σκέψεις
πήγαινα το δρόμο, δρόμο…
Ο πόνος είναι αναπόφευκτος· η δυστυχία, όμως, είναι επιλογή – που θαλεγε κι ο Χαρούκι Μουρακάμι, και εμείς στα μέρη μας τον πόνο τον τραγουδάμε και την δυστυχία την αρνιόμαστε την πολεμάμε δεν την πολεμάμε;
αφιερωμένο στην καλή φίλη Γιούλα Ράπτη
από την αρχή…
Από την αρχή της μέρας
Από την αρχή της Λεωφόρου
Περπατάς να φτάσεις την νύχτα , να φτάσεις την θάλασσα .
Τρέχουν τα φώτα , οι φοίνικες , οι φωτεινές επιγραφές ,απλώνουν δρόμο πάνω σε περάσματα νερών και ανθρώπων .
Πίσω σου ,φτηνά υφάσματα, μπαντιέρες ζωής .
Θυμάσαι το μέλλον ;
Κοιτάς ολόισια , πιάνεις να τραγουδάς …
Άρχισες να τρέχεις.
Σταμάτησαν τα φώτα , οι φοίνικες , οι φωτεινές επιγραφές , απλώνεις δρόμο πέρασμα νερών και ανθρώπων…
άχρηστη πληροφορία…
Ανάμεσα σε νερατζιές ,σε άχρηστες πληροφορίες, ο δρόμος κυλά, τα νερά της βροχής παρασύρει…
Με πλάγιο τρόπο κατεβαίνεις τον δρόμο, τα σκυλιά κοντοστέκονται , μυρίζονται.
Η καμπάνα αλλάζει τον χρόνο μονότονα,
Σκυμμένος, μισό σώμα μέσα σε πράσινο κάδο , ψάχνει τα άχρηστα .
Με πλάγιο τρόπο το μάτι σκαρφαλώνει στην νερατζιά ,η κορυφή ακουμπά το τζάμι της μπαλκονόπορτας.
Ο πράσινος κάδος ξεκίνησε…η νερατζιά πήδηξε μέσα του…άχρηστη…κανένας δεν σταματά στον ίσκιο της, κανένας δεν σταματά στο άρωμα της…
Άστεγος καλοντυμένος , στέκει στο πλατύσκαλο της πολυκατοικίας ,δεν σκέφτεται…κενό… μυρίζει ,παρατηρεί την βροχή , τον κάδο την νερατζιά , ένα αυτοκίνητο να το σκεπάζει το νερό.
Έγειρε ο δρόμος , τίναξε στην άκρη στο χαντάκι , την λάσπη ,τις πέτρες, τα μπουκάλια , σκατά σκύλων, τις πατημασιές…
Άστεγος καλοντυμένος σκαρφάλωσε στις νερατζιές , έσπασε πόρτες παράθυρα ,χωρίς φόβο με πίστη…
τίποτα δεν έμοιαζε πια άχρηστο, ούτε καν ο άνθρωπος…
το σκαρί και ο βράχος
(φωτογραφία του Πλάτανου)
Το μαλακό νερό καθώς κινείται μεσ’ στο χρόνο, νικά τον τεράστιο βράχο.
Καταλαβαίνεις, το σκληρό είναι αδύναμο”.
Τούτο όμως το σκαρί χωρίς το νερό να το αγκαλιάζει,να το χτυπά να το παιδεύει
ποιός θα ταράξει τα νερά;
Μια μικρή πέτρα μπορεί να ταράξει τα νερά .
Μια βουτιά ενός ανθρώπου, ενός απο εμάς, μπορεί να ταράξει τα νερά.
Μια βάρκα ,τα κουπιά μπορούν να ταράξουν τα νερά.
Μια μπόρα , ένας σεισμός ,το τέρας που κρύβεται χρόνια τώρα μπορεί να ταράξει τα νερά.
Κι ύστερα η ομίχλη, μετά ο ήλιος …οι σκέψεις , οι θύμησες, το μέλλον.
Υ.Γ.κρέμασα ξανά τούτο το ποστάκι αργά το βράδυ της 5ης Μαίου του 2010
να βγώ να συναντήσω τον καιρό…
Σκέφτομαι
πόσο όμορφη είναι η Βροχή
πόσο όμορφος έίναι ο Αέρας ,τα Σύννεφα
πόσο όμορφος είναι ο Ήλιος
Μου ζητά να την ποτίζω …
1999, 10 χρόνια έχουν περάσει απο το ταξίδι στην Αργεντινή …
καρφίτσωνω στο ιστολόγιο την φωτογραφία απο ένα δρόμο στα περίχωρα του Μπούενος Αίρες.
Την πότισα σαν την γλάστρα με το γεράνι στο μπαλκόνι.
Μου ζητά συχνά να την ποτίζω, και γώ δεν της χαλάω το χατήρι.
Το νερό αλλάζει χρώματα ,άλλοτε γίνεται κόκκινο, άλλοτε πράσινο ,μπλέ ,κίτρινο κι άλλοτε μαύρο .
Κι ύστερα παίρνω τον δρόμο ,τον ακολουθώ ,περπατώ δίχως να κουράζομαι ,ισορροπώ στην άκρη του πεζοδρομίου πατάω στα βήματα αδέσποτων σκύλων ανθρώπων που χαζεύουν …και αυτός με οδηγεί και πάλι εδώ …
Ο Θόρυβος…
Ο Θόρυβος μοιάζει να είναι τραγούδι…
τραγούδι άγριο μελωδικό πένθιμο χαρούμενο …
Ο θόρυβος μοιάζει να είναι σιωπή…η σιωπή της μάνας,
ο θόρυβος μοιάζει να είναι παιδί…
είναι παιδί ,κρεμασμένο στα σύρματα ,πεσμένο στα πεζοδρόμιο,
που κρέμεται απο την κλαδί της νερατζιάς και αιωρείται…
σκουριά ,ήλιος ,αλμύρα ,ζωή ,θάνατος
κι όμως τα περάσματα φωτίζονται
είναι όμορφα ,κρύβουν ταραχές, νηνεμίες
και όταν τα περάσεις απλώνονται στα πόδια σου οι θάλασσες ,οι πολιτείες ,οι άνθρωποι, τα βουνά, τα δέντρα.
όμορφος ο κόσμος
υπάρχουν αποδείξεις…
(στις επόμενες αναρτήσεις)
Στο λιμάνι…
Στο λιμάνι της Καβάλας παραδοσιακά ευρωπαικά σιδερένια ψαροκάικα …
μαυροκόκκινα δίχτια , μελαμψά χέρια και οι γλάροι…διαρκής κίνηση .
μάτια χαμηλά την θάλασσα η το άπειρο σημαδεύουν..διαρκής ακινησία.
Υ.Γ.το χέρι τράβηξε τις φωτογραφίες στο λιμάνι της Καβάλας το Μάη του 2008
Χαθήκαμε….
….στο Νέφος της Σκόνης.
Τούτη η Κυριακή ,τούτη η Εβδομάδα βουτά στον Νοτιά ,προσπαθεί να ξεφύγει, να βρεί τον εαυτό της να ξαναγεννηθεί , να λουστεί στα νερά να ραντιστεί με αρώματα …
Τούτο το κομμάτι γης , ενας ξερότοπος που γυαλίζει κάτω απο τον δυνατό Ηλιο ,που γίνεται Νέφος σκόνης τρυπώνει στα μάτια μας στα μαλλιά μας στα δάχτυλά μας στα ρουθούνια μας…
Παρακαλώ δυναμώστε την ένταση…Μάνος Χατζιδάκις Βασίλης Τσιτσάνης
Λιγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου…
Περπάτησα το πρωι της Τετάρτης απο τις 9 πμ στους δρόμους της Αθήνας . Αφησα το αυτοκίνητο στου Μακρυγιάννη , ακλόνητος στην Θέση του ο Στρατηγός , η Αθήνα είναι όμορφη σκέφτηκα χωρίς ταχύτητες στο ρελαντί , μέχρι και μαργαρίτες μάζεψα και σας στέλνω…
είναι όμορφα με τόσο πολύ κόσμο στους δρόμους , είδα πολλούς άκουσα πολλά, συνέχισα μόνος όμορφα ήταν ,
γυρνώντας συνάντησα και πάλι τον στρατηγό , ακλόνητος στην ίδια θέση.
Πήρα το αυτοκίνητο , βγήκα στην Συγγρού με κατεύθυνση νότια κόντρα στον νοτιά που είχε σηκωθεί και κέρναγε θάλασσα!
Τι περιμένει;Τι περιμένουμε;
Τέλη Φεβρουαρίου 1999
Περού, Άνδεις 2500-3000 υψόμετρο .
Απο το Κούσκο (Cuzco)στην Λίμνη Τιτικάκα(Titicaca)
Στάση του τρένου , φυλακίζω τούτη την εικόνα .
Μια εκκλησία που μοιάζει εγκαταλειμμένη ….
Μια γυναίκα που είναι εγκαταλειμμένη
…απο όλους ακόμη και απο τον ίδιο της το εαυτό.
Τι περιμένει;…
Τι περιμένουμε ;…
Απο ποιόν;
Ο Άνθρωπος απο τον Άνθρωπο!
Υ.Γ. φωτο μαραδό
το καλό νερό …
το καλό νερό γεννά κύκλους , κι αυτοί γεννούν κι άλλους κι άλλους….
το καλό νερό είναι καθρέφτης …ο καθρέφτης μας
πόσο όμορφος είσαι !πόσο άσχημος είσαι!
κείνο ξέρει που πάει …
και ενώ όλα φαίνονται ακίνητα…
ας αφήσουμε το ποτάμι να μας πάρει
κείνο ξέρει που πάει …
στο απέραντο της δικής μας θάλασσας.
στο απέραντο της θάλασσας…
photo marado( Peru-Andes)
Αυτό το Πρωινό…
σώθηκαν τα λόγια …
τον Ήλιο κοιτάζω κι ύστερα το γραμμόφωνο.
παραγγέλνουμε καφέ .
Μια καλημέρα ακούστηκε …
Πάντα μου άρεσαν τα πρωινά σκέφτηκα …
πάντα μου άρεσε να τεμπελιάζω τούτη την ώρα ,την πρώτη ώρα !
το γραμμόφωνο πήρε στροφές το ακολούθησα και σύ μαζί μου …το πρωινό
(photo marado απο το μπαρ καφέ La perla στην Boca στο Buenos Aires)
Ας δούμε και αυτό!
επί σκηνής όλοι οι πρωταγωνιστές…
….ο απο μηχανής θεός δεν φάνηκε ακόμη!
από την παράσταση του Δημήτρη Παπαιωάννου «2»
ηχεί το σήμαντρο…
Επιστροφή στην Αθήνα μετά από Επτά ημέρες , σαν να μην έφυγα ούτε μια ώρα…γαμώτο.
Πρωινό ξύπνημα με τον σεισμό των 6,5 ρίχτερ…ψύχραιμα χωρίς καν να σηκωθούμε από το κρεβάτι. Άκούσα με στο ραδιόφωνο για το επίκεντρο και συνεχίσαμε τον ύπνο…μάλλον έχουμε εξοικειωθεί με τον εγκέλαδο.
Τι Πλαστήρας τι Παπάγος….
(φωτο απο τον μαραδό)
Για τρεις ημέρες σε φυσικό και τεχνητό τοπίο .Το πρώτο απορροφά το δεύτερο , ο άνθρωπος είναι απορροφημένος από τα προγράμματα Linder …
Εξελισσόμαστε χωρίς καμιά αντίσταση σε τουριστικό Θέρετρο …βαριά βιομηχανία, οι δύστυχοι…Ποιος Σεισμός θα μας ξυπνήσει;
Λίμνη Πλαστήρα χαμένη στα βουνά και στην ομίχλη.
Άσπρισε η ημέρα , έτριζαν οι νιφάδες του χιονιού .
τα νερα της λίμνης σιωπούν…
Η Παναγιά η Πελεκητή , μοναστήρι στα 1150 υψόμετρο, κρυμμένo σε βράχους κρεμασμένους από τα ελάτια …οι ρίζες τους πάνω από τα κεφάλια μας.
(φωτο απο τον μαραδό)
Πιο πριν και από το Χριστό τούτα τα Βουνά …μονό σεισμός θα τα κουνήσει!
Στο 903 στην Πεζούλα θα φας θα πιεις θα κοινωνήσεις …
2008 …χρονιά με καμπύλες μοιάζει να κυλά σαν το νερό από το πρώτο λεπτό αρκεί να μας ξύπνησε ο Σεισμός …καλώς σας βρήκα.
Μυστικά στο Πιάτο …ξανά.
Η Μουσική ξεκίνησε να παίζει,βούτηξε στα άγρια κύματα των ημερών .
Στων αιώνων τους βυθούς , γλιστράν σαν ψάρια τα μυστικά με μπλέ κουστούμια ,σαν έτοιμα απο καιρό να αποκαλυφθούν να διαλυθούν… αφού γεννήσουν νέα .
Τα μυστικά σας αποκαλύψτε …. εδω και τώρα!
Pink Floyd – A Saucerful Of Secrets
Υ.Γ. το ποστ είναι παλιό ,
τα μυστικά είναι κρυμένα ακόμη… τα μυστικά είναι νέα…
