Month: Νοέμβριος 2011
από την αρχή…
Από την αρχή της μέρας
Από την αρχή της Λεωφόρου
Περπατάς να φτάσεις την νύχτα , να φτάσεις την θάλασσα .
Τρέχουν τα φώτα , οι φοίνικες , οι φωτεινές επιγραφές ,απλώνουν δρόμο πάνω σε περάσματα νερών και ανθρώπων .
Πίσω σου ,φτηνά υφάσματα, μπαντιέρες ζωής .
Θυμάσαι το μέλλον ;
Κοιτάς ολόισια , πιάνεις να τραγουδάς …
Άρχισες να τρέχεις.
Σταμάτησαν τα φώτα , οι φοίνικες , οι φωτεινές επιγραφές , απλώνεις δρόμο πέρασμα νερών και ανθρώπων…
οι άνθρωποι που φροντίζουν αμίλητοι τον ήχο….
Από το επερχόμενο «Ψυχή εις τη Ν» του EVNUS,θα κυκλοφορήσει σύντομα από την Madbox ent.2
Ηχολήπτες σε ενημερωτικά ραδιόφωνα,Δημήτρης Μπίζος στον Σκαι και Δημήτρης Κοττάκης στον Βήμα,αντιδρούν στον πληροφοριακό πόλεμο που υπόκεινται εδώ και χρόνια,ιδιαίτερα στις μέρες μας.Είναι το fight back των σιωπηλών ακροατών ,των ανθρώπων που φροντίζουν αμίλητοι τον ήχο.Δ.Μπίζος στη μουσική,Δ.Κοττάκης στους στίχους.Έχει κι άλλα ,αυτό είναι η αρχή..
άχρηστη πληροφορία…
Ανάμεσα σε νερατζιές ,σε άχρηστες πληροφορίες, ο δρόμος κυλά, τα νερά της βροχής παρασύρει…
Με πλάγιο τρόπο κατεβαίνεις τον δρόμο, τα σκυλιά κοντοστέκονται , μυρίζονται.
Η καμπάνα αλλάζει τον χρόνο μονότονα,
Σκυμμένος, μισό σώμα μέσα σε πράσινο κάδο , ψάχνει τα άχρηστα .
Με πλάγιο τρόπο το μάτι σκαρφαλώνει στην νερατζιά ,η κορυφή ακουμπά το τζάμι της μπαλκονόπορτας.
Ο πράσινος κάδος ξεκίνησε…η νερατζιά πήδηξε μέσα του…άχρηστη…κανένας δεν σταματά στον ίσκιο της, κανένας δεν σταματά στο άρωμα της…
Άστεγος καλοντυμένος , στέκει στο πλατύσκαλο της πολυκατοικίας ,δεν σκέφτεται…κενό… μυρίζει ,παρατηρεί την βροχή , τον κάδο την νερατζιά , ένα αυτοκίνητο να το σκεπάζει το νερό.
Έγειρε ο δρόμος , τίναξε στην άκρη στο χαντάκι , την λάσπη ,τις πέτρες, τα μπουκάλια , σκατά σκύλων, τις πατημασιές…
Άστεγος καλοντυμένος σκαρφάλωσε στις νερατζιές , έσπασε πόρτες παράθυρα ,χωρίς φόβο με πίστη…
τίποτα δεν έμοιαζε πια άχρηστο, ούτε καν ο άνθρωπος…
χωρίς ραδιόφωνα την Δευτέρα 28 Νοέμβρη
24ωρη απεργία από τις 6.οο το πρωί της Δευτέρας 28 Νοεμβρίου έως τις 6.00 το πρωί της Τρίτης 29 Νοεμβρίου 2011 κήρυξαν η Ε.Τ.Ε.Ρ. η Ε.Σ.Η.Ε.Α. η Ε.Σ.Π.Η.Τ. και η Ε.Π.Η.Ε.Α. στα ραδιόφωνα της Αττικής.
Ζητώντας
-την ανάκληση όλων των απολύσεων των συναδέλφων μας
-την διατήρηση όλων των θέσεων εργασίας
-την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας καθώς και την εφαρμογή τους.
Ο αντιήρωας που δεν γνωρίζουμε…
35 χρόνια μετά….
άκουσα για πρώτη φορά το όνομα του Γιώργου Κυρήκου σήμερα 16 Νοέμβρη του 2008 στην εκπομπή του Σεραφείμ Φυντανίδη στην Νετ ¨Σήμερα Χθές Αύριο΅ απο το στόμα της Ευγενίας Φακίνου.
Ενας αντιήρωας , ένας άνθρωπος που δεν γνωρίζουμε οι περισσότεροι και για αυτό θα πρέπει να ντρεπόμαστε !
Ενα ολόκληρο σύστημα τον αγνοεί, μια ολόκληρη κοινωνία τον αγνοεί ,προφανώς η Στάση Ζωής του Κυρήκου είναι επικίνδυνη ….
Ας τον γνωρίσουμε λοιπόν συνάνθρωποι………
Απο το ιστολόγιο Το Μεγάλο μας Τσίρκο αντιγράφω:
Η ιστορία του αγωνιστή που κάηκε το 1993 στη φωτιά της Ικαρίας
Μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, πολλοί εκ των συμμετεχόντων στην εξέγερση έσπευσαν να διεκδικήσουν τις δάφνες για την παρουσία τους, να ζητήσουν στον πολιτικό και κοινωνικό στίβο το «αντίτιμο» για τον ρόλο που είχαν στη σύγκρουση με τις δυνάμεις του δικτατορικού καθεστώτος.
Υπήρξε όμως και ένα πλήθος πρωταγωνιστών των δραματικών γεγονότων κυρίως εκτός του φοιτητικού χώρου που συνειδητά έμειναν στην αφάνεια, που δεν επεδίωξαν να καταγραφούν σε καμιά λίστα «ηρώων του Πολυτεχνείου». Αποφεύγοντας την αποπληρωμή της δημοσιότητας και την απαίτηση «αναγνώρισης» της προσφοράς τους.
Ανθρωποι που, όπως έδωσαν το παρών τον Νοέμβριο του ’73 στο Πολυτεχνείο, έτσι διακριτικά αποχώρησαν. Για πάντα! Εχοντας μόνο την αίσθηση ότι έπραξαν το καθήκον τους. Γι’ αυτούς, για τη δική τους δημοκρατία, για κανένα αντάλλαγμα, για καμιά ίσως καπηλεία.
Η περίπτωση που παρουσιάζει «Το Βήμα», του Γιώργου Κηρύκου, ενός ανθρώπου που πρωτοστάτησε στην εξέγερση, βασανίστηκε στα κρατητήρια της ΕΣΑ και ύστερα φρόντισε να μην «πουλήσει» τίποτε από τις «ημέρες της επανάστασης», είναι συμβολική. Και η ζωή του, η κατοπινή θυσία του, δείγμα της αντίληψής του.
Της γενιάς των «αντιηρώων» του Πολυτεχνείου…
Ο προβολέας του τεθωρακισμένου που στεκόταν μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου εκείνο το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1973 ήταν ο μόνος που φώτισε το πρόσωπό του. Εκείνη τη νύχτα, μα και τα επόμενα χρόνια…
Η στεντόρεια κραυγή «όχι αδέλφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό» τη στιγμή που ανέμιζε την ελληνική σημαία σκαρφαλωμένος στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου το μοναδικό άκουσμα της ύπαρξής του. Η πρώτη και η τελευταία «δήλωση» ως το απροσδόκητο τέλος…
Το καρέ στο περιώνυμο φιλμ της εισβολής του τεθωρακισμένου στο Πολυτεχνείο, όπου διακρίνεται να καταρρέει και να χάνεται δίπλα από τις ερπύστριες του τανκ, ήταν το τελευταίο που ήθελε να αποτυπώνεται η παρουσία του, ο αγώνας, η προσφορά του. Οπως αυτός τουλάχιστον τη θεωρούσε και τη μετρούσε…
Πιστεύοντας ότι τίποτε δεν χρειαζόταν εξαργύρωση. Μόνο η ίδια του η ζωή χαμένη πάντα σ’ ένα παρανάλωμα.
Ο Γιώργος Κηρύκου, ο άνθρωπος που φαίνεται να «καταπίνει» το στρατιωτικό άρμα όταν εισβάλλει στο Πολυτεχνείο και του οποίου ουδείς γνώριζε για πολλά χρόνια μετά τα γεγονότα του 1973 το όνομά του, επέζησε, συνελήφθη, βασανίστηκε, αποσύρθηκε, σιώπησε, επέλεξε, κάηκε ζωντανός στην καταστρεπτική φωτιά της Ικαρίας το 1993.
Προσπαθώντας να απεγκλωβίσει από τον πύρινο κλοιό μια γερόντισσα που κουβαλούσε στην πλάτη του.
Είκοσι χρόνια μετά, η νέα, η τελευταία θυσία.
Ο 39χρονος Γιώργος Κηρύκου, ένα από τα πέντε παιδιά μιας φτωχής οικογένειας από τα Λιόσια, είχε επιλέξει τον δρόμο της φωτιάς ως το τέλος.
Σαν εκείνη της ψυχής του, που σιγόκαιε τον Νοέμβριο του ’73 για ελευθερία, σαν αυτή που κατέκαιε, που αποψίλωνε, 20 χρόνια μετά, ολόκληρο το νησί…
* Η διαδρομή του αφανούς
Κανένα αρχείο, κανένα βιβλίο δεν κατέγραψε την παρουσία του στο Πολυτεχνείο. Ποτέ κανένας επισήμως δεν έμαθε το όνομα του νεαρού που φαίνεται να πέφτει κάτω από τις ερπύστριες του τεθωρακισμένου κρατώντας την ελληνική σημαία. Σαν ο ίδιος να ήθελε μ’ αυτή την πτώση, το χάσιμό του κάτω από το τανκ να κλείσει τη μικρή «επαναστατική» του ιστορία.
Σαν να επεδίωκε όλοι αυτοί που «εισέπραξαν» το αντίτιμο της συμμετοχής τους στα γεγονότα του Νοεμβρίου να τον θεωρούν «νεκρό».
Ο Γιώργος Κηρύκου ζούσε όλα αυτά τα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο από τα λίγα λεφτά που έβγαζε από μαθήματα κιθάρας, από κάποιες πρόσκαιρες δουλειές στην Αθήνα και από το μπάρκο του στα τέλη της δεκαετίας του ’70 σε γκαζάδικα.
Το όνομά του στον κατάλογο των 13 νεκρών του τραγικού περιστατικού της Ικαρίας, όπου έμενε δίπλα στη μητέρα του για πολλά χρόνια, δεν σήμαινε σε κανέναν τίποτε. Κανένας δεν μπορούσε να γνωρίζει το τερτίπι της μοίρας. Η αλληλεγγύη στον αγώνα των φοιτητών η ίδια που καθόριζε όλες τις επιλογές του, ακόμη και τη μοιραία, την τελευταία. Δεν είχε επιτρέψει σε κανέναν, παρά μόνο σε λίγους συγγενείς και φίλους, να γνωρίζει, να θρηνήσει, να καταλάβει.
Να γνωρίζει την ιστορία του ήρωα δίχως ταυτότητα. Του συμβόλου της «άγνωστης» γενιάς του Πολυτεχνείου.
Ο πατέρας του Γιώργου, που δούλευε σε μια χαρτοβιομηχανία, πέθανε το 1970 από πνευμονία στέλνοντάς τον από τα 16 χρόνια του στον αγώνα για το μεροκάματο. Η μάνα του έφυγε για την Ικαρία όπου ήταν το πατρικό της σπίτι και ο Γιώργος για να βοηθήσει όλους δούλευε σε οικοδομές, ελαιοχρωματιστής, κλητήρας σε διάφορες εταιρείες. Μόνο αποκούμπι η κιθάρα του, οι μπαλάντες που δημιουργούσε και τραγουδούσε στον λίγο ελεύθερο χρόνο του.
«Ο Γιώργος το μόνο που ήξερε ήταν να αγωνίζεται. Με τον πιο αγνό τρόπο. Για τα ιδανικά του. Χωρίς να πουλάει τίποτε» θυμάται η αδελφή του Κωνσταντίνα, που εξακολουθεί να ζει στη γειτονιά όπου μεγάλωσε. Το άλλο κορίτσι, η Ολγα, ζει στην Πετρούπολη, ο ένας αδελφός του, ο Θόδωρος, στο Μενίδι και ο Φώτης μόνιμα στην Αυστραλία.
Ο αγώνας για την ελευθερία μα και η αγάπη του για μια φοιτήτρια, τη Μαρία, που έχασε μέσα στη δίνη των γεγονότων, τον έφεραν στα 19 του χρόνια στο Πολυτεχνείο.
«Τον θυμάμαι συνέχεια πάνω στην πύλη, να κρατάει τη σημαία, να φωνάζει συνθήματα. Ηταν με μια παρέα φίλων από την Ικαρία και γειτονόπουλων από τα Λιόσια. Δεν ήταν στο μπλοκ των φοιτητών, δεν γνώριζε κανέναν, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να είναι μαχητικός, να παρασέρνει τους υπόλοιπους» ξαναφέρνει στη μνήμη της η Θάλεια Φράγκου, φοιτήτρια τότε της ΑΣΟΕΕ, που καταγόταν από την Ικαρία και ήξερε τον Γιώργο.
Ο Γιώργος Κηρύκου κατέρρευσε μπροστά στα μάτια της. Εκείνη στεκόταν λίγα βήματα πιο πίσω. Χαθήκανε. Η Θάλεια οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα του Γκύζη και βασανίστηκε. Ο Γιώργος κρατήθηκε ένα μήνα στο ΚΕΒΟΠ και στην ΕΣΑ, όπου ξυλοκοπήθηκε δίχως έλεος.
«Δεν ξέραμε πού βρισκόταν. Οταν πήγαμε στο Χαϊδάρι, μας είπαν ότι δεν είχαν κανένα κρατούμενο με το όνομα αυτό. Οταν ήλθε σπίτι μας, τα ρούχα του ήταν γεμάτα αίματα. Τον χτυπούσαν με δύναμη στο στομάχι και αυτό του δημιούργησε χρόνιο πρόβλημα υγείας. Το στομάχι του τον βασάνιζε ως το τέλος» θυμάται με δυσκολία και με πνιγμένη φωνή η μητέρα του κυρία Χρύσα Κηρύκου.
Ο Γιώργος μόλις συνήλθε γύρισε στη δουλειά. Ποτέ δεν θέλησε να δημοσιοποιήσει οτιδήποτε, να αναδείξει τον ρόλο του στα γεγονότα του Νοέμβρη. Ποτέ δεν πέρασε από το «γκισέ» της δημοσιότητας να εισπράξει κάτι.
«Γνωρίζω ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που συμμετείχαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και δεν εμφανίζονται πουθενά. Τον Κηρύκου δεν τον ήξερα, ούτε ότι ήταν αυτός που έπεσε μπροστά στο τανκ. Δεν ήξερα ποιο ήταν αυτό το άτομο. Στο βιβλίο μου υπάρχουν πολλά κενά…» αναφέρει ο κ. Δημήτρης Φύσσας, συγγραφέας του βιβλίου «Η Γενιά του Πολυτεχνείου» όπου συγκεντρώνει πληροφορίες από τα πάσης φύσεως αρχεία και έχει κατάλογο χιλιάδων συμμετεχόντων στα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου 1973.
* Ο αλτρουισμός και η αυτοθυσία
Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ο Γιώργος, αφού τελείωσε το στρατιωτικό του, μπαρκάρισε. Το καράβι έπιανε σε όλα τα λιμάνια της Αμερικής. Στη Νέα Υόρκη γνώρισε μια κοπέλα από το Κολοράντο, παντρεύτηκαν και έμεινε εκεί ως το 1983. Επαιζε κιθάρα σε μαγαζιά της Αστόριας και ζούσαν ανεκτά. Απέκτησε και έναν γιο. Προσπάθησε να έλθει με την οικογένειά του στην Ελλάδα, όμως η γυναίκα του επέστρεψε γρήγορα πίσω, μαζί με το παιδί του. Δούλεψε σε μερικά μπαρ της Αθήνας αλλά τον περισσότερο καιρό έμενε στην Ικαρία, μαζί με τη μητέρα του. Στο νησί παρέδιδε με ελάχιστο αντίτιμο μαθήματα κιθάρας. Οι μαθητές, λόγω του λυρισμού, της γλυκιάς φωνής του, τον φώναζαν «Αλμπάνο». Εμοιαζε και λίγο στον ιταλό τραγουδιστή. Για το Πολυτεχνείο, για την εξέγερση, για την εισβολή του τανκ, για ό,τι ακολούθησε μιλούσε πλέον σπάνια.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που έπιανε φωτιά στην Ικαρία, που ο Γιώργος Κηρύκου έτρεχε πρώτος για να βοηθήσει. Ετσι και εκείνο το καλοκαίρι του 1993. Οταν άκουσε ότι στην περιοχή Παναγιά είχε ξεσπάσει φωτιά και είχαν παγιδευθεί τέσσερις γέροντες έτρεξαν με τους φίλους του, τον Δημήτρη Τσαγανό και τον Ηλία Φυσίδα, να τους σώσουν. Τους άρπαξαν στα χέρια και τους μετέφεραν σε άλλο μέρος. Πίστεψαν ότι ήσαν ασφαλείς. Ο αέρας όμως γύρισε ξαφνικά και η φωτιά ήλθε επάνω τους. Εγκλωβίστηκαν. Προσπάθησαν να σώσουν τους γέροντες. Κάηκαν όλοι.
Τα τρία παιδιά τιμήθηκαν από την Ακαδημία για την αυτοθυσία τους.
«Οχι αδέλφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό».
Το ανέμισμα της σημαίας, το μάγκωμα της ερπύστριας δίπλα από το κορμί του, τα βογκητά από τον ξυλοδαρμό, τα λόγια της δικής τους γενιάς στο ικαριώτικο καφενείο, η γλυκιά μελωδία της μπαλάντας του, το πύρινο αγκάλιασμα, το τέλος, η παντοτινή σιωπή.
Β. Γ. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ
Το Βήμα
Είναι μια απ οτισ άγνωστες ισορίες ανθρώπων που στάθηκαν απέναντι στην ζωή, στις ιδέες, τις αξίες, τα ιδανικά μέχρι το τέλος, δεν έβγαλαν σε πληστειριασμό στο παζάρι των αργυροαμοιβών
τον αγώνα τους . Θα προσπαθήσω να μιλήσω ψάχνοντας για αυτούς βρίσκοντας ότι μπορεί να βρεθεί, οι άγνωστοι ήρωες.
Στα 19 ανέμιζε τη γαλανόλευκη στο Πολυτεχνείο, στα 38 χάθηκε στις φλόγες στην καταστροφική πυρκαγιά της Ικαρίας, το 1993
ΝΥΧΤΑ 17ης Νοεμβρίου 1993… Το εκτυφλωτικό φως των εισβολέων «δείχνει τον δρόμο» στο τεθωρακισμένο. Διαβολικοί ήχοι από τις μηχανές και τις ερπύστριες των τανδς. Κλαγγές όπλων. Μετά το νεύμα του αξιωματικού, η … εισβολή.
Αυτός σκαρφαλωμένος στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου ανεμίζει την ελληνική σημαία και φωνάζει, «οχι, αδέρφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό».
Μαζί με την πόρτα του Πολυτεχνείου, όλα γκρεμίστηκαν μέσα του, έγιναν συντρίμμια. Ποτέ όμως δεν φοβήθηκε για την τύχη του. Γνώριζε καλά πως χρειαζόταν αγώνας για το ταξίδι που τελειωμό δεν είχε. Αγώνας κι αγωνία για τη ζωή, που μας ξεπερνάει και συνεχίζεται… Το όνομά του: Γιώργος Κηρύκου!!
Είναι ένας από τους αφανείς ήρωες του Πολυτεχνείου. Αυτός συνέχισε, επέζησε, συνελήφθη, βασανίστηκε, αποσύρθηκε, σιώπησε και δύο δεκαετίες μετά την εξέγερση κάηκε στην καταστρεπτική φωτιά της Ικαρίας, το 1993, στην προσπάθειά του να απεγκλωβίσει από τον πύρινο κλοιό μια γερόντισσα που κουβαλούσε στην πλάτη του. Μία ακόμη θυσία…
Κυνηγώντας το όνειρο
Ο 38χρονος Γιώργος Κηρύκου, ένα από τα πέντε παιδιά μιας φτωχής οικογένειας από την Ικαρία, είχε επιλέξει τον δρόμο της φωτιάς ως το τέλος.
Η επανάσταση δεν ήταν κάτι που γινόταν έξω απ’ αυτόν. Η μικρότερη αδελφή του, Όλγα, μόλις 11 ετών τότε, θυμάται τον Γιώργο να λέει με υπερηφάνεια: «αντε ν’ αστράψει το όραμα, να φωτιστεί η ύπαρξή μας, μπας και πάρει φωτιά ο κόσμος».
Παλικαράκι 18 ετών, με ένα σακίδιο στον ώμο και με λιγοστά χρήματα, έφυγε από το νησί για να κυνηγήσει το όνειρο στη μεγαλούπολη. Οικοδομή, ελαιοχρωματιστής, ήταν μερικές από τις δουλειές που έκανε εκείνον τον καιρό. Το όνειρό του όμως και η μεγάλη του αγάπη ήταν η κιθάρα. Του άρεσε να φτιάχνει στιχάκια και να τραγουδάει για τους ανθρώπους, για τη ζωή, για το άγνωστο αύριο που ξημερώνει.
Ο αρραβώνας του με μια φοιτήτρια, τη Μαρία, που έχασε μέσα στη δίνη των γεγονότων, τον έφεραν στα 19 του χρόνια στο Πολυτεχνείο.
«Δεν άρεσε στον αδερφό μου να μιλάει για το Πολυτεχνείο, γιατί θεωρούσε ότι δεν είχε κάνει κάτι σημαντικό», αναφέρει η 42χρονη, σήμερα, αδελφή του Όλγα και συνεχίζει, «δεν είχε πάει ποτέ σε επέτειο εορτασμού του. Την ώρα που μπήκαν μέσα τα τανκς, αυτός ήταν κρεμασμένος πάνω στην κολόνα και κρατούσε την ελληνική σημαία. ‘Αρχισε να τρέχει μαζί με άλλους και, όπως μου είχε πει, κρύφτηκε σ’ έναν φωταγωγό. Τον έπιασαν όμως και φυλακίστηκε για έναν μήνα στο Χαϊδάρι. Οι βασανιστές του τον χτυπούσαν ανελέητα, τα ρούχα του ήταν ποτισμένα από το αίμα, αλλά ο Γιώργος άντεξε. Η μητέρα μου είχε τρελαθεί, έκλαιγε και έλεγε συνέχώς ‘χάθηκε το παιδί μου’. Οι μέρες περνούσαν και οι ελπίδες εξανεμίζονταν, ώσπου ένα γράμμα της Μαρίας έφερε ξανά στο σπίτι μας τη χαρά. Ο Γιώργος ήταν ζωντανός. Μέσω ενός φαντάρου ο αδελφός μου επικοινώνησε με την αγαπημένη του και λίγες μέρες μετά είχε αποφυλακιστεί», θυμάται η Όλγα.
Σε Βραζιλία και ΗΠΑ
Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να συνέλθει από τον ξυλοδαρμό και το σοκ που είχε υποστεί ο Γιώργος. Ποτέ όμως δεν θέλησε να δημοσιοποιήσει οτιδήποτε για την ιστορία του Πολυτεχνείου. Λίγους μήνες μετά μπαρκάρισε λόγων των οικονομικών δυσκολιών που αντιμετώπιζε και ταξίδεψε μέχρι τη μακρινή Βραζιλία. Γύρισε όμως γρήγορα, αφού ήταν παράνομος και δεν είχε κανένα χαρτί μαζί του. Έμεινε για λίγο στην Αθήνα και ύστερα έφυγε για την Αμερική, όπου γνώρισε μία κοπέλα από το Κολοράντο, παντρεύτηκε απέκτησε κι έναν γιο κι έμεινε εκεί δέκα χρόνια. Έπαιζε κιθάρα σε μαγαζιά της Αστόριας.
«Έκανε αυτό που αγαπούσε», αναφέρει η 42χρονη Όλγα.
«Χώρισε όμως με τη γυναίκα του και το ’87 επέστρεψε στην Ικαρία και έμεινε μαζί με τη μητέρα μας, όπου έφτιαξε ξανά τη ζωή του κι έκανε έναν δεύτερο γάμο με τη Φανή». Στο νησί παρέδιδε μαθήματα κιθάρας. Το παρατσούκλι του ήταν «Αλμπάνο» κι όλο το χωριό έτσι τον αποκαλούσε.
ΟΛΑ στη ζωή του Γιώργου κυλούσαν ομαλά, ώσπου το καλοκαίρι του 1993 θα γραφόταν ο τραγικός επίλογος. Όταν άκουσε ότι στην περιοχή Παναγιά είχε ξεσπάσει φωτιά και είχαν παγιδευτεί τέσσερις γέροντες, έτρεξε με τους φίλους του, τον Δημήτρη Τσαγανό και τον Ηλία Φυσανίδα, να τους σώσουν. Τους μετέφεραν σε άλλο μέρος, πιστεύοντας ότι ήταν ασφαλείς.
Ο αέρας όμως γύρισε ξαφνικά και η φωτιά ήρθε επάνω τους. Εγκλωβίστηκαν και κάηκαν όλοι. «Είμαι υπερήφανη για τον αδελφό μου», λέει συγκινημένη η Όλγα.
«Για μας ο Γιώργος ζει, δεν έχει πεθάνει. Μιλάω γι αυτόν συνεχώς στα δυο μου παιδιά. Η γλύκα του συναισθήματος και η τρυφεράδα του γεννάει τη μνήμη και το όνειρο. Μπορεί να συντρίψει και την πιο σκληρή πραγματικότητα. Η αγάπη μας γι αυτόν γεμίζει τα κενά της απώλειάς του», προσθέτει η 42χρονη Όλγα.
ΜΑΡΙΝΑ ΖΙΩΖΙΟΥ (Εφημερίδα «Εθνος» 14/11/2004)¨
για την μεταφορά μαραδό
Υ.Γ.όταν μιλήσουμε στα σχολεία για αυτόν τον άνθρωπο τότε η κοινωνία θα φωτίσει …
με αφορμή την κατάσταση στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»
«Με αφορμή την κατάσταση της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» έχω να συστήσω το παράδειγμα της Le Monde diplomatique η οποία πουλήθηκε στους συντάκτες και στους αναγνώστες της, κι αυτή τη στιγμή έχει 2.400.000 φύλλα σε όλο τον κόσμο και βγαίνει σε 27 γλώσσες», ο Περικλής Κοροβέσης, με αφορμή την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», μιλά στηνΚρυσταλία Πατούλη, για τον αέναο φαύλο κύκλο ενός οικονομικού πολέμου και προτείνει λύσεις.
Το συγκεκριμένο παράδειγμα, της Le Monde diplomatique δείχνει ότι υπάρχει και μια άλλη, εναλλακτική λύση στο χώρο των εντύπων και όχι μόνο, δηλαδή, να γίνουν συνεταιρισμοί, όπως υπήρχαν οι αγρότες που πουλούσαν τα προϊόντα τους στην αγορά, έτσι να μαζευτούν και οι συντάκτες, το διοικητικό προσωπικό κλπ. της εφημερίδας, και να πουλάνε οι ίδιοι κατευθείαν το δικό τους προϊόν στον κόσμο.
Αυτή είναι μια βιώσιμη λύση και μπορεί τα έσοδα να είναι περιορισμένα σε μια τέτοια περίπτωση,αλλά είναι καλύτερα από το τίποτα και το κυριότερο θα είναι δικά τους. Διότι τώρα είμαστε στο έλεος του κάθε εργοδότη που κάνει ότι θέλει και ο κάθε εργοδότης δεν εκδίδει ένα πολιτιστικό προϊόν, αλλά ένα εμπορικό προϊόν που θέλει να έχει κέρδος, οπότε, το βάρος του είναι οι εργαζόμενοι, γι’ αυτό έχουμε και όλες αυτές τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.
Εάν, στη σημερινή κατάσταση, δεν πάρει ο ίδιος ο κόσμος πρωτοβουλίες σε όλους τους τομείς, όπως π.χ. αγροτικούς συνεταιρισμούς, εμπορικούς συνεταιρισμούς, εναλλακτικό εμπόριο, οτιδήποτε, έχοντας μπει στον αστερισμό του κέρδους θα πηγαίνουμε από φτώχεια σε φτώχεια. Ανάλογα παραδείγματα, συνεργασιών υπάρχουν σε όλο τον κόσμο: Γερμανία, Γαλλία, Σουηδία, και πολλές άλλες χώρες, που οδήγησαν π.χ. φτωχούς φοιτητές, να μένουν ο καθένας στο δωματιάκι του με κοινή κουζίνα, ή στη Δανία να υπάρχει ένα δίκτυο με κοινά αυτοκίνητα, ή στη Σουηδία (παραδείγματα πλούσιων, μάλιστα, χωρών) να έχουν δημοτικά ποδήλατα, τα οποία τα παίρνεις πηγαίνεις στη δουλειά σου και τα αφήνεις σε ένα άλλο χώρο στάθμευσης, οπότε διευκολύνεται το κοινό και χαμηλώνει το κόστος.
Δεν πρέπει να δεχτούμε παθητικά όλη αυτή την επίθεση και να φύγουμε από τη νοοτροπία του υπαλλήλου και του ατομικού και μόνο συμφέροντος. Δεν μπορεί να επιβιώσει μόνος του κάποιος σε μια τέτοια κατάσταση.
Προσωπικά πιστεύω, άλλωστε, ότι όλη αυτή η υπόθεση του χρέους είναι μία μπούρδα. Στην ουσία είναι ένα σχέδιο κατάκτησης της Ελλάδας. Μεταξάς και χρέος. Βενιζέλος και χρέος… κλπ., η Ελλάδα, με λίγα λόγια, είχε χρέος από τότε που γεννήθηκε ως κράτος, αφού από το 1830 με το πρωτόκολλο του Λονδίνου ήταν ήδη προτεκτοράτο. Ποτέ δεν ήταν ανεξάρτητο κράτος. Οπότε, από τη μία μας έκαναν επιθέσεις με πραγματικούς πολέμους και από την άλλη με οικονομικούς που συνεχίζονται μέχρι τώρα.
Η Deutsche Bank είχε χρηματοδοτήσει το Νταχάου. Ήταν ο σπόνσορας. Ο Ford είχε δώσει όλα τα φορτηγά και τα τζιπ για τον Χίτλερ. Η Mercedes τι έκανε στον πόλεμο; Η IBM δεν είχε κάνει εκείνα τα εξελιγμένα μηχανήματα για να βρίσκουν τους Εβραίους; Η Siemens δεν είχε όλες τις επικοινωνίες; Η BOSS δεν είχε κάνει τα ρούχα των ναζί; Κι αυτές οι εταιρείες ακόμα κυριαρχούνε και καμία δεν έπαθε τίποτα. Δεν υπήρχε «Νυρεμβέργη» των εταιρειών, να τους καθίσουνε, δηλαδή, στο σκαμνί. Μόνοι τους έκαναν τον πόλεμο οι γερμανοί; Όχι. Ήταν, μια ολόκληρη οικονομική κοινωνία από κάτω, βιομηχανική, τραπεζική κλπ., που ενίσχυσε τον Χίτλερ. Τι έγιναν όλες αυτές οι εταιρείες; Δεν έχουν καμία ευθύνη; Και τι κάνανε τα όπλα; Για παράδειγμα, η εταιρεία Remington, με τις γραφομηχανές, προηγουμένως είχε τα όπλα.
Υπήρχε, λοιπόν, και υπάρχει, ένα πλέγμα που αντί να κάνει πόλεμο με όπλα κάνει οικονομικό πόλεμο.
Η απλή λογική, λοιπόν, λέει, όπως έχουν πει και πάρα πολλοί οικονομολόγοι, θα έπρεπε να δούμε από την αρχή: «Ποιο είναι αυτό το χρέος;». Υπάρχουν διεθνής επιτροπές, κινήσεις κλπ. σε όλο τον κόσμο, να καθίσουμε όλοι κάτω, να διερευνήσουμε τι είναι αυτό το χρέος. Γιατί εκείνο που λένε ακόμη και οι δεξιοί οικονομολόγοι, είναι ότι δεν γίνεται να παίρνουμε ένα νέο δάνειο για να πληρώσουμε ένα προηγούμενο, όταν το 2020 θα έχουμε φτάσει στο επίπεδο του 2009. Τι νόημα έχει;
Από την άλλη, δεν πιστεύω στην ικανότητα των πολιτικών κομμάτων και βάζω μέσα σε αυτά και τα κόμματα της Αριστεράς, διότι έχει διαμορφωθεί ένα μέτωπο από τα κάτω, από τους χούλιγκανς, από τους δημόσιους υπαλλήλους, από τους δασκάλους, από τους ταξιτζήδες κλπ., ένα μέτωπο, που πρέπει επιτέλους να του δώσουν μία πολιτική προοπτική. Δεν γίνεται να συνεχίσει να αντιμετωπίζεται αυτό το μέτωπο από την αριστερά με αντίστοιχη λογική: Μέτωπο ο ένας, μέτωπο κι ο άλλος.
Από την εποχή που ο Τσίπρας μπήκε επικεφαλής του Συριζα, είχαμε διάσπασηΘεοδωράκη, διάσπαση Κουβέλη, διάσπαση Αλαβάνου… Αρκετά! Μπείτε μέσα και βοηθήστε τον κόσμο, δώστε μία πολιτική προοπτική και μία ανατροπή του συστήματος και όχι μονάχα σε ελληνικό επίπεδο, αλλά σε ευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο. Διότι, το ξέρουμε, η κρίση αυτή δεν είναι ελληνική. Είναι δομική του παγκόσμιου καπιταλισμού, που τώρα είναι η αδύναμή του στιγμή. Δώστε, λοιπόν, μια προοπτική που θα στηρίζεται σε μια κοινωνία με κοινότητες, με εναλλακτικούς οργανισμούς, με αυτοδιοίκηση, με συνεργασία. Δεν είναι τυχαίο, το ότι διαβάζουμε από τη Wall Street και από όλες τις χώρες, Ισπανία, Αγγλία, Γαλλία κλπ, πως πάνω-κάτω σε αυτό το πλαίσιο, πλέον, κινείται ο κόσμος παγκοσμίως.
Κάτι πρέπει να γίνει να πάρει ο κόσμος την εξουσία. Αλλά αυτό είναι δύσκολο,γιατί υπάρχουν οι εγωισμοί, υπάρχουν τα συμφέροντα, υπάρχουν οι σημαίες, υπάρχουν πολλά πράγματα, γι αυτό ο καθένας πρέπει να κάνει μία ανατροπή του εαυτού του.
Που καταλήγουμε, δηλαδή, ξεκινώντας με αφορμή την Ελευθεροτυπία; Ότι αυτή τη στιγμή, το λόγο έχει η αυτοδιαχείριση του ατόμου, εφόσον δεν έχουν πολιτική λύση τα κόμματα και δεν υπάρχει πολιτική ηγεσία που να μπορεί να δημιουργήσει διέξοδο από αυτόν τον φαύλο κύκλο του οικονομικού πολέμου. Άρα το μήνυμα του κινήματος του Συντάγματος δεν ήταν ανούσιο. Δεν βγαίνει τίποτα με το να λειτουργούμε σαν κόμματα. Οπότε, τουλάχιστον στους αριστερούς, λέω, να χωθούν μέσα στον κόσμο και να δώσουν άλλη πολιτική προοπτική.
Εγώ, λόγου χάριν, είμαι συγγραφέας και έχω συμβόλαια με τους εκδοτικούς οίκους που μου χρωστάνε. Γιατί να μη βγάλω ένα βιβλίο στο διαδίκτυο; Ποιο είναι το νόημα να είμαι σε με έναν εκδότη, να μου δίνει ένα ποσοστό και να μη βγαίνει μετά ούτε στο τηλέφωνο, ασχέτως εάν και αυτός, έχει τα δικά του δίκια ενδεχομένως; Αφού, όμως, έχω διάθεση να δουλέψω για τον κόσμο, γιατί να μην το κάνω;
Καταλήγω λοιπόν, όπως ήδη είπα, ότι οι εργαζόμενοι της Ελευθεροτυπίας θα μπορούσαν να κάνουν διαπραγματεύσεις, όπως έγινε και με την Le Monde diplomatique, να καλέσουν π.χ. τρεις ειδικούς για να τους δώσουν το know how, εφόσον ανάλογοι συνεταιρισμοί υπάρχουν στον κόσμο και είναι πάρα πολλοί. Χρειάζεται δημιουργικό μυαλό και συνεργασία, δηλαδή, να καθίσουμε όλοι μαζί και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, και όχι τι θα κάνω εγώ που είμαι εκδότης ή εσύ που είσαι εργαζόμενος.
Από εκεί και πέρα, ίσως να μην μπορούμε να πούμε στην εκδότρια της Ελευθεροτυπίας, «Μάνια Τεγοπούλου, άφησε τα στάνταρ ζωής που έχεις…» αλλά «…Μείωσέ τα. Και αφού είσαι το ιστορικό πρόσωπο της εφημερίδας, πάρε έναν καλό μισθό και άσε τους υπόλοιπους, εμάς δηλαδή τους εργαζόμενους, να μοιραστούμε τα υπόλοιπα».
Αυτό δεν θα έδειχνε και ότι πραγματικά θέλει να την κρατήσει την εφημερίδα; Νομίζω πως ναι. Επειδή παρακολουθώ πολλές ξένες εφημερίδες, η Ελευθεροτυπία σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έχει τους πιο πολλούς ελεύθερους συντάκτες, δηλαδή, έχει 10, 15, 30; δεν ξέρω ακριβώς πόσους, με πολύ καλά άρθρα τα οποία δεν τα συναντάς στον ευρωπαϊκό τύπο, παρά μόνο στον ειδικό τύπο.
Ε, δεν μπορεί μία μεγάλη εφημερίδα, καθημερινή, να έχει τόσα πολλά ελεύθερα άρθρα. Και νομίζω αυτό ήταν που ενόχλησε και την κυβέρνηση του Πασοκ. Γιατί οι φήμες λένε, αν και όχι επιβεβαιωμένα, ότι η κυβέρνηση εμπόδισε τις τράπεζες να δώσουν χρήματα. Δεν τους κάνει αυτή η εφημερίδα. Να το πω αλλιώς, είναι μια πολιτική δίωξη. Δεν μπορούν να την κλείσουν με λογοκρισία, μπορούν, όμως, να την κλείσουνε μη δίνοντας χρήματα.
από το Tvxs.gr
Οι παγίδες της συναίνεσης
Συναίνεση σημαίνει οτι καλείσαι να πείς ναι σε μια χειρότερη εκδοχή ζωής. Ποίοι είναι οι όροι για να μπορέσει να λειτουργήσει μια τέτοια, εκ πρώτης όψεως αντιφατική και παράδοξη συνθήκη;Ποιοι είναι οι περί συναινέσεως λόγοι που αρθρώνονται ;
Ένας πρώτος κυρίαρχος λόγος:»Δεν γίνεται αλλιώς».Το σύνδρομο «TINA»(«There Is No Alternative»),όμως, απο τη φύση του παγιδευτικό και ασύμφορο, αποτελεί ταυτόχρονα το πιο ισχυρό(ως επιβολή μέτρων), αλλά και το πιο ανίσχυρο(ως αποδοχή μέτρων) επιχείρημα.Ενδέχεται όχι μόνο μα μην λύνει, αλλά και να επιτείνει το αδιέξοδο.Πως να στραφείς εναντίον του εαυτού σου μόνο και μόνο επειδή «δεν γίνεται αλλιώς»; HΗ αίσθηση και μόνο οτι όλοι οι δρόμοι δεν είναι κλειστοί έχει μια ιαματική λειτουργία για τον ψυχισμό.
Στο έργο του Μπέργκμαν Οι μαριονέτες η τελευταία ζοφερή σκηνή έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μου. Ο παγιδευμένος ψυχικά πρωταγωνιστής για να δηλώσει τη συντριβή του επαναλαμβάνει μονότονα:Αlle Wege sind verschlossen.Όλοι οι δρόμοι είναι κλεισμένοι
Δεν υπάρχει προοπτική ελπίδας.
Ωστόσο ένας ακόμα πιο ύπουλος μηχανισμός παραμονεύει. «Δέξου τα μέτρα γιατί φταις». Χαρακτηριστικός ο διάλογος δυο Ελλήνων αναλυτών, σε ξένο τηλεοπτικό κανάλι, που σχολιάζουν, προκαλώντας(τι ειρωνεία!) τη μηνιν του ξένου δημοσιογράφου, την ελληνική κατάσταση ως εξής:Τα μέτρα είναι αποδεκτά από την μεγάλη πλειονότητα του λαού . Δεν γίνεται αλλιώς. Φταίνε οι Έλληνες, που είναι φοροφυγάδες, τεμπέληδες, καλοπερασάκηδες, δαιμονοποιούν τις ιδιωτικοποιήσεις(sic), τα περιμένουν όλα απο το κράτος.
Πόσο άστοχη και επικίνδυνη δεν είναι μια τέτοια ενοχοποιητική υπέρ-ευθυνοποίηση του μέσου πολίτη;Δεν λες δηλαδή «τέτοιος πουείσαι, τέτοιος που μια ζωή ήσουν , κάτσε τώρα να τα φας».Στο νου έρχεται ένα όχι και τόσο αισθητικό γκράφιτι:»Φάτε τα σκατά σας, κερνάει το κράτος».
Δεν φτάνει που καλείσαι να ζήσεις χειρότερα(για ορισμένους αυτό θα ισοδυναμεί πολύ απλά με τη ζωή),αλλά θα πρέπει ταυτόχρονα να αντιπαρατίθεσαι συνεχώς και με μια απαξιωτική εικόνα του εαυτού σου.
Η γνωστή ρήση «Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς» μετασχηματίζεται σε ¨ Έτσι που έστρωσες μην φωνάζεις, δεν σε παίρνει, τι τη θες την φωνή, κάτσε ήσυχος να κοιμηθείς».Ένας τέτοιος ύπνος, όμως, θα μοιάζει με γενικη δοκιμή θανάτου. Για να θυμηθούμε τον Σολωμό και τη Γυναίκα της Ζάκυνθος,που ετοιμαζότουνα να φωνάξει δυνατά για να δείξει πως δεν απέθανε.
Το τελευταίο που ίσως σήμερα χρειάζεται η χώρα μας είναι η υπόθαλψη, «έστω συμβολικά», πεθαμένων ανθρώπων.»Πάρε αυτό το χάπι. Θα σε βοηθήσει να μην φωνάζεις. Αφαιρεί την ζωή. Είσαι καλύτερα χωρίς αυτήν» Το άιτημα της δικαιοσύνης δεν εξασφαλίζεται μέσα από ασύμφορες και καταχρηστικά γενικεύτικες ενοχοποιήσεις.
Σε όλη τη διάρκεια της ζωής σου, από μικρό παιδί μέχρι βαθέος γήρατος, όταν παραιτείσαι(ποτέ με τη θέλησή σου) από το αγαθό, ο πιο αποτελεσματικός , χωρίς τραύματα και παρατεταμένες αποστερήσεις τρόπος είναι να πειστείς ότι ο λόγος της στέρησης είναι θεμιτός και οτι εν πάση περιπτώσει το οδυνηρό είναι προσωρινό-θα υπάρξει μια επόμενη διορθωτική στιγμή.Δεν γίνεται να μην υπάρχει στον ορίζοντα η υπόσχεση(όχι σαν κοροϊδία, αλλά σαν υπεύθυνη προοοπτική) μιας επόμενης στιγμής. Καθώς και η αίσθηση ότι οι επιβάλλοντες τα μέτρα δεν στέκονται ψυχρά και τεχνοκρατικά-εξ αποστάσεως- απέναντί σου.Μαζί σου είναι και συμπάσχουν. Δεν είσαι ένοχος γι’ αυτό που υφίστασαι. Η ενοχή οδηγεί είτε στην οργισμένη και βίαιη επιλογή ζωής είτε στην καταθλιμμένη ζωή.Και τα δύο επιζήμια.Ίσως το δεύτερο λίγο περισσότερο από το πρώτο.
Άγονες οι ενοχοποιητικές τεχνικές που ανθούν υποβοηθούμενες από τεχνικές εκφοβισμού.(Κάνε τώρα αυτό γιατί υπάρχουν και χειρότερα).
Εκείνος που κοινωνικοποιήθηκε στον ωχαδερφισμό, ο μικρομεσαίος που την έβγαζε»καθαρή»(τρόπος του λέγειν καθαρή),γλιτώνοντας ότι μπορούσε από την εφορία, ο εργαζόμενος στο δημόσιο, που πήγαινε να λουφάρει ξεκλέβοντας δύο τρεις ώρες από τη δουλειά του, η ακόμη και αραχτός , δεν μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά με όσους κατά συρροήν, έντεχνα, επιτήδεια και επαγγελματικά τόσα χρόνια εμπορεύτηκαν και ανηλεώς λεηλάτησαν αυτόν τον τόπο.
Οι κατεξοχήν ένοχοι, περιφρουρημένοι από την κουλτούρα της ατιμωρησίας, μπορεί να μην πληρώσουν ποτέ(εκεί πάει το πράγμα).Ας μη μετατίθεται, όμως, το βάρος της εγκληματικής διαχρονικής τους σταδιοδρομίας στους ώμους ευάλωτων ευπαθών κοινωνικά ομάδων. Είναι ηθικά και αισθητικά ανεπίτρεπτο. Υπονομευτικό της ελπίδας για την επόμενη μέρα.
από το βιβλίο της Φωτεινής Τσαλίκογλου «ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΛΗΞΗ» 34 σχόλια για την κρίση και ένα υστερόγραφο
εκδόσεις Καστανιώτη
η φωτογραφία είναι του marado , στο Βερολίνο την Άνοιξη του 2009
Οι τεχνικοί της ραδιοφωνίας συμπαραστεκόμαστε στους αγωνιζόμενους συναδέλφους της «Ελευθεροτυπίας»
Οι τεχνικοί της ραδιοφωνίας συμπαραστεκόμαστε στους αγωνιζόμενους συναδέλφους της «Ελευθεροτυπίας»
Το Διοικητικό Συμβούλιο συμπαραστεκόμαστε στους αγωνιζόμενους συναδέλφους εργαζόμενους της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» που μάχονται για την αποπληρωμή των δεδουλευμένων τους και την διατήρηση των θέσεων εργασίας τους. Για άλλη μια φορά οι εργαζόμενοι πληρώνουν το μάρμαρο των πολιτικών και οικονομικών επιλογών του συστήματος που, στημένο για να εξυπηρετεί τους τραπεζίτες και το ντόπιο και ξένο κατεστημένο, επιχειρεί την ποδηγέτηση και τη φίμωση της ενημέρωσης.
Στεκόμαστε δίπλα στους αγωνιζόμενους συναδέλφους και ενώνουμε τη φωνή μας με την φωνή κάθε αγωνιζόμενου στη Χώρα μας για την ανεξαρτησία και την απεμπλοκή μας από τα κάθε λογής νεοταξίτικα σχέδια.
Για το Διοικητικό Συμβούλιο
Ο Πρόεδρος Η Γενική Γραμματέας
Δημήτρης Καμαρινόπουλος Μαρία Γεωργέα
ΤΟ ΧΕΡΙ 