Αριστερά καθώς μπαίνουμε η καθώς βγαίνουμε;

Posted on 16/10/2009 Updated on 16/10/2009

ΣΥΡΙΖΑ – «μαϊμού»

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

Ενα ποσοστό του 4,6% του ΣΥΡΙΖΑ θεωρήθηκε επιτυχία στις πρόσφατες εκλογές. Το 4,7% που πήρε ο ίδιος πολιτικός οργανισμός στις ευρωεκλογές χαρακτηρίστηκε ταπεινωτική ήττα. Η έκφραση αυτή ανήκει στον ιστορικό ηγέτη της Αριστεράς, τον Λεωνίδα Κύρκο. Υποκλίνομαι μπροστά στον Λεωνίδα, «και το αίμα του φιλώ», αν μου επιτρέπει ο Διονύσης Σαββόπουλος να χρησιμοποιήσω τον στίχο του (και δεν ξέρω τι θα κάνει η ΑΕΠΙ με τα δικαιώματα). Αλλά από κει και πέρα έχω δικαίωμα σε μια προσωπική γνώμη. Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν ο ιδρυτής ενός αποτυχημένου ΠΑΣΟΚ και σε όλη την πολιτική του διαδρομή μετά το ’74 δεν είχε άλλο πολιτικό προσανατολισμό από το να κολλήσει αυτό το αποτυχημένο «ΠΑΣΟΚ» στο πραγματικό ΠΑΣΟΚ, που κατάφερε να γίνει κόμμα εξουσίας. Μπορεί να μοιάζουν σκληρές αυτές οι φράσεις, αλλά για μας τους αριστερούς πολίτες, το πρόταγμα είναι η ελευθερία του λόγου. Και βρεθήκαμε σε μηχανισμούς και οργανώσεις που το μόνο που μισούσαν ήταν αυτήν ακριβώς την ελευθερία του λόγου. Σε αυτούς τους μηχανισμούς, οι πιο ασήμαντοι άνθρωποι, που δεν είχαν κάνει τίποτα στη ζωή τους, με την τακτική του καρκίνου, διέβρωναν έναν υγιή και ρομαντικό θα έλεγα οργανισμό, που τον είχαν δημιουργήσει άλλοι. Τα παραδείγματα από την ιστορία είναι πολλά, αλλά το πιο εκπληκτικό από όλα είναι ότι αυτό το σενάριο επαναλαμβάνεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές τα πήγε καλά. Εχασε μόνο έναν από τους δεκατέσσερις βουλευτές και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως θα κάνουν μια καλή κοινοβουλευτική δουλειά. Και παράλληλα οι του ΣΥΝ θα κάνουν και την καριέρα τους, περιμένοντας τη σύνταξή τους και ενδιαμέσως να παίζουν σε κάποιο τηλεοπτικό παραθυράκι, προβάλλοντας την καράφλα τους, μια και άλλη αξία δεν είχαν. Αυτό δεν ισχύει για όλους. Κάποιους αγάπησα και εμπιστεύθηκα. Και ο κόσμος της Αριστεράς πού είναι; Είναι διάχυτος σε όλη την κοινωνία που ακόμα δεν έχει εμφανιστεί και ακόμα δεν έχει συγκροτηθεί. Και αυτό είναι το επόμενο στοίχημα. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, είναι ένας ΣΥΡΙΖΑ – «μαϊμού». Και αυτό να το εξηγήσουμε. Εκτός από τον Μουλόπουλο που δεν εκλέχθηκε, αλλά ήρθε μπόνους, οι υπόλοιποι δώδεκα είναι ΣΥΝ. Υπάρχουν βέβαια και οι ανεξάρτητοι. Αλλά μέχρι τώρα δεν έχει φανεί αυτή τους η ιδιότητα. Εχουν βολευτεί στο κυρίαρχο ρεύμα και δεν έχουν σκοπό να χαλάσουν την καλή τους πορεία. Αρα μπορούμε να μιλήσουμε για έναν «τραβεστί» ΣΥΝ στο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά το παιχνίδι δεν τελειώνει εδώ. Αυτή η διάχυτη Αριστερά αργά ή γρήγορα θα πάρει επάνω της. Και θα καταλάβει πως η ψήφος ελεημοσύνης που δίναμε όλα αυτά τα χρόνια στην Αριστερά, αυτό ισχύει και για το ΚΚΕ, ήταν ψήφοι εναντίον μας. Απλά διορίζαμε, άθελά μας, τους ασήμαντους γραφειοκράτες που μιλούσαν για λογαριασμό μας. Εντούτοις, έχω μια αισιοδοξία για την Αριστερά. Για ποιο λόγο; Δεν δημιουργείται από μας. Τη δημιουργεί η ίδια η κοινωνία και μεις στρατευόμαστε σε αυτήν. Ερχόμαστε και παρερχόμαστε. Αλλά η ίδια η ζωή αντιστέκεται. Σε όλο τον πλανήτη και σε όλη την ιστορία της. Φτάνει μονάχα να καταλάβουμε πως ο Βάγκνερ ήταν ένα παιδί των οδοφραγμάτων και ίσως κάποιος δικός μας μουσικός μπορεί να ήταν το Δεκέμβρη στους δρόμους.

πηγή:Ελευθεροτυπία 16-10-2009

«Δέν θέλω κανενός τήν ὑπηρεσίαν, διότι ἀπεφάσισα νά ὑπηρετήσω ὁ ἴδιος τόν ἑαυτόν μου. Δί’ ὁ ἀποφασίζω καί λέγω.»

Posted on 03/10/2009 Updated on 03/10/2009

Ἕνα ἐπαναστατικό ἀντιεκλογικό κείμενο
Τό παρακάτω μανιφέστο γράφτηκε καί δημοσιεύτηκε ἀπό τόν ἀναρχικό συνδικαλιστή Σταῦρο Κουχτσόγλους στήν ἐπαναστατική συνδικαλιστική ἐφημερίδα «Ἄμυνα» (τοῦ Ἡρακλῆ Ἀποστολίδη), μέ ἀφορμή τίς ἀστικές ἐθνικές ἐκλογές τοῦ 1920. Ὁ Σταῦρος Κουχτσόγλους εἶναι μία ἀπό τίς σημαντικότερες φυσιογνωμίες τοῦ ἑλλαδικοῦ καί διεθνοῦς ἀναρχικοῦ κινήματος. Δραστηριοποιήθηκε στό ἐργατικό κίνημα κυρίως στίς πόλεις τῆς Κωνσταντινούπολης, τῆς Ἀλεξάνδρειας, τῆς Ἀθήνας καί τοῦ Βόλου. Στήν Ἀλεξάνδρεια συσχετίστηκε μέ τό γνωστό Ἰταλό ἀναρχικό Ἐρρίκο Μαλατέστα.

Δέν ψηφίζω – εἶμαι ἐργάτης

Παρῆλθεν ἤδη αἰώνας ἀφ’ ὅτου οἱ ἀστοί ἐφεύρων τό μέσον της ψήφου, διά νά καταπνίγουν δί’ αὐτοῦ τους πόθους τοῦ λαοῦ, καί νά τόν κρατοῦν στήν ἀθλιότητα, τούτου, ἐπί τόσα ἔτη νά κάμουν νά πιστέψη ὅτι αὐτός – ὁ πεινασμένος, ὁ κουρελιάρης, ὁ ἄθλιος – εἶνε ὁ Κυρίαρχος, αὐτοί δέ οἱ ὑπηρέται του. Καί ἐπί 120 ἔτη τώρα πίστευα κ’ ἐγώ ὁ ἐργάτης – βιομήχανος ἤ ἀγρότης – τό ψεῦδος τῶν αὐτό ὡς ἀλήθειαν τήν κοροιδίαν τούς αὐτήν ὡς σοβαρότητα. Καί ἐτυραννήθην παντοιοτρόπως, καί ἐβασανίσθην ἐπί γενεᾶς γενεῶν διά νά φέρω «τούς καλυτέρους» εἰς τά πράγματα, ὅπως μέ ὑπηρετήσουν, καί οἱ ἐκλεκτοί μου αὐτοί ὑπηρέται, ἐρχόμενοι στά πράγματα, πρῶτον μέλημα εἶχαν πάντοτε πώς νά μέ βυθίσουν περισσότερον μέσα στό βοῦρκο τῆς ἀθλιότητος, ἀπολαμβάνοντες ἐκ τῆς δυστυχίας μου καί ζῶντες ἐκ τοῦ θανάτου μου.

Ἀρκεῖ πλέον ὡς ἐδῶ. Παύω πλέον του νά ἔχω τόν τίτλον τοῦ Κυριάρχου μέ ὑπηρέτας. Δέν θέλω κανενός τήν ὑπηρεσίαν, διότι ἀπεφάσισα νά ὑπηρετήσω ὁ ἴδιος τόν ἑαυτόν μου. Δί’ ὁ ἀποφασίζω καί λέγω.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι ἐνόησα πλέον ὅτι ὅλοι – Μοναρχικοί, Συνταγματικοί, Δημοκρᾶται, Σοσιαλισταί κλπ – εἶνε ψεῦτες, καί ὅτι ὅλοι αὐτοί, θέλοντες νά ἐργασθοῦν, προσφέρονται προθύμως νά μέ ὑπηρετήσουν δῆθεν, πράγματι δέ νά ἀπολαύσουν αὐτοί ἐκ τῶν στερήσεών μου καί νά ζήσουν εὐτυχεῖς αὐτοί καθ’ ὅλην τῶν τήν ζωήν εἰς βάρος μου, ἀναγκάζοντες ἐμένα νά ἐργάζομαι διά νά διατάσσουν αὐτοί καί νά καρποῦνται αὐτοί.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι δέν θέλω πλέον νά ἐκλέγω μέ τά χέρια μου τούς τυράννους μου, ἐπικυρώνων οὕτω κάθε τετραετίαν διά τῆς ἐφευρέσεως τῶν – τῆς ψήφου – τό ἐπαχθές αὐτό κοινωνικόν Συμβόλαιον, τό ὁποῖον μέ συγκρατεῖ μέσα στήν ἀπόγνωσιν, στόν μαρασμόν καί στόν θάνατον.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι δέν θέλω πλέον νά τρέχω κάθε 4ετίαν, σά σκύλος νά ἐκλέξω διά τῆς κάλπης, ἐγώ ὁ ἴδιος τους τυράννους πού θά λάβουν ἐνεργόν μέρος εἰς τήν λειτουργίαν τοῦ συστήματος αὐτοῦ, διά νά κατασυντρίψουν τούς ἀδυνάτους ἐάν ζητήσουν λίγο ψωμί στήν πείνα τους, πληρώνων, ἐγώ, αὐτούς διά τό ἀποτρόπαιον τῶν ἔργον μέ χρῆμα, μέ προνόμοια, μέ τιμᾶς.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι ἔπαυσα νά περιμένω πλέον τήν σωτηρίαν μου ἀπό τό θαῦμα τῆς ψήφου μου. Πέρασε ἡ ἐποχή τῶν θαυμάτων, τῶν μάγων, τῶν ἁγίων, τῶν πνευματιστῶν, τῆς ψήφου. Σπάζω τό κομβολόγιον αὐτό τῶν θαυμάτων καί ἀναλαμβάνω τήν πρωτοβουλίαν μου, ὀργανούμενος οἰκονομικῶς καί μακράν ἀπό τήν πολιτικήν σαπίλαν τῶν ἐπιτηδείων, ὡς ἐνοήσας πλέον ὅτι ἡ χειραφέτησίς μου θά συντελεσθῆ τότε μόνον καί θά ἐπιδοθῶ ὁ ἴδιος πλέον – διά τῆς ὀργανώσεώς μου – εἰς τήν ἀποκατάστασιν τῆς θέσεώς μου.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι θέλω τήν ἐξαφάνισιν πλέον τοῦ αἰσχροῦ τούτου ἐμπορίου ὅπου, οἱ ἄνθρωποι ἀναγκάζονται νά πουλοῦν τά χέρια τους, τήν ἱκανότητά τους, τάς γνώσεις τῶν, τά κρέατά τους, τάς θυγατέρας τῶν, τούς υἱούς τῶν, τάς οἰκογενείας τῶν, τάς φιλίας τῶν, καί νά τούς ἐκμεταλλεύωνται οἱ τραπεζίται, οἱ ἔμποροι, οἱ βιομήχανοι, οἱ μεσίται, ἡ θρησκεία, ἡ γραφειοκρατία, τό κράτος, καί νά ἐκμεταλλεύεται ὁ ἰατρός τόν ἄρρωστο, ὁ παπάς τόν πεθαμμένο καί νά τρέχουν ὅλοι σά στραβοί στόν κατήφορο τοῦ ἐξευτελισμοῦ τῶν, προσέχοντες μόνον στό χρῆμα, στήν φιλοδοξία καί στήν ἀπόλαυσι τοῦ κτηνώδους τῶν ἐγωισμοῦ.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι θέλω τήν ἐξαφάνισιν πλέον αὐτοῦ του ἀγοράζοντος καί πωλοῦντος τήν χαμοζωήν του, συρφετοῦ πού ἀπαρτίζει τήν σημαρινήν Κοινωνίαν, καί τήν ἀναδημιουργίαν μιᾶς νέας καί ἐλευθέρας κοινωνίας διά τῶν ὀργανώσεών μου, ἐντός τῶν ὁποίων καί μόνον τό ἄτομον θά εὔρη πλήρη τήν ἐλευθερία καί τήν ἀξιοπρέπειάν του.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι ἐκατάλαβα πλέον ὅτι αὐτοί πού παίρνουν μία ἐτικέττα Ἐλευθεροφρόνων, Φιλελευθέρων, Σοσιαλιστῶν κλπ. καί κολλοῦν σάν ψεῖρες ἀπάνου στήν ψώρα μου μέ τήν ὑπόσχεσιν ὅτι θά τήν θεραπεύσουν, δέν κάμνουν τίποτε ἄλλο παρά νά αὐξάνουν τήν φαγούρα της, ἀνοίγοντες βαθύτερα τίς πληγές της, νά μέ κρατοῦν σέ μία ἐλεεινοτάτη κατάστασι ἀπό τήν ὁποίαν δέν θά ἀπαλλαχθῶ παρά μόνον τήν ἡμέραν πού θά τίς πετάξω γιά πάντα ἀπό πάνω μου καί θά περιορισθῶ πρός θαραπείαν μου εἰς τό σανατόριον τῆς ὀργανώσεώς μου.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι εἶδα πλέον ὅτι δί’ αὐτοῦ του μέσου διέρχομαι ὅλην μου τήν ζωήν στόν πισινό του βωδιοῦ μου ὀργώνοντας τήν γῆ, μέ ἕνα τίτλο Κυριάρχου, ἐνῶ αὐτοί πού μέ παρουσιάζονται ὡς Ἐθνικόφρονες, Φιλελεύθεροι, Σοσιαλισταί κλπ. Δία νά μέ ὑπηρετήσουν δῆθεν, ἀπολαμβάνουν ὄλας τάς φυσικᾶς καλλονᾶς, ἀκούουν μουσική αὐτοί, τήν στιγμήν πού ἐγώ ἀκούω… τοῦ βωδιοῦ μου, λούζονται μέ μυρωδικά αὐτοί, τήν στιγμήν πού καθαρίζω ἐγώ κοπριές, κραιπαλοῦν αὐτοί, τήν στιγμήν πού ἐγώ μισοπεθαμμένος, βρέχω τό ξεροκόμματό μου γιά νά τό φάγω.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι ξύπνησα πλέον ἀπ’ τόν λήθαργον στόν ὁποῖον μ’ ἐβύθισαν ὅλοι αὐτοί οἱ τσαρλατάνοι καί εἶδα ὅτι ἡ φύσις ἐπροίκισε καί ἐμένα ὅπως κι’ αὐτούς μέ μυαλό γιά νά τό ἀναπτύξω ὅσο μπορώΧ μέ μάτια διά νά βλέπω ὅ,τι ὡραῖο μ’ ἀρέσειΧ μέ αὐτιά διά νά ἀκούω ὅσους ἤχους μέ εὐχαριστούνΧ μέ ὄσφρησιν διά νά μυρίζω ὅ,τι εὐωδιά προτιμώΧ μέ γεῦσι διά νά δοκιμάζω ὅ,τι οὐσία μέ γουστάρειΧ μέ δόντια, στόμαχον διά νά μασσῶ καί νά στέλνω στόν στόμαχόν μου ὅσην ἀνάγκην ἔχει τροφήςΧ μέ πόδια διά νά τά διευθύνω καί νά περπατῶ ὅσο θέλω καί μέ χέρια διά νά ἐργάζωμαι σύμφωνα μέ τήν ἀνάγκην πού θά μοῦ παρουσιάζεται πρός ἱκανοποίησιν τῶν ἀνωτέρω ὀρέξεών μου.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι ὅλα αὐτά τά ὄργανα μέ τά ὁποῖα μέ ἐπροίκισε ἡ φύσις, διά τοῦ μέσου αὐτοῦ της ψήφου, μοῦ τά καθυπέταξαν οἱ κατεργαρέοι, καί καμμιά κίνησις πλέον δέν μοῦ μένει ἐλευθέρα. Ὄλαι μου οἱ ἀναγκαι τῶν ματιῶν μου, τοῦ μυαλοῦ μου, τῶν αὐτιῶν μου, τῆς μύτης μου, τῶν δοντιῶν μου, τοῦ στομάχου μου, τῶν ποδιῶν μου καί τῶν χεριῶν μου, ἐξαρτῶνται ἀπό τό «Ἀποφασίζομεν καί διατάσσομεν» τῶν Ἐθνικοφρόνων, τῶν Φιλελευθέρων, τῶν Σοσιαλιστῶν καί λοιπῶν βαγαπόντηδων, οἱ ὁποῖοι προσφέρονται ὡς ὑπηρέται δῆθεν ἐμοῦ τοῦ Κυριάρχου καί μέ κοροϊδεύουν.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι εἶνε ἐπαναγκες πλέον νά βάλω διά τῶν ὀργανώσεών μου κάθε κατεργάρη στή θέσι τοῦ καταργῶ τό «Ἀποφασίζομεν καί διατάσσομεν» εἴτε ἀπό τόν Γούναρην προσφέρεται, εἴτε ἀπό τόν Βενιζέλον, εἴτε ἀπό τόν Μπριᾶν, εἴτε ἀπό τόν Λένιν. Νά «ἀποφασίζετε καί νά διατάσσετε» τά τομάρια σᾶς μόνον τοῦ λοιποῦ, διότι ὁ φυσικός καί ἀληθής νόμος αὐτό λέγειΧ κάθε ἄτομον «νά ἀποφασίζη καί νά διατάσση» τόν ἑαυτόν τοῦ μόνον σύμφωνα μέ τάς ἀναγκάς τοῦ, καθώς καί κάθε ὀργάνωσις σύμφωνα μέ τάς ἀναγκας τῶν μελῶν αὐτῆς.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι ἡ ἱστορία μέ ἐδίδαξε ὅτι ἡ Πειθαρχία καί ἡ Ὑπακοή εἰς τό «ἀποφασίζομεν καί διατάσσομεν» τῶν ἄλλων, ἐμπερικλείουν μέσα τῶν ὅλην τήν κακομοιριά μου, τήν στέρισιν καί τόν θάνατον ὄχι μόνον τόν εἰδικόν μου ἀλλά καί τῆς συζύγου μου καί τῶν τέκνων μου, κ’ ἐκείνων πού γεννήθηκαν κ’ ἐκείνων πού θά ἔχουν τό ἀτύχημα νά γεννηθοῦν, κατερημώνουσαι οὕτω ὁλοκλήρους οἰκογενείας καί ὁλόκληρα ἔθνη, πρός ἀπόλαυσιν μερικῶν φιλοδόξων ἀνοήτων, βαρβάρων ἀρχομανῶν, κτηνανθρώπων.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι ἀντελήφθην καλῶς πλέον ὅτι ἕνας φυσικός νόμος ὑπάρχει τό Πειθαρχεῖν καί Ὑπακούειν πρός ἱκανοποίησιν τῶν ἀναγκῶν τοῦ ὀργανισμοῦ μου, αἵ ὁποῖαι ἀναγκαι θά γίνουν βεβαίως αἰσθηταί καί ἀπό τά λοιπά μέλη τῆς ὀργανώσεώς μου καί θά ἐκπληρωθοῦν δί’ αὐτῆς καί μόνης.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι θέλω νά ζήσω ἐλεύθερος πλέον καί τήν ἐλευθερία μου αὐτήν εἶνε ἀδύνατον νά μοῦ τήν δώσουν οἱ ὁποιοιδήποτε ἐπιτήδειοι καιροσκόποι διά τοῦ «ἀποφασίζομεν καί διατάσσομεν» δί’ αὐτό «ἀποφασίζω καί διατάσσω» κ’ ἐγώ τόν ἑαυτό μου, ἴνα ὀργανούμενος μακράν ἀπό κάθε φαυλότητα, ἐπιβάλω πρός αὐτούς τήν ἐλευθερίαν, διά τῶν ὀργανώσεών μου. Ἔχω δέ τήν πεποίθησιν, ὅτι, ἐάν, οὕτω σκεπτόμενος, κάθε ἐργάτης λάβη τήν ἰδίαν ἀπόφασιν μέ μένα, ἐντός ὀλίγου χρονικοῦ διαστήματος θά δοκιμάσουμε τά καλά ἀποτελέσματα τῶν ἐλευθέρων καί ἀπηλλαγμένων ἀπό κάθε πολιτικήν σαπίλαν ὀργανώσεών μας.