Αργεντινή
περί Αργεντινής
ΦΑΙΔΡΟΙ «ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΛΟΓΟΙ»…
Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΥ *
Σκεφθείτε έναν σημαντικό αθλητικό σύλλογο, που «βουλιάζει» εξ αιτίας των επιλογών κάποιου ανεκδιήγητου μεγαλοπαράγοντα. Η ομάδα υποβιβάζεται, καταχρεώνεται, κινδυνεύει να διαλυθεί. Ο «τιμονιέρης» αποκαθηλώνεται, ο σύλλογος αναστυλώνεται, ανακάμπτει και σταθεροποιείται -επί χρόνια- σε υψηλά επίπεδα. Αργότερα αρχίζει να «αγχομαχά». Χάνει έδαφος, χωρίς όμως να έχει – έως τώρα – γκρεμοτσακιστεί, όπως επί των ημερών του μεγαλοπαράγοντα. Τι κάνει εκείνος; Πλημμυρισμένος από βλακώδη, κομπλεξική χαιρεκακία, διατυμπανίζει ότι η ομάδα βασανίζεται επειδή απέρριψε το δικό του, «σοφό» μοντέλο διαχείρισης. Ναι, εκείνο που την είχε οδηγήσει στον πάτο!
Αρκετές αληθινές ιστορίες του διεθνούς ποδοσφαίρου έχουν εξελιχθεί περίπου έτσι. Ακριβώς έτσι, ίσως καμία: πού να βρεθεί παράγοντας με τόση ξετσιπωσιά; Βρίσκεται, όμως, το αντίστοιχό του στη σφαίρα της πολιτικής και της οικονομίας. Αρκεί να βάλουμε στη θέση της ομάδας την Αργεντινή και να εκλάβουμε ως μεγαλοπαράγοντα το νεοφιλελευθερισμό που την οδήγησε στην εφιαλτική τετραετία 1999 -2002. Διάβολε, ως πού μπορεί να φθάσει ο «ιδεολογικός χουλιγκανισμός» όσων αναζητούν «δικαίωση» στην ιδέα ότι η Αργεντινή δεν θα ασθενούσε σήμερα, εάν τότε είχε αφεθεί μέχρι τέλους – του δικού της τέλους- στο καταφανώς θανατηφόρο, μονεταριστικό χειρουργικό τραπέζι;
Δεν αλλάζουν τα γεγονότα, όσο κι αν φωνάζουν οι απανταχού ρεβανσιστές «της αγοράς», στις τάξεις των οποίων οι ημέτεροι μουτζαχεντίν των Μνημονίων συγκροτούν την πλέον απλοϊκή και υστερική συνιστώσα.Διότι, σύμφωνοι, για τις ακριβείς αιτίες, το βάθος, την έκταση των σημερινών οικονομικών προβλημάτων της Αργεντινής, για το τι πρέπει να καταλογιστεί στην κυβέρνηση της Κριστίνα Κίρχνερ, μπορούν να γίνουν πολλές και σοβαρές συζητήσεις. Δεν περιμένουμε ασφαλώς να συμμετάσχουν σε αυτές οι «δικοί» μας «παπαγάλοι». Δεν αξιώνουμε καλλιγραφίες από της Μυλωνούς τα οπίσθια. Μόνο τερματισμό της εκούσιας, προσποιητής αμνησίας.
Βολεύει – δεν βολεύει τα «παπαγαλάκια», την Αργεντινή την έπνιξε το 1999 -2002 το νεοφιλελεύθερο «τσουνάμι» Μένεμ της δεκαετίας του ’90, καθώς και τα «γιατροσόφια» της ιδιότυπης τρόικας ΔΝΤ, Παγκόσμιας Τράπεζας και ΗΠΑ, οι οποίες θεωρούσαν την Αργεντινή οικονομική «πίσω αυλή» τους. «Πυλώνες» της ολέθριας «νεοθατσερικής» πολιτικής του Κάρλος Μένεμ ήταν η θέσπιση (1991) της ισοτιμίας πέσο – δολαρίου (1:1), η συμπίεση των μισθών προς τα κάτω, οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις. Οι περίπου 400 επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν αντιστοιχούσαν στο 7% του εθνικού προϊόντος. Η περαιτέρω «ώθηση» που δεν δόθηκε ποτέ – με τις ιδιωτικοποιήσεις- στην παραγωγή της χώρας περίσσεψε στον τομέα της διαφθοράς.
Διαρκώς συρρικνωνόταν το ΑΕΠ στη «μαύρη» τετραετία 1999 -2002. Σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, μειώθηκε κατά 3,39% το ’99, κατά 0,79% το 2000, κατά 4,41% το 2001 και κατά … 10,89% το 2002. Η ανεργία; Στο 18,30% το 2001, στο 17,90% το 2002. Η φτώχεια; Κάλπαζε. Ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα, άκρως ενοχλητικό για τους εγχώριους καθεστωτικούς – μνημονιακούς «αργεντινολόγους», είναι ότι στην χρεοκοπημένη Αργεντινή το ΑΕΠ δεν έπεσε συνολικά τόσο, όσο στην Ελλάδα που «διασώζεται». Ούτε η ανεργία πλησίασε το δικό μας «30% παρά κάτι»!
Η συνέχεια, όμως, επιφυλάσσει και ενοχλητικότερο συμπέρασμα: τόσο το «ως εδώ και μη παρέκει» του Νέστορ Κίρχνερ προς τους διεθνείς τοκογλύφους (2003), όσο και το πρόγραμμα «αριστερόστροφου κεϋνσιανισμού» που υλοποιήθηκε έκτοτε, τελεσφόρησαν αμέσως. Στην πενταετία 2003 – 2007 όχι μόνο τερματίστηκε η καθίζηση του ΑΕΠ, αλλά η ανάπτυξη «έτρεξε» με ρυθμούς που θα ζήλευαν όλες οι χώρες -πλην Κίνας: 8,84%, 9,03%, 9,18%, 8,47%, 8,65%... Όσο για την ανεργία, αυτή μειωνόταν σταθερά – από το 16,1% του 2003 στα μονοψήφια νούμερα των τελευταίων ετών: 8,5% (2007), 7,8% (2008), 8,6 % (2009). Η ανεργία του δεύτερου τριμήνου του 2013 καταμετρήθηκε στο 7,2%.Τα ποσοστά αυτά δεν συνιστούν μεγάλη βελτίωση μόνο εν συγκρίσει προς το έρεβος του 1999 – 2002. Στην «καρδιά» της νεοφιλελεύθερης περιόδου Μένεμ, στην πενταετία 1994- 1998, η ανεργία έφθανε, κατά ετήσιο μέσο όρο, στο 15,2%…
Ασφαλώς η καπιταλιστική Αργεντινή των Κίρχνερ δεν ενσαρκώνει την κοινωνία των ονείρων μας. Παραμένει άλλωστε χώρα έντονων ανισοτήτων, παρά την αναδιανομή εισοδήματος που έγινε κατά την τελευταία δεκαετία του «αριστερού περονισμού». Αξίζει να αναλυθούν διεξοδικά, σε άλλο σημείωμα, λάθη και αδύνατα σημεία της πολιτικής Κίρχνερ- από τις αιτίες αύξησης του πληθωρισμού, έως τις ανεπάρκειες στην παραγωγική ανασυγκρότηση. Επί του παρόντος, μία και μόνη επισήμανση: όπως δείχνει και το ιστορικό – έως σήμερα- ζενίθ στο οποίο βρέθηκε τον περασμένο Οκτώβριο η εκλογική απήχηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, στην κοινωνία της χώρας υπάρχει πλέον κι ένα ρεύμα εξ αριστερών κριτικής ή και αμφισβήτησης της πολιτικής Κίρχνερ. Ένα ρεύμα που διαπιστώνει, μεταξύ άλλων, ότι ορισμένες τομές έμειναν ανολοκλήρωτες, ότι πχ δεν αντιμετωπίστηκε αποτελεσματικά η συμμαχία μεγάλων εταιρειών και αγροτών που πολέμησε μανιωδώς τη φορολόγηση των εξαγόμενων αγροτικών προϊόντων, κλπ.
Όλα αυτά, βεβαίως, ουδόλως αναιρούν το βασικό συμπέρασμα: η Αργεντινή έσωσε προ δεκαετίας την κοινωνία της, διαγράφοντας το 75% του χρέους, πρωτίστως επειδή έπαψε να είναι το πειθήνιο θύμα του ΔΝΤ και των αγορών. Όποιες κι αν είναι στο εξής οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, η παρακαταθήκη αυτή δεν αίρεται, παρά μόνο στα λόγια και κείμενα της πολιτικής και δημοσιογραφικής καθεστωτικής αρλουμπολογίας.
Τον περασμένο Δεκέμβριο γινόταν μια απεργία αστυνομικών κι οι «παπαγάλοι» ανακάλυπταν νέο, αντίστροφο… «αργεντινάτσο». Ο φαιδρός ισχυρισμός πως «η Αργεντινή ξαναγύρισε στο 2001- 02» αναπαράγεται σε τέτοιο βαθμό, ώστε πριν από ένα μήνα ηχούσε σαν … αριστεριστής ο Γιώργος Κύρτσος, μόνο και μόνο επειδή επεσήμαινε («Σκάι») ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο τότε και το παρόν. Η μακρόσυρτη δικαστική διελκυστίνδα της Αργεντινής με διάφορους κερδοσκοπικούς οίκους – «γύπες» τροφοδοτεί αμίμητα …ηθικά διδάγματα, όπως: «Να, δεν κέρδισαν τίποτε παραπάνω από εμάς». Για να αποκτήσει κάποια αληθοφάνεια τούτη η ανοησία, τα ελληνικά ΜΜΕ κατά κανόνα αποσιωπούν όσες δικαστικές αποφάσεις αναστέλλουν εντολές πληρωμής εκ μέρους της Αργεντινής (πχ, την πρόσφατη απόφαση εφετείου των ΗΠΑ για τις αξιώσεις του «γύπα» ΝΜL).
Είναι, φυσικά, εξωφρενική κάθε απόπειρα «εξίσωσης» της ελληνικής τραγωδίας με τα της Αργεντινής – πολλώ δε μάλλον κάθε πειρασμός να αναγορευθεί η η δική μας καταβαράθρωση σε «προτιμότερο δρόμο». Τι να συγκρίνει κανείς; Έχοντας διαγράψει το συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα του χρέους της, η Αργεντινή πληρώνει κατά διαστήματα ή δεν πληρώνει καθόλου, κερδίζει χρόνο, επιδίδεται σε πολιτικό και δικαστικό «κλεφτοπόλεμο» – πολλοί λένε, μάλιστα, ότι θα διέθετε ισχυρότερα όπλα, αν είχε προβεί σε ορισμένες νομικές κινήσεις το 2002-03. Το κυριότερο: με τη στάση του, το Μπουένος Άιρες δείχνει ότι η εθνική κυριαρχία μπορεί εμπράκτως να υπερισχύει του βρετανικού ή αμερικανικού δικαίου. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον οικονομικό – κοινωνικό στραγγαλισμό της Ελλάδας, που προσφέρει απόλυτη υπακοή και φορτώνεται χρέος διαρκώς βαρύτερο;
Για όλα είναι ικανοί οι «παπαγάλοι». Αν αύριο χάσει την εξουσία ο Ερντογάν, μπορεί να πουν ότι το πρόβλημα της Τουρκίας χρονολογείται από τότε που εκδιώχθηκε το ΔΝΤ. Αν το 2020 αντιμετωπίσει κάποια σοβαρή οικονομική κρίση ο Ισημερινός, θα ισχυριστούν ότι έφταιγε η διαγραφή του χρέους που πέτυχε η χώρα το 2008. Ποιος ξέρει, ακόμη και κάποιος μελλοντικός σεισμός στην Ισλανδία ίσως αποδοθεί στο θράσος της λιλιπούτειας χώρας που αρνήθηκε να «γδύσει» τους πολίτες της, για χάρη των διεθνών «αρπακτικών». Με τόσα «μαργαριτάρια» που ραίνουν τα βραδινά τηλεοπτικά δελτία, τίποτε δεν είναι να αποκλείεις.
*Δημοσιεύθηκε στο «Πριν» της Κυριακής 2 Φεβρουαρίου 2014
Σαν χτες, πριν από ακριβώς 11 χρόνια…
Μαθήματα και… παθήματα από τη Λατινική Αμερική
Του Γιώργου Τσιάρα
(Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών)
Σαν χτες, πριν από ακριβώς 11 χρόνια, ο λαός της Αργεντινής, με αιχμή του δόρατος τους «νοικοκυραίους» της μεσαίας τάξης και τις κατσαρόλες τους, εξεγέρθηκε ενάντια στην πολυετή λιτότητα, πλημμύρισε την Πλάσα ντε Μάγιο (Πλατεία του Μαΐου) και ανάγκασε τον πρόεδρο Φερνάντο ντε λα Ρούα να εγκαταλείψει εσπευσμένα το προεδρικό μέγαρο «Κάσα Ροσάδα» από την ταράτσα µε το -θρυλικό πλέον και στην Ελλάδα- ελικόπτερο.
Ηταν η έναρξη μιας νέας εποχής για την πλούσια χώρα με τα εκατομμύρια φτωχούς, που έπεσε θύμα του πιο άγριου νεοφιλελευθερισμού, αλλά βρήκε τη δύναμη να αντιδράσει και να αναλάβει ξανά τις τύχες της, ως κυρίαρχο, ανεξάρτητο κράτος.
Το οικονομικό σοκ ήταν όμως τρομερό: Πολλές επιχειρήσεις «πάγωσαν», µε τους (ξένους και ντόπιους) ιδιοκτήτες τους να φεύγουν στο εξωτερικό. Αρκετά εργοστάσια καταλήφθηκαν από τους εργαζομένους τους. Οι τιμές βασικών τροφίμων εκτοξεύτηκαν στα ύψη, όπως και η ανεργία, που ξεπέρασε το 20%. Το κράτος πρόνοιας κατέρρευσε, αλλά υποκαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό από τη δράση των λαϊκών συνελεύσεων, των asampleas, που οργάνωσαν συσσίτια, αυτοσχέδια ιατρεία κ.ά.
Η εκλογή το 2003 του «αριστερού», για τα δεδομένα των περονιστών, Νέστορα Κίρσνερ ήταν η αρχή του τέλους για μια μακρά περίοδο νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, βασικό χαρακτηριστικό της οποίας ήταν ο υπερδανεισμός από το εξωτερικό και το ξεπούλημα (ιδιωτικοποιήσεις, το λένε) του τεράστιου δηµόσιου πλούτου της χώρας σε μια χούφτα εταιρείες, κατ’ εντολή του ∆ΝΤ.
Διαβάστε την συνέχεια ΕΔΩ
(φωτο-γκράφιτι από τους δρόμους του Μπουένος Άιρες)
Το θάρρος του Μπουένος Άιρες
του Κώστα Λαπαβίτσα
Από την αρχή της ελληνικής κρίσης, η Αργεντινή λειτούργησε ως σημείο αναφοράς και φόβητρο. Οι υπερασπιστές των Μνημονίων ισχυρίζονται συχνά ότι προστατεύουν την Ελλάδα από την κατάντια της Αργεντινής. Ατυχέστατες αναφορές έγιναν ακόμη και από επίσημα χείλη προκαλώντας ενόχληση στο Μπουένος Άιρες. Για τους εκεί ιθύνοντες είναι εμφανές ότι η Ελλάδα ακολουθεί την πορεία της χώρας τους προς το χάος κατά το 1998-2001 εφαρμόζοντας την ‘ορθόδοξη’ συνταγή του ΔΝΤ και της ΕΕ. Υιοθετεί τρομακτική λιτότητα, επιδιώκει να δημιουργήσει δημοσιονομικά πλεονάσματα, αποδίδει προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση του χρέους και προσβλέπει στην ανάπτυξη μέσω χαμηλών μισθών και ξένων επενδύσεων.
Ακόμη και το PSI έχει το αργεντίνικο προηγούμενό του. Τον Ιούνιο του 2001 η Αργεντινή έκανε το περιβόητο μεγκακάνχε, δηλαδή εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων με πρωτοβουλία των δανειστών της. Μαζί με το εξίσου περιβόητο μπλιντάχε, δηλαδή θωράκιση με νέα δάνεια από το ΔΝΤ, το μεγκακάνχε υποτίθεται ότι θα έλυνε την κρίση, χωρίς ακρότητες όπως η επιθετική αθέτηση πληρωμών. Η ‘λύση’ δεν κράτησε ούτε έξι μήνες, καθώς η ύφεση έγινε βαθύτερη και η χώρα έφτασε στην κοινωνική κατάρρευση. Ο εμπνευστής της, ο Ντομίνγκο Καβάλο, ο άνθρωπος που ουσιαστικά κατέστρεψε την Αργεντινή κατά τη δεκαετία του 1990, έχει σήμερα μηδαμινή αξιοπιστία στη χώρα του.
Η Αργεντινή έκανε παύση πληρωμών τον Δεκέμβριο του 2001, ενώ κατόπιν ήρε την πρόσδεση του πέσο με το δολάριο και εγκατέλειψε το πρόγραμμα του ΔΝΤ. Ακολούθησαν μήνες βαθιάς κρίσης, καθώς η οικονομία ήταν εξουθενωμένη μετά από τρία χρόνια ‘σωτηρίας’. Αλλά η ανάκαμψη ήρθε και η χώρα μπήκε σε ταχύτατους ρυθμούς ανάπτυξης. Δέκα χρόνια μετά, το ΑΕΠ είναι σχεδόν διπλάσιο, το Μπουένος Άιρες σφύζει από ζωή, η χώρα παραμένει ανοιχτή και με έντονη διεθνή παρουσία. Παράλληλα, η κατανομή του εισοδήματος έχει βελτιωθεί σημαντικά καθώς το μερίδιο της εργασίας στο ΑΕΠ ανέβηκε από περίπου 30% το 2001 στο 50% το 2011.
Η Αργεντινή αντιμετωπίζει τώρα νέα προβλήματα, παρότι η ανάπτυξη για το 2011 ήταν και πάλι ταχύτατη, με ρυθμό 8,9%. Τα εξωτερικά πλεονάσματα περιορίζονται, εμφανίστηκε δημοσιονομική στενότητα, ο πληθωρισμός κινείται στο 15-20% και υπάρχει μεγάλη διαρροή κεφαλαίων. Ο δευτερογενής τομέας χρειάζεται άμεσα παραγωγική ανασυγκρότηση. Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι η χώρα ψάχνει για ριζοσπαστικές λύσεις, μακριά από τις αποτυχημένες πολιτικές του ΔΝΤ.
Η Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρχνερ κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή και οι Περονιστές έχουν κάνει στροφή προς τα αριστερά. Αντιλαμβάνονται ότι ο πληθωρισμός πρέπει να ελεγχθεί μέσω της ανάπτυξης και χωρίς να χαθούν τα κέρδη στην κατανομή του εισοδήματος. Η κεντρική τράπεζα, υπό την διοίκηση της ξεχωριστής Μερσέντες ντελ Ποντ, στοχεύει πλέον στην υψηλή απασχόληση και όχι μόνο στη σταθερότητα των τιμών. Η χώρα σκέφτεται σοβαρά να υιοθετήσει βιομηχανική πολιτική για ανάπτυξη στηριγμένη στις εγχώριες πηγές, με έλεγχο του πιστωτικού συστήματος. Θα υπάρξει οπωσδήποτε σύγκρουση με τον τραπεζικό τομέα, τους γαιοκτήμονες και άλλους συντηρητικούς κύκλους, αλλά οι προοπτικές είναι θετικές για τα λαϊκά στρώματα.
Η Ελλάδα δεν είναι πράγματι Αργεντινή. Έχει πολύ υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα και μετέχει στην ΟΝΕ, ένα νομισματικό πλαίσιο πολύ πιο δεσμευτικό από την πρόσδεση του πέσο με το δολάριο, γεγονός που κάνει την ύφεση βαθύτερη. Η συρρίκνωση του ελληνικού ΑΕΠ από το 2008 μέχρι το τέλος του 2012 πιθανόν να αγγίξει το ποσοστό της συνολικής μείωσης του ΑΕΠ της Αργεντινής σε όλη τη διάρκεια της κρίσης της. Για την Ελλάδα φυσικά έπεται συνέχεια, χωρίς να έχει εκλείψει το φάσμα της εξόδου από το ευρώ. Η ΟΝΕ επέτρεψε επίσης στις ελληνικές τράπεζες να έχουν συνεχή πρόσβαση σε ρευστότητα από την ΕΚΤ, ενώ οι τράπεζες της Αργεντινής δεν είχαν αντίστοιχη δυνατότητα.
Η ουσιαστικότερη όμως διαφορά είναι ότι η ΕΕ λειτουργεί καταναγκαστικά επί του ελληνικού πολιτικού συστήματος, το οποίο τρέμει και στην ιδέα της εξόδου από την ΟΝΕ. Η πειθάρχηση στην πολιτική του Βερολίνου είναι πλήρης, χωρίς ίχνος ανεξαρτησίας. Το πολιτικό σύστημα θα προτιμήσει να μεταβάλει την Ελλάδα σε χώρα φτωχών, παρά να έρθει σε ρήξη με την ΕΕ.
Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, οι πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας πιθανώς θα είναι πιo ραγδαίες και ριζοσπαστικές απ’ ότι στην Αργεντινή. Η συνταγή της τρόικας εντείνει την οικονομική διάλυση και ωθεί προς την κοινωνική έκρηξη. Όταν θα φτάσει η ώρα της κρίσεως, οι δυνάμεις που θα βάλουν την Ελλάδα σε τροχιά ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης θα χρειαστεί να πάνε πιό πέρα από το Νέστορ Κίρχνερ και την Κριστίνα Φερνάντες.
πηγή : Αριστερό Βήμα ,Καθημερινή
Χειρότερα από… Αργεντινή
του ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Γνωστό, πασίγνωστο το παραμύθι των πολιτικών μας ηγετών: «Πρέπει να εφαρμόσουμε το Μνημόνιο και να ανεχτούμε τις εφιαλτικές συνέπειες των μέτρων του γιατί αλλιώς θα χρεοκοπήσουμε. Θέλετε να ζήσουμε αυτά που έζησε η Αργεντινή, όταν χρεοκόπησε;». Ο φόβος παραλύει τις αντιδράσεις των πολιτών, όταν ακούνε αυτή την τρομοκρατική φράση. Αυτό που φυσιολογικά δεν ξέρει ο κόσμος είναι ότι η «σωτηρία» της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΔΝΤ, όπως αποδεικνύουν τα οικονομικά μεγέθη, έχει οδηγήσει σε τέτοια εξαθλίωση τη χώρα και τον λαό μας ώστε η «διάσωσή» μας βρίσκεται ήδη πολύ κοντά στα χάλια που είχε η Αργεντινή όταν είχε… χρεοκοπήσει!!! Ακούγεται εντυπωσιακό, απίστευτο, αλλά οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και δεν επιδέχονται διαψεύσεις.
Η πτώση του ΑΕΠ της Ελλάδας από την αρχή της κρίσης μέχρι το τέλος του 2011 βρίσκεται συνολικά στο 16%. Oταν χρεοκόπησε η Αργεντινή, το ΑΕΠ της μειώθηκε στο χειρότερο σημείο της χρεοκοπίας της κατά 20% από αυτό που είχε πριν χρεοκοπήσει. Είναι εξόφθαλμο ότι η χώρα μας πλησιάζει το νούμερο αυτό.
Φέτος θα ξεπεράσουμε το αρνητικό ρεκόρ της Αργεντινής, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις. Η ΕΕ και το ΔΝΤ εκτιμούν ότι κατά τη διάρκεια του 2012-13 το ΑΕΠ της Ελλάδας θα μειωθεί τουλάχιστον κατά 5%, πιθανότατα ακόμη και 6%. Αν όντως επαληθευτούν αυτά τα στοιχεία, θα έχουμε μια όντως εξωφρενική κατάσταση: η… «διασωμένη» από την ΕΕ και το ΔΝΤ Ελλάδα θα έχει υποστεί ίση ή μεγαλύτερη μείωση του ΑΕΠ της από τη χρεοκοπημένη Αργεντινή!!! «Με την παρούσα πολιτική μπορεί να δούμε το ελληνικό ΑΕΠ να πέφτει κατά 25% μέχρι 30%, πράγμα που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο» δήλωσε ανώτατος τέως αξιωματούχος της Παγκόσμιας Τράπεζας στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης».
Oταν χρεοκόπησε η Αργεντινή, το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα του πληθυσμού μειώθηκε κατά 24%. Στην Ελλάδα, μέχρι το τέλος του 2011, το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα είχε ήδη μειωθεί κατά… 23% και φυσικά η δική μας κατηφόρα συνεχίζεται! Τι ακριβώς να φοβηθούν οι Ελληνες δηλαδή να μην πάθουν από αυτά που έπαθαν οι Αργεντινοί όταν χρεοκόπησαν; Στο 24% έφτασε η ανεργία στο απόγειο της χρεοκοπίας της Αργεντινής. Στο 21% βρισκόταν στη «σωσμένη» Ελλάδα στα τέλη Οκτωβρίου και μέχρι τον Ιούνιο θα έχει ξεπεράσει κατά πολύ το 25%.
Η Αργεντινή πάλεψε με όπλο το κράτος προκειμένου να ξεπεράσει τη δυστυχία που έφερε η χρεοκοπία και γι’ αυτό τα κατάφερε να ορθοποδήσει πολύ σύντομα. Μόλις 7% μειώθηκαν οι κρατικές δαπάνες στη χώρα της Νοτίου Αμερικής. Αντιθέτως, εδώ η ΕΕ μας επέβαλε να καταρρεύσουν οι κρατικές δαπάνες, γι’ αυτό και η ύφεση βαθαίνει διαρκώς και πνίγει την οικονομία και τους Ελληνες. Στην Ελλάδα οι κρατικές δαπάνες έχουν ήδη μειωθεί κατά 34%! Το κράτος συρρικνώθηκε δηλαδή σε βαθμό εξαφάνισης.
Τραγική είναι η σύγκριση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης που βρίσκονται υπό καθεστώς Μνημονίου. Οπως προαναφέραμε, το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα των Ελλήνων μειώθηκε κατά 23%, αλλά των Ιρλανδών μόνο 9% και των Πορτογάλων 8%! Των Ισπανών δε μόνο κατά 4% και των Ιταλών κατά 6%! Είναι εξοργιστικό δε να μιλάει κανείς για διογκωμένο κρατικό τομέα στην Ελλάδα. Κατά 34% μειώθηκαν εδώ οι κρατικές δαπάνες, αλλά μόνο κατά 14% στην Ιρλανδία και 7% στην Πορτογαλία! Για να μη μιλήσουμε για την Ισπανία, όπου μειώθηκαν μόλις κατά 4% ή για την Ιταλία, όπου η μείωση ήταν 2%!
Λιώνουν τους Ελληνες οι τόκοι των υπέρογκων δανείων που μας φορτώνουν οι Ευρωπαίοι «σωτήρες». Αδύνατον να μειωθούν τα ελλείμματα κάτω από τέτοιες συνθήκες. Φέτος αναμένεται να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα 0,2% του ΑΕΠ, αλλά θα εμφανίσουμε… έλλειμμα 4,7% γιατί οι τόκοι ανέρχονται στο 4,9% του ΑΕΠ μας.
Ζοφερό και το 2013. Οι τόκοι -μετά το περιβόητο «κούρεμα» και δη κατά 70%- θα ανέλθουν στο… 6,3% του ΑΕΠ! Η μεγαλύτερη επιβάρυνση από όλες τις χώρες του κόσμου. «Θα τους λιώσουν για πάντα τους Ελληνες» δηλώνει στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» ο Μαρκ Βάισμπροτ, του Κέντρου Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών της Ουάσιγκτον.
από το ΕΘΝΟΣ
Στο δρόμο της Αργεντινής
Του Κώστα Λαπαβίτσα
Όταν υπέγραψε το Μνημόνιο, η κυβέρνηση Παπανδρέου έβαλε την Ελλάδα σε πορεία Αργεντινής. Για να κρατήσει τη χώρα πάση θυσία μέσα στο πλαίσιο του σκληρού νομίσματος, αποδέχτηκε δάνεια με επαχθή επιτόκια και όρους αποπληρωμής. Εκχώρησε μέρος της εθνικής κυριαρχίας στην τρόικα επιβάλλοντας λιτότητα για να εξασφαλιστούν πρωτογενή πλεονάσματα και να μειωθεί σταδιακά το δημόσιο χρέος. Αποδέχτηκε επίσης την ανάγκη για περαιτέρω απελευθέρωση των αγορών και ιδιωτικοποιήσεις. Τέτοια μέτρα χαρακτήρισαν την καταστροφική πορεία της Αργεντινής από το 1998 μέχρι το 2001.
Μόνο που στην Ελλάδα οι εξελίξεις είναι ταχύτερες και βιαιότερες. Η μείωση του ΑΕΠ το 2010-11 θα είναι περίπου 10%. Αν προσθέσουμε και το 2009, η συρρίκνωση θα φτάσει το 12%, ενώ προβλέπεται συνέχεια το 2012. Η κατάσταση θυμίζει τη Μεγάλη Κρίση της δεκαετίας του 1930. Και μεταφράζεται σε τραγωδία για του μισθωτούς, τους συνταξιούχους, αλλά και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Οι εκτιμήσεις του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, που έχουν αποδειχτεί πιό αξιόπιστες από της τρόικας, λένε ότι η ανεργία θα ξεπεράσει το 1200000. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, από την άλλη, κλείνουν με πρωτοφανείς ρυθμούς.
Η καταστροφή οφείλεται ξεκάθαρα στο πρόγραμμα ΔΝΤ/ΕΕ/ΕΚΤ. Αφενός, χτυπήθηκε σκληρά η συνολική ζήτηση μέσω των κρατικών περικοπών, της αύξησης των φόρων και της μείωσης μισθών και συντάξεων. Αφετέρου, οι τράπεζες περιόρισαν την παροχή ρευστότητας για να γίνει η ‘απομόχλευση’ και να ισχυροποιηθούν οι ισολογισμοί τους. Στις δύο αυτές μυλόπετρες συντρίφτηκαν οι μικρομεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις, οδηγώντας την ανεργία στα ύψη.
Το αποτέλεσμα ήταν όμως και η αποτυχία του ίδιου του προγράμματος διότι με τέτοια ύφεση οι στόχοι για το έλλειμμα δεν επιτυγχάνονται, ενώ η δυναμική του χρέους είναι πλέον εκτός ελέγχου. Καθόλου δεν πρέπει να ξενίζει η μεγάλη υστέρηση εσόδων το 2011. Η οποία οδήγησε σε οξύτατη αντιπαράθεση με την τρόικα στις αρχές Σεπτεμβρίου, παρ’ ότι η τελευταία έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση της χώρας. Δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί χειρότερα σχεδιασμένα προγράμματα σταθεροποίησης από το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο. Και μόνο η φαεινή ιδέα της ατομικής συλλογής αποδείξεων για να υπάρξει έκπτωση φόρου δείχνει ότι φτιάχτηκαν στο πόδι. Διότι για να λειτουργήσει το μέτρο θα έπρεπε να προσληφθούν στρατιές εφοριακών για να ελέγχουν τα εκατομμύρια των αποδείξεων. Αφού κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, εμφανίστηκαν ακόμη και παράπλευρες αγορές αποδείξεων μεταξύ επιχειρηματιών, με αποτέλεσμα το κράτος να χάσει μεγάλα έσοδα από επιστροφές φόρων. Στα ΜΜΕ και αλλού όμως, τα αποτελέσματα αυτής της καραμπινάτης ανοησίας παρουσιάζονται ως ένδειξη της αδυναμίας της ελληνικής οικονομίας να δεχτεί μεταρρυθμίσεις.
Αντιμέτωπη με τις νέες πιέσεις της τρόικας και της Γερμανίας, η ελληνική κυβέρνηση υποχώρησε άτακτα προβαίνοντας σε εξαγγελίες που δείχνουν ότι χάθηκε κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Η εκποίηση περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου δεν θα βελτιώσει τη λειτουργία της οικονομίας, ενώ θα αποφέρει αμελητέα μείωση του χρέους, ακόμη κι αν επιτευχθεί ο εξωπραγματικός στόχος των 5 δις ευρώ για το υπόλοιπο του 2011. Οι μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο θα χτυπήσουν κι άλλο τη ζήτηση και θα εντείνουν την ανασφάλεια. Η επιβολή του νέου φόρου ακίνητης περιουσίας είναι βαθειά άδικη, μεταμορφώνει τη ΔΕΗ σε φοροσυλλέκτη και δύσκολα θα πετύχει το στόχο των 2 δις ευρώ.
Από την άλλη, η απελευθέρωση των επαγγελμάτων και η μείωση των μισθών είναι άκρως απίθανο να φέρουν ουσιαστική άνοδο της ανταγωνιστικότητας και ανάκαμψη του ιδιωτικού τομέα. Για να υπάρξει οικονομικός δυναμισμός απαιτούνται εκτεταμένες επενδύσεις, νέες τεχνολογίες, καινοτομία στην παραγωγή, βελτίωση της παιδείας, προστασία των εργαζομένων και ούτω καθεξής. Χωρίς τη συστηματική παρέμβαση του κράτους σε όλα τα επίπεδα, αυτές οι συνθήκες δεν διασφαλίζονται. Αντί να δράσει θετικά, η κυβέρνηση απειλεί να περιορίσει κι άλλο τις δημόσιες επενδύσεις. Παράλληλα καταστρέφει μοχλούς αποτελεσματικής παρέμβασης στην οικονομία, όπως το ΙΓΜΕ και το ΕΘΙΑΓΕ, προσβλέποντας σε μηδαμινή εξοικονόμηση δαπανών. Πρόκειται για αυτοχειρία άνευ προηγουμένου στην ιστορία της Ελλάδας.
Όλα αυτά χωρίς καν να αναφέρουμε τις τράπεζες που βρίσκονται σε δεινή θέση λόγω του όγκου των κρατικών ομολόγων που διακρατούν, αλλά και των επισφαλειών που συσσωρεύονται εξαιτίας της ύφεσης. Να σημειωθεί ότι οι τράπεζες στα δύο χρόνια της κρίσης, αντί να μειώσουν, αύξησαν το ποσοστό δημόσιου χρέους στα χαρτοφυλάκιά τους. Ο χαμηλότοκος δανεισμός από την ΕΚΤ σε συνδυασμό με τον υψηλότοκο δανεισμό προς το δημόσιο απέφερε σημαντικά, αν και επισφαλή, κέρδη. Η κυβερνητική επιλογή της παραμονής στην ΟΝΕ και η παράλληλη αναζήτηση δανεισμού με οποιοδήποτε κοινωνικό κόστος εξυπηρέτησαν κυρίως τις τράπεζες. Χωρίς τα δάνεια που παίρνει το ελληνικό κράτος, αλλά και τη ρευστότητα που παρέχει η ΕΚΤ, η μετοχική αξία των ελληνικών τραπεζών θα ήταν κοντά στο μηδέν.
Όσο η κυβέρνηση και η τρόικα εντείνουν το πρόγραμμα λιτότητας το επόμενο διάστημα, τόσο εντονότερα θα γίνονται τα φαινόμενα αποσάθρωσης. Η χώρα αρχίζει να μοιάζει την Αργεντινή προς το τέλος του μαρτυρίου της. Ήδη εμφανίστηκαν δίκτυα άμεσης ανταλλαγής αγαθών και υπηρεσιών στα κοινωνικά στρώματα που χειμάζονται. Παρατηρείται επιστροφή στις αγροτικές ασχολίες, κλασική ένδειξη οικονομικής οπισθοδρόμησης. Η παιδεία και η υγεία παρουσιάζουν εικόνα προϊούσας αποσύνθεσης. Εντείνεται η κοινωνική ανομία με έξαρση των κλοπών και της βίας. Είναι διάχυτη η αγανάκτηση και η απόγνωση.
Προκύπτει λοιπόν αβίαστα το συμπέρασμα ότι, ακόμη κι αν εκταμιευτεί η έκτη δόση, μόνο από θαύμα θα ικανοποιηθούν οι όροι για τις δόσεις του Δεκεμβρίου 2011, ή του Μαρτίου 2012. Η λογική των πραγμάτων οδηγεί στην αθέτηση πληρωμών στο δημόσιο χρέος, πράγμα που περιμένουν οι διεθνείς αγορές και άρα το σπρεντ κινείται στο απίστευτο επίπεδο των 2000 μονάδων βάσης. Σ’ αυτή την περίπτωση είναι λογικό να ακολουθήσει και έξοδος από την ΟΝΕ, σπάζοντας τη δεσμά του σκληρού νομίσματος. Δεν υπάρχει εξάλλου αμφιβολία ότι η ΟΝΕ είναι μη βιώσιμη με τη σημερινή της μορφή και οι δραστικές αλλαγές σε συνολικό επίπεδο είναι θέμα χρόνου.
Η συμμετοχή της Ελλάδας στο κοινό νόμισμα αποδείχτηκε ιστορικό σφάλμα που οδηγεί σε μαρασμό. Η χώρα μπήκε στο καταστροφικό πλαίσιο της ΟΝΕ εξυπηρετώντας μόνο τα συμφέροντα των τραπεζών και ορισμένων μεγάλων επιχειρήσεων. Το σταθεροποιητικό πρόγραμμα της τρόικας επίσης πήγασε από τον συντηρητικό πυρήνα του σκληρού νομίσματος, αλλά γι’ αυτό ακριβώς το λόγο έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα. Στην πράξη η τρόικα ωθεί την Ελλάδα σε αθέτηση πληρωμών και έξοδο από την ΟΝΕ. Οι εξελίξεις αυτές θα φέρουν μεν μεγάλη αναταραχή, αλλά θα επιτρέψουν στην ανάκαμψη να αρχίσει.
Δυστυχώς όμως η χώρα βρίσκεται μπροστά στην αναταραχή με ήδη εξασθενημένη οικονομία. Πρόκειται για τεράστια ζημία που προκλήθηκε από το Μνημόνιο και τις άλλες μεθοδεύσεις της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Τα πράγματα περιπλέκονται επίσης από την πλήρη αναξιοπιστία των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά και των μηχανισμών εξουσίας. Συνεπώς η επερχόμενη αλλαγή απειλεί να δημιουργήσει φαινόμενα πρωτοφανούς κοινωνικής διάλυσης, που ίσως ξεπεράσουν κι αυτά της Αργεντινής.
Η απάντηση είναι βγουν μπροστά οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αντιλαμβάνονται ότι η αθέτηση πληρωμών και η έξοδος από το ευρώ είναι απαραίτητα στοιχεία της λύσης του προβλήματος. Και που θα πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους ώστε να γίνουν αυτά με συντεταγμένο τρόπο αποφεύγοντας την κοινωνική καταστροφή. Με αποφασιστική πολιτική ηγεσία, τα λαϊκά και εργατικά στρώματα μπορούν να λύσουν την κρίση, αλλάζοντας παράλληλα την κοινωνία προς όφελος της εργασίας και κατά του κεφαλαίου. Για το σκοπό αυτό χρειάζεται μετωπικός πολιτικός σχηματισμός με επίκεντρο την Αριστερά.
Το μέτωπο θα προχωρήσει καταρχήν σε στάση πληρωμών, χωρίς να αποδεχτεί τόκους υπερημερίας. Θα προβεί κατόπιν σε λογιστικό έλεγχο του χρέους για να αποφασιστεί σε δημοκρατική βάση τι θα αποπληρωθεί και τι όχι. Θα διαπραγματευτεί τέλος με κυρίαρχο τρόπο με τους πιστωτές για να κλείσει η πληγή όσο πιό γρήγορα γίνεται. Αν στηριχτεί στη λαϊκή βούληση και συμμετοχή, τα όπλα του δεν θα είναι ευκαταφρόνητα. Περιλαμβάνουν τη δυνατότητα να κηρυχθεί μεγάλο μέρος του δανεισμού μη νομιμοποιημένο, ιδίως αυτού από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Η ελληνική Βουλή μπορεί ακόμη να αλλάξει με μονομερή πράξη τους όρους αποπληρωμής των ομολόγων δεδομένου ότι ο μεγάλος όγκος τους διέπεται από την ελληνική νομοθεσία.
Η διαγραφή του χρέους θα δώσει ανάσα στην ελληνική οικονομία, αλλά η έξοδος από το ευρώ θα απαιτήσει πολύ πιό συντεταγμένη αντιμετώπιση. Η καταιγίδα θα κρατήσει μερικούς μήνες, μέχρι να εμφανιστούν τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης. Θα πρέπει να περάσουν οι τράπεζες υπό δημόσια ιδιοκτησία για να μην καταρρεύσουν. Να τεθούν αυστηροί έλεγχοι στις κεφαλαιακές ροές. Να ληφθούν δοικητικά μέτρα για να αντιμετωπιστούν οι άμεσες ανάγκες σε καύσιμα, τρόφιμα και φάρμακα. Να γίνει αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου για να στηριχτούν τα εργατικά και τα φτωχότερα στρώματα. Να κινητοποιηθεί η νομισματική πολιτική για να καλυφθεί το πρωτογενές έλλειμμα και να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις.
Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι, αφού σπάσουν τα δεσμά του σκληρού νομίσματος, η ανάκαμψη μπορεί να είναι ταχεία. Ανακτάται η εσωτερική αγορά, μειώνεται η εξάρτηση από τις εισαγωγές, τονώνεται η εξαγωγική ισχύς και, το κυριότερο, δημιουργείται η δυνατότητα να προστατευτεί η απασχόληση. Το επιχείρημα που συχνά ακούγεται, ότι η Ελλάδα δεν θα ανακάμψει όπως η Αργεντινή γιατί δεν έχει μεγάλες εξαγωγικές δυνατότητες σε αγροτικά προϊόντα, είναι έωλο. Οι χώρες που ξεφεύγουν από τη χρηματοπιστωτική μέγγενη ανακάμπτουν η κάθε μία ανάλογα με τις ιδιομορφίες της οικονομίας της, όπως είναι φυσικό. Αλλά ανακάμπτουν.
Η πραγματικη σημασία της εμπειρίας της Αργεντινής για την Ελλάδα είναι διαφορετική. Η Ελλάδα δεν θα πρέπει να αρκεστεί στη μισοτελειωμένη αλλαγή της Αργεντινής, αλλά να την ολοκληρώσει. Ο Κίρτσνερ απάλλαξε τη χώρα του από το βραχνά του ΔΝΤ, χωρίς όμως να ανατρέψει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας. Η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει σε ουσιαστικότερη κοινωνική αλλαγή προς όφελος της εργασίας, χτυπώντας το νεοφιλελευθερισμό στην Ευρώπη. Ένα ριζοσπαστικό αριστερό μέτωπο μπορεί να κάνει βαθειές στρατηγικές τομές στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, αλλάζοντας παράλληλα εκ βάθρων το κράτος και το πολιτικό σύστημα. Μπορεί να αναζωογονήσει τον παραγωγικό ιστό βάζοντας τη χώρα σε τροχιά προόδου και φέρνοντας πιό κοντά το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει κατάσταση έκτακτης ανάγκης που είναι αποτέλεσμα του τραγικού σφάλματος της συμμετοχής στην ΟΝΕ, της επιβολής λιτότητας, αλλά και της συνολικής αποτυχίας της άρχουσας τάξης και του πολιτικού προσωπικού της. Η επίλυση της κρίσης είναι όμως απολύτως εφικτή, με παράλληλη κοινωνική αλλαγή υπέρ των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, αρκεί να βγουν μπροστά οι δυνάμεις που έχουν συναίσθηση ευθύνης και δε φοβούνται αυτό που έρχεται. Όσο γι’αυτούς που έφεραν τη χώρα στην παρούσα κατάσταση, ας θυμούνται ότι ο ελληνικός λαός μπορεί να μην έχει βρει ακόμη τη φωνή του, αλλά όλα τα παρατηρεί και τα καταγράφει.
πηγή: The Press Project
ο Lionel Φετφατζίδης και ο Γιάννης Messi
μήπως ήρθε η ώρα να παίξουμε με την μπάλα κάτω και σαν ομάδα ;
( photo του Θάνου Τσιμέκα grafitty σε δρόμο του Μπουένος Αίρες 1999 )
Στις εργασίες της διεθνούς διάσκεψης που οργάνωσαν το Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης και η Πρωτοβουλία Καλλιτεχνών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο εναντίον του μνημονίου κυβέρνησης, ΔΝΤ και Ε.Ε(15-16 Οκτωμβρίου), ο διάσημος Αργεντίνος οικονομολόγος Κλαούντιο Κατς, σύμβουλος των αριστερών κυβερνήσεων του Ούγκο Τσάβες, στη Βενεζουέλα και του Έβο Μοράλες, στη Βολιβία, αναφέρθηκε στην εμπειρία από την εξέγερση εναντίον των πολιτικών του ΔΝΤ και την στάση πληρωμών της Αργεντινής, τονίζοντας τις αναλογίες, αλλά και τις διαφορές στη δημοσιονομική κρίση της χώρας του και της Ελλάδας.
Ελλάδα και Αργεντινή, βίοι παράλληλοι
Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση και μεταφέρω χαιρετισμό αλληλεγγύης από τη Λατινική Αμερική. Παρακολουθούμε με σεβασμό τον μεγάλο αγώνα σας. Όλοι γνωρίζουμε ότι το επαχθές χρέος χρησιμοποιείται από το ΔΝΤ ως μηχανισμός προσαρμογής εναντίον του λαού και μεταφοράς εισοδήματος στους πλούσιους.
ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα είναι όμοιο σχεδόν μ΄ αυτό που έζησε η Αργεντινή το 2001. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και του 1990, το χρέος της Αργεντινής αυξήθηκε πολύ. Μέρος της αύξησης οφειλόταν στην απλή απάτη ανύπαρκτων χρεών που προκάλεσε η φυγή κεφαλαίων. Ένα άλλο μέρος οφειλόταν στην μεγάλη αύξηση των τόκων και στην αναχρηματοδότηση και ένα άλλο στην κρατικοποίηση αρκετών ιδιωτικών τραπεζών που χρεοκόπησαν.
Με την αύξηση του χρέους επιβλήθηκε μια νεοφιλελεύθερη αναδιοργάνωση της οικονομίας και το ΔΝΤ επέβαλε πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης, φιλελευθεροποίησης του εμπορίου και ευελιξίας των εργασιακών σχέσεων.
Αφαιρέθηκε από τη χώρα η οικονομική κυριαρχία με τη δολαριοποίηση του νομίσματός της, πράγμα που την εμπόδιζε να διαχειρίζεται το χρήμα και την πίστωση. Η εγχώρια βιομηχανία συρρικνώθηκε με τις αδιακρίτως αυξανόμενες εισαγωγές, έτσι χρεοκόπησαν μικρές επιχειρήσεις και ενισχύθηκαν οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες.
Η ανεργία εξαπλώθηκε, εμφανίστηκαν αυξημένη φτώχεια και στέρηση. Η μεσαία τάξη συρρικνώθηκε και διευρύνθηκε η κοινωνική ανισότητα. Για πρώτη φορά στην ιστορία μας είδαμε ανθρώπους πεινασμένους να ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή.
Το ΔΝΤ διόριζε υπουργούς και οι βουλευτές ποδηγετούνταν. Τα παραδοσιακά κόμματα έγιναν νεοφιλελεύθερα και ο πρόεδρος Μένεμ έγινε ένα είδος Θάτσερ του Τρίτου Κόσμου.
Στη συνέχεια ο Μένεμ αντικαταστάθηκε από έναν άλλο πρόεδρο που ήρθε με προοδευτικό λόγο , αλλά εφάρμοζε τις ίδιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Για να πληρώσει το χρέος κατέσχεσε τις τραπεζικές καταθέσεις της μεσαίας τάξης. Αλλά δεν μπορούσε να αποφύγει το τέλος της μετατρεψιμότητας , την υποτίμηση και τον υψηλό πληθωρισμό που οδήγησε σε παύση πληρωμών.
Το πιο σημαντικό όμως ήταν η λαϊκή αντίδραση. Έχουμε συσσωρεύσει μια μεγάλη παράδοση κοινωνικών αγώνων, αλλά ουδέποτε είχαμε μια εξέγερση τόσο μαζική όσο το 2001. Επί εβδομάδες ο κόσμος είχε αποκλείσει τους δρόμους και οι απεργίες είχαν παραλύσει τις πόλεις. Στους δρόμους σφυρηλατήθηκε μια μεγάλη λαϊκή συμμαχία των ανέργων με τη μεσαία τάξη. Η κυβέρνηση ανατράπηκε καθότι δεν μπορούσε πλέον να αγνοεί τη φωνή του λαού.
ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Αυτή η εμπειρία μοιάζει πολύ με την τρέχουσα κατάσταση στην Ελλάδα. Και εδώ είναι σαφές πως το χρέος δημιουργήθηκε με τη φοροδιαφυγή και με τις αλλοιώσεις των λογιστικών βιβλίων, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η εισαγωγή ενός νεοφιλελεύθερου μοντέλου και έτσι έχει καταστεί αδύνατη η αποπληρωμή, οδηγώντας σε αθέτηση πληρωμών είτε ανοιχτά ή καλυμμένα.
Και εδώ ήρθε το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με μεγάλα δάνεια , τα οποία παρουσίασε σαν σωτηρία της Ελλάδας, ενώ στην πραγματικότητα είναι ανακούφιση για τις πιστώτριες τράπεζες. Και εδώ μειώνουν επιδόματα, παγώνουν μισθούς, αυξάνουν τους έμμεσους φόρους και επιχειρούν να ιδιωτικοποιήσουν τις συντάξεις. Περιέκοψαν τις δαπάνες, οδηγώντας σε ένα φαύλο κύκλο χαμηλότερων φορολογικών εσόδων και μεγαλύτερης ύφεσης.
Οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ που τώρα γράφουν το Μνημόνιο της Ελλάδας διηύθυναν το υπουργείο Οικονομικών της Αργεντινής. Τα ίδια χρηματιστικά κέρδη που αποκομίζουν τώρα από την Ελλάδα με την κερδοσκοπία τα αποσπούσαν επί δέκα χρόνια αγοράζοντας και πουλώντας ομόλογα της Αργεντινής. Βλέπουμε και εδώ, όπως στην Αργεντινή, το ίδιο πολιτικό θέαμα ενός Κοινοβουλίου που συνεδριάζει για να ψηφίσει επειγόντως το πακέτο των μέτρων.
Τα παγκόσμια ΜΜΕ μας “στόλιζαν” με τους ίδιους χαρακτηρισμούς που σήμερα απευθύνουν προς τους Έλληνες. Μας έλεγαν “τεμπέληδες”, “ανεύθυνους”, “διεφθαρμένους” και οι γειτονικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, αντί να μας δείχνουν αλληλεγγύη, κοίταζαν να διαχωριστούν, κρατώντας την ίδια στάση που κρατούν σήμερα έναντι της Ελλάδας οι κυβερνήσεις της Πορτογαλίας και της Ισπανίας.
Μας εκβίαζαν με το ίδιο δίλημμα που θέτει και σε εσάς το ευρώ. Μας έλεγαν ότι πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη συνεχή αποπληθωριστική προσαρμογή για να διατηρηθεί η μετατρεψιμότητα του νομίσματος ή την πληθωριστική προσαρμογή με την υποτίμηση , για την έξοδο από τη μετατρεψιμότητα.
Ποτέ δεν ανέφεραν τρίτη επιλογή που είναι η αναστολή των πληρωμών του χρέους και η αύξηση της φορολόγησης των πλουσίων. Αυτό διεκδίκησε ο λαός της Αργεντινής στους δρόμους και νομίζω ότι η ίδια απαίτηση αρχίζει να ακούγεται και εδώ, όταν ο κόσμος ζητά να “πληρώσει η πλουτοκρατία για την κρίση”.
Υπάρχουν όμως και διαφορές ανάμεσα στις δύο καταστάσεις, της Ελλάδας και της Αργεντινής. Στην Αργεντινή, η προετοιμασία της έκρηξης διήρκεσε τέσσερα χρόνια και ήταν πιο αργή, ενώ εδώ υπήρξαν μέτρα και ύφεση μέσα στον πρώτο χρόνο. Νομίζω πως τα στοιχεία του χρέους, του ελλείμματος και της αναχρηματοδότησης είναι υψηλότερα εδώ και γι΄ αυτό ορισμένοι αναλυτές έχουν εκτιμήσει ότι η προσαρμογή που χρειάζεται η Ελλάδα είναι 16 φορές μεγαλύτερη απ΄ αυτή που επιχειρήθηκε στην Αργεντινή.
Ενώ στην Αργεντινή οι πιστωτές ήταν διάσπαρτοι σε πολλούς κατόχους ομολόγων, στην περίπτωση της Ελλάδας οι πιστωτές συγκεντρώνονται σε ελάχιστες ευρωπαϊκές τράπεζες. Συνεπώς εδώ παρενέβησαν το ΔΝΤ και η ΕΚΤ με ένα πολύ μεγαλύτερο πακέτο διάσωσης. Εμείς υποστήκαμε κερδοσκοπία εις βάρος ενός νομίσματος που έπαιζε περιθωριακό ρόλο στον κόσμο, ενώ ο κλονισμός της ελληνικής οικονομίας έχει συνέπειες στο ευρώ. Η δική μας κρίση έπαιξε δυσμενή ρόλο σ΄ ένα περιφερειακό σχεδιασμό, όπως αυτός της MERCOSUR [κοινής αγοράς χωρών της Νότιας Αμερικής], ενώ η ελληνική κρίση θέτει εν αμφιβόλω το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης , που είναι μια ισχυρή καπιταλιστική οντότητα.
Η δική μας κρίση του 2001 ακολουθήθηκε από μια πενταετία διεθνούς οικονομικής άνθησης. Αντιθέτως, η ύφεση έπληξε την Ελλάδα εν μέσω μιας παγκόσμιας κρίσης που βαθαίνει όλο και περισσότερο.
ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Νομίζω ότι τρία κύρια μαθήματα εξάγονται από αυτό που συνέβη στην Αργεντινή. Πρώτον, οι μαζικοί αγώνες περιόρισαν τις επιπτώσεις της προσαρμογής. Με τις απεργίες κατόρθωσε ο λαός να ανακάμψουν οι μισθοί και οι συνθήκες ζωής τα τελευταία δέκα χρόνια. Η κυβέρνηση έκανε υποχωρήσεις. Η απασχόληση βελτιώθηκε, η φτώχεια μειώθηκε και τα δημοκρατικά δικαιώματα επεκτάθηκαν.
Δεύτερο μάθημα. Η στάση πληρωμών ήταν το κατάλληλο μέσο για τη χώρα. Μας έλεγαν ότι η απομόνωση θα ήταν τραγική , αλλά συνέβη το αντίθετο. Η διακοπή των διεθνών χρηματοπιστωτικών σχέσεων ήταν μια μεγάλη ανακούφιση. Η διαρκής αναστολή των πληρωμών του χρέους επέτρεψε την εσωτερική επαναδραστηριοποίηση.
Η καλύτερη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές επιβεβαιώνει πως όταν το χρέος είναι μεγάλο, το πρόβλημα το έχουν οι τραπεζίτες. Η απεμπλοκή από τη διεθνή χρηματοπίστωση μας παρέσχε προστασία από την παγκόσμια κρίση του 2008, καθώς κανείς δεν μπορούσε να κερδοσκοπήσει με τα χρεόγραφα και το νόμισμα της Αργεντινής.
Τρίτο μάθημα: δεν αξιοποιήθηκε το πλεονέκτημα της στάσης πληρωμών για να ερευνηθεί και να αποκηρυχθεί το απεχθές χρέος. Εμείς επιλέξαμε τη μέση οδό ανταλλαγής παλιών ομολόγων με νέα ομόλογα χρέους. Αντί να διώξουμε το ΔΝΤ, πληρώθηκε προκαταβολικά όλο το χρέος με τα νέα ομόλογα και τώρα η Αργεντινή αντιμετωπίζει εντάσεις μέσα στο ΔΝΤ, αλλά αποτελεί και μέλος του.
Το δημόσιο χρέος μειώθηκε, αλλά οι πληρωμές είναι υψηλότερες από όσα χρήματα δίνονται για την υγεία ή την παιδεία και τελικά επιζητούν να πάρουν ξανά ξένα δάνεια , τη στιγμή που η χώρα θα μπορούσε να αυτοχρηματοδοτείται από τις εθνικές αποταμιεύσεις.
Εν ολίγοις: δεν χρησιμοποιήθηκε η άρνηση πληρωμών για πολιτικές υπέρ του λαού και για ρήξη με το νεοφιλελευθερισμό. Εφαρμόστηκε ένα μοντέλο πιο πολύ βιομηχανικό παρά χρηματοπιστωτικό , αλλά τα κύρια οφέλη τα αποκόμισε η τοπική τάξη των καπιταλιστών.
Επίσης έγινε φανερό ότι δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να υπακούει κανείς στο ΔΝΤ και ότι μπορεί να απορρίπτει τις πολιτικές διαρθρωτικής προσαρμογής. Εάν είχαμε επιχειρήσει πιο ριζοσπαστικές λύσεις , θα είχαμε πιο ευνοϊκά αποτελέσματα για το λαό στον τομέα της απασχόλησης και των μισθών.
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ
Πιστεύω πως αυτά τα ευρήματα μπορούν να επεκταθούν σε όλες τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας που αντιμετωπίζουν τα ίδια δεινά τα οποία βίωσε η Λατινική Αμερική στις δεκαετίες του 1980 και του 1990. Είναι δύο περιφέρειες που υποφέρουν πιο σοβαρά από την κρίση του καπιταλισμού.
Και στις δύο περιοχές, το χρέος δημιουργήθηκε από τους ίδιους μηχανισμούς. Υπήρχε υπερβολική ρευστότητα στα κέντρα και αυτό διευκόλυνε να τοποθετηθούν κεφάλαια σε εξαρτημένες οικονομίες, για να εξασφαλιστούν αγορές εξαγωγών για τις εταιρίες των μητροπόλεων. Η Λατινική Αμερική έλαβε πλεονασματικό κεφάλαιο από τις τράπεζες των ΗΠΑ και αγόρασε προϊόντα από εταιρίες των ΗΠΑ. Η Νότια Ευρώπη ενσωματώθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έγινε ο δέσμιος πελάτης των γερμανικών και γαλλικών εταιρειών.
Και στην κρίση επίσης λειτουργούν οι ίδιοι μηχανισμοί προσαρμογής. Το ιδιωτικό χρέος που δεν μπορεί να πληρωθεί εθνικοποιείται και ο κόσμος υποφέρει για να επιβιώσουν οι πιστωτές. Με αυτό τον τρόπο απαιτείται από μικρές χώρες, όπως η Ισλανδία, να πληρώσουν τον ίδιο φόρο υποτέλειας στις ξένες τράπεζες, όπως απαιτήθηκε στη Νότια Αμερική από την Ουρουγουάη, τη Βολιβία και το Εκουαδόρ. Στις ευάλωτες οικονομίες της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας εφαρμόζεται η ίδια μέθοδος που εφήρμοσε το ΔΝΤ στη Βενεζουέλα και στο Περού.
Σε όλη την Ευρώπη επαναλαμβάνεται ο ίδιος αγώνας δρόμου που έκαναν οι κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής και τα συντηρητικά κοινωνικά στρώματα, για να δουν ποιος θα καταστρέψει πιο γρήγορα τις κοινωνικές κατακτήσεις.
Εμείς είχαμε αρκετά χρόνια υψηλού πληθωρισμού , ενώ η Ευρώπη εφαρμόζει μια ακόμη πιο έντονη αποπληθωριστική περικοπή. Οι ΗΠΑ καθοδήγησαν την αναδιάρθρωση των οικονομιών μας από ιμπεριαλιστική απόσταση. Η Γερμανία και η Γαλλία όμως έχουν λιγότερη νομιμοποίηση να επιβάλλουν την ίδια πολιτική, εφόσον μοιράζονται μια διαδικασία ενσωμάτωσης με τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης.
Αφού έχουμε υποστεί μια μεγάλη εκκαθάριση και μια ισχυρή υποτίμηση της τιμής της εργασίας, αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση πιο χαλαρή, ενώ η Ευρώπη βρίσκεται στο μάτι της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής καταιγίδας.
Όμως, αυτές οι διαφορές στον τόπο που εκδηλώνεται η κρίση οφείλονται επίσης στο ότι η Λατινική Αμερική είναι παγκόσμιος προμηθευτής πρώτων υλών, οι τιμές των οποίων διατηρούνται υψηλές, λόγω της συνεχιζόμενης ζήτησης εκ μέρους της Κίνας.
Αντί να ακολουθούμε το δρόμο εκβιομηχάνισης της Ασίας, εξάγουμε μεταλλεύματα, τρόφιμα και ενέργεια και έτσι γινόμαστε πιο ευάλωτοι μακροπρόθεσμα. Στην συγκυρία τούτη όμως, βρισκόμαστε σε καλύτερη κατάσταση, ενώ η Νότια Ευρώπη δεν μπορεί να «απολαύσει» την ανακούφιση αυτή και αντιμετωπίζει άμεσα μια πιο δραματική κατάσταση.
ΙΣΧΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Με διαφορετικούς ρυθμούς και καταστάσεις, αντιμετωπίζουμε όλοι τον ίδιο εχθρό, το ΔΝΤ. Πριν από ένα χρόνο λεγόταν πως το ΔΝΤ είναι ανυπόληπτο, ότι δεν έπαιζε πλέον κεντρικό ρόλο και η λειτουργία του θα τροποποιούνταν, για να εφαρμόζει πιο ανεκτές πολιτικές. Συνέβη το αντίθετο. Το G 20 ανασυγκρότησε αυτή την υπηρεσία και τώρα το ΔΝΤ επιστρέφει για να βασιλεύει, το ίδιο όπως πάντα, με τις συνήθεις διαρθρωτικές προσαρμογές.
Όμως, οι εξωτερικοί χρηματοδότες ενεργούν από κοινού με τις τοπικές άρχουσες τάξεις. Για να ενισχυθεί αυτή η συνεργασία, η Βραζιλία, το Μεξικό και η Αργεντινή συμμετέχουν στο G 20 και προσυπογράφουν τις αποφάσεις του ΔΝΤ. Αντί να προωθούν την αντικατάσταση αυτού του σώματος προς όφελος ενός νέου παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, επιζητούν μεγαλύτερη αντιπροσώπευση στο Δ.Σ. του ΔΝΤ και ενθουσιάζονται με τη μεταρρύθμιση αυτού του ιδρύματος.
Αντιμέτωποι μ΄ αυτή την πολιτική των ισχυρών, πρέπει να οικοδομήσουμε μια εναλλακτική λύση. Εμείς στη Λατινική Αμερική έχουμε δημιουργήσει ένα θερμοκήπιο αντίστασης , ιδίως στη Βολιβία, στο Εκουαδόρ και στη Βενεζουέλα και σταματήσαμε τις νεοφιλελεύθερες καταχρήσεις.
Έχουν αντιμετωπιστεί αρκετά πραξικοπήματα και μεταρρυθμιστικές κυβερνήσεις συγκρούονται με τις άρχουσες τάξεις, κινητοποιώντας ευρέως το λαό και προσφέροντας κάποια αναδιανομή εισοδήματος. Η κατάσταση είναι πιο αντίξοη στο Μεξικό και στην Κεντρική Αμερική, όπου οι ΗΠΑ επιβάλλουν εμπορικές συμφωνίες ελεύθερης αγοράς και πολιτικές στρατιωτικοποίησης.
Ο αγώνας, όμως, κατά του ΔΝΤ πρέπει να είναι παγκόσμιος και γι’ αυτό η αντίσταση της Λατινικής Αμερικής ακολουθεί κατά πόδας την κοινωνική αντίσταση που αναπτύσσεται στην Ευρώπη. Λάβαμε ιδιαίτερα υπόψη μας τις απεργίες που έγιναν στη Γαλλία και στην Ισπανία. Μας είναι οικεία τα εμπόδια που δημιουργεί η ανεργία και η εξασθένηση των συνδικάτων. Ωστόσο, δεν έχουμε τα σύνθετα προβλήματα που αντιμετωπίζετε εσείς με την ανάπτυξη της ξενοφοβίας και του ρατσισμού εναντίον των μεταναστών.
Πιστεύω επίσης ότι υπάρχουν λατινο-αμερικανικές εμπειρίες στο επίπεδο του προγράμματος που μπορεί να είναι πολύ χρήσιμες στο ευρωπαϊκό κοινωνικό κίνημα. Έχουμε συζητήσει εξαντλητικά το πώς αναστέλλονται οι πληρωμές του χρέους και σε αρκετές χώρες υπήρχαν παρατάσεις του χρόνου αποπληρωμής. Αλλά ήταν παροδικές, δεν διήρκεσαν αρκετά ώστε να μπορέσουν να προωθήσουν μια εναλλακτική λύση.
Διεξήχθη επίσης βαθιά έρευνα του χρέους και στο Εκουαδόρ εργάστηκε μια Επιτροπή Οικονομικού Ελέγχου, η οποία αποκάλυψε πολλές απάτες και εν τέλει αυτές οι συμβάσεις έγιναν αντικείμενο διαπραγμάτευσης.
Συχνά, εκτιμούμε ως αναγκαία την εθνικοποίηση των τραπεζών και υπάρχουν πρόσφατες εμπειρίες στη Βενεζουέλα. Όμως, καθώς δόθηκαν οι αποζημιώσεις μένει να δούμε ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της μεταφοράς χρημάτων.
Επί χρόνια συζητούσαμε τη σημασία που είχε να δημιουργηθεί μια “Λέσχη Χρεωμένων Χωρών” για να συντονίσει την αναστολή της πληρωμής των χρεών. Δεν στάθηκε δυνατόν και κάθε χώρα συνέχισε να διαπραγματεύεται μόνη της το χρέος της.
Έχει όμως σημειωθεί πρόοδος όσον αφορά άλλες πρωτοβουλίες, όπως η δημιουργία μιας Τράπεζας του Νότου με σκοπό τη δημιουργία ενός ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθεροποίησης και μιας περιοχής στην οποία θα ισχύει ένα περιφερειακό νόμισμα, και παρόλο που στη βραζιλιάνικη αστική τάξη δεν αρέσει αυτό το σχέδιο, η συζήτηση έχει αρχίσει και ήδη υπάρχει η ιδέα μιας οικονομικής διοίκησης διαφορετικής από αυτήν του ΔΝΤ.
ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ
Το χρέος είναι τώρα παγκόσμιο πρόβλημα. Για πρώτη φορά επηρεάζει τις ανεπτυγμένες οικονομίες, εφόσον η διάσωση των τραπεζών έχει εκτοξεύσει το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ στα ύψη. Το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας έχει φτάσει επίσης σε εξωφρενικά επίπεδα και τα δημοσιονομικά ελλείμματα των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων είναι μεγαλύτερα από ό,τι οι ανισορροπίες πολλών οικονομιών του Τρίτου Κόσμου.
Στις μεγάλες χώρες, ρίχνουν επίσης την ευθύνη στους φτωχούς, ξεχνώντας ότι οι υποθήκες και το χρέος είναι το μόνο μέσο επιβίωσης που έχουν οι εργαζόμενοι. Στις μεγάλες χώρες η βοήθεια προς τις τράπεζες είναι ακόμη πιο σκανδαλώδης, γιατί έχουν φορτωθεί με τοξικά ομόλογα που μολύνουν όλο τον υπόλοιπο κόσμο.
Η κρίση του χρέους είναι πλέον παγκόσμια. Είναι μια κρίση του καπιταλισμού που ταξιδεύει πλήττοντας τη μία περιοχή του πλανήτη μετά την άλλη.
Έτσι, η άμεση μάχη μας εναντίον του νεοφιλελευθερισμού είναι ένας αγώνας εναντίον του καπιταλισμού με κατεύθυνση προς το σοσιαλισμό. Ορισμένοι θεωρούν πως η όρος σοσιαλισμός έχει δυσφημηθεί και θα έπρεπε να απορριφθεί, αλλά και ο όρος δημοκρατία είναι εκχυδαϊσμένος, συνεχίζει όμως να είναι αναντικατάστατος. Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που είναι αναντικατάστατα. Ο σοσιαλισμός είναι το πιο κατάλληλο όνομα για ένα κοινωνικό σχέδιο της ισότητας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας.
Ο στόχος του σοσιαλισμού επανέρχεται στη Λατινική Αμερική. Στη Βολιβία οργανώθηκε μια διεθνής συνδιάσκεψη για το κλίμα προκειμένου να συζητηθεί η ρύπανση που δημιουργεί ο καπιταλισμός. Στη Βενεζουέλα συζητούμε πώς να οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό του 21 ου αιώνα από τα κάτω, με μορφές εργατικού και κοινωνικού ελέγχου στα εργοστάσια και στις πόλεις. Στην Κούβα ανοίγει πάλι τη συζήτηση για σοσιαλισμό με περισσότερη δημοκρατία , χωρίς την απώλεια όσων έχουν επιτύχει.
Για να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση δημιουργήθηκε η ALBA, η Μπολιβαριανή Συμμαχία για τις Αμερικές, μια ένωση κυβερνήσεων και κοινωνικών κινημάτων με σκοπό να προωθήσει μοντέλα συνεργασίας και αντιιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης. Αλλά η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας είναι να υπερβούμε το περιφερειακό και να ανακτήσουμε το διεθνισμό. Να πετύχουμε έναν αντικαπιταλιστικό συντονισμό για να μοιραστούμε τις εμπειρίες και τους αγώνες μας στην καπιταλιστική Ευρώπη και στη Λατινική Αμερική.
Και τούτη η διάσκεψη κινείται σ΄ αυτό το πνεύμα. Σας ευχαριστώ ξανά για την πρόσκληση και σας συγχαίρω για τη διεξαγωγή αυτού του σημαντικού σεμιναρίου.
* Ευχαριστούμε την Κατερίνα Χατζοπούλου για τη βοήθεια στη μετάφραση του κειμένου από τα ισπανικά.
Πηγή:Αριστερό Βήμα
η μπάλα δεν γουστάρει μαλακίες …
Η Βραζιλία αρνήθηκε το επιθετικό και με ρίσκα ποδόσφαιρό και ασπάστηκε το γεμάτο τακτική και σκοπιμότητα ποδόσφαιρο και έσπασε τα μούτρα της . Βραζιλία -Ολλανδία 1-2 και επιστροφή στην πατρίδα .
Είναι ξεκάθαρό το μήνυμα απο την Θεά Μπάλα πρός όλους και για όλα οτι όταν αρνείσαι την φύση σου το πληρώνεις ,και αν είναι ένας αποκλεισμός απο τα ημιτελικά ενος Παγκοσμίου κυπέλλου μικρό το κακό …
και για να μην ξεχνιόμαστε αύριο στις 5μμ Σάββατο 3/07/2010
Η ταξική μάχη ανάμεσα στους «Παράνομους και τους Αδικημένους» (όπως λέει κι ο Καζαντζίδης) του Ντιέγκο κόντρα στους Οικονομικούς Νεο-Ναζί της κυρ-Αγγέλας της Μερκελ
η Αργεντινή βρίσκεται ξανά στην επικαιρότητα, όχι μόνο για το τάνγκο και το ποδόσφαιρο…
«Το 2001 φάνηκε ότι η Αργεντινή ήταν το πρώτο κύμα ενός τσουνάμι που θα κατέστρεφε πολλές χώρες .Τώρα πια βλέπουμε το αποτέλεσμα του ατομισμού που επικράτησε και της απληστίας των ανθρώπων. Πάντα υπήρχε στην Ιστορία η δίψα για πλούτο, αλλά η κατάσταση, μέσα σε μια δεκαετία, εκτροχιάστηκε. Οι πολυεθνικές και οι τράπεζες έγιναν θρασείες και ανελέητες. Δεν μπορώ να προβλέψω τι θα συμβεί, αλλά πιστεύω ότι θα επικρατήσουν πολιτικά οι ακραίες απόψεις. Φοβάμαι μήπως επιστρέψουμε στις μέρες του ’30, όπου οι άνθρωποι, μπερδεμένοι και φοβισμένοι, άρχισαν να αναζητούν έναν σωτήρα. Και κατέληξαν στον φασισμό και τον πόλεμο».
Φιλίπ Κοέν Σολάλ , μουσικός της ηλεκτρονικής σκηνής, που μαζί με τον Ελβετό Κριστόφ Μίλερ και τον Αργεντινό Εντουάρντο Μακάροφ έφτιαξαν το 1999 τους Gotan Project.
Οι ανανεωτές του τάνγκο έρχονται για δύο συναυλίες: την Κυριακή 20 Ιούνη στη Μονή Λαζαριστών της Θεσσαλονίκης και τη Δευτέρα 21 Ιούνη στο θέατρο του Λυκαβηττού όπου θα παρουσιάσουν και το καινούργιο τους άλμπουμ «Tango 3.0»
απο την Ελευθεροτυπία
ας πάρουμε και μια γεύση …
Μετά την Αργεντινή και το Εκουαδόρ ,γιατί όχι και η Ελλάδα ?
“Η ελεγχόμενη πτώχευση της χώρας δεν είναι μονόδρομος”
του Δημήτρη Καζάκη
Η σύνοδος κορυφής της 25ης Μαρτίου αποτελεί πράγματι ορόσημο. Μ’ αυτήν οι ηγέτες της ευρωζώνης σύστησαν επίσημα την Ελλάδα στο ΔΝΤ. Το ευρώ, δίπλα στις τόσες και τόσες ευεργεσίες που έχει προσφέρει σ’ αυτή τη χώρα και ιδίως στον εργαζόμενο λαό της, έρχεται τώρα να του προσφέρει επίσης μια ακόμη μοναδική ευκαιρία, να δοκιμάσει στο πετσί του και τις «θεραπείες σοκ» του ΔΝΤ. «Ελπίζουμε ότι αυτό θα καθησυχάσει όλους τους κατόχους των Ελληνικών ομολόγων ότι η ευρωζώνη δεν θα αφήσει την Ελλάδα να αποτύχει», όπως είπε ο Χέρμαν Βαν Ρομπέι αμέσως μετά τη Σύνοδο. Άλλωστε γι’ αυτούς δουλεύουν όλοι.
Η χώρα βαδίζει όπως έχει προκαθοριστεί από τις αγορές και τους κερδοσκόπους: από το κακό στο χειρότερο. Κάθε επιδείνωση της κατάστασης αποφέρει κέρδη δις ευρώ σε διεθνείς θεσμικούς και μη επενδυτές. Κι αυτό γιατί δεν έχουν επενδύσει στην μια και έξω χρεοκοπία της χώρας, αλλά στον αργό θάνατό της.
Όσο περισσότερο κρατήσει η επιθανάτια αγωνία, τόσο περισσότερο κερδίζουν από τα αυξημένα spread-επιτόκια, από τις επισφάλειες των ελληνικών ομολόγων, από τα κάθε είδους παράγωγα χρέους, από τα πιθανά swap και τις συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι προκειμένου η χώρα να συνεχίσει να δανείζεται για να συνεχίσει απρόσκοπτα την εξυπηρέτηση των χρεών της. Το ιδεώδες για τις αγορές θα ήταν να συνεχιστεί στο διηνεκές αυτή η κατάσταση. Αυτό θέλουν να εγγυηθεί η κηδεμονία της χώρας από το ΕΕ και το ΔΝΤ. Επιζητούν δηλαδή μια ελεγχόμενη πτώχευση σαν αυτή που επέβαλε το ΔΝΤ στην Ουραγουάη το 2003, η οποία την μετέτρεψε σε μια από τις φτωχότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, χωρίς να την γλυτώσει από το χρέος της.
Αυτός είναι ο μονόδρομος που υπηρετεί η κυβέρνηση. Είναι η χώρα υποχρεωμένη να τον ακολουθήσει; «Η πρώτη διαταγή των νόμων των είναι, να νομίζουν τους λόγους του τυράννου ως νόμους απαραβάτους», έγραφε για τα καθεστώτα της τυραννίας ο Ανώνυμος Έλληνας στην Ελληνική Νομαρχία.
Ωστόσο, μονόδρομοι δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν και «νόμοι απαράβατοι». Ιδίως όταν η αναζήτηση μιας εναλλακτικής προοπτικής αποτελεί ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη χώρα και το λαό της.
Νεαρέ μου, όταν δεις μάνα να εκλιπαρεί να κόψουν κομμάτι από το κρέας της για να φάει το παιδί της, ίσως καταλάβεις αυτό που πάνε να σας κάνουν.
George Lenis: Για να ΜΗΝ πάθουμε αυτά που έπαθαν οι απλοί άνθρωποι στην Αργεντινή
Στην Ελλάδα κύριε καθηγητά, δε γνωρίζουμε πολλά για το τι έγινε στην Αργεντινή με το ΔΝΤ.
-Νεαρέ μου, όταν δεις μάνα να εκλιπαρεί να κόψουν κομμάτι από το κρέας της για να φάει το παιδί της, ίσως καταλάβεις αυτό που πάνε να σας κάνουν. Ντρέπομαι για τον εαυτό μου γιατί ήμουν ένα κομμάτι αυτών των αδίστακτων ανθρώπων. Να μην πέσετε στα νύχια τους.
Είναι τα λόγια ενός τεχνοκράτη, που έζησε την καταστροφή μίας περήφανης χώρας. Ενός περήφανου λαού με μία προδοτική κυβέρνηση που προετοίμασε καλά το κλίμα για να εκχωρήσει την Εθνική της κυριαρχία στη μεγαλύτερη μάστιγα του πλανήτη.
-Έφτιαξαν πόλεις, μέσα στις πόλεις. Τις ονόμασαν villas miserias, πόλεις της μιζέριας. Εκεί πότιζαν τον κόσμο κοκαΐνη και άλλα ναρκωτικά, που παρουσιάστηκαν εν αφθονία άξαφνα όταν ο εφιάλτης είχε αρχίσει. Ήταν περήφανος λαός οι Αργεντίνοι. δεν είδα μάνες να πουλάνε τα παιδιά τους όπως γίνεται στο LA. Είδα όμως ανθρώπους να χάνουν τα πάντα και στο τέλος τη ζωή τους όταν δεν υπήρχε τίποτα να δώσουν. Όσα δεν πήραν οι τράπεζες, τα πήραν οι έμποροι. Ο κόσμος έπρεπε να αποχαυνωθεί, να μην αντιστέκεται. Να πεθαίνει με τη μιζέρια του. Γι’ αυτό έβγαλαν έτσι αυτές τις ψευτοπόλεις. Έπνιγαν εκεί την οργή και την δυστυχία τους.
-Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι όλα τα ΜΜ»Ε» διατυμπάνιζαν την ανάγκη της «βοήθειας». Στην αρχή τους έλεγαν ότι το κράτος θα πτώχευε και ο κόσμος έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει για επιτυχία την είσοδο του ΔΝΤ. Δεν φανταζόντουσαν τι θα ακολουθήσει. Τι ειρωνεία και αυτή. Τους έπεισαν με τον φόβο της πτώχευσης και εντέλει η σωτηρία ήρθε μόνο με την πτώχευση!
-Back Home, είχαν όλοι την εντύπωση ότι σώσαμε τη χώρα που ήταν ανίκανη και με διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Ήταν απίστευτο τι μετέδιδαν οι ανταποκριτές όταν εμείς βλέπαμε την αλήθεια με τα μάτια μας σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά.
Είχαν την εντύπωση ότι οι Αργεντίνοι μας θεωρούν σωτήρες. Ποτέ δεν προέβαλλαν τίποτα από την πραγματικότητα. Μόνο κάτι ρεπορτάζ γραμμένα στις αρχές με κόσμο να κάνει δηλώσεις κατά των προηγούμενων κυβερνήσεων ότι τους οδήγησαν στην πείνα ευχαριστώντας τις ΗΠΑ που θα τους έσωνε.
Ακόμα και οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες. Τις προέβαλλαν σαν κομμουνιστές ή αριστερά κομμουνιστικά κόμματα που αντιδρούσαν. Εγώ έβλεπα στο Μπουένος Άιρες την λεωφόρο γεμάτη από εξαγριωμένους να ουρλιάζουν «θέλουμε τη χώρα μας πίσω»! Θέλουμε τα δολάρια μας πίσω!
Οι τηλεοράσεις όπως μου έλεγαν, έδειχναν μερικές δεκάδες κομμουνιστές με κόκκινες σημαίες που διαμαρτύρονταν. Στην πραγματικότητα ο κόσμος ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Ίσως εκατομμύρια. Τους έβλεπα, έβγαιναν από τα σπίτια τους και ενώνονταν με τις πορείες. δεν υπήρχε συντονισμός. Ότι Αμερικάνικη επιχείρηση έκλεινε και την φύλαγαν πάνοπλοι αστυνομικοί.
Δεν κυκλοφορούσαμε βέβαια τότε. Μετά από κάποιες συγκεντρώσεις θυμάμαι έβγαινα από το ξενοδοχείο και έβλεπα τόσες πέτρες κάτω που νόμιζα ότι γκρεμίστηκε κάποιο κτίριο. Μεγάλη οργή.
Έβλεπες ανθρώπους αποφασισμένους για όλα. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν ούτε looters (πλιατσικολόγοι). Ακόμα και μεσήλικες σίγουρα πολλοί είχαν οικογένειες. μου έκανε εντύπωση. Έβγαιναν και συγκρούονταν με ότι έβρισκαν. Ξύλα, πέτρες. Από την άλλη η αστυνομία ήταν πάνοπλη, με αντλίες, πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα. Ήταν αδύνατον να τους συγκρατήσουν. Είχες να κάνεις με ανθρώπους που τους πήρες το σπίτι τους και το χαμόγελο τους.
-Όχι, ούτε μια στιγμή δεν τους χαρακτήρισα «τρομοκράτες». Θα ήταν άδικο. Φαντάσου να υπηρετείς το Law and Order και να μη μπορείς να κρύψεις την συμπάθεια σου για αυτούς που ίσως από τις τηλεοράσεις θα τους χαρακτήριζες αλλιώς. Ήθελαν τη χώρα τους πίσω. Έβγαιναν με Αργεντίνικες σημαίες και απαιτούσαν να φύγουμε.
Αυτές οι γυναίκες όμως. Ποτέ δεν θα ξεχάσω. Αυτό θα με στοιχειώνει πάντα. Οι γυναίκες με τα παιδιά στα χέρια.
Ο ρόλος που έπαιξαν όμως αυτές οι γυναίκες. Ποιός να το περίμενε. Προστάτεψαν τα παιδιά τους και τη χώρα τους. Αν μπορούμε να πούμε ότι έγινε επανάσταση στην Αργεντινή, τότε ήταν η μόνη γυναικεία επανάσταση στους αιώνες.
…το ξέσπασμα της κρίσης και η λύση που ήλθε από τον ίδιο τον λαό.
Στο πρώτο μέρος είδαμε το ξέσπασμα. Τα μέτρα της κυβέρνησης με τις περιβόητες ενέργειες για μείωση του ελλείματος. Αυτή η μείωση του ελλείματος που πάλι είχε καλλιεργηθεί ως αυτοσκοπός και βασική προϋπόθεση για την βοήθεια του ΔΝΤ. Βλέπετε, το «swap» του ΔΝΤ είναι οι κρυφοί όροι που επιβάλλονται στην εκάστοτε Εθνική κυβέρνηση προκειμένου να ανοίξουν τις κάνουλες. Αυτοί οι όροι είναι σαφέστατοι και με απλά λόγια επικεντρώνονται στο ότι «Δεν θα γίνεται καμμία ενέργεια, καμμία δαπάνη, δεν θα λαμβάνεται καμμία απόφαση από την Εθνική κυβέρνηση που αφορά την Εθνική οικονομία εάν δεν υπάρχει η έγκριση του ΔΝΤ¨.
Δηλαδή, ο βασικός όρος «συνεργασίας» με την εκάστοτε κυβέρνηση είναι η Εκχώρηση μέρους της Εθνικής Κυριαρχίας. Για όσους ακόμη δεν το έχουν καταλάβει.
Το άλλο σημείο που καλλιεργείται έντεχνα ως αυτοσκοπός, είναι η εξυπηρέτηση μόνο των υποχρεώσεων προς τρίτες χώρες και όχι των εσωτερικών υποχρεώσεων του κράτους. Προηγούνται δηλαδή οι διεθνείς δανειστές που έχουν δανείσει με επαχθείς όρους έναντι των ντόπιων πιστωτών, ήτοι των πολιτών που καλούνται όχι μόνο να απεμπολήσουν τις απαιτήσεις τους αλλά να σηκώσουν και το βάρος της αποπληρωμής των διεθνών τοκογλύφων.
Στην Ελλάδα για παράδειγμα, ό περιβόητος εξωτερικός δανεισμός (300 δις Ευρώ)που αναμασούν συνεχώς οι διάφοροι «αναλυτές», είναι μόλις ένα μικρό μέρος επί του συνόλου των Τριών Τρις που οφείλει συνολικά το κράτος, με κύριους πιστωτές βέβαια, τους Έλληνες πολίτες. Πολιτες μάλιστα που τροφοδοτούν το σύστημα επί δεκαετίες με ελάχιστο κόστος. Αναλογιστείτε ότι το κράτος (και επαγωγικά οι τράπεζες) δανείστηκαν με επιτόκια που φτάνουν το 7%. Εσείς τι επιτόκιο παίρνετε για τις καταθέσεις σας; (Σε επόμενο άρθρο οι ραγδαίες εξελίξεις στις Ελληνικές τράπεζες).
Ας επιστρέψουμε λοιπόν στην Αργεντινή. Μετά την πρώτη ομοβροντία μέτρων, οι μορφές αντίδρασης εξακολουθούσαν να περνούν από τα κανάλια κομματικών μηχανισμών και ιδεολογικών μονοπωλίων. Οι εκδηλώσεις ήταν απόλυτα ελέγξιμες με περιορισμένη χρήση βίας αφού η πλειοψηφία των πολιτών δεν ήθελε να ταχθεί κάτω από καμια κομματική σημαία ή συνδικάτο (θυμηθείτε την σημερινή απεργία. 2 εκ απεργοί, μόνο 20,000 διαδηλωτές σε διασπασμένες εκδηλώσεις με τους παρακρατικούς μηχανισμούς των προβοκατόρων σε δράση. Τα ΜΜ»Ε» βεβαίως .απεργούσαν!).
Τότε άρχισε ο πραγματικός εφιάλτης. Στις 3 Δεκεμβρίου του 2001 η κυβέρνηση υπό την πίεση των διεθνών συμβούλων παίρνει την απόφαση να παγώσει τις καταθέσεις των πολιτών σε όλες τις τράπεζες. 70 δις Δολάρια αλλά και υπερδιπλάσιας αξίας κρατικά ομόλογα περιέρχονται στα χέρια της «ικανότατης και λαοπρόβλητης» κυβέρνησης. Είχε προηγηθεί βεβαίως κολοσσιαία εξαγωγή καταθέσεων από κάποιους που ως συνήθως γνώριζαν. Τα ΜΜ»Ε» απέκρυπταν ή δικαιολογούσαν αυτή την τεράστια εκροή προβάλλοντας την «πιθανότητα υψηλής φορολόγησης των καταθέσεων».
Συντάξεις χάθηκαν. Τα κρατικά ομόλογα δεν είχαν πλέον κανένα αντίκρυσμα (για τους ντόπιους βέβαια). Ακόμα και ιδιωτικά συνταξιοδοτικά προγράμματα που είχαν μετατραπεί εξαναγκαστικά σε ομόλογα, εξανεμίστηκαν.
Είχαν προηγηθεί κάποιες αποσπασματικές παύσεις λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος είτε με «υποχρεωτικές αργίες» είτε με μακροχρόνιες απεργίες.
Οι παρακρατικοί Κόνδορες και η μεγάλη σφαγή.Η εξουσία είχε υποτιμήσει την αγωνιστική διάθεση του λαού της Αργεντινής. Πίστευε ότι με όλες τις πιέσεις, την προπαγάνδα, τις ελεγχόμενες συγκεντρώσεις ότι θα μπορούσε να ελέγξει και αυτό το κύμα διαμαρτυρίας μπροστά στην «ληστεία του αιώνα» όπως χαρακτηρίστηκε από ανεξάρτητους διεθνείς αναλυτές.
Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες. Ο λαός άρχισε να βγαίνει μαζικά στους δρόμους. Σε κάθε γειτονιά, κάθε πόλη ή χωριό ανέμιζαν οι Αργεντίνικες σημαίες ενώ οι κομματικές εξαφανίζονταν. Κάθε μέρα, για πολλές ώρες, ο λαός ήταν στους δρόμους απαιτώντας την πτώση της κυβέρνησης και τον διωγμό των ξένων επιτηρητών του ΔΝΤ.
Η αστυνομία πλέον ήταν αδύνατον να ελέγξει τις αντιδράσεις. Οι ανταποκρίσεις των διεθνών ΜΜΕ διακόπηκαν αφού πλέον δεν υπήρχαν κομματικά σημαιάκια για να δείξουν ενώ κάθε επιχείρηση Αμερικανικών συμφερόντων έμπαινε στο στόχαστρο των διαδηλωτών. Εκεί μπήκαν στο παιχνίδι οι παρακρατικοί «Κόνδορες». Οι Κόνδορες ήταν το δίκτυο της CIA σε όλη την Λατινική Αμερική που είχε στηθεί με το πρόσχημα του «Κομμουνιστικού κινδύνου» στον ψυχρό πόλεμο. Παραγουανοί κυρίως παρακρατικοί συντάχθηκαν με τον μηχανισμό της ΚΥΠ ώστε να αρχίσουν τα χειρουργικά χτυπήματα για να κάμψουν το φρόνημα των διαδηλωτών.
Ακολούθησαν χτυπήματα σε ανοιχτές συγκεντρώσεις (κλασσική ιμπεριαλιστική μέθοδος) ώστε να τρομοκρατήσουν τον λαό για να μην ενισχύει τις κινητοποιήσεις. Δεκάδες οι νεκροί, εκατοντάδες οι τραυματίες.
(για να γίνει το παράδειγμα πιο κατανοητό, σκεφθείτε την υποθετική περίπτωση να γινόντουσαν αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα και η φιλοαμερικανική κυβέρνηση να επιστράτευε Ουτσεκάδες, που είναι εκπαιδευμένοι από την CIA, για να χτυπούν ανοιχτές συγκεντρώσεις με χειροβομβίδες και Καλάσνικοφ, ενώ την ίδια στιγμή η κρατική αστυνομία να συλλαμβάνει Έλληνες διαδηλωτές)
Τα χτυπήματα αυτά αντί να κάμψουν, ενίσχυσαν το φρόνημα των εξεγερμένων πατριωτών αφού μπορεί ο αγώνας για «θεσμικά και οικονομικά αιτήματα» με ιδεοληπτικούς μανδύες να μην αξίζει ανθρώπινες θυσίες, όμως η κινητοποίηση ήδη είχε λάβει διαστάσεις Εθνεγερσίας. Ο λαός πλέον κατέβαινε στους δρόμους για Εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο.
Το επιμύθιο της εξέγερσης θα το παραθέσουμε σε άλλο άρθρο, για να κλείσουμε το αφιέρωμα με το σημαντικότερο ίσως κομμάτι: Τον ρόλο της Γυναίκας και τις λύσεις που έδωσε. Ναι, η γυναίκα στην Αργεντινή καρπώνεται το μεγαλύτερο μέρος της επιβίωσης και εξόδου της χώρας από αυτόν τον εφιάλτη.
Η Γυναίκα που έσωσε την Αργεντινή – οι λύσεις.Η Γυναίκα της Αργεντινής στάθηκε στην πρώτη γραμμή της μάχης και αντίστασης. Από τις μαχητικές πορείες, την επιβίωση των παιδιών, τη στήριξη των συζύγων. Πραγματικές ηρωΐδες που όμως έμελλε να καταλύσουν τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις δημιουργώντας συνθήκες διαβίωσης με αυτοοργανωμένα συστήματα, μακρυά από την τραπεζική – χρηματοπιστωτική υποτέλεια.
ένα από τα χιλιάδες καταστήματα ανταλλαγής προϊόντων που οργάνωσαν οι γυναίκες της Αργεντινής
Η δράση των γυναικών ξεκίνησε από την περιφέρεια. Οι γυναίκες της υπαίθρου ένιωσαν πρώτες την κρίση όταν είδαν την παραγωγή τους να οδηγείται σε απαξίωση και τους άντρες τους να παραχωρούν τα πολύτιμα αγαθά για ευτελές αντίτιμο.
Οι γυναίκες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Με ένα αρχέγονο ένστικτο, επέβαλλαν παύση πώλησης της παραγωγής στους μεσάζοντες και άρχισαν να ιδρύουν καταστήματα αντιπραγμάτευσης. Μικρά κέντρα δηλαδή ανταλλαγής προϊόντων με μία υποδειγματική δομή αποτίμησης βάσει της προσφοράς και ζήτησης των αγαθών. Οι Γυναίκες της Αργεντινής δηλαδή, ανεξαρτητοποιήθηκαν από το χρήμα, πριν την μεγάλη ληστεία που γονάτισε κάθε δραστηριότητα.
Στην περίοδο της μεγάλης ληστείας λοιπόν, η μορφή αυτή επιβίωσης πήρε ραγδαίες διαστάσεις και αποτέλεσε την αιτία της επιτυχίας των κινητοποιήσεων. Πίσω από τις στάχτες των «μαχών», οι γυναίκες κατάφεραν να ικανοποιήσουν τις βασικές ανάγκες της οικογενειακής διαβίωσης χωρίς την ανάγκη του χρήματος ή της επαιτείας των κουπονιών. Η «τροφοδοσία» των μαχητών είχε εξασφαλιστεί. Το ίδιο και το φρόνημα. Αντί για επαίτες, οι Αργεντίνοι έγιναν ελευθερωτές και οι ντόπιοι και ξένοι εκμεταλλευτές πήραν ένα γερό μάθημα, όταν αναγκαζόντουσαν να εγκαταλείψουν τη χώρα με Αμερικανικά ελικόπτερα (σε επόμενο άρθρο).
Οι γυναίκες της Αργεντινής επέδειξαν οξυδέρκεια, αλληλεγγύη και ικανότητα αποτελεσματικής αυτοοργάνωσης. Έδειξαν τον δρόμο της επιβίωσης, προστάτευσαν τα παιδιά τους και απορρόφησαν μεγάλο μέρος από τους απελπισμένους των «πόλεων της μιζέριας» που είχαν δημιουργηθεί όπως είδαμε στο πρώτο μέρος του αφιερώματος. Αναλυτές υποστηρίζουν ότι η ανάκαμψη της Αργεντινής έγινε με τους όρους που έθεσαν αυτές οι πρωτεργάτριες του αγώνα σε τέτοιο σημείο, ώστε η εξέγερση της Αργεντινής να χαρακτηριστεί η πρώτη γυναικεία εξέγερση στη σύγχρονη ιστορία. Οι ενέργειες της νέας κυβέρνησης συνοπτικά:
Επιμύθιο
Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι οι εξελίξεις ήταν αδύνατον να ανατραπούν ακόμα και με έξωθεν στρατιωτική επέμβαση. Ο λαός είχε εκκαθαρίσει τους επίορκους από όλα τα δημόσια αξιώματα και η νέα κυβέρνηση μπορούσε να θέσει η ίδια τους όρους της. Ας τους διαβάσουμε γιατί αποτελούν ένα σημαντικό μάθημα για κάποιους ντόπιους που φλερτάρουν με .γουδιά.
1. Η χώρα κήρυξε πτώχευση, σταματώντας κάθε πληρωμή σε διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα
2. Η ισοτιμία Πέσο – Δολαρίου «ξεκλειδώθηκε» και ακολούθησε υποτίμηση κατά 75%
3. Η Αργεντινή είχε μάθει πλέον να είναι αυτάρκης. Η κοινωνία βάσισε την επιβίωση της στην ντόπια παραγωγή, το εκτεταμένο μποϋκοτάζ ξένων προϊόντων ήταν πλέον κρατική «εντολή», το εμπορικό ισοζύγιο ανατράπηκε άρδην.
4. Λόγω της υποτίμησης αλλά και της σκληρής δουλειάς του λαού, η παραγωγή της Αργεντινής έγινε ανταγωνιστικότερη φέροντας έναν ρυθμό ανάπτυξης στα πρότυπα της Ρωσίας του 2000.
5. Τον ρόλο του Πούτιν στην Αργεντινή, ανέλαβε ο ίδιος ο λαός που αποκήρυξε μετά βδελυγμίας τις νουθεσίες του state department για συνέχιση της συνεργασίας με το ΔΝΤ έστω και με ειδικά προνόμια. Δοκιμασμένες λύσεις, η νεκρανάσταση μίας χώρας από έναν λαό που δεν υπόκυψε στον τρόμο και τις απειλές. Μπορούμε;
το τανγκό του πραγματικού Θεού…
Στην τεχνική ηγεσία της Εθνικής Αργεντινής o
Υ.Γ.καλή επιτυχία συνονόματε!!!!
ΤΟ ΧΕΡΙ 