σκέψεις
πήγαινα το δρόμο, δρόμο…
Ο πόνος είναι αναπόφευκτος· η δυστυχία, όμως, είναι επιλογή – που θαλεγε κι ο Χαρούκι Μουρακάμι, και εμείς στα μέρη μας τον πόνο τον τραγουδάμε και την δυστυχία την αρνιόμαστε την πολεμάμε δεν την πολεμάμε;
αφιερωμένο στην καλή φίλη Γιούλα Ράπτη
από την αρχή…
Από την αρχή της μέρας
Από την αρχή της Λεωφόρου
Περπατάς να φτάσεις την νύχτα , να φτάσεις την θάλασσα .
Τρέχουν τα φώτα , οι φοίνικες , οι φωτεινές επιγραφές ,απλώνουν δρόμο πάνω σε περάσματα νερών και ανθρώπων .
Πίσω σου ,φτηνά υφάσματα, μπαντιέρες ζωής .
Θυμάσαι το μέλλον ;
Κοιτάς ολόισια , πιάνεις να τραγουδάς …
Άρχισες να τρέχεις.
Σταμάτησαν τα φώτα , οι φοίνικες , οι φωτεινές επιγραφές , απλώνεις δρόμο πέρασμα νερών και ανθρώπων…
άχρηστη πληροφορία…
Ανάμεσα σε νερατζιές ,σε άχρηστες πληροφορίες, ο δρόμος κυλά, τα νερά της βροχής παρασύρει…
Με πλάγιο τρόπο κατεβαίνεις τον δρόμο, τα σκυλιά κοντοστέκονται , μυρίζονται.
Η καμπάνα αλλάζει τον χρόνο μονότονα,
Σκυμμένος, μισό σώμα μέσα σε πράσινο κάδο , ψάχνει τα άχρηστα .
Με πλάγιο τρόπο το μάτι σκαρφαλώνει στην νερατζιά ,η κορυφή ακουμπά το τζάμι της μπαλκονόπορτας.
Ο πράσινος κάδος ξεκίνησε…η νερατζιά πήδηξε μέσα του…άχρηστη…κανένας δεν σταματά στον ίσκιο της, κανένας δεν σταματά στο άρωμα της…
Άστεγος καλοντυμένος , στέκει στο πλατύσκαλο της πολυκατοικίας ,δεν σκέφτεται…κενό… μυρίζει ,παρατηρεί την βροχή , τον κάδο την νερατζιά , ένα αυτοκίνητο να το σκεπάζει το νερό.
Έγειρε ο δρόμος , τίναξε στην άκρη στο χαντάκι , την λάσπη ,τις πέτρες, τα μπουκάλια , σκατά σκύλων, τις πατημασιές…
Άστεγος καλοντυμένος σκαρφάλωσε στις νερατζιές , έσπασε πόρτες παράθυρα ,χωρίς φόβο με πίστη…
τίποτα δεν έμοιαζε πια άχρηστο, ούτε καν ο άνθρωπος…
το σκαρί και ο βράχος
(φωτογραφία του Πλάτανου)
Το μαλακό νερό καθώς κινείται μεσ’ στο χρόνο, νικά τον τεράστιο βράχο.
Καταλαβαίνεις, το σκληρό είναι αδύναμο”.
Τούτο όμως το σκαρί χωρίς το νερό να το αγκαλιάζει,να το χτυπά να το παιδεύει
ποιός θα ταράξει τα νερά;
Μια μικρή πέτρα μπορεί να ταράξει τα νερά .
Μια βουτιά ενός ανθρώπου, ενός απο εμάς, μπορεί να ταράξει τα νερά.
Μια βάρκα ,τα κουπιά μπορούν να ταράξουν τα νερά.
Μια μπόρα , ένας σεισμός ,το τέρας που κρύβεται χρόνια τώρα μπορεί να ταράξει τα νερά.
Κι ύστερα η ομίχλη, μετά ο ήλιος …οι σκέψεις , οι θύμησες, το μέλλον.
Υ.Γ.κρέμασα ξανά τούτο το ποστάκι αργά το βράδυ της 5ης Μαίου του 2010
να βγώ να συναντήσω τον καιρό…
Σκέφτομαι
πόσο όμορφη είναι η Βροχή
πόσο όμορφος έίναι ο Αέρας ,τα Σύννεφα
πόσο όμορφος είναι ο Ήλιος
