Τα Πάντα Ρει;

Posted on 19/09/2007 Updated on 19/09/2007

«Νεα» κυβέρνηση Καραμανλή.
«Νέος» αρχηγός Βενιζέλος η Παπανδρέου. 

Μια ακόμη ερώτηση :Ο Τσετίν ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στον Νομό Ξάνθης ποιόν υποστηρίζει για αρχηγό Παπανδρέου η Βενιζέλο

-Αν κάτι φαίνεται να κυλά αυτό είναι η αριστερά του 13-15%

για το μαρτύριο της χώρας…

Posted on 11/09/2007

Του ΣΤΑΘΗ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ως Ελληνας (αν μου επιτρέπει τον αυτοπροσδιορισμό η κυρία Ρεπούση) και ως Ηλείος στην καταγωγή, είμαι θλιμμένος στην καρδιά μου έως θανάτου.

Ως Ηλείος θρηνώ για τον Ταΰγετο και τον Πάρνωνα, την Πάρνηθα και την Πεντέλη, το Αλιβέρι και την Αρεόπολη, θρηνώ για την Πηνεία και τα Κρέστενα, το Πελόπιο και την Ωλενα, τη Μεγαλόπολη και την Αιγιάλεια. Σε λίγο θα κάνουμε προσκλητήριο ονομάτων σαν να κάνουμε προσκλητήριο νεκρών. Κάηκαν – καίγονται, άνθρωποι (όχι άτομα όπως κατά το πλείστον μεταδίδουν συνάδελφοι δημοσιογράφοι), δάση ελάτων και πεύκων, πλατάνια και φερώνυμα χωριά, όπως ο Πλάτανος στην Ηλεία, εθνικοί δρυμοί, όπως το ξεχασμένο Πολύδροσο στον Πάρνωνα, κάηκε η μάνα με τα τέσσερα παιδιά της, αλλοίμονο στον πατέρα κι όλους τους δικούς τους, καίγονται λιοστάσια, αμπελάκια, περιβόλια, μποστάνια, υποστατικά, αγροικίες, ζώα του θεού, ήμερα κι άγρια – μόνον πόλεμος, ούτε σεισμός, μπορεί να προκαλέσει τέτοια καταστροφή…

Πόλεμος;

Ή μήπως ένα ολόκληρο σύστημα;

Η θεωρία συνωμοσίας, ότι κάποια μαύρη χειρ βάζει τις φωτιές, ότι η χώρα υφίσταται ένα εσωτερικό ή εξωτερικό (ή συνδυασμό και των δύο μαζί) χτύπημα που συνιστά μία νέα «ασύμμετρη απειλή», ένα είδος καινοφανούς «τρομοκρατίας», είναι πολύ βολική, διότι συγκαλύπτει τον πραγματικόν ένοχο και διαχέει τις ευθύνες του (είτε σε κωμικές εκδοχές 11χρονων εμπρηστών και γιαγιάδων που πάνε να ψήσουν μια μπριζόλα, είτε σε Τούρκους πράκτορες, εξωκοινοβουλευτικούς αντιεξουσιαστές κι άλλες γελοιότητες).

Τη χώρα δεν την καίει η τρομοκρατία, την καίει το ίδιο της το σύστημα. Το σύστημα διακυβέρνησής της. Τα δύο μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία και δεν έχουν φτιάξει Κτηματολόγιο και Δασολόγιο, τα δύο μεγάλα κόμματα που επιβραβεύουν τον καταπατητή, που αποχαρακτηρίζουν δασικές εκτάσεις, που εκποιούν δημόσιες γαίες, που δεν έχουν συλλάβει έναν εμπρηστή, αυτά καίνε τη χώρα. Το πρόβλημα της ανικανότητας να αντιμετωπισθεί η καταστροφή (την οποίαν σεμνά-σεμνά ο κ. Σουφλιάς απέδωσε στον Θεό, χαρακτηρίζοντάς τη θεομηνία) έπεται. Είναι αποτέλεσμα ενός προβλήματος βαθύτερου, δομικού: του τρόπου με τον οποίον κυβερνιέται η χώρα τα περισσότερα χρόνια από τη Μεταπολίτευση και μετά. Και της «ιδεολογίας» που έχει παράξει αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης.

Πριν η χώρα καεί κατά το σώμα της, έχει καεί στην ψυχή της. Εχει καεί στις Πολεοδομίες και τις Εφορίες, με τους κομματάρχες που δίνουν φως-νερό-τηλέφωνο στον εμπρηστή, με τους σπουδαιοφανείς μικρότατους που δίνουν κι άλλα στρέμματα απ’ τα καμένα (μόλις τώρα δα) στο καζίνο της Πάρνηθας. Εχει καεί στα σχολεία, στα ΑΕΙ, στα στρατόπεδα, στην αναξιοπρέπεια του λεηλατημένου πολίτη. Εχει καεί στο μυαλό με τη χαζοτηλεόραση, τη συσσώρευση των ΜΜΕ σε λίγα χέρια. Η χώρα που έχει αναγκαστεί να παράγει ραγιάδες για νταβατζήδες, είναι ακριβώς αυτή που παρουσιάζει τώρα τα συμπτώματα της παθολογίας της με τον πιο δραματικό τρόπο: πεθαίνοντας εν καιρώ ειρήνης σαν σε πόλεμο, μέσα σε φλόγες κάθε άλλο παρά καθαρτήριες.

Ποιοι βάζουν τις φωτιές; Και η «κουτσή Μαρία»!

Ποιοι τις σβήνουν; ουδείς – πλην Λακεδαιμονίων.

Γιατί;

Στο άναμμα των φωτιών συνωστίζονται και συσσωρεύονται πλήθος παραγόντων: ο χαζός, η τύχη, ο εμπρηστής, ο πυρομανής, ο βοσκός, ο άφρων, ο καταπατητής, ο καιρός, ο πράκτωρ, ο ηλίθιος που πιστεύει ότι κάποιο κόμμα μπορεί να θεωρεί «χρήσιμες» τις φωτιές σε αυτήν ή μιαν άλλη συγκυρία – αλλά, αν έτσι λεγεών και λεγεών οι αιτίες του κακού, με τη μία μάλιστα να ενεργοποιεί την άλλη, εμείς τι κάνουμε;

Κατ’ αρχήν, δρούμε επικοινωνιακώς·

Οταν η φωτιά μάς έχει ήδη πάρει… συγγνώμην, κάψει και τα σώβρακα ο κ. πρωθυπουργός απευθύνει διάγγελμα με μαύρη γραβάτα.

Τι μας λέει η μαύρη γραβάτα;

Οτι η χώρα τίθεται σε κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης»!

Μάλιστα! Ποια είναι η διαφορά πριν και μετά την έκτακτη ανάγκη; Θα «ξαναμιληθούν» ο κυρ Κόης και ο κυρ Φούρλας; Θα γίνει επαρκέστερος ο κυρ Πολύδωρας; Θα μάθει να σκέφτεται ο τάδε κομματάρχης; Θα αποκτήσει αίφνης ήθος ο δείνα αρουραίος που έχει συνεταιρισθεί με τον εργολάβο;

Μήπως με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης θα αποκτήσουμε ό,τι δεν είχαμε προνοήσει ήδη να έχουμε. Τριάντα πυροσβεστικά αεροσκάφη αντί δεκατρία; τρεις χιλιάδες εκπαιδευμένους πυροσβέστες και δασοπυροσβέστες αντί αγροφύλακες ή αστυνομικούς αποσπασμένους να φυλάνε ψώνια; Τώρα που είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης θα συντονιστούν καλύτερα η Πυροσβεστική με τις νομαρχίες, θα ξαναβγάλουν φύλλα τα καμένα κλαριά και θα αναστηθούν οι απανθρακωμένοι άνθρωποι;

Εχει χρονίσει η αναλγησία και η ανικανότης σε αυτήν τη χώρα -δεν την αντέχει άλλο το σώμα της, καίγεται. Δεν την αντέχουν άλλο το μυαλό και η ψυχή της, καίγονται. Το οξύμωρο της Αρχαίας Ολυμπίας είναι ενδεικτικό.

Δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν για να γίνουν οι Αγώνες και τώρα η μήτρα των Αγώνων καίγεται. Οταν καίγεται το Πελόπιο είναι σαν να καίγεται το Κρόνιο. Οταν καίγεται ο Ταΰγετος, καίγονται οι θεοί της Ιεράς Αλτεως.

Πήγε λοιπόν μέσα στους ιερούς καπνούς ο κ. Καραμανλής συνοδευόμενος από κουστωδία υπουργών (ήντινα ημείς πρέπει σημειολογικώς να «ερμηνεύσουμε» -τρομάρα μας) και συσκέφθηκε στο δημαρχείο της Ζαχάρως με τους μισοκαμένους, αλλόφρονες κι αλλοπαρμένους ιθαγενείς! Ε, και;

Την τύφλα μας – κι όχι μόνον απ’ τον ιερό καπνό. Εδειχναν στον κ. πρωθυπουργό οι υπουργοί του σημεία επί χάρτου (τα τέρατα λυσσομανούσαν έξω, στα δάση, τους ελαιώνες και τα αμπέλια) – «εδώ είμαστε» – «εδώ καιγόμαστε» – «εδώ θα στείλουμε δυνάμεις» – σιωπηλός ο κ. πρωθυπουργός (όταν θα γύριζε στην Αθήνα θα του έλεγε ο κ. Λούλης τι να πει) – σιωπηλός ο κ. πρωθυπουργός, μάζεψαν τις ασκήσεις επί χάρτου οι επιτελείς του, κι όλοι μαζί έφυγαν.

Εμεινε η νύχτα, να συνεχίζει η φωτιά να της καίει το σκοτάδι. Εμειναν και τα φαντάσματα των πεθαμένων να κλώθουν γύρω απ’ τα αμάζευτα πτώματά τους – το μόνον που τους απέμεινεν να έχουν.

Και έμειναν και οι θεοί να μην πιστεύουν στα μάτια τους. Αλλά ούτε και στα αυτιά τους. Διότι απ’ την άλλη πλευρά του καμένου λόφου άκουσαν τον κ. Γιώργο Παπανδρέου άλλα να λέει για το δέον γενέσθαι το μεσημέρι της ιδίας ημέρας κι άλλα να λέει το βράδυ!!! Φαίνεται οι δικοί του Λούληδες είναι πιο ευεπίφοροι στους ανέμους.

Και την επόμενη μέρα, αφού την έθρεψε η νύχτα, η φωτιά ξανά φούντωσε.

Αυτής της ανεπάρκειας κι ανικανότητας είμαστε θύματα και δημιουργοί. Δύο κόμματα και δύο αρχηγοί περιορισμένων δυνατοτήτων, «Κόης ή Φούρλας», αυτή είναι η μόνη επιλογή που επιφυλάξαμε στον εαυτόν μας να έχει.

Αυτός είναι ο δικομματισμός. Η υποκρισία στον δημόσιο λόγο: να λένε δηλαδή η «Πολιτεία», όταν αλείφουν μέλι τον Γιάννη να γιάνει και το «υπέρμετρο (και κακό βεβαίως, βεβαίως) κράτος» όταν τον καίνε.

Οταν τον καίνε όχι μόνον στη γη του, εκεί που πατάνε τα πόδια του ή έχει στήσει το σπίτι του, αλλά παντού: στο Χρηματιστήριο, με τα ομόλογα, με την αναθεώρηση του άρθρου 24 για τα δάση – κάθε φορά που αυτή η κούφια ρητορική «Ελληνίδες Ελληνες», όχι μόνον πάει να μπαλώσει εκ των υστέρων ό,τι δεν προνόησε εκ των προτέρων, αλλά έτι περισσότερον πάει να κρύψει το πραγματικό της πρόσωπο: τον Ιανό, πάντα δικομματικόν· αυτόν που έδωσε δισεκατομμύρια (να φάνε τα τσιράκια του) για Ζέπελιν και κάμερες-ρουφιάνους, αλλά ούτε δεκάρα τσακιστή για πυροσβεστικά αεροσκάφη. Που, ούτε καν τα κονδύλια της Ενωσης για την πυρόσβεση μπόρεσε να απορροφήσει – είχε δουλειά, να ληστεύει τα ασφαλιστικά Ταμεία, δεν προλάβαινε.

Και να αφήσουμε στην άκρη τις υποκρισίες ότι τάχα δεν είναι ώρα για πολιτική κριτική. Τώρα είναι η ώρα, καθώς σβήνοντας ο καλός θεός ή η θάλασσα ή η βροχή ή χίλιοι ήρωες και τρελοί τις φωτιές, τα κουμάσια και οι επιτήδειοι, πάλι κάτω απ’ τις στάχτες θα προσπαθήσουν να κρύψουν τις ευθύνες τους.

Οργή;

Οχι πια. Επί πολλά χρόνια οργίζομαι – και, αν μου επιτρέπετε μια προσωπική τοποθέτηση: τόσα χρόνια μού μαυρίζουν την ψυχή κι εγώ ανελλιπώς τούς μαυρίζω στις εκλογές. Δεν αρκεί…

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 27/08/2007

για την μεταφορά ο Ρουμελιώτης… μαραδό

Αυτό το ξέρετε;

Posted on 06/09/2007

Διάβασα στο medianews.gr  ένα άρθρο της Καθημερινής το οποίο αναλύει με ιδιαίτερα κατανοητό τρόπο το τρέχον εκλογικό μας σύστημα και κατά το πόσο τα μικρά κόμματα μπορούν να επηρεάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα:

«Μπορεί να ακούγεται εξωπραγματικό, αλλά με το νέο εκλογικό σύστημα υπάρχει και η περίπτωση η αυτοδυναμία να κριθεί τελικώς από τις επιδόσεις του κ. Δημοσθένη Βεργή, του κ. Βασιλείου Λεβέντη, της Ενωτικής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς ή ακόμη και της «Οργής Λαού», όπως ονομάζεται ένα από νεότερα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας.

Η προλογική παρατήρηση δεν ενέχει το χαρακτήρα της ειρωνείας. Αποβλέπει μόνον να καταδείξει μια τραγελαφική πλευρά του νέου εκλογικού νόμου, ο οποίος συναρτά απολύτως τον πήχυ για την πολυπόθητη αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος, με το ποσοστό που θα συγκεντρώσουν τα λεγόμενα πολύ μικρά κόμματα, αυτά δηλαδή που θα μείνουν εκτός βουλής.

Για να το πούμε με απλά λόγια: Με το νέο σύστημα, δεν έχει καμία απολύτως σημασία η διαφορά των δύο πρώτων κομμάτων. Ακόμη και μια ψήφος είναι αρκετή για να δώσει την αυτοδυναμία στο νικητή, καθώς το σύστημα πριμοδοτεί το πρώτο κόμμα με 40 έδρες εις βάρος του δεύτερου. Με μια όμως προυπόθεση: Ο νικητής να «πιάσει» ένα συγκεκριμένο ποσοστό το οποίο θα εξασφαλίζει τις 151 έδρες. Κι αυτό το ποσοστό εξαρτάται αποκλειστικώς και μόνον από το αντίστοιχο που θα συγκεντρώσουν τα μικρότερα κόμματα που δεν θα μπουν στη βουλή. (βλ πίνακα)

Οσο μεγαλύτερο μάλιστα είναι το ποσοστό που θα εξασφαλίσουν οι μικροί (Ενωση Κεντρώων, Οικολόγοι ΜΛ ΚΚΕ κλπ) τόσο μικρότερο είναι το ποσοστό που χρειάζεται το πρώτο κόμμα για να κερδίσει την αυτοδυναμία.

Τούτων εχόντων των πραγμάτων χρήσιμο είναι να θυμηθούμε τι είχε συμβεί με τους μικρούς σε προηγούμενες εκλογές. Το 1996 είχαν αρθροίσει συνολικώς 5,23%, το 2000 4,75% και το 2004 4,94%.

Τα μάλλον υψηλά αυτά ποσοστά ωστόσο δεν αναμένεται να επαναληφθούν. Και τούτο διότι το 1996 εκτός βουλής υπενθυμίζεται ότι είχε μείνει η ΠΟΛΑΝ (με 2,94%) το 2000 το ΔΗΚΚΙ (με 2,69%) και το 2004 ο ΛΑΟΣ και το ΔΗΚΚΙ (με 2,19% και 1,79%).

Επομένως αν κάποιος επιχειρήσει να προσδιορίσει τον πήχυ της αυτοδυναμίας για τις 16 Σεπτεμβρίου θα πρέπει μάλλον να συνυπολογίσει ότι είναι η πρώτη φορά που δεν μετέχει στις εκλογές κανένα κόμμα το οποίο φαίνεται ικανό να φτάσει κοντά στο όριο του 3% και να μείνει τελικώς εκτός βουλής (με την εξαίρεση βέβαια της Δημοκρατικής Αναγέννησης του κ. Παπαθεμελή η τύχη της οποίας πρώτη φορά δοκιμάζεται).
Αυτός ειναι και ο λόγος για τον οποίο οι περισσότεροι εκλογολόγοι σε περίπτωση πεντακομματικής βουλής προσδιορίζουν τον πήχυ της αυτοδυναμίας περίπου στο 42 % δεδομένου ότι δεν προβλεπουν το συνολικό ποσοστό των μικρότερων κομμάτων να υπερβεί –κατά πολύ τουλάχιστον- το 2%.

Κατά τα λοιπά, μια άλλη παράδοξη πλευρά του νέου εκλογικού συστήματος είναι ο τρόπος διανομής των εδρών, ο οποίος προσδίδει καθοριστική σημασία στο συνολικό ποσοστό που θα συγκεντρώσει κάθε κόμμα στην Επικρατεια και ελάχιστη στις αυξομειώσεις δυνάμεων που θα καταγραφούν ανά νομό ή πόλη.

Ετσι αν τελικώς μπουν ο ΣΥΝ και ο ΛΑΟΣ στη βουλή με ένα υποθετικό ποσοστό της τάξεως του 4,5% και 4%, δεδομένες θεωρούνται και οι περιοχές από τις οποίες θα «αποσπάσουν» τις 12 και 11 έδρες τους αντίστοιχα.

Βάσει των δεδομένων του 2004 ο ΣΥΝ θα κερδίσει 1 έδρα από το ψηφοδέλτιο Επικρατείας, 3 έδρες στη Β Αθήνας, και από 1 στην Α Αθήνας, Α Θεσσαλονίκης, Υπόλοιπο Αττικής, Α Πειραιά, Β Πειραιά, Αχαία, ενώ παίζεται άλλη μία στη Λάρισα ή στη Β Θεσσαλονίκης.

Αντιστοίχως ο ΛΑΟΣ θα κερδίσει 2 έδρες στη Β Αθήνας και από 1 σε Α Αθήνας, Α Θεσσαλονίκης, Β Θεσσαλονίκης, Υπόλοιπο Αττικής, Α Πειραιά, Β Πειραιά, Σέρρες, Λάρισα και αλλή μιαστην Πέλλα ή την Ευβοια ή την Αχαία.»

Και ο επίμαχος πίνακας:

Εξασφάλιση
151 εδρών

42,73%
42,50%
42,25%
42%
41,75%
41,50%
41,25%
41%

Αντίστοιχο ποσοστό μικρών
κομμάτων εκτός Βουλής

0%
0,54%
1,13%
1,71%
2,30%
2,88%
3,47%
4,00%

Υ.Γ.φυσικά λέμε ΟΧΙ στην αποχή και στο λευκό