Προσεχώς νεκροί…

της Γιούλας Ράπτη

5 Μαΐου 2010. Το ημερολόγιο γράφει Ειρήνης και Ευφραίμ. Η Ειρήνη τιμήθηκε με τρεις νεκρούς και μια εν δυνάμει ζωή, στην Μαρφίν, καταμεσίς στη Σταδίου, μέσα σε καπνούς και αλλαλλαγμούς. Ο Ευφραίμ και οι συν αυτώ, τιμούνται χρόνια στη χώρα που παρέδωσε το real estate σε Δεσποτάδες και την κρίση σε virtual εξεταστικές επιτροπές.

Προσεχώς νεκροί, λοιπόν. Το έργο θα είναι ακατάλληλο για ανηλίκους, άπαιχτο για έμβρυα, σκληρό για ενήλικες. Χωρίς γονική, πολιτική, κοινωνική, ηθική συναίνεση. ΄Η μάλλον Δύο έργα μαζί: «το οικονομικό βατερλώ μιας χώρας που την έλεγαν Ελλάδα» και «Πεθαίνω σαν χώρα, που έλεγαν ότι γέννησε τη δημοκρατία και τον πολιτισμό».

5 Μαίου 2010 και με το μηχανάκι, προσπαθώ να φτάσω μέσω Λαμίας, από το βομβαρδισμένο κέντρο, στου Γκύζη. Τα δάκρυα που καίνε τα μάτια μου δεν ξέρω γιατί απ όλα είναι: για τους τρεις νεκρούς.. από τα δακρυγόνα.. από την οργή μου για τον φόβο που νιώθω πώς θα φτάσω στο σπίτι.

Από το αναπάντητο ερώτημα ότι κι αν φτάσω τι θα κάνω. Θα ανοίξω την τηλεόραση. Θα καθησυχάσω τη μάνα μου ότι ζω και δεν θα βγω έξω. Θα βάλω κι εγώ κορδέλα πένθους ή μαύρο στη φωτογραφία μου στο facebook, πενθώντας έστω κι έτσι ηλεκτρονικά. Θα πάρω τους φίλους να βρίσουμε τα τσογλάνια που μετέτρεψαν μια από τις μεγαλύτερες πορείες σε θάλαμο αερίων για 3 εργαζόμενους κι ένα αγέννητο. Θα ακούσω τους αρχηγούς στη Βουλή να αφιερώνουν 1 λεπτού σιγή για τους νεκρούς και αρκετή ώρα για τις αλληλοκατηγορίες τους. Θα δω τους εξ επαγγέλματος σοκαρισμένους στην οθόνη να δείχνουν ξανά και ξανά τα πλάνα. Θα ακούσω τα ξένα μέσα ενημέρωσης να επιβεβαιώνουν τις προβλέψεις τους ότι η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει και ότι παραδόθηκε στο χάος. Θα πληροφορηθώ ότι ο Moody’s έδειξε ήδη τον επόμενο αδύναμο κρίκο: η Πορτογαλία. Next! Θα μάθω ότι το επόμενο ανέκδοτο θα είναι «βούλγαρος τουρίστας στην Αθήνα». Από το «προσεχώς Βουλγάρες» στο «προσεχώς νεκροί»…
5 Μαϊου 2010. Μια μέρα που την σημάδεψαν στο δόξα πατρί και μια νύχτα ασυνάρτητη, μέσα σε αντιφατικά αισθήματα στο εσωτερικό δικαστήριο του καθενός: οι φυσικοί αυτουργοί, οι ηθικοί, οι εισαγγελείς, η αρχαία κάθαρση και η νεοελληνική τραγωδία. Εξυπνάδες και ανοησίες, αμηχανία και κομπορρημοσύνη, επιδειξιομανείς του πόνου και αληθινά πενθούντες, ψέματα δεκαετιών και αλήθειες σκληρές σαν μέταλλο, σαν θάνατος παραλίγο να γράψω – παρα λίγο;
Ξύπνησα και άρχισα να πλένω με μανία το μπαλκόνι μου. Στην αρχή ήταν η λάσπη από την έρημο της Σαχάρας, μετά η τέφρα από το ηφαίστειο της Ισλανδίας, τώρα η στάχτη και τα αποκαϊδια από την οδό Σταδίου. Αύριο;

απο το protagon.gr