σου γράφω από ένα τόπο μακρινό…
Αρχές Δεκέμβρη , ταξίδι με πλοίο της γραμμής , το Αιγαίο κλεισμένο σε ένα ποτήρι νερού, οι αέρηδες δεν είναι εδώ, ο ήλιος κρέμεται σαν την λάμπα στο κέντρο του δωματίου .
σκέψεις καταστρώματος
μια εικόνα και η φωνή…
ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ ΜΑΚΡΙΝΟ
Εδώ έχουμε, γράφει, έναν ήλιο μόνο κάθε μήνα, και για λίγο. Τρίβουμε τα μάτια μας μέρες πρωτύτερα. Μάταια όμως. Καιρός αδυσώπητος. Ο ήλιος δεν έρχεται παρά στην ώρα του.
Έπειτα έχουμε ένα σωρό πράγματα να κάνουμε, όσο βαστάει το φως, έτσι που μόλις προφταίνουμε να κοιταχτούμε λίγο.
Εκείνο που είναι δύσκολο για μας τη νύχτα, είναι όταν πρέπει να δουλέψεις, και πρέπει: γεννιούνται ακατάπαυστοι νάνοι.
ΑΝΡΙ ΜΙΣΩ
1899-1984
μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης
Ας λήξουν…
ας μας συνοδεύουν τούτα τα λόγια στις μέρες στα χρόνια που έρχονται…
«Ας λήξουν»
Ποίηση-Απαγγελία
Μανόλης Πολέντας
η απαγγελία του Μανώλη Πολέντα, οργή αλλά δεν είναι οργή, σαν τσουνάμι που σκάει, δεν καταστρέφει αλλά αποκαλύπτει την ομορφιά της ζωής.
και στο τέρμα του μοναδικού μας ταξιδιού μήτε πολιτεία μήτε και λιμάνι…
boat or ship, a set on Flickr.
Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.
Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες,
τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Κι ό, τι πιο όμορφο,
Κι ό, τι πιο όμορφο θα θελα να σου πω,
Δε στο ‘πα ακόμα, δε στο ‘πα ακόμα.
Η πιο όμορφη θάλασσα …
Τις πιο όμορφες μέρες, …
Κι ό,τι πιο όμορφο …
Ναζίμ Χικμέτ
Υ.Γ.ο τίτλος του ποστ είναι από το ποίημα του Χικμέτ «Ταξιδεύοντας «
Λάθος Τρένο..
μας πάει στις θάλασσες που τόσο λαχταράμε…
Αποσπάσματα απο το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη «Το ταξίδι που λέγαμε» απο τις εκδόσεις Καλέντης
Μουσική – Ενορχήστρωση – Programming: Μαρία Πανοσιάν
Πιάνο: Μαρία Πανοσιάν
cd Πατώματα Βρεγμένα
Σ’όλη μου τη ζωή υποτίθεται ότι εψαχνα για ασφάλεια.
Κάπου να ακουμπήσω.
Κάπου να νιώσω προστασία.
Ψεύδος!Ψεύδος πλανερό.
Η αλήθεια είναι πως με παρέσερνε ένα άγριο κύμα.
Μια μανία αυτοκαταστροφής.
Ακόμα κι’αυτή η ψευδεπίγραφη ανάγκη της ασφάλειας παγίδα ήταν.
Για συντριβή.
Ήθελα να οδηγήσω την ψυχή μου στο λαγούμι της ασφάλειας για να την ξεκοκκαλίσω με την ησυχία μου.
Αυτό ήταν.
Καλέ τι να τα κάνω εγώ τα λουκέτα,τους σύρτες και τις κλειδαριές;
Αν δε διέκρινα στο βάθος του ορίζοντα ένα λυσσασμένο σκύλο να έρχεται ορμητικά καταπανω μου
με σκοπό να με ξεσκίσει,δε μπορούσα να ανάψω ηδονικά το τσιγαράκι και να θαυμάσω το ηλιοβασίλεμα.
Την έφαγα τη σουγιαδιά αλλά μυαλό δεν έβαλα.
Ποτέ δεν πέρασα απο κόσκινο τις φιλίες μου.
Περάστε κόσμε!
Μια ζωή!
Και ξέρω οτι θα το ξανακάνω κι’ας την πάτησα.
Και θα την ξαναπατήσω.
Όταν τα κάνω θάλασσα δεν θέλω να μου χώνουν το κεφάλι μέσα να πνιγώ.
Ούτε να μου πιάνουν το λαιμό για να με σώσουν.
Να μου δείχνουν μόνο πιο πέρα, στην άκρη του ορίζοντα τα θαλασσοπούλια.
Είναι άνοιξη!
Απόβραδο!
Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα.
Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να κουβαλήσει τόση ομορφιά.
Σαν να φορτώνεις στην ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι.
Φουσκώνουν οι φλέβες μου. Πονάει το αίμα μου.Παλεύουν να βλαστήσουν οι σπόροι μέσα μου και δεν υπάρχει χώμα να ριζώσουν.
Δεν υπάρχει αρκετό νερό να ποτιστούν.
Όταν έπρεπε να κόψω όλους τους άγριους θάμνους να ελευθερωθεί το τοπίο, δεν το κανα.
Λυπήθηκα τα φίδια που δεν θα χαν φωλιές να κρυφτούν.
Όταν έπρεπε να φυλάξω λίγο νερό για ώρα ανάγκης δεν το κανα.
Λυπήθηκα τα αδέσποτα που διψούσαν.
Τώρα;
Πως να φυτρώσουν οι βολβοί;
Πως να ποτιστούν τα όνειρα;
Παρ’όλα αυτά δε λέω πως δε βρίσκω κάποιες λύσεις.
Πάντα υπάρχει ένα ξεχασμένο άδειο κονσερβοκούτι στην ψυχή μου.
Μου φτάνει για να φυτέψω ένα λουλούδι »εποχιακό».
Δεν ξερω αν υπάρχει αλλο πλάσμα επι της γης που ν αγαπάει τόσο το εφήμερο όσο εσύ μου είπε κάποτε ένας εραστής μου.Αμέ υπάρχει, οι πεταλούδες του απάντησα.
Εγώ οτι νιώθω, οτι σκέφτομαι, οτι συναντώ το ζουλάω άθελα μου, το σφίγγω περισσότερο απ’ότι χρειάζεται. Περισσότερο απ’ότι πρέπει.
Καμιά φορά και χωρίς να το επιθυμώ το πετάω.
Ακόμα κι αν είναι το καλύτερο.
Ακόμα κι αν το αγαπάω.
Ακόμα κι αν μην άξιζε να το αγαπήσω……
ή ακόμα κι ας μην άξιζα εγώ να αγαπηθώ.
Εξώφυλλο-Χαριτίνι Κυριάκου
Εικαστική επιμέλεια-Άννι Δαμιανού
cd label : OnAir music – 2011 –
Music-Instrumentation – programming by Maria Panosian 2011
Piano : Maria Panosian
Cover-Haritini Kyriakou
Artwork-Annie Damianou
Αύριο Φώς
Την νύχτα της Πρωτομαγιάς του 76 ο Παναγούλης σκοτώθηκε σε «ύποπτο» τροχαίο δυστύχημα στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης.
Αύριο Φώς
Γέλια ζωής
Χαρές μακρυνές
Σκέψεις αγάπης
Στιγμές φωτεινές
Ελπίδες θρεμμένες
Πίστης δουλειά
Μνήμες κρυμμένες
Πόνου Φωτιά
Λεύτερη σκέψη
Δούλο κορμί
Θλιμμένη όψη
Χαρούμενη ορμή
Τέτοιο σημάδι
Αγώνα αδελφός
Τώρα σκοτάδι
Αύριο φώς
Αλέκος Παναγούλης
εμείς οι ναυτεργάτες σύντροφοί σου , σου αφήνουμε λίγο ,φιλτραρισμένο από τα μάτια μας , θαλασσινό νερό. Είναι μαζεμένο από της θάλασσας τον καθάριο βυθό…Γειά σου
Αυτά είπε ο ναυτεργάτης Χρήστος Παντελίδης στην κηδεία του Νίκου Καββαδία ,στις 11 Φεβρουαρίου 1975 .
Αγαπημένε μας σύντροφέ ποιητή
Ο χθεσινός άνεμος έφερε σε μας τους ναυτεργάτες το πιο θλιβερό ραπόρτο . Το φορτηγό που περίμενες να σε πάρει , καθυστέρησε. Είναι τραβερσωμένο καταμεσίς του ωκεανού , ζωσμένο πούσι. Στα ποστάλια τέλειωσαν τα ματσακονίσματα .Οι ναύτες, κρεμασμένοι στις σκαλωσιές ,βάφουν τις άγκυρες τραγουδώντας τα δικά σου τραγούδια. Οι καπεταναίοι δοκιμάζουν την μπουρού. Το σάρβευ σε λίγο τελειώνει. Ένας μαρκόνης ανήσυχος, χθες αργά έστειλε το ραπόρτο στ’ αγαπημένα σου Μαραμπού , να μην γρυλλίζουν πια…‘‘ Αν ο Κολόμπος ανακάλυψε την Αμερική, εμείς βρήκαμε την δικιά μας ήπειρο να ξεμπαρκάρουμε…’’ μας έλεγες. Μα εσύ τη βρήκες . Ποιο τσακισμένο καραβοφάναρο σε πέταξε σ’ τούτες εδώ τις στεριές ; Πες μας αν είναι αυτό το λιμάνι που άθελά σου φουντάρισες. Τοίμασε για μας ένα ντοκ να δέσουμε πριμάτσα…
Ο Μάρτης! Αχ αυτός ο Μάρτης! Ξαναγεννιόσουν κάθε Μάρτη! Άργησε φέτος . Όπως άργησε και το φορτηγό . Με το φορτηγό που θα αποχαιρετούσες τους γνωστούς απ’ όλα τα λιμάνια του κόσμου…Όλα άργησαν για σένα φέτος. Μονάχα ’συ βιάστηκες για το ταξίδι σου τ’ αλαργηνό . Αγαπημένε μας ποιητή .Καλό ταξίδι .
Δεν κουνάμε τα μαντήλια μας . Αυτό είναι για τους αταξίδευτους στεριανούς. Εμείς τα δικά μας τα πλέξαμε σαλαμάντρα .Και θα δέσουμε τις καινούργιες παντιέρες στα ξάρτια . Τις παντιέρες που στο κέντρο τους θάχουν τη γαλάζια σου ζωγραφιά .
Αδερφέ μας ποιητή. Ξεκουράσου στη τελευταία σου κουκέτα . Στην πιο μικρή καμπίνα που γνώρισε ποτέ ναυτικός …Εμείς θα πάμε για σκάντζα βάρδια . Ενα καράβι που πλέει αλάργα , χαμένο στο πούσι , αν βρείς την ρότα του θα μας πάρει .
Για καλό κατεβόδιο , εμείς οι ναυτεργάτες σύντροφοί σου , σου αφήνουμε λίγο ,φιλτραρισμένο από τα μάτια μας , θαλασσινό νερό. Είναι μαζεμένο από της θάλασσας τον καθάριο βυθό…Γειά σου
Χρήστος Παντελίδης
Αρχείο Ζυράννας Ζατέλη
Ιανουάριος 1981,τεύχος 1 Οδός Πανός
Υ.Γ. ευχαριστώ από τα βάθυ της καρδιάς τον φίλο μου τον Κληρούχα τον Γιάννη Καχραμάνη γιατί μου ‘‘φανέρωσε’’ τούτα τα θαλασσινά λόγια.
Υ.Γ. το Θέμα για τον Νίκο Καββαδία είναι παλιό και περιλαμβάνεται και στην σελίδα Ιστορίες του νερού και της θάλασσας .Αφορμή τα 34 χρόνια απο το τελευταίο ταξίδι του…
<
Εν μεγάλη Ελληνική Αποικία 2011 μΧ…
Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.
Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.
Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.
Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-
Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
χόρεψε απάνω στο φτερό του καρχαρία…
η φωνή του Νίκου καββαδία:
«χόρεψε απάνω στο φτερό του καρχαρία ,
παίξε στον άνεμο την γλώσσα σου και πέρνα ,
εδώ σε λέγανε Ιουδίθ αλλού Μαρία
το φίδι σκίεται στο βράχο μεθυσμένο»
«εδώ μεσάνυχτα»
Ο Κώστας Τριπολίτης κάθε Τρίτη μεσάνυχτα παρουσιάζει στο Δεύτερο Πρόγραμμα (103,7 FM) την εκπομπή “Εδώ μεσάνυχτα“. Μια ώρα με αναγνώσεις ποιημάτων, κυρίως σύγχρονων Ελλήνων ποιητών, τραγούδια από την ελληνική και ξένη δισκογραφία και καυστικό σχολιασμό της επικαιρότητας. Από τους σημαντικότερους ποιητές-στιχουργούς-διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Πολύτιμος ως είδος εν ανεπαρκεία και κοφτερός σαν τις λέξεις του:
Επιβάτης στην εξουσία αυτού του κράτους
που τα κάγκελά του χτίζει
υπογράφοντας θανάτους.
Τούτες τις μέρες τούτους τους καιρούς τα λόγια του ποιητή σαν το αγέρι το θαλασσινό μυρίζουν
Στη νύχτα που έρχεται
Ξεκινάμε ανάλαφροι, καθώς η γύρη
που ταξιδεύει στον άνεμο.
Γρήγορα πέφτουμε στο χώμα
ρίχνουμε ρίζες, ρίχνουμε κλαδιά
γινόμαστε δέντρα που διψούν για ουρανό
κι όλο αρπαζόμαστε με δύναμη απ’ τη γη.
Μας βρίσκουν τ’ ατέλειωτα καλοκαίρια
τα μεγάλα κύματα. Οι άνεμοι, τα νερά
παίρνουν τα φύλλα μας. Αργότερα
πλακώνουν οι βαριές συννεφιές
μας τυραννούν οι χειμώνες κι οι καταιγίδες.
Μα πάντα αντιστεκόμαστε, ορθωνόμαστε
πάντα ντυνόμαστε με νέο φύλλωμα.
Ωσότου φτάνει ένας άνεμος παράξενος
-κανείς δεν ξέρει πότε κι από που ξεκινά-
μας ρίχνει κάτω μ’ όλες μας τις ρίζες στον αέρα.
Για λίγο ακόμα, μες στη φυλλωσιά μας
κάθεται κρυμμένο – να πει μια τρίλια του
στη νύχτα που έρχεται – ένα πουλί.
Νίκος Γκάτσος
το μήνυμα της Κούνεβα και ένα Σώμα
Η Κούνεβα μέσα απο την Ενταντική στέλνει μήνυμα:
και ένα ποίημα του Κουβάνου Louis Rogelio Nogueras :
ΣΩΜΑ
Αυτό είναι το σώμα μου:είναι δυνατό σαν μια δάφνη
αλλά δεν γεννήθηκα στη Δήλο:
δεν είμαι Απόλλωνας, γι’αυτό αν πηγαίνω στην παλαίστρα
μπορεί να με νικήσει κάποιός άλλος.
είμαι ικανός στο δόρυ και επιδέξιος στο σπαθί
πήρα μέρος σε πολλές μάχες
αλλά δεν είμαι Άρης, ο πολεμικός θεός,
και μπορεί να με σκοτώσουν στην επόμενη σύγκρουση.
Όχι όμως απο τους Διόσκουρους απο τον Έρμη,
γιό του Διός και Θεό της ρητορικής.
είμαι καλός ναυσιπλόος στο κουπί, στο πανί μου αρέσει,
στο πλοίο μου, να πλανώμαι στη θάλασσα μακριά απο την ακτή
αλλά εγώ δεν ορίζω τα κύματα και τους ανέμους
όπως ο Ποσειδώνας , ο βασιλιάς των θαλασσών.Είμαι δίκαιος ,αλλά δεν θα δικάσω
μετά τον θάνατό μου όπως ο Μίνωας.
Δεν θα μπορούσα να καταβάλλω μ’ ένα χτύπημα έναν ταύρο, όπως ο Ηρακλήςδεν θα μπορούσα να σκοτώσω το Μινώταυρο ,σαν το Θησέα
ποτέ δεν θα αποκτήσω μια πανοπλία φτιαγμένη απο τον Ήφαιστο
ούτε μια ωραία γυναίκα σαν την Αφροδίτη.
Γιατί η κατοικία μου είναι στη Ρώμη, όχι στον Όλυμπο.
Δεν είμαι άλλο απο ένας κοινός θνητός,
ένας άνθρωπος
αλλά δυνατός , ικανός, ευφυής και δίκαιος,
στα ανθρώπινα μέτρα.
και αυτό είναι αρκετό.
Υ.Γ.1 το σημείωμα της Κατερίνας Κούνεβα το βρήκα στο ιστολόγιο π. Λίβυος
Υ.Γ.2 το ποίημα το ανέσυρα απο το βιβλίο του Ρήγα Καππάτου και του Pedro Lastra «Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ» απο τις εκδόσεις ΕΚΑΤΗ
Αγαπημένε μας σύντροφέ ποιητή…
Αυτά είπε ο ναυτεργάτης Χρήστος Παντελίδης στην κηδεία του Νίκου Καββαδία ,στις 11 Φεβρουαρίου 1975 .
Αγαπημένε μας σύντροφέ ποιητή
Ο χθεσινός άνεμος έφερε σε μας τους ναυτεργάτες το πιο θλιβερό ραπόρτο . Το φορτηγό που περίμενες να σε πάρει , καθυστέρησε. Είναι τραβερσωμένο καταμεσίς του ωκεανού , ζωσμένο πούσι. Στα ποστάλια τέλειωσαν τα ματσακονίσματα .Οι ναύτες, κρεμασμένοι στις σκαλωσιές ,βάφουν τις άγκυρες τραγουδώντας τα δικά σου τραγούδια. Οι καπεταναίοι δοκιμάζουν την μπουρού. Το σάρβευ σε λίγο τελειώνει. Ένας μαρκόνης ανήσυχος, χθες αργά έστειλε το ραπόρτο στ’ αγαπημένα σου Μαραμπού , να μην γρυλλίζουν πια…‘‘ Αν ο Κολόμπος ανακάλυψε την Αμερική, εμείς βρήκαμε την δικιά μας ήπειρο να ξεμπαρκάρουμε…’’ μας έλεγες. Μα εσύ τη βρήκες . Ποιο τσακισμένο καραβοφάναρο σε πέταξε σ’ τούτες εδώ τις στεριές ; Πες μας αν είναι αυτό το λιμάνι που άθελά σου φουντάρισες. Τοίμασε για μας ένα ντοκ να δέσουμε πριμάτσα…
Ο Μάρτης! Αχ αυτός ο Μάρτης! Ξαναγεννιόσουν κάθε Μάρτη! Άργησε φέτος . Όπως άργησε και το φορτηγό . Με το φορτηγό που θα αποχαιρετούσες τους γνωστούς απ’ όλα τα λιμάνια του κόσμου…Όλα άργησαν για σένα φέτος. Μονάχα ’συ βιάστηκες για το ταξίδι σου τ’ αλαργηνό . Αγαπημένε μας ποιητή .Καλό ταξίδι .
Δεν κουνάμε τα μαντήλια μας . Αυτό είναι για τους αταξίδευτους στεριανούς. Εμείς τα δικά μας τα πλέξαμε σαλαμάντρα .Και θα δέσουμε τις καινούργιες παντιέρες στα ξάρτια . Τις παντιέρες που στο κέντρο τους θάχουν τη γαλάζια σου ζωγραφιά .
Αδερφέ μας ποιητή. Ξεκουράσου στη τελευταία σου κουκέτα . Στην πιο μικρή καμπίνα που γνώρισε ποτέ ναυτικός …Εμείς θα πάμε για σκάντζα βάρδια . Ενα καράβι που πλέει αλάργα , χαμένο στο πούσι , αν βρείς την ρότα του θα μας πάρει .
Για καλό κατεβόδιο , εμείς οι ναυτεργάτες σύντροφοί σου , σου αφήνουμε λίγο ,φιλτραρισμένο από τα μάτια μας , θαλασσινό νερό. Είναι μαζεμένο από της θάλασσας τον καθάριο βυθό…Γειά σου
Χρήστος Παντελίδης
Αρχείο Ζυράννας Ζατέλη
Ιανουάριος 1981,τεύχος 1 Οδός Πανός
Υ.Γ. ευχαριστώ από τα βάθυ της καρδιάς τον φίλο μου τον Κληρούχα τον Γιάννη Καχραμάνη γιατί μου ‘‘φανέρωσε’’ τούτα τα θαλασσινά λόγια.
Υ.Γ. το Θέμα για τον Νίκο Καββαδία είναι παλιό και περιλαμβάνεται και στην σελίδα Ιστορίες του νερού και της θάλασσας .Αφορμή τα 34 χρόνια απο το τελευταίο ταξίδι του…
<
Μαύρο Νερό
Στη νύχτα που έρχεται
Ξεκινάμε ανάλαφροι, καθώς η γύρη
που ταξιδεύει στον άνεμο.
Γρήγορα πέφτουμε στο χώμα
ρίχνουμε ρίζες, ρίχνουμε κλαδιά
γινόμαστε δέντρα που διψούν για ουρανό
κι όλο αρπαζόμαστε με δύναμη απ’ τη γη.
Μας βρίσκουν τ’ ατέλειωτα καλοκαίρια
τα μεγάλα κύματα. Οι άνεμοι, τα νερά
παίρνουν τα φύλλα μας. Αργότερα
πλακώνουν οι βαριές συννεφιές
μας τυραννούν οι χειμώνες κι οι καταιγίδες.
Μα πάντα αντιστεκόμαστε, ορθωνόμαστε
πάντα ντυνόμαστε με νέο φύλλωμα.
Ωσότου φτάνει ένας άνεμος παράξενος
-κανείς δεν ξέρει πότε κι από που ξεκινά-
μας ρίχνει κάτω μ’ όλες μας τις ρίζες στον αέρα.
Για λίγο ακόμα, μες στη φυλλωσιά μας
κάθεται κρυμμένο – να πει μια τρίλια του
στη νύχτα που έρχεται – ένα πουλί.
ΝΊΚΟς ΓΚΆΤΣΟΣ
Υ.Γ. στην γωνιά του δρόμου, ακουμπισμένος στον βρώμικο τοίχο
αναμένω στην νύχτα που έρχεται ,το πουλί ,την μέρα να φέρει.
Πρώτα η νύχτα και μετά η μέρα
πρώτα η μέρα και μετά η νύχτα
στην σειρά…και ύστερα πάλι και πάλι…
Αχ κυρίε Νίκο δεν είσαι εδώ…
12 Μαίου του 1992 ο Νίκος Γκάτσος επέστρεψε στην Ασέα ,την γενέτειρα του, πλήρης ημερών και γνώσεων.
Μου το θύμισε ο «αδελφός» μου ο Κληρούχας.
(η φωτογραφία είναι της εξαιρετικής φωτογράφου chr1979 )
Χοντρομπαλού
Μια Κυριακή στην Κοκκινιά
στην παιδική μου γειτονιά
είδα μια γριά χοντρομπαλού
που ο νούς της έτρεχε αλλού.
Την κοίταξα με κοίταξε
σαν κουκουβάγια σε μπαξέ
και μου ‘πε με φωνή θολή
που μάνα θύμιζε τρελή:
«Σε χώμα φύτρωσα ζεστό
αιώνες πρίν απ’ το Χριστό.
Ζούσα καλά και ευχάριστα
κι έπαιρνα μόνο άριστα.
Μα σαν προχώρησε ο καιρός
έγινε ο κόσμος μοχθηρός
και με βάτεψανε ,που λες,
αράδα βάρβαρες φυλές.
Σελτζούκοι Σλάβοι Ενετοί
λες κι ήταν όλοι τους βαλτοί.
Τότε κατάλαβα γιατί
καμένο ήμουνα χαρτί
δίχως χαρά δίχωςγιορτή .
Σιγά σιγά και ταπεινά
μ’ αγώνες και με βάσανα
καινούργια έβγαλα φτερά
μα ήρθαν τα χειρότερα.
Είδα τα ίδια μου παιδιά
να δίνουν σ’ άλλους τα κλειδιά
και με χιλιάδες ψέματα
με προδοσίες και αίματα
να μου σπαράζουν την καρδιά.
Γι αυτό μια νύχτα σκοτεινή
Θ’ ανέβω στην Καισαριανή
με κουρασμένα βήματα
να κλάψω για τα θύματα
στ’ αραχνιασμένα μνήματα.
Κι εκεί ψηλά στον Υμηττό
αντίκρυ στο Λυκαβηττό
μικρό κεράκι θα κρατώ
να φέγγει χρόνους εκατό.»
απο «ΤΑ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ» του Νίκου Γκάτσου.
χωρίς να είμαστε τίποτ’άλλο παρά μόνο άνθρωποι
χθες στο βάθος του δρόμου άκουσα μια μουσική να παιζει…..
Η μελωδία της ευτυχίας -Μάνος Χατζιδάκις
χθες στο βάθος του δρόμου άκουσα ψίθυρους….
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα
Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές
Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
Από φόβο μήπως έρθουμε
Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.
Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,
Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,
Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,
Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά
Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.
Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,
Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.
Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,
Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,
Είναι ο σκοπός και το τέλος.
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.
ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ
1914-1953
μετάφραση: Βίλκη Τσελεμέγκου-Αντωνιάδου
ΤΟ ΧΕΡΙ 
