Month: Δεκέμβριος 2011
Ποίοι μας κυβερνάνε στην Ενωμένη Ευρώπη…
Τη μέρα που υπογράφονταν στο Ζάππειο η ένταξή μας μου πήραν μια συνέντευξη τα μέσα ενημερώσεως, τα ευρωπαϊκά.
Όμως δεν βρήκανε τις απαντήσεις μου ευχάριστες και διασκεδαστικές για το κοινό τους που βλέπει τηλεόραση το βράδυ, στις εννιά, και φυσικά δεν μεταδώσαν την συνέντευξή μου. Εκεί, όπως θα διαπιστώσατε, «σέβονται» το κοινό. Αφού τ’ αποβλακώσαν πρώτα, τώρα εννοούν να το υπηρετούν πιστά και να το διασκεδάζουν). […]
Ερώτηση (από τον συνεργάτη του Ραδιοφωνικού σταθμού του Λουξεμβούργου):
Τι κατά την γνώμη σας θα βρείτε στην Ευρώπη όταν στο μέλλον ενωθεί;
Επιτρέψτε μου νάμαι προσωπικός σ’ αυτή μου την απάντηση, τους είπα. Και πρώτ’ απ’ όλα, το ‘τρομαχτικό, σε υπερμεγέθη παρουσία με εκπροσώπους τον ‘Ειτς Πι Λόβκραφτ, τον Έντγκαρ Άλλαν Πόε και τον Κάρολο Μπωντλαίρ. Μετά, μια ευρωπαϊκή ταυτότητα για απογευματινούς περιπάτους, ιδίως τις Κυριακές, πότε στο Κιρινάλε, ή στην Πλατεία Βαντόμ και πότε στη Σεβίλλη. Τέλος. Ένα ευρωπαϊκό κοιμητήριο για μια εφησυχασμένη δημοκρατική μας αποχώρηση σαν έρθει η ώρα μας που λένε. […]
Αυτός απ’ τη Γερμανική τηλεόραση μου λέει ξαφνικά:
Νιώθετε Έλληνας, για Ευρωπαίος;
Τι ερώτημα, σκέφτομαι.
Και βέβαια του απαντώ Έλληνας, αν αυτό σημαίνει Ευρωπαίος. Κι Ευρωπαίος, αν αυτό συμπεριλαμβάνει την Ελληνικότητά μου.
Σας ενδιαφέρει η ελληνική σας ιθαγένεια; Μου κάνει αυτός από το Λουξεμβούργο.
Του απαντώ: Αν με εξουθενώσετε, όχι. Ή τουλάχιστον θα μ’ ενδιαφέρει όσο ενδιαφέρει ένα φυλακισμένο στο Άουσβιτς, αν είναι απόγονος του Μεγαλέξαντρου ή του μεγάλου Τσέγκις Χαν. Αν πάλι μείνω ελεύθερος, η ελληνική μου ιθαγένεια θάναι μια πραγματικότητα που δεν θάμαι σε θέση να την αρνηθώ, έτσι καθώς θάναι συνυφασμένη με τη γλώσσα και με την προσωπική μου ιστορία. Το μόνο που μπορώ να ελπίζω είναι να γίνει μια αλήθεια και για σας.
Ερώτηση: Ποιοι θα μας κυβερνήσουνε μελλοντικά, στην Ενωμένη Ευρώπη;
Κι απάντησα: Ελπίζω για τους επερχόμενους, μια δημογεροντία του πνεύματος κι όχι η άγια κι αποστολική οικογένεια του πρίγκηπος Φρανκενστάιν. […] (15/8/1979)
ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ, «ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ», Εκδόσεις Εξάντας
που πας καραβάκι με τέτοιους καπεταναίους;
Έτσι το φέρνουν οι καιροί
κι οι βουρλισμένοι χρόνοι,
ο καπετάνιος στο πανί,
κι ο ναύτης στο τιμόνι
(αν όχι τώρα πότε;)
ζωγραφίζει η Κωνσταντίνα
Το θέμα δεν είναι ποιος, αλλα τι;
του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
ΟΙ ΟΜΟΡΦΕΣ συγκυβερνήσεις όμορφα καίγονται… Η κυβέρνηση Παπαδήμου λογικά πρέπει να διεκδικεί παγκόσμιο ρεκόρ στην ταχύτητα φθοράς της στην κοινή γνώμη. Μέσα σε τέσσερις εβδομάδες -σκάρτες- το όποιο δημοσκοπικό της πλεονέκτημα εξανεμίστηκε. Οι κυβερνητικοί εταίροι συμπεριφέρονται σαν εν διαστάσει σύζυγοι που απλώς είναι αναγκασμένοι να συγκατοικούν για τα μάτια των γειτόνων -εν προκειμένω της τρόικας. Αλλά και οι τροϊκανοί κυκλοφορούν από υπουργείο σε υπουργείο σαν να μην περιμένουν τίποτα απ’ αυτή την κυβέρνηση. Μόνο ο ίδιος ο Λ. Παπαδήμος και οι πιο στενοί του συνεργάτες πασχίζουν να σώσουν τα προσχήματα.
ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης είναι πώς καταρρέει η επιχείρηση ανάκτησης της εμπιστοσύνης της κοινής γνώμης στο σύστημα διακυβέρνησης μέσα από δύο ιδεολογήματα: τη διακομματική συνεργασία -είτε στο όνομα της συναίνεσης του αστικού χώρου είτε στο όνομα της «εθνικής ενότητας»- και τον ρόλο των τεχνοκρατών ως εναλλακτικής λύσης στην «ανικανότητα των πολιτικών».
ΓΙΑ ΤΟ ΔΕΥTΕΡΟ σκέλος, αυτό της υπεροχής των τεχνοκρατών έναντι των πολιτικών, ας κρατήσουμε μια πισινή, μιας και το σχετικό εγχείρημα δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Ούτε στη γειτονική Ιταλία, όπου το πείραμα επιδεικνύει σχετική αντοχή, αλλά ούτε εδώ, όπου οι πρωταγωνιστές της «τεχνοκρατικής λύσης» λειτουργούν προς το παρόν με τακτ και αυτοσυγκράτηση και δεν έχουν ξεδιπλώσει τα ενδεχόμενα αυτόνομα πολιτικά τους σχέδια.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ στοιχείο αυτής της διπλής, ραγδαίας κατάρρευσης, όμως, έχει μια πολλαπλή χρησιμότητα για την κοινωνία. Πρώτα απ’ όλα γιατί αποσταθεροποιεί ένα σταθερό αξίωμα της εγχώριας ολιγαρχίας τα τελευταία χρόνια, και πολύ περισσότερο στη διάρκεια της διετούς κρίσης, ότι η απάντηση στην κρίση του πολιτικού συστήματος, στην εξαχρείωση και την αναξιοπιστία των κομμάτων εξουσίας είναι η υπέρβαση του ανταγωνισμού τους, η συνεργασία τους πάνω στους «εθνικούς στόχους».
Ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να απαντήσουν οι υποστηρικτές αυτής της άποψης πώς η άθροιση τόσο κακών συντελεστών μπορεί να αποδώσει καλό άθροισμα, αλλά σημασία έχει ότι η κοινή γνώμη αποδεσμεύεται γρήγορα απ’ αυτή την ψευδαίσθηση.
ΑΚΟΜΗ μεγαλύτερη σημασία, όμως, έχει το γιατί διαλύεται αυτή η ψευδαίσθηση. Διαλύεται όχι μόνο γιατί επιβλήθηκε πραξικοπηματικά, ερήμην της κοινωνίας και με πρωτοφανείς εκβιασμούς, αλλά και γιατί η νέα μορφή δεν έλυσε το πρόβλημα του περιεχομένου. Και υπό «εθνική» συγκυβέρνηση η κοινωνία εξακολουθεί να απειλείται και να τρομοκρατείται με ίδιας ποιότητας και ταξικής έμπνευσης μέτρα κατά του λαϊκού εισοδήματος, της απασχόλησης, των δημοσίων αγαθών.
Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ένα διευρυνόμενο κομμάτι της κοινωνίας είναι το εξής απλούστατο: το ζήτημα δεν είναι ποιος, αλλά τι. Το θέμα δεν είναι ποιος, με ποιους συμμάχους και ποιες συνεργασίες κυβερνά, αλλά με ποια πολιτική. Αυτό το απλοϊκό ερώτημα είναι μια χρήσιμη επένδυση στο εγγύς μέλλον, όταν οι εκλογές και η αδυναμία της αυτοδυναμίας θα καταστήσουν πάλι επίκαιρες τις περί συναίνεσης των «εθνικών δυνάμεων» φλυαρίες.
ΤΟ ΙΔΙΟ ερώτημα, πάντως, μπορεί να τεθεί (και θα τεθεί) από την κοινή γνώμη και στην άλλη πλευρά του πολιτικού συστήματος, αυτή που κατά τεκμήριο βρίσκεται στο πλευρό της λαϊκής πλειοψηφίας. Δηλαδή στην αριστερά. Το θέμα της συνεργασίας της ως εναλλακτικής λύσης στην πολιτική της κοινωνικής καταστροφής και της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας τίθεται από πολλούς πόλους της, καταγράφεται ως αίτημα από ένα σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης και τροφοδοτεί συγκεκριμένες, παράλληλες (και προς το παρόν ασύμπτωτες) πρωτοβουλίες και κινήσεις.
Ωστόσο κινδυνεύει να βρεθεί στον ίδιο παρονομαστή αποτυχίας και απόρριψης με αυτόν του αστικού σχεδίου «εθνικής συναίνεσης» αν δεν απαντά στο μονοσύλλαβο ερώτημα: «Τι;» «Τι θα κάνετε εσείς», τι θα έκανε μια κυβέρνηση της αριστεράς αν ο δημοσκοπικός αέρας της διαμαρτυρίας την έφερνε μια ανάσα από την κυβερνητική εξουσία;
Τι θα έκανε τώρα, τι θα έκανε αν υλοποιούνταν το σενάριο της «ολικής καταστροφής», με ανεξέλεγκτη χρεωκοπία, ανεξέλεγκτο διωγμό από το ευρώ, άτακτη επιστροφή στη δραχμή και σε ένα διεθνές περιβάλλον ολικής επαναφοράς στο 1929 και σε μια νέα Μεγάλη Ύφεση;
ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΣ έχω εκτεθεί αρκετά υποστηρίζοντας το επιθυμητό και το εφικτό της συνάντησης των τριών πόλων της αριστεράς, με όλους τους αυτοπροσδιορισμούς και τις ιδιαιτερότητές τους, σε μια θαρραλέα συνεργασία υπέρ της κοινωνίας. Κακά τα ψέματα, όμως, το θέμα είναι κι εδώ όχι μόνο το ποιος (και με ποιους), αλλά το τι (και για ποιους).
Και οι απαντήσεις που αποσπασματικά δίνονται από επίσημα αριστερά χείλη συχνά θυμίζουν εκθέσεις ιδεών και δεν μου εμπνέουν μεγάλη αισιοδοξία
από την Αυγή και το Αριστερό βήμα
The Love Me Or Die
Κάπνιζα , καθισμένος στην βεράντα , κοιτώντας τον Υμηττό ,ο ήλιος έφευγε για την άλλη μεριά της Γης , από το υπολογιστή ακούγονταν το The love me or die αγαπημένο κομμάτι του δίσκου «Jungle Blues» από τον Αυστραλό CW Stoneking ,το πιο πρόσφατο άλμπουμ του είναι τρία χρόνια παλαιό , με φωνή ενίοτε καπνισμένη…σαν την ψυχή μας…
Συναυλίες Αλληλεγγύης σε Χαλυβουργία και Αλτερ
«Στην πύλη της Χαλυβουργίας γράφουμε όλοι μαζί μια ακόμα σελίδα στο μεγάλο βήμα των αγώνων του λαού μας. Μας δίνετε βοήθεια από το υστέρημά σας, από το μισθό που δεν έχετε, από το επίδομα ανεργίας που δεν φτάνει. Μας δίνετε δύναμη και πείσμα! Κλείσαμε μήνα σε απεργία σκληρή και συνεχίζουμε. Σπάσαμε τη σιωπή, αποδείξαμε ότι οι εργάτες έχουμε μεγάλη δύναμη. Οι βιομήχανοι ανησυχούν, ο βιομήχανος Μάνεσης αν και τρομοκρατημένος, δεν είναι μόνος του. Τον στηρίζουν γιατί έχει το ρόλο του λαγού!» από την ανακοίνωση της γενικής συνέλευσης των εργατών της Ελληνικής Ασπροπύργου και του Σύλλογου Εργατοϋπαλλήλων Ελληνικής Χαλυβουργίας Α.Ε.
Στις 6 το απόγευμα, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Διονύσης Τσακνής και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας θα τραγουδήσουν για τους απεργούς χαλυβουργούς, στην πύλη του εργοστασίου στην Ελευσίνα.
Στο μεταξύ την Πέμπτη, στις 8 το απόγευμα, θα γίνει έξω από τις εγκαταστάσεις του Alter (Αγ. Παρασκευής 50, Μπουρνάζι) συναυλία αλληλεγγύης Τη οποία στηρίζουν οι εργαζόμενοι στην Ελευθεροτυπία (απλήρωτοι από τον Αύγουστο), στον ΔΟΛ (κινδυνεύουν με περικοπές μισθών), στην ΕΡΤ και στα δημοτικά ΜΜΕ (αντιδρούν στην υπαγωγή τους στο ενιαίο μισθολόγιο και στο καθεστώς εργασιακής εφεδρείας) και στην Απογευματινή (βρίσκονται για περισσότερο από ένα χρόνο στον αέρα μετά το λουκέτο στην εφημερίδα).
πηγή : enet.gr
σου γράφω από ένα τόπο μακρινό…
Αρχές Δεκέμβρη , ταξίδι με πλοίο της γραμμής , το Αιγαίο κλεισμένο σε ένα ποτήρι νερού, οι αέρηδες δεν είναι εδώ, ο ήλιος κρέμεται σαν την λάμπα στο κέντρο του δωματίου .
σκέψεις καταστρώματος
μια εικόνα και η φωνή…
ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ ΜΑΚΡΙΝΟ
Εδώ έχουμε, γράφει, έναν ήλιο μόνο κάθε μήνα, και για λίγο. Τρίβουμε τα μάτια μας μέρες πρωτύτερα. Μάταια όμως. Καιρός αδυσώπητος. Ο ήλιος δεν έρχεται παρά στην ώρα του.
Έπειτα έχουμε ένα σωρό πράγματα να κάνουμε, όσο βαστάει το φως, έτσι που μόλις προφταίνουμε να κοιταχτούμε λίγο.
Εκείνο που είναι δύσκολο για μας τη νύχτα, είναι όταν πρέπει να δουλέψεις, και πρέπει: γεννιούνται ακατάπαυστοι νάνοι.
ΑΝΡΙ ΜΙΣΩ
1899-1984
μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης
UNFOLLOW
Την Τετάρτη 14-12-2011 θα βρίσκεται στα περίπτερα το πρώτο τεύχος του περιοδικού με τίτλο UNFOLLOW \ . Μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια από ομάδα δημοσιογράφων που αξίζει να το διαβάσουμε και να το στηρίξουμε…
Διαβάστε το ιδρυτικό κείμενο
Το UNFOLLOW είναι μηνιαίο, έντυπο, ανεξάρτητο δημοσιογραφικό και πολιτικό περιοδικό. Γεννιέται από το περιβάλλον της κρίσης και προσπαθεί να αντιτάξει στην Κατάσταση Εξαίρεσης, που κυριαρχεί τόσο στην ελληνική όσο και στην ευρωπαϊκή πολιτική, την ανάγκη για παρατήρηση, καταγραφή, ανάλυση και καλύτερη περιγραφή του κοινωνικού πεδίου.
Το UNFOLLOW είναι περιοδικό με πολιτική δημοσιογραφία και ρεπορτάζ, σχολιασμό και ανάλυση, λογοτεχνία και πολιτιστική κριτική. Φτιάχνουμε ένα περιοδικό για αναγνώστες με πολιτική συνείδηση. Και δεν δεχόμαστε αυτό που διατείνονται τα υπάρχοντα ΜΜΕ, ότι «ο κόσμος δεν διαβάζει». Εμείς πιστεύουμε ότι διαβάζει και θα προσπαθήσουμε να προσφέρουμε κάτι που αξίζει να διαβαστεί.
Αποφασίσαμε ότι είναι απαραίτητο να υπάρξει ένα τέτοιο περιοδικό πρωτίστως για πολιτικούς λόγους. Ωστόσο, επιθυμούμε να σταθεί στο «κέντρο» της ενημέρωσης και όχι στο περιθώριο – δεν φτιάχνουμε, δηλαδή, ένα «εναλλακτικό» έντυπο αλλά ένα επαγγελματικό, δημοσιογραφικό περιοδικό, με ευρεία απεύθυνση, ωστόσο με άλλο ήθος και άλλη αντίληψη από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Απεχθανόμαστε την εντυπωσιοθηρία. Δεν δημιουργούμε θέμα εκεί όπου δεν υπάρχει. Πιστεύουμε ότι αρκούν όσα υπάρχουν και δεν αναδεικνύονται επειδή απειλούν. Αν έχουμε μία αρχή, πάνω από όλα, είναι η εξής: καταγράφουμε ό,τι χρειάζεται να καταγραφεί, αποκαλύπτουμε ό,τι χρειάζεται να αποκαλυφθεί, αναλύουμε ό,τι χρειάζεται να αναλυθεί, και δεν ταυτιζόμαστε εκ προοιμίου με καμία παράταξη, καμία οπτική και καμία θέση. Το ότι ασκούμε κριτική σε ένα φαινόμενο ή σε μία κίνηση δεν μας τοποθετεί αυτομάτως στο πλευρό των όποιων αντιπάλων τους. Και μολονότι είμαστε ξεκάθαρα υπέρ της χειραφέτησης όλων, κυρίως μέσω της σκέψης, της γνώσης, της αμφισβήτησης και της πολιτικής συμμετοχής, δεν αποδεχόμαστε ότι έχουμε «φυσικούς» ή αυτονόητους συμμάχους. Σύμμαχός μας είναι η αλήθεια και όποιος συντάσσεται μαζί της.
Το πιο κρίσιμο για την ανεξαρτησία κάθε ΜΜΕ και πολύ περισσότερο ενός περιοδικού σαν το UNFOLLOW, που θέλει να αποφασίζουν γι’ αυτό μόνο οι δημοσιογράφοι, οι συνεργάτες του, και το αναγνωστικό κοινό που το εμπιστεύεται, είναι η χρηματοδότησή του. Ως εκ τούτου, επιλέγουμε να μην έχουμε «εξωτερικό» χρηματοδότη ή επενδυτή – είτε φανερό είτε σκιώδη. Δεν επιθυμούμε και δεν επιδιώκουμε καμία σύνδεση με οποιαδήποτε άλλα συμφέροντα. Κάτι τέτοιο θα διευκόλυνε οπωσδήποτε τη βιωσιμότητα του περιοδικού, στην καλύτερη περίπτωση όμως θα έριχνε σκιές στο κύρος του και στη χειρότερη θα τραυμάτιζε ανεπανόρθωτα την ανεξαρτησία του – όπως συμβαίνει με τα ΜΜΕ που κυριαρχούν στο τοπίο της ενημέρωσης τώρα. Έτσι, αποφασίσαμε το εξής: Εμείς, οι δημοσιογράφοι του UNFOLLOW, θα καταβάλουμε τα έξοδα για την εκτύπωση και τη διανομή και θα βασιστούμε στις πωλήσεις. Αν εσείς, οι αναγνώστες, βρείτε το περιοδικό ενδιαφέρον και το αγοράσετε, τότε θα αμειφθούμε για την εργασία μας. Είναι απολύτως στο δικό σας χέρι να στηρίξετε το UNFOLLOW, αγοράζοντάς το και διαβάζοντάς το κάθε μήνα!
Το UNFOLLOW εκδίδεται και διευθύνεται από τους συντάκτες του.
Συντακτική ομάδα: Ηρακλής Αδύρης, Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου, Κώστας Βαξεβάνης, Λεωνίδας Βατικιώτης, Μαρία Βελβιτσάνου, Έφη Γιαννοπούλου, Κώστας Εφήμερος, Αχιλλέας Ζαβαλλής, Αυγουστίνος Ζενάκος, M. Hulot, Κατερίνα Κιτίδη, Πάρης Μήτσου, Στεφανία Μιζάρα, Νικόλας Μπαρδάκης, Old Boy, Πιτσιρίκος, Σπύρος V.J., Θεόφιλος Τραμπούλης, Γιώργος Τσιάρας, Μιλτιάδης Φίνος, Παναγιώτης Φραντζής, Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος, Πάνος Χαρίτος, Άρης Χατζηστεφάνου, Νέλλη Ψαρρού
Σχεδιασμός: Χρήστος Λιάλιος
Συντονιστές: Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου, Έφη Γιαννοπούλου, Αυγουστίνος Ζενάκος, Πιτσιρίκος, Θεόφιλος Τραμπούλης, Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
Επιμέλεια φωτογραφιών: Αχιλλέας Ζαβαλλής
Ατελιέ: Μαρία Βελβιτσάνου
Διόρθωση: Λιάνα Καρπούζη
Εκτύπωση: Ηλιότυπο Α.Ε.Β.Ε.Ε.
Διανομή: Ευρώπη Α.Ε.
Σχήμα: 14×21εκ. | Σελίδες: 128 | Τιμή τεύχους: 5 ευρώ
Η νίκη των χαλυβουργών, νίκη όλων των εργατών!
Ψήφισμα – Κάλεσμα για αγώνα
Συνάδελφοι εργάτες
Ο βιομήχανος Μάνεσης έδειξε για ακόμα μια φορά το πρόσωπο που έχουν όλοι οι βιομήχανοι. Έκανε άλλες 16 απολύσεις την ώρα που διαδηλώναμε μπροστά στο Υπουργείο, μετά από 32 μέρες απεργίας. Είναι αδίστακτοι αλλά και τρομοκρατημένοι. Νομίζουν ότι μπορούν να μας φοβίσουν, ότι μπορούν να μας λυγίσουν. Κύριοι βιομήχανοι, εμείς δεν είμαστε σαν τους ανθρώπους σας! Για το χαλυβουργό δεν έχει γυρισμό! 35 μέρες απεργίας είναι μεγάλο σχολείο! Είναι πανεπιστήμιο που δεν έχετε πάει!
Βιoμήxανε Μάνεση. Η γενική συνέλευση των χαλυβουργών σου απαντάει! Άκουσέ το καλά! Είμαστε όλοι απολυμένοι! Πίσω στη δουλειά θα γυρίσουμε όλοι! Σκλάβους δεν θα μας κάνεις! Έλα εσύ μέσα στη φωτιά και το σίδερο για 500 ευρώ!
Συνάδελφoι εργάτες, εργαζόμενοι
Στην Ελληνική Χαλυβουργία, οι βιομήχανοι με την μαύρη κυβέρνησή τους δοκιμάζουν την αντοχή όλης της εργατικής τάξης. Αν σπάσουμε εμείς δεν θα αφήσουν τίποτα όρθιο! Αν εδώ σπάσουν τα μούτρα τους τίποτα δεν θα είναι το ίδιο!
Τη δύναμη που μας δίνετε δεν πρόκειται να την προδώσουμε! Δεν κατεβήκαμε σε τέτοιο σκληρό αγώνα για να περάσουμε την ώρα μας! Για να τα διπλώσούμε στις δυσκολίες και τις απειλές. Υπερασπιζόμαστε τη ζωή μας και το ψωμί των παιδιών μας! Θα γυρίσουμε μόνο αν νικήσουμε! Για αυτό σας θέλουμε στο πλευρό μας, πιο κοντά στον αγώνα.
Σε όλα τα εργοστάσια ετοιμάζονται να κάνουν τα ίδια, σε αρκετά ξεκίνησαν κιόλας εκ περιτροπής εργασία, διήμερα, τριήμερα, μειώσεις μισθών πάνω από 30%, απολύσεις, απλήρωτοι για μήνες. Οι βιομήχανοι κλιμακώνουν την επίθεσή τους .. Και οι εργάτες θα κάνουμε το ίδιο! Εμείς είμαστε πιο δυνατοί! Και είμαστε ακόμα στην αρχή!
.
Η γενική συνέλευση των απεργών Χαλυβουργών καλεί σε σύσκεψη τη Δευτέρα 5/12/2011 και ώρα 10:30 π.μ. στο Εργατικό Κέντρο Eλευσίνας: Όλα τα σωματεία του Θριασίου. Eργoστασιακές επιτροπές, επιτροπές αγώνα, λαϊκές επιτρoπές, συλλόγoυς. Κάθε τίμιο συνδικαλιστή που αντιστέκεται. Είναι προσκλητήριο αγώνα, να μην λείψει κανείς! Να οργανώσουμε την απάντησή μας;. Να προκηρύξουμε και να οργανώσουμε με όλες μας τις δυνάμεις:
· 24ωρη Απεργία για όλο το Θριάσιο για την Παρασκευή 9 Δεκέμβρη.
· Μεγάλη συγκέντρωση έξω από την πύλη της Χαλυβουργίας.
Να βροντοφωνάξουμε: Κάτω τα χέρια από τα δικαιώματά μας που κατακτήθηκαν με αίμα. Σκλάβοι για τα κέρδη των βιομηχάνων δεν θα γίνουμε!
Συνάδελφοι εργάτες
Μην ακούτε τα ψέματα των βιομηχάνων και των ανθρώπων τους, δεν θα δουλεύουν αυτοί με μισθούς πείνας, δεν θα βρεθούν αυτοί στην ανεργία! Αυτοί πληρώνονται καλά για τη βρώμικη δουλειά τους! Μην τους φοβάστε, είναι ανίσχυροι όταν οι εργάτες πάρουν απόφαση για αγώνα!
Η νίκη των χαλυβουργών, νίκη όλων των εργατών!
Η γενική συνέλευση των εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας. Ασπρόπυργος 4/12/2011
ΥΓ φωτο by mimismt
ΤΟ ΧΕΡΙ 