Τα νερά σπάσανε;

Posted on 21/12/2008

Στις ΗΠΑ 250 απολυμένοι εργάτες της βιοτεχνίας αλουμινοκατασκευών Re-public Windows and Doors κατέλαβαν το εργοστάσιό τους. Επίσης, ενημέρωσαν την εργοδοσία ότι αν δεν αποζημιωθούν, θα προχωρήσουν στην αυτοδιαχείριση της επιχείρησης στα πρότυπα των εργατών της Αργεντινής.

Διαβάστε την εκπληκτική είδηση στην Ελευθεροτυπία

πηγή: Ωρα Ελλάδας , Η καλύβα ψηλά στο βουνό

Όλα είναι μπερδεμένα…

Posted on 11/12/2008 Updated on 18/12/2008

Διάσβασα στον ΣΚΑΙ την συνέντευξη του  Παναγιώτη Παπαδόπουλου ,του Κάιν με το άσπρο ποντίκι του,μέλος του αναρχικού κινήματος   , της δεκαετίας του ’80, που έζησε από πολύ κοντά τις εξεγέρσεις της εποχής και τα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά , στην δημοσιογράφο  Λαμπρινή Θωμά για τα σημερινά γεγονότα.

Τούτες τις ώρες τούτες τις μέρες χρειάζεται να  βάλουμε τις σκέψεις μας σε μια σειρά  και τα παρακάτω λόγια βοηθούν, για αυτά και τα μεταφέρω……..

……………………………………………………………………………………………………..

>>Δε νομίζω ότι έχουν καταλάβει τίποτε ούτε οι δημοσιογράφοι ούτε οι αναρχικοί. Αυτή εδώ είναι η εξέγερση των δεκαπεντάρηδων που βλέπουν μόνο αδιέξοδο και έχουν εισπράξει την ανυπαρξία χώρων γύρω τους.>> Και τότε με τον Καλτεζά, εκείνα τα χρόνια, που χιλιάδες κατέβηκαν στο δρόμο, λέγαμε τι κύμα είναι αυτό, τι ελπίδα, τι εξέγερση, ο κόσμος αφήνει τα σπίτια, τον καναπέ, την τηλεόραση… και όλος αυτός ο κόσμος, ο μεγαλύτερος κόσμος που τον θεωρούσες ελπίδα πολιτικής δύναμης, χάθηκε. Και αυτό γιατί τόσο η αριστερά όσο και ο αντεξουσιαστικός χώρος δεν μπορούν να εξελιχθούν και να λάβουν τα μηνύματα την εποχή που συμβαίνουν τα γεγονότα.>> Οι πιτσιρικάδες, αυτοί που συμμετέχουν στην εξέγερση των 15αρηδων γράφουν στα παλιά των υποδημάτων τους χώρους, κινήματα, αναρχικούς. Είναι δική τους υπόθεση όσα συμβαίνουν. Είναι ταυτισμένοι με το συμμαθητή τους αλλά η αντίδρασή τους έχει και άλλες ρίζες, βαθιές. Βλέπουν τις δυσκολίες των γονιών τους, βιώνουν αδιέξοδα, είναι παιδιά φυλακισμένα μεταξύ ίντερνετ και διαμερίσματος, χωρίς χώρους να κινηθούν, μακρυά και φυσικά τοπια, σε μια πόλη φυλακή – και φυλακή δεν είναι μόνο η Αθήνα, αλλά και η επαρχία που είναι ένα αντίγραφο της Αθήνας.

>>To ζήτημα ειναι η απουσία κινημάτων με συγκροτημένα αιτήματα. Δεν έχει πολιτικό στίγμα αυτή η εξέγερση. Φοβάμαι ότι όλα αυτά θα έχουν συνέχεια, θα ξαναγίνουν, η Ευρώπη θα τα ξαναζήσει όσο τα παιδιά είναι απέναντι σε ένα σκοτεινό, γκρίζο μέλλον, χωρίς δουλειά, με τα πτυχία στον τοίχο και την ανεργία να επικρέμεται από πάνω τους, με την αστυνομοκρατία… Όλα αυτά δεν έχουν πολιτικό στίγμα και επειδή είναι βία για τη βία και οργή για την οργή δεν έχει ελπίδες για κάτι βαθύτερο, πέραν της δήλωσης «είμαι και εγώ εδώ, με έχετε βάλει στο περιθώριο μα θα με ακούσετε με αυτό τον τρόπο», τρόπο που φτάνει στη βαρβαρότητα.

>>Είναι αλήθεια πως τότε, στη γενιά μας, οι περισσότεροι δε θα λεηλατούσαν. Όμως εδώ το χτύπημα είναι τυφλό. Είναι έφοδος μες στην κοινωνική αδικία χιλιάδων νεολαίων που ζουν σε έναν κόσμο θερμοκήπιο – τρωνε, πίνουν, αναπνέουν, έχουν μπροστά τους συνέχεια ένα τοίχος που αισθάνονται ότι δεν μπορούν να υπερβούν. Όλα είναι μπερδεμένα. Από τη μια καταναλωτισμός και από την άλλη απέχθεια και η σκέψη «γιατί να μη το πάρω από αυτόν που μου το πουλάει πανάκριβα;». Όλα ανακατεύονται, μπερδεύονται, όταν δεν υπάρχει πολιτικό πρόταγμα. Και θα μπορούσε να υπάρχει. Ας πούμε, να αφοπλιστεί η αστυνομία.

>> Όταν δεν υπάρχουν πολιτικά προτάγματα και ο νεολαίος αυτός δεν ανήκει σε ένα, έστω αστικό, πολιτικό σχήμα, όλα μπερδεύονται. Πιστεύω ότι όλα όσα συμβαίνουν αυτές τις τελευταίες ημέρες είναι αυθόρμητα και γι” αυτό έχουν ημερομηνία λήξης. Ο αυθορμητισμός δεν πρέπει να μένει εκεί.

>>Σε μια τέτοια εποχή που υπάρχει βομβαρδισμός από τη βαρβαρότητα της εξουσίας διεθνώς, απουσιάζουν και τα κινήματα… Βλέπεις, μιλάμε για ζημιές και τόσοι άνθρωποι δεν καταγγέλουν και δεν κατανοούν τίποτε πέρα από το τζάμι. Ξεχνούν, ας πούμε, ότι πρόπερσι στην Ηλεία κάηκαν άνθρωποι, ότι είναι πιό σοβαρό να καίγονται άνθρωποι, δάση, να σκοτώνεται ένα παιδί από το τίποτε, από έναν Κλιντ Ίστγουντ από τις ζημιές, με τις οποίες σαφώς διαφωνώ.

>>Δε βγάζω τον πόνο μου, την κραυγή μου για το θάνατο του συντρόφου μου ή του παιδιού μου στο αυτοκίνητο ή το κατάστημα του άλλου. Αλλά, σε αυτούς που μετρούν τα υλικά θα έλεγα πως αν είχα να διαλέξω να καταστραφούν δέκα δικά μου αυτοκίνητα ή να μη ξαναδω το γέλιο των παιδιών μου, θα έλεγα να καούν τα αυτοκίνητα αρκεί να βλέπω τα παιδιά να παίζουν, να ζουν, να σκέφτονται.

>> Έχει απαξιωθεί η ανθρώπινη ζωή. Αγωνιστήκαμε γιά να καταξιώσουμε και όχι να απαξιώσουμε την ανθρώπινη ζωή, θεωρώντας κάτι τέτοιο είτε «επαναστατικό» είτε εξουσιαστικό.

>>Τα παιδιά πρέπει να βρουν ένα θερμοκήπιο διαφορετικό από αυτό που ζουν, του εφιάλτη και της βαρβαρότητας. Να μπορέσουν να γίνουν ελεύθεροι άνθρωποι με βούληση, να πετάξουν από πάνω τους τις εξουσίες.

>>Η εμπειρία δε μεταφέρεται. Το μόνο που μπορείς είναι, αν τα καταφέρεις, να απομακρύνεις τα παιδιά από την τυφλή βία, την απόλυτη βία που οδηγεί στην πλήρη απώλεια της επαφής με τον εαυτό σου και το συνάνθρωπό σου. Να μεταφέρουμε τα λάθη, να κάνουμε αυτοκριτική, να καταλάβουν ότι δε φτάνει η οργή για να αλλάξουμε τον κόσμο.

>>Για μένα ο αναρχισμός δεν είναι ιδεολογία. Η αναρχία είναι στάση ζωής, είναι μια ατελείωτη διαδρομή που συνέχεια ανοίγει παράθυρα στον κόσμο, γεννάει ιδέες, υποδέχεται όλους τους ανθρώπους που σήμερα βράζουν στο καζάνι της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας.

>>Είμαστε όλοι θύματα της ίδιας σφαίρας που σκότωσε πριν τέσσερα βράδυα τον Αλέξανδρο. Ακόμη και αυτός που βρίζει και λέει «καλά του κάνανε», είναι θύμα της ίδιας σφαίρας, η οποία τον κάνει φασίστα. Αυτό θέλει η εξουσία, να κατακερματίσει σε διάφορους -ισμους τον κοινωνικό ιστό, την ώρα που ο εχθρός, ο πραγματικός μας εχθρός μας σκάβει το λάκκο. Είναι καιρός να αφήσουμε τις αγκυλώσεις και τις ιδεοληψίες.

πηγή : ΣΚΑΙ

Τα παιδιά!!!

Posted on 08/12/2008

Τώρα ας μιλήσουν τα παιδιά…τα παιδιά μας!
Εμείς ας σιωπήσουμε …αποτύχαμε…