χρεοκοπία
Γιατί αναβάλλεται η χρεοκοπία της Ελλάδας
Για πολλοστή φορά, ας δούμε το γιατί δεν επιτρέπουν στην Ελλάδα να κηρύξει στάση πληρωμών, αυτή τη φορά από τον Martin Feldstein στους Financial Times:
Γιατί αναβάλλεται η χρεοκοπία της Ελλάδας
Αν και το ελληνικό κοινοβούλιο πήρε μια ανάσα με την ψήφο εμπιστοσύνης, η στάση πληρωμών της Ελλάδας είναι αναπόφευκτη. Με συντελεστή χρέους επί του ΑΕΠ στο 150%, μεγάλα ελλείμματα και επιτόκιο 25% και άνω, το μόνο ερώτημα είναι το πότε θα γίνει το χρεοστάσιο.
Οι τρέχουσες συνομιλίες στην πραγματικότητα αναβάλλουν την αναπόφευκτη στάση πληρωμών, γράφει στους Financial Times ο κορυφαίος οικονομολόγος M. Feldstein.
Αν η Ελλάδα ήταν η μόνη χρεοκοπημένη χώρα της Ευρώπης, το καλύτερο θα ήταν να γίνει η στάση πληρωμών τώρα. Η μείωση του χρέους στο μισό και η αντικατάσταση του υφιστάμενου χρέους με ομόλογα με χαμηλότερα επιτόκια, θα έδιναν στην Ελλάδα το περιθώριο να εξυπηρετήσει το χρέος χωρίς τον εξοντωτικό πόνο που επιφέρει η εξυπηρέτηση του τωρινού χρέους.
Όμως η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χρεοκοπημένη και μια στάση πληρωμών από την Αθήνα θα προκαλέσει χρεοστάσια στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία και πιθανόν την Ισπανία. Οι συνεπαγόμενες απώλειες θα καταστρέψουν μεγάλα μεγέθη κεφαλαίων σε τράπεζες και άλλους πιστωτές στην Γερμανία, την Γαλλία και άλλες χώρες. Θα στέρευαν οι διαθέσιμες πιστώσεις προς επιχειρήσεις σε όλη την Ευρώπη και θα επερχόταν κατάρρευση μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών.
Αυτό το αναπόφευκτο ντόμινο και οι πιθανές επιπτώσεις για το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα, είναι ο λόγος που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι αποφασισμένη να αποτρέψει το χρεοστάσιο τώρα.
Όταν η ΕΚΤ εντέλει θα καθορίσει ότι οι μεγάλες πιστωτές έχουν μειώσει τα ανοίγματά τους στα «επισκευασμένα» ομόλογα αρκετά ώστε, σε συνδυασμό με την βελτιωμένη κεφαλαιακή τους επάρκεια, να μπορούν να αντέξουν τις συνεπαγόμενες απομειώσεις αξιών, η ΕΚΤ θα επιτρέψει στις Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία να κηρύξουν στάση πληρωμών, στην οποία θα αναδιαρθρώσουν τα υπάρχοντα χρέη τους σε επίπεδα τα οποία θα μπορούν με άνεση να εξυπηρετήσουν.
Αυτού του είδους το σχέδιο είχε αποδώσει με τα ομόλογα της Λατινικής Αμερικής στην δεκαετία του 1980, υποβοηθούμενο από την υποκατάσταση των υφιστάμενων ομολόγων με ομόλογα Brady.
πηγή:διαβάστε ολοκληρο το άρθρο Βαθύ Κόκκινο
Μεγάλες αλήθειες για την κρίση της αντιπροσώπευσης, τον ρόλο των τραπεζών ,το μνημόνιο,την οικονομικη κρίση της ευρωζώνης, για την δραματική κατάσταση της Ελλάδας τους πρωτεργάτες της και την θεραπεία της
Τι σημαίνει για την Ελλάδα χρεοκοπία και πτώχευση;
Του Δημήτρη Καζάκη
Η κυρίαρχη προπαγάνδα, στην προσπάθειά της να αποπροσανατολίσει και να τρομοκρατήσει τον απλό κόσμο, έχει οικοδομήσει ορισμένους συγκεκριμένους μύθους γύρω από έννοιες και καταστάσεις σχετικά με τη χρεοκοπία και την πτώχευση. Έτσι π.χ. ισχυρίζεται ότι η χρεοκοπία και η πτώχευση μιας χώρας ισοδυναμούν με ολοκληρωτική καταστροφή για τον πληθυσμό και κυρίως για τους εργαζόμενους.
Αυτό είναι αλήθεια μόνο όταν οι κυβερνήσεις που οδηγούνται σε πτώχευση παραδίδονται αμαχητί στους δανειστές τους και αρνούνται να προασπίσουν τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών της. Όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση της Ελλάδας, όταν η κυβέρνηση με τη δανειακή σύμβαση και το μνημόνιο διάλεξε να εξασφαλίσει τα συμφέροντα των δανειστών έναντι του λαού και της χώρας.
Αυτός είναι ο βασικός λόγος που ιστορικά η έννοια της κρατικής χρεοκοπίας δεν είχε την αρνητική φόρτιση που έχει σήμερα. Τον 18ο αιώνα, π.χ., ένας από τους πατέρες της κλασικής πολιτικής οικονομίας, ο Άνταμ Σμιθ, θεωρούσε αυτονόητο το εξής:
«Όταν τα εθνικά χρέη έχουν συσσωρευτεί πλέον σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο, είναι μάλλον, όπως πιστεύω, αδύνατο να πληρωθούν με δίκαιο και ολοκληρωμένο τρόπο. Η απελευθέρωση των δημοσίων εσόδων, αν υπάρχει η δυνατότητα να συμβεί, μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μια χρεοκοπία». [1]
Την εποχή εκείνη ήταν αδιανόητο να τεθεί ένα κράτος στη διάθεση ιδιωτών δανειστών και επομένως η μονομερής κρατική χρεοκοπία ισοδυναμούσε με «απελευθέρωση των δημόσιων εσόδων» από τα βάρη της πληρωμής των δανείων.
Στους αιώνες που πέρασαν από την εποχή του Άνταμ Σμιθ οι δανειστές μετεξελίχθηκαν σε χρηματιστές και τραπεζίτες με τεράστια επιρροή ανά την υφήλιο και τα κράτη διαχωρίστηκαν σε δυο ομάδες: μια χούφτα κράτη – δουλοκτήτες και στα υπόλοιπα κράτη – δούλους, όπου ο δανεισμός – και κυρίως ο εξωτερικός – αποτέλεσε έναν από τους βασικούς μοχλούς επιβολής της δουλοκτητικής σχέσης.
Έτσι η έξαρση του δανεισμού, ιδίως από τις διεθνείς αγορές, συνοδευόταν πάντα από πολιτική και οικονομική εξάρτηση, υποτέλεια και εξαναγκασμό. Επομένως η άρνηση της πληρωμής των χρεών από ένα κράτος έπρεπε να στιγματιστεί και να αποτελέσει ανοσιούργημα άνευ προηγουμένου.
Κι εκεί όπου στην επίσημη δημόσια οικονομία έως και τον Mεσοπόλεμο η άρνηση πληρωμής αποτελούσε μια αποδεkτή επιλογή για ένα κράτος, χωρίς σοβαρές συνέπειες γι’ αυτό, στη μεταπολεμική περίοδο αυτό άλλαξε. Η επίσημη δημόσια οικονομική απεφάσισε ότι αυτό ήταν ανήκουστο. Έτσι φτιάχτηκαν μερικοί μύθοι που επιβιώνουν και χρησιμοποιούνται έως σήμερα για να τρομοκρατούν τους αφελείς και ανίδεους. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
την ζωή την κουβαλάνε οι επόμενοι …
Ολοένα και πιο φανερά, η κρίση και επαπειλούμενη χρεοκοπία της χώρας συνοδεύεται από τη θανάσιμη κρίση και επαπειλούμενη χρεοκοπία μιας συγκεκριμένης Αριστεράς, η οποία προκάλεσε την τελευταία δεκαετία (δυσανάλογο με το πραγματικό της μέγεθος) θόρυβο, ο οποίος με τη σειρά του έπεισε αρκετούς ανθρώπους για την πιθανότητα αυτή η Αριστερά να αποτελέσει τον καταλύτη στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις. Παρατηρούμε, λοιπόν, το φαινομενικά παράδοξο η βιαιότητα της επίθεσης της κυβέρνησης και της κατοχικής τρόικα σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων αντί να φέρνει στο πολιτικό προσκήνιο αυτήν την Αριστερά, να την οδηγεί αντίθετα στα τάρταρα της πολιτικής ανυποληψίας, σπαρασσόμενη, μπλοκαρισμένη, αμήχανη και εν τέλει παντελώς αδύναμη να προσφέρει την παραμικρή βοήθεια στο λαό, στον οποίο θεωρητικώς ομνύει αλλά και στον ίδιο της τον εαυτό. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ένα ελικόπτερο ρε παιδιά ! να πετάξουμε σαν τον Παλαιοκώστα πάνω απο τα κεφάλια τους…
Μας φορτώνουν λοιπόν όλα τα εγκλήματα και αυτά που κάναμε και αυτά που δεν κάναμε .Θέλουν να πλήρωσουμε παραδειγματικά και δεν ξέρω αν η τιμωρία που μας ετοιμάζουν είναι για σωφρονισμό η για εξόντωση. Μοιάζουμε σαν τους ληστές που συλλαμβάνει η αστυνομία για μια κλοπή και τους φορτώνει και άλλες δέκα.
επειδή όμως χρήμα δεν υπάρχει με το σαράβαλο στου δρόμου την χαρά…
όταν η θεραπεία είναι πολύ χειρότερη από την ασθένεια…
Οι Έλληνες πρέπει να αντιπαλέψουν τη νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Ένωση
Η Ελλάδα καταδικάζεται στη γνωστή αντιδημοκρατική θεραπεία που είναι χειρότερη απ’ την ασθένεια — και οι εργαζόμενοι πληρώνουν για άλλη μια φορά
Ο Πολ Μπρέμερ, ο πρώτος μεταπολεμικός Αμερικανός διοικητής του Ιράκ, επέβαλε στο ρημαγμένο Ιράκ μια οικονομική πολιτική που ο Economist αποκάλεσε καθεστώς που “ονειρεύονται όλοι οι καπιταλιστές”. Δύσκολα θα μπορούσε να βρει κανείς μια καλύτερη φράση για να περιγράψει τα μέτρα του προγράμματος “σταθερότητας” που υποβλήθηκε από την Ελλάδα και εγκρίθηκε εχθές [3/2] από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το πρόγραμμα προβλέπει μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού της χώρας από το τρέχον 12,7% επί του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος στο
2,8% το 2012 και υπόσχεται άμεσες περικοπές στους προϋπολογισμούς των υπουργείων κατά 10%, πάγωμα των προσλήψεων στον δημόσιο τομέα, κατάργηση των ποικίλων φορολογικών εκπτώσεων και αύξηση της έμμεσης φορολογίας. Σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανήγγειλε την Τρίτη, με ένα δραματικό διάγγελμα προς το έθνος, κι άλλα πρωτοφανή μέτρα λιτότητας, στα οποία περιλαμβάνονται άμεσες αυξήσεις του φόρου των καυσίμων, αύξηση του συντάξιμου ορίου ηλικίας και περικοπές των επιδομάτων των
δημοσίων υπαλλήλων που φτάνουν στο 10% του μισθού για τους περισσότερους και μέχρι 40% για τους ακαδημαϊκούς. Όπως στη Βρετανία, τα πανεπιστήμια είναι τα πρώτα που θα πληγούν, αφού τα θεωρούν μια δευτερεύουσα πολυτέλεια, παρά τη διατυμπανιζόμενη “οικονομία της γνώσης”.
Όλα αυτά θα εφαρμοστούν στην πιο φτωχή χώρα της παλιάς Ευρώπης που έχει ποσοστό ανεργίας των νέων της τάξης του 25%, οικονομική στασιμότητα και ενώ οι παραδοσιακοί κλάδοι της ναυτιλίας, του τουρισμού και της οικοδομής δέχονται τεράστιες πιέσεις. Αυτά τα μέτρα θα ολοκληρώσουν ένα φαύλο οικονομικό κύκλο αυξανόμενης ανεργίας, συρρικνούμενων φορολογικών εσόδων και κερδοσκοπικής αγοραίας αποτίμησης της οικονομικής πολιτικής. Θα βυθίσουν τη χώρα από την τρέχουσα κατάσταση βαθιάς κρίσης σε μια διαρκή ύφεση χωρίς ορατή διέξοδο.
“Η Ελλάδα είναι στο μάτι του κερδοσκοπικού κυκλώνα”, είπε ο Παπανδρέου στο διάγγελμά του. Αναφερόταν στη μείωση της πιστοληπτικής αξιολόγησης της Ελλάδας εκ μέρους τριών ανεύθυνων ιδιωτικών εταιρειών και την επακόλουθη αγοραία κερδοσκοπία στα ελληνικά ομόλογα για τη χρηματοδότηση του ελλείμματος, που οδήγησαν τα επιτόκια κρατικού δανεισμού σε μια αύξηση άνω του 4% από την τιμή αναφοράς. Πρόκειται για μια επανάληψη, σε ακόμη μεγαλύτερη έκταση, της επίθεσης του Σόρος στο νόμισμα της Βρετανίας, το 1992, που το οδήγησε σε μια
ταπεινωτική έξοδο από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών και της κερδοσκοπικής επίθεσης στο βρετανικό τραπεζικό σύστημα το 2008. Σηματοδοτεί μια ζοφερή κατάσταση πραγμάτων που γίνεται αποδεκτή από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις κυβερνήσεις: ελάχιστα κερδοσκοπικά hegde funds έχοντας ισοπεδώσει μεγάλες τράπεζες στοιχηματίζουν τώρα στη χρεοκοπία μιας ολόκληρης χώρας, ελπίζοντας να το καταφέρουν μέσω των τοποθετήσεών τους στην υποτίμηση των ελληνικών ομολόγων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι οικογένειες Παπανδρέου και Καραμανλή, οι άρχουσες δυναστείες της μεταπολεμικής Ελλάδας, έχουν αξιοποιήσει το σύστημα ευνοιοκρατίας και την απασχόληση στον δημόσιο τομέα για να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη, αυξάνοντας σε τεράστιο βαθμό τον δημόσιο τομέα και το χρέος του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μεγάλη φοροδιαφυγή, η διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις έχουν συμβάλει ουσιαστικά στα σημερινά δεινά. Αλλά η θεραπεία είναι πολύ χειρότερη από την ασθένεια και θα γίνει εις βάρος των συνήθων
θυμάτων: των μισθωτών, των στρωμάτων που έχουν χαμηλά εισοδήματα, των αγροτών που βρίσκονται στα όρια της επιβίωσης και των ανέργων.
Γενικότερα, η Ελλάδα γίνεται το πειραματόζωο σε μια νέα φάση νεοφιλελεύθερου σωφρονισμού στον απόηχο της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής κρίσης. Τα μέτρα δημοσιονομικής και φορολογικής “σταθερότητας” αποτελούν έκφραση του άκρως θαυμαζόμενου οικονομικού δόγματος που οδήγησε στην καταστροφή του 2008, αλλά ακόμη κυριαρχεί στη σκέψη των Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών. Η ιδιωτικοποίηση, η απορρύθμιση και η μαύρη μαγεία της μετατροπής των πάντων σε παράγωγα χρηματιστικά εργαλεία θεωρητικά έχουν απορριφθεί από τους παλιούς
πιστούς, αλλά ακόμη είναι κυρίαρχες στα περιβάλλοντα των ελιτίστικων σχολών διοίκησης επιχειρήσεων και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ο Ομπάμα εφάρμοσε το περασμένο έτος μια δημοσιονομική πολιτική τόνωσης της οικονομίας 787 δισεκατομμυρίων δολαρίων, η οποία περιλαμβάνει φορολογικές μειώσεις, επέκταση των επιδομάτων ανεργίας και αύξηση των δαπανών για την εκπαίδευση, την υγεία, την υποδομή και την ενέργεια. Η ευρωπαϊκή Ελλάδα καταδικάζεται στη δημοσιονομική λιμοκτονία. Το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας ανέρχεται στο 225% του ΑΕΠ
και χρηματοδοτείται μέσω εσωτερικού δανεισμού, μόλις το 6% βρίσκεται σε ξένα χέρια. Η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να δανείζεται από τις ξένες αγορές, πληρώνοντας τόκο που μόνο τοκογλυφικός θα μπορούσε να αποκληθεί. Ο επίτροπος οικονομικών Χοακίν Αλμούνια μίλησε με κυνική σαφήνεια για το στόχο του προγράμματος “σταθερότητας”, λέγοντας ότι η Ελλάδα χρειάζεται κι άλλες “μεταρρυθμίσεις του συστήματος των συντάξεων, της υγείας, των εργασιακών σχέσεων”. Πρόκειται για μια αναίσχυντη προσπάθεια να χρησιμοποιήσει ένα σχετικά
μικρό πρόβλημα χρέους για να αλλάξει δραστικά την ταξική ισορροπία και την ισορροπία κράτους-κοινωνίας σε μια χώρα που είναι γνωστή για τη ριζοσπαστική πολιτική και τα μαχητικά συνδικάτα της.
Η νομιμοποίηση της Ευρωπαϊκή Ένωσης βασίζεται στις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης και την αλληλεγγύης. Ο Τζόζεφ Στίγκλιτς θύμισε, μέσα απ’ αυτές τις σελίδες, στους Ευρωπαίους τις παραδόσεις τους , προτείνοντας την έκδοση ενός ευρωομολόγου για να βοηθηθεί η Ελλάδα και άλλες χρεωμένες οικονομίες. Ένα τέτοιο άμεσο καταπραϋντικό μέτρο θα λειτουργούσε ως από μηχανής θεός, αλλά το νεοφιλελεύθερο φάντασμα έχει εκτοπίσει το θεό από τη μηχανή.
Υπάρχει άλλη μία, ακόμη πιο ανησυχητική πτυχή σ’ αυτές τις καταστροφικές εξελίξεις. Ο Παπανδρέου εξελέγη τέσσερις μήνες πριν βάσει ενός προγράμματος ανακατανομής [του πλούτου] και κοινωνικής δικαιοσύνης. Σήμερα δέχεται να κάνει το ακριβώς αντίθετο. Αυτή είναι μια μεγάλη επίθεση στην πολιτική και η πιο σαφής έκφραση του νεοφιλελεύθερου μίσους για τη δημοκρατία. Ο επίτροπος Αλμούνια συμβούλευσε τους Έλληνες πολιτικούς και το κοινό να στηρίξουν τα μέτρα, προσθέτοντας μια ελάχιστα κρυμμένη απειλή η οποία αποκάλυψε την
λατρεία των αγορών και την υποκρισία ως προς τη ρυθμιστική ανικανότητα. Οι αγορές μπορούν να κερδοσκοπούν ανενόχλητες εις βάρος των ελληνικών ομολόγων, οδηγώντας το κόστος του δανεισμού σε δυσβάσταχτα επίπεδα, μόνο και μόνο επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θέσει ως ανώτατο όριο στο δημόσιο έλλειμμα το μη ρεαλιστικό 3%. Το αποτέλεσμα είναι ότι η Ελλάδα πιέζεται από τη μια μεριά από την ΕΕ και από την άλλη από τις αγορές. Αυτή είναι μια θύελλα που την προκαλούν οι ίδιοι. Οι πολιτικοί και οι ευρωκράτες έχουν αποδεχθεί το ρόλο των
ασήμαντων παικτών σε μια οικονομία-καζίνο που έχει τοποθετηθεί πάνω από την πολιτική.
Η βίαιη εκπτώχευση πολύ μεγάλου αριθμού ανθρώπων, η εντατική ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών και των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας μέσω της δραστικής μείωσης του δημόσιου τομέα και η ένταση της εξάρτησης από τις ξένες αγορές για την εξυπηρέτηση του χρέους ισοδυναμούν με απώλεια κυριαρχίας που είναι παρόμοια μ’ αυτή ενός κράτους υπό κατοχή, ισοδυναμούν με μια εκτεταμένη αναδιάταξη των εθνικών περιουσιακών στοιχείων προς όφελος του κεφαλαίου και με μια βαθιά κρίση νομιμοποίησης της ΕΕ.
Οι Έλληνες είναι υπερήφανος λαός. Βομβαρδίζονται συνεχώς και αδιαλείπτως από τα ΜΜΕ , την κυβέρνηση και ευεπηρέαστους ακαδημαϊκούς που αποσκοπούν να τους κάνουν να πιστέψουν πως είναι υπεύθυνοι για τις αποτυχίες ενός συστήματος υπέρ του οποίου ουδείς ψήφισε ποτέ. Εδώ στη Βρετανία χρησιμοποιούμε επίσης τη φράση “δεν υπάρχει άλλη λύση”. Όμως πάντα υπάρχει άλλη λύση. Η σημερινή δύσκολη κατάστασή τους θέτει τους Έλληνες στην πρώτη γραμμή μιας ευρύτερης επίθεσης βασισμένης στις ευρωπαϊκές αρχές της δημοκρατίας, της
κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης, που πάντα είχαν μια δόση ρητορείας αλλά τώρα παραβιάζονται σε όλο το εύρος τους.
Το ιδανικό θα ήταν η κυβέρνηση να ξεχάσει την ψεύτικη ορθοδοξία που καθιστά την Ελλάδα τόσο κυρίαρχη όσο είναι το Ιράκ και να καλέσει στη δημιουργία ενός εθνικού μετώπου αντίστασης στη βάρβαρη επίθεση. Μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να διεγείρει την εθνική υπερηφάνεια και μια αίσθηση αδικίας. Θα μπορούσε να εκτρέψει τον ελληνικό εθνικισμό από την πρόσφατη ακραία, δεξιά, ξενοφοβική παθολογία του προς κάτι πλησιέστερο προς την ελληνική παράδοση: την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Η Ισλανδία κάλεσε σε δημοψήφισμα για να
αποφασίσει την αποπληρωμή του χρέους της. Το ίδιο θα έπρεπε να κάνει και η Ελλάδα.
Αυτό είναι απίθανο να συμβεί ωστόσο, επειδή το κυβερνών κόμμα είναι κι αυτό δέσμιο των παλιών πελατειακών σχέσεων και του νεοφιλελευθερισμού. Η απουσία μιας κυβερνητικής αντίδρασης δίνει πιο μεγάλη διάσταση στο ρόλο της Αριστεράς, μιας από τις πιο ισχυρές στην Ευρώπη. Η Αριστερά έχει την ιστορική ευθύνη να κινητοποιήσει το κοινό των Ελλήνων ενάντια σ’ αυτό το τσουνάμι της αντιδημοκρατικής ηλιθιότητας και αδικίας. Οι Έλληνες έχουν δείξει πως ξέρουν να αντιστέκονται, από την κλασική Αντιγόνη μέχρι τον αθηναϊκό Δεκέμβρη του
2008. Ήδη οι αγρότες έχουν μπλοκάρει τους δρόμους που οδηγούν στο βορρά και στη Βουλγαρία, κάνοντας τον Μπαρόζο να απειλεί με νομικά μέτρα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι απεργούν και έχει προκηρυχθεί γενική απεργία προς το τέλος του τρέχοντος μήνα.
Επίσης, η Αριστερά οφείλει να κινητοποιήσει την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Εάν η επίθεση στους Βρετανούς ανθρακωρύχους και στα συνδικάτα τους ήταν το εμβληματικό γεγονός του πρώιμου νεοφιλελευθερισμού, η επίθεση στην Ελλάδα είναι η αρχή της δεύτερης φάσης του. Εάν πέσει η Ελλάδα, οι αγορές, αναμφίβολα, θα επιτεθούν στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και μετά στη Βρετανία, με την ευρωπαϊκή Επιτροπή, σαν άλλο Πόντιο Πιλάτο, να νίπτει τας χείρας της, παίζοντας το ρόλο ενός τραγικού χορού. Το μέλλον της δημοκρατίας και της
κοινωνικής Ευρώπης βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση – οι Έλληνες πρέπει να αγωνιστούν για λογαριασμό όλων μας.
το κείμενο είναι του Κώστα Δουζίνα ,καθηγητή δικαίου στη Νομική Σχολή, Birkbeck College, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και δημοσιεύτηκε στην Guardian 4/2/2010.
μεταφράστηκε στα ελληνικά από την Αριάδνη Αλαβάνου και δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της ΠΑΣΑ.
χαμένοι στους βάλτους…
Πώς μας πούλησαν και μας αγόρασαν
Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
ΕΘΝΟΣ 16/2/2010
Ανατριχιαστικός είναι ο μηχανισμός με τον οποίον συγκεκριμένοι τραπεζικοί κολοσσοί κερδοσκόπησαν εναντίον της χώρας μας, με αποτέλεσμα αυτοί μεν να κερδίσουν ποσά ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, η Ελλάδα δε να τεθεί υπό ξένη οικονομική
κηδεμονία. Αξίζει να τον περιγράψουμε σε αδρές γραμμές. Το αποφασιστικό εργαλείο στο παιχνίδι που παίχτηκε εναντίον της Ελλάδας είναι ένα εντελώς πρόσφατο χρηματοπιστωτικό προϊόν που ονομάζεται CDS(από τα αρχικά των αγγλικών λέξεων creditdefaultswaps).
Πρόκειται για ασφάλιση κατά της περίπτωσης μη αποπληρωμής ενός χρέους. Μια τράπεζα π.χ. που αγοράζει ομόλογα ενός κράτους ασφαλίζει το ποσό που έδωσε σε μια άλλη τράπεζα, η οποία είναι υποχρεωμένη να της δώσει αυτή τα λεφτά της, αν το κράτος χρεοκοπήσει και βρεθεί σε αδυναμία να εξοφλήσει τα ομόλογά του όταν λήξουν ή να πληρώσει
ενδιαμέσως τους τόκους.
Εννοείται ότι όσο πιο επισφαλής είναι η οικονομική κατάσταση μιας χώρας τόσο υψηλότερα ασφάλιστρα θα απαιτήσει η τράπεζα που ασφαλίζει το χρέος.
Το στοιχείο που σοκάρει είναι ότι τρεις και μόνο τραπεζικοί κολοσσοί, η γερμανική Ντόιτσε Μπανκ και οι αμερικανικές Γκόλντμαν Ζαξ και Τζ. Π. Μόργκαν ελέγχουν τον 75% (!) της παγκόσμιας αγοράς των CDS.
Πάμε τώρα στην περίπτωση της Ελλάδας. Περί τα μέσα Γενάρη, περίπου δέκα ημέρες πριν η χώρα μας αναζητήσει αγοραστές για το πενταετές ομόλογό της, η Ντόιτσε Μπανκ δημοσιοποιεί μια έκθεση – φωτιά για την ελληνική οικονομία, όπου αναφέρει πως πάμε χάλια και δεν αποκλείεται κατάρρευση.
Αμέσως μετά κινητοποιείται το τμήμα της CDSτης Ντόιτσε Μπανκ. Ζητάει πολύ υψηλότερα ασφάλιστρα για το ελληνικό χρέος, αφού υποτίθεται ότι η χώρα μας βρίσκεται σε επικίνδυνη κατάσταση, όπως λέει το τμήμα μελετών της… ίδιας τράπεζας!
Αφού το επιτόκιο των CDSγια την Ελλάδα ανεβαίνει, περνάει αμέσως το μήνυμα παγκοσμίως στο χρηματοπιστωτικό σύστημα: τα
διεθνή ΜΜΕ που δρουν ως «παπαγαλάκια» των κερδοσκόπων ουρλιάζουν ότι η ελληνική οικονομία παραπαίει, η ανενημέρωτη κοινή γνώμη τρομοκρατείται και οι επαΐοντες καταλαβαίνουν ότι στοχοποιήθηκε η Ελλάδα και οδεύει προς οικονομικό «γδάρσιμο».
Εν συνεχεία η ίδια η Ντόιτσε Μπανκ μαζί με την Γκόλντμαν Ζαξ αναλαμβάνουν να… πουλήσουν τα ελληνικά ομόλογα! Να τα προωθήσουν στους υποψήφιους αγοραστές! Ναι, αυτοί ακριβώς που συμμετείχαν ενεργά στην οργάνωση του κλίματος καταρράκωσης της
ελληνικής οικονομίας για να διευκολυνθούν οι κερδοσκοπικές επιθέσεις!
Δεν πρόκειται περί κακόγουστου αστείου. Μιλάμε εντελώς σοβαρά. Η ελληνική κυβέρνηση, όπως και πάμπολλες άλλες κυβερνήσεις, υποχρεώνεται αντικειμενικά να προστρέξει στις τράπεζες που ελέγχουν την αγορά CDS, παρ’ όλο που υπονομεύουν την Ελλάδα. Τους πληρώνει ουσιαστικά «προστασία», με τη χυδαία έννοια του όρου, ελπίζοντας να
τις εξευμενίσει ώστε να την βοηθήσουν να δανειστεί με ανεκτά επιτόκια.
Η Ντόιτσε Μπανκ λοιπόν ως ανάδοχος τράπεζα μαζί με την Γκόλντμαν Ζαξ και άλλες, που παίζουν πολύ δευτερεύοντα ρόλο, καθορίζουν ουσιαστικά το επιτόκιο με το οποίο θα διαθέσει τα ομόλογά της η κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία στην πραγματικότητα δεν έχει
περιθώρια να μη συμμορφωθεί στις υποδείξεις τους.
Εννοείται ότι η Ντόιτσε Μπανκ και η Γκόλντμαν Ζαξ έχουν ενημερώσει τους πελάτες τους, οι οποίοι τρέχουν σαν τρελοί να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα με επιτόκιο 6,2%, γιατί φυσικά οι τράπεζες αυτές γνωρίζουν εκ των ένδον πως έχει στηθεί το παραμύθι της δήθεν επαπειλούμενης χρεοκοπίας.
Η Ντόιτσε Μπανκ και η Γκόλντμαν Ζαξ εισπράττουν παχυλές προμήθειες εκατομμυρίων ευρώ από τους πελάτες τους, ενώ αγοράζουν και οι ίδιες μεγάλες ποσότητες χρυσοφόρων ελληνικών ομολόγων.
Τώρα ετοιμάζουν τον επόμενο γύρο ελληνικού δανεισμού, στήνοντας σκηνικό για ακόμη μεγαλύτερα κέρδη φυσικά…
ΤΩΡΑ ΤΡΕΜΟΥΝ Τα κράτη, όμηροι των τραπεζών
ΚΑΘΥΒΡΙΖΟΥΝ την Ελλάδα οι Γερμανοί. Εχουν όμως ταραχθεί ακόμη και αυτοί από την επίδειξη δύναμης των τραπεζών. «Η Κοινότητα θα έπρεπε να σκεφθεί πώς θα μπορέσει να αποξηράνει αυτόν τον βάλτο (των τραπεζών) που πιάνει ομήρους ολόκληρες χώρες» έγραψε σε πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε». Η «Μοντ» είναι εξοργισμένη: «Μόλις έναν χρόνο αφότου τα κράτη έσωσαν τις τράπεζες αφιερώνοντας κολοσσιαία ποσά και στις δύο όχθες του Ατλαντικού -25% του ΑΕΠ σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα- τα χρεωμένα κράτη πέφτουν θύματα επιθέσεων από τα ίδια τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που διέσωσαν. Αυτό είναι ένα από τα πικρά μαθήματα της ελληνικής κρίσης» ομολογεί η γαλλική εφημερίδα.
έλλειμα ενημέρωσης…
Χρεοκοπεί η Ελλάδα ή η… ΕΕ;
Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
ΕΘΝΟΣ 11/2/2010
Στην πολιτική επίθεση εναντίον της χώρας μας που έχει εξαπολύσει η Γερμανία και άλλες δυνάμεις της ΕΕ και στην κερδοσκοπική επίθεση που τη συνοδεύει, χρησιμοποιούνται ένα σωρό
προπαγανδιστικοί μύθοι και ανακρίβειες, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους Ελληνες εργαζόμενους και να παραλύσουν εκ των προτέρων τις όποιες αντιδράσεις τους στα μέτρα στραγγαλιστικής λιτότητας που υποχρέωσαν τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου να εξαγγείλει. Επικεντρώνοντας όλη τη συζήτηση στο ύψος του ελλείμματος και του δημόσιου χρέους, επιχειρείται η παραπλάνηση της ανενημέρωτης κοινής γνώμης.
Χρεοκοπεί άραγε μια χώρα όταν επί σειρά ετών έχει ελλείμματα; Ναι, είναι η απάντηση που προσπαθούν να υποβάλουν. Οχι, είναι η σωστή απάντηση. Σε καμιά περίπτωση δεν αρκούν τα ελλείμματα
για να οδηγηθεί μια χώρα σε χρεοκοπία.
Για του λόγου το αληθές, ας δούμε τι γίνεται στις οικονομικές υπερδυνάμεις του πλανήτη – την ευρωζώνη, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία.
Και οι τρεις, ολόκληρη τη δεκαετία 2001 – 2010 (εννοείται ότι για το 2010 αναφερόμαστε σε προβλέψεις) είχαν ελλείμματα και μόνο ελλείμματα και τα δέκα ανεξαιρέτως συνεχή χρόνια!
Η ευρωζώνη6,6% για το 2010 και 6,2% για το 2009, αλλά και 2,5% το 2002 ή 3% το 2003.
Πολύ χειρότερη η κατάσταση στις ΗΠΑ: έλλειμμα 10% το 2010 και 12,5% το 2009 ή 5,9% το 2008. Επίσης 3,7% το 2002 και 4,8% το 2003.
Στην Ιαπωνία απερίγραπτα χειρότερα τα πράγματα: έλλειμμα 8% το 2002 και επίσης 8% το 2003, αλλά και 5,8% το 2008 και 10,5% το 2009 ή 10,2% το 2010! Για ολόκληρη τη δεκαετία, τα ελλείμματα της Ιαπωνίας ήταν σαφώς χειρότερα από αυτά της Ελλάδας!
Ναι, λένε κάποιοι, όμως η Ελλάδα δεν έχει μόνο υψηλά ελλείμματα έχει και υψηλό δημόσιο χρέος.
Η Ιαπωνίανα δείτε! Στο 135,4% (!) του ΑΕΠ της βρισκόταν το δημόσιο χρέος της ήδη από το 2000 και καθόλου δεν έχει μειωθεί στη διάρκεια της δεκαετίας. Αντιθέτως έχει εκτοξευθεί στο 197,2% (!), όταν το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν 112,6% το 2009
και εκτιμάται ότι θα φτάσει στο 125% το 2010.
Επειτα, ο περιορισμός της συζήτησης στο δημόσιο χρέος δεν επιτρέπει την πλήρη απεικόνιση της κατάστασης.
Αν επεκτείνουμε την ανάλυση στο συνολικό χρέος κάθε χώρας (το σύνολο του ποσού δηλαδή που έχει δανειστεί το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες, άρα δημόσιο συν ιδιωτικό χρέος), η εικόνα αλλάζει εντυπωσιακά.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι στο ύψος του 179% του ΑΕΠ. Εξαιρετικά υψηλό, μπορεί να νομίσει κανείς. Ισως, αλλά ο μέσος όρος της ΕΕ είναι… 175%!Ιδιο δηλαδή με της Ελλάδας.
Στο συνολικό χρέος δε καθόλου «πρωταθλήτρια» της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα. Την ξεπερνούν ηΟλλανδία (!) με 234%, η Ιρλανδία με 222%, το Βέλγιομε 219%, ηΙσπανία με 207%, η Πορτογαλία με 197%, η Ιταλία με 194% και πάει λέγοντας.
Εντυπωσιακά στοιχεία προκύπτουν επίσης όταν ασχοληθεί κανείς με το εξωτερικό χρέος μιας χώρας (πόσα χρωστούν δηλαδή το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες μιας χώρας σε ξένες τράπεζες, δεδομένου ότι πάντα ένα τμήμα του χρέους αναφέρεται σε τράπεζες της ίδιας της χώρας).
Περιορίζοντας το δείγμα στις βαλλόμενες μεσογειακές χώρες (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία) και στην Ιρλανδία, η οποία ως… χώρα-φούσκα του νεοφιλελευθερισμού έχει συρρικνωμένο σχετικά δημόσιο χρέος αλλά αστρονομικό χρέος επιχειρήσεων και ιδιωτών, προκύπτει μια εντελώς διαφορετική κατάταξη αυτών των χωρών.
Στο εξωτερικό χρέος, λοιπόν, διαπιστώνουμε ότι η Ιρλανδία χρωστάει στους ξένους το… 414% του ΑΕΠ της και η Πορτογαλία το 130% του δικού της ΑΕΠ.
Σε σαφώς καλύτερη μοίρα βρίσκονται η Ελλάδα με 89,5% του ΑΕΠ και η Ισπανία με 80%βάσει των στοιχείων που δίνει η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».
Υπάρχουν κι άλλες χώρες της ευρωζώνης, λοιπόν, που στην πραγματικότητα χρωστούν περισσότερα στις τράπεζες ή στους ξένους από την Ελλάδα.
ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ
Κερδοσκοπικά και πολιτικά τα αίτια
Εξι χώρες της ευρωζώνης τουλάχιστον με επικεφαλής την Ολλανδία και το Βέλγιο, έχουν συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας! Δέκα ολόκληρα χρόνια η Ιαπωνία έχει δημόσιο χρέος τρομερά μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας και παράλληλα την ίδια δεκαετία έχει ελλείμματα κατά μέσο όρο πολύ χειρότερα από τα ελληνικά!
Ο κατά κεφαλήν εξωτερικός δανεισμός της Ιρλανδίας είναι σχεδόν οκταπλάσιος (!) από της Ελλάδας. Το γεγονός ότι για καμιά από αυτές τις χώρες δεν λένε ότι χρεοκοπεί (πολύ σωστά, άλλωστε), ενώ το λένε για την Ελλάδα (εντελώς αβάσιμα), αποδεικνύει ότι η χώρα μας βρίσκεται στο επίκεντρο πολιτικών και κερδοσκοπικών επιθέσεων.
ΤΟ ΧΕΡΙ 