πολιτικοί
Το θέμα δεν είναι ποιος, αλλα τι;
του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
ΟΙ ΟΜΟΡΦΕΣ συγκυβερνήσεις όμορφα καίγονται… Η κυβέρνηση Παπαδήμου λογικά πρέπει να διεκδικεί παγκόσμιο ρεκόρ στην ταχύτητα φθοράς της στην κοινή γνώμη. Μέσα σε τέσσερις εβδομάδες -σκάρτες- το όποιο δημοσκοπικό της πλεονέκτημα εξανεμίστηκε. Οι κυβερνητικοί εταίροι συμπεριφέρονται σαν εν διαστάσει σύζυγοι που απλώς είναι αναγκασμένοι να συγκατοικούν για τα μάτια των γειτόνων -εν προκειμένω της τρόικας. Αλλά και οι τροϊκανοί κυκλοφορούν από υπουργείο σε υπουργείο σαν να μην περιμένουν τίποτα απ’ αυτή την κυβέρνηση. Μόνο ο ίδιος ο Λ. Παπαδήμος και οι πιο στενοί του συνεργάτες πασχίζουν να σώσουν τα προσχήματα.
ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης είναι πώς καταρρέει η επιχείρηση ανάκτησης της εμπιστοσύνης της κοινής γνώμης στο σύστημα διακυβέρνησης μέσα από δύο ιδεολογήματα: τη διακομματική συνεργασία -είτε στο όνομα της συναίνεσης του αστικού χώρου είτε στο όνομα της «εθνικής ενότητας»- και τον ρόλο των τεχνοκρατών ως εναλλακτικής λύσης στην «ανικανότητα των πολιτικών».
ΓΙΑ ΤΟ ΔΕΥTΕΡΟ σκέλος, αυτό της υπεροχής των τεχνοκρατών έναντι των πολιτικών, ας κρατήσουμε μια πισινή, μιας και το σχετικό εγχείρημα δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Ούτε στη γειτονική Ιταλία, όπου το πείραμα επιδεικνύει σχετική αντοχή, αλλά ούτε εδώ, όπου οι πρωταγωνιστές της «τεχνοκρατικής λύσης» λειτουργούν προς το παρόν με τακτ και αυτοσυγκράτηση και δεν έχουν ξεδιπλώσει τα ενδεχόμενα αυτόνομα πολιτικά τους σχέδια.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ στοιχείο αυτής της διπλής, ραγδαίας κατάρρευσης, όμως, έχει μια πολλαπλή χρησιμότητα για την κοινωνία. Πρώτα απ’ όλα γιατί αποσταθεροποιεί ένα σταθερό αξίωμα της εγχώριας ολιγαρχίας τα τελευταία χρόνια, και πολύ περισσότερο στη διάρκεια της διετούς κρίσης, ότι η απάντηση στην κρίση του πολιτικού συστήματος, στην εξαχρείωση και την αναξιοπιστία των κομμάτων εξουσίας είναι η υπέρβαση του ανταγωνισμού τους, η συνεργασία τους πάνω στους «εθνικούς στόχους».
Ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να απαντήσουν οι υποστηρικτές αυτής της άποψης πώς η άθροιση τόσο κακών συντελεστών μπορεί να αποδώσει καλό άθροισμα, αλλά σημασία έχει ότι η κοινή γνώμη αποδεσμεύεται γρήγορα απ’ αυτή την ψευδαίσθηση.
ΑΚΟΜΗ μεγαλύτερη σημασία, όμως, έχει το γιατί διαλύεται αυτή η ψευδαίσθηση. Διαλύεται όχι μόνο γιατί επιβλήθηκε πραξικοπηματικά, ερήμην της κοινωνίας και με πρωτοφανείς εκβιασμούς, αλλά και γιατί η νέα μορφή δεν έλυσε το πρόβλημα του περιεχομένου. Και υπό «εθνική» συγκυβέρνηση η κοινωνία εξακολουθεί να απειλείται και να τρομοκρατείται με ίδιας ποιότητας και ταξικής έμπνευσης μέτρα κατά του λαϊκού εισοδήματος, της απασχόλησης, των δημοσίων αγαθών.
Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ένα διευρυνόμενο κομμάτι της κοινωνίας είναι το εξής απλούστατο: το ζήτημα δεν είναι ποιος, αλλά τι. Το θέμα δεν είναι ποιος, με ποιους συμμάχους και ποιες συνεργασίες κυβερνά, αλλά με ποια πολιτική. Αυτό το απλοϊκό ερώτημα είναι μια χρήσιμη επένδυση στο εγγύς μέλλον, όταν οι εκλογές και η αδυναμία της αυτοδυναμίας θα καταστήσουν πάλι επίκαιρες τις περί συναίνεσης των «εθνικών δυνάμεων» φλυαρίες.
ΤΟ ΙΔΙΟ ερώτημα, πάντως, μπορεί να τεθεί (και θα τεθεί) από την κοινή γνώμη και στην άλλη πλευρά του πολιτικού συστήματος, αυτή που κατά τεκμήριο βρίσκεται στο πλευρό της λαϊκής πλειοψηφίας. Δηλαδή στην αριστερά. Το θέμα της συνεργασίας της ως εναλλακτικής λύσης στην πολιτική της κοινωνικής καταστροφής και της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας τίθεται από πολλούς πόλους της, καταγράφεται ως αίτημα από ένα σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης και τροφοδοτεί συγκεκριμένες, παράλληλες (και προς το παρόν ασύμπτωτες) πρωτοβουλίες και κινήσεις.
Ωστόσο κινδυνεύει να βρεθεί στον ίδιο παρονομαστή αποτυχίας και απόρριψης με αυτόν του αστικού σχεδίου «εθνικής συναίνεσης» αν δεν απαντά στο μονοσύλλαβο ερώτημα: «Τι;» «Τι θα κάνετε εσείς», τι θα έκανε μια κυβέρνηση της αριστεράς αν ο δημοσκοπικός αέρας της διαμαρτυρίας την έφερνε μια ανάσα από την κυβερνητική εξουσία;
Τι θα έκανε τώρα, τι θα έκανε αν υλοποιούνταν το σενάριο της «ολικής καταστροφής», με ανεξέλεγκτη χρεωκοπία, ανεξέλεγκτο διωγμό από το ευρώ, άτακτη επιστροφή στη δραχμή και σε ένα διεθνές περιβάλλον ολικής επαναφοράς στο 1929 και σε μια νέα Μεγάλη Ύφεση;
ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΣ έχω εκτεθεί αρκετά υποστηρίζοντας το επιθυμητό και το εφικτό της συνάντησης των τριών πόλων της αριστεράς, με όλους τους αυτοπροσδιορισμούς και τις ιδιαιτερότητές τους, σε μια θαρραλέα συνεργασία υπέρ της κοινωνίας. Κακά τα ψέματα, όμως, το θέμα είναι κι εδώ όχι μόνο το ποιος (και με ποιους), αλλά το τι (και για ποιους).
Και οι απαντήσεις που αποσπασματικά δίνονται από επίσημα αριστερά χείλη συχνά θυμίζουν εκθέσεις ιδεών και δεν μου εμπνέουν μεγάλη αισιοδοξία
από την Αυγή και το Αριστερό βήμα
« dégage»
Παρίσι 27 Φλεβάρη 2011
Ανοιχτή επιστολή στον κ. Θ. Πάγκαλο
Κύριε Υπουργέ
Σαν άνθρωπος, επιστήμονας και αυτόπτης μάρτυρας στη βραδυά προς τιμή του Κώστα Γαβρά στο Παρίσι, λυπούμε ειληκρινά για τη διαστρέβλωση των γεγονότων στην ανακοίνωση σας. Δεν έχω καμιά υποχρέωση να σας δώσω αναφορά για τις απόψεις και την ιδεολογία μου, αλλά για να τοποθετούνται τα πράγματα στη θέση τους, αναφέρω ότι δεν είμαι αναρχική, ούτε οπαδός του Σύριζα. Δυστυχώς, γιατί πολύ θα ήθελα να έχω τα νιάτα τους, δεν είμαι ούτε καν φοιτήτρια. 65 χρονών, μόλις πήρα τη σύνταξη μου από το Γαλλικό κράτος μια που το Ελληνικό, ούτε εκείνο των συνταγματαρχών, ούτε των οικογενειών Παπανδρέου, Καραμανλή και υπολοίπων δεν μου επέτρεψε να εργαστώ στη χώρα μου. Έζησα μια ζωή μετανάστρια στη Γαλλία μακριά από τους δικούς μου και την πατρίδα. Τα προβλήματα των ξένων όπου γης, με αγγίζουν ιδιαίτερα. Αποφάσισα να παρευρεθώ το Σάββατο στην εκδήλωση για τον Κώστα Γαβρά και την προβλεπόμενη προβολή των έργων του. Κανείς μας δεν είχε ενημερωθεί για την παρουσία σας που υπήρξε κεραυνός εν αιθρεία. Η ομάδα των φοιτητών που διαμαρτυρόταν για την πολιτική της κυβέρνησης στο θέμα των μεταναστών απαίτησε να αποχωρήσετε λόγω της πολιτική σας στο θέμα των μεταναστών και της συμπεριφορά σας απέναντι στον Ελληνικό λαό, τους Έλληνες αυτούς που αποκαλείτε καθάρματα. Απαντήσατε ότι δεν αποχωρείτε γιατι εκλεγήκατε από τον Ελληνικό λαό δημοκρατικά. Για την εφαρμογή ποιού προγράμματος εκλεγήκατε κε Υπουργέ; Με πόσα ψέματα ανεβήκατε στην εξουσία; Πόσες χιλιάδες Έλληνες σας αποδοκιμάζουν με τις τεράστιες διαδηλώσεις τους; Για ποιά δημοκρατία μιλάτε; Για κείνη που δέχτηκε την κηδεμονία της Ευρώπης και του ΔΝΤ; Η κυβέρνηση σας έδωσε χώμα, νερό, αέρα και θάλασσα, υποθαλάσσιων χώρων συπεριλαμβαλομένων, στο μεγάλο κεφάλαιο, ελληνικό και ξένο. Σε εκείνους που αποφασίζουν και επιβάλλουν αποφάσεις που δέχεστε με το χαμόγελο και προσπαθείτε να αποδείξετε ότι όταν σας ζητούν 1 τους χαρίζετε 10. Τον πλούτο της χώρας, τον ιδρώτα, την παιδεία και την υγεία των Ελλήνων, το μέλλον της νεολαίας και τη ζωή όλων μας. Αναφέρετε στη δήλωσή σας «Η πρωτοφανής αποδοκιμασία του αντιδικτατορικού φιλμ «Ζ» έχει βαθιά πολιτική σημασία και δείχνει για μια ακόμα φορά ότι οι δυνάμεις αυτές ουδέποτε αποδέχθηκαν την κοινοβουλευτική δημοκρατία που με τόσο αίμα κερδήθηκε από τον ελληνικό λαό». Ψεύδεστε ασύστολα. Κανείς δεν αποδοκίμασε το «Ζ» και οι φοιτητές δήλωσαν κατ` επανάληψη το ακριβώς αντίθετο. «Τιμούμε τον Κώστα Γαβρά και το έργο του». Προσωπικά πήρα για κάποια στιγμή το λόγο για να πω ότι «τα μηνύματα που βγαίνουν από το έργο του Γαβρά είναι αντίσταση στο φασισμό και τη δικτατορία. Σήμερα στην Ελλάδα δεν έχουμε δημοκρατία αλλά δικτατορία του κεφαλαίου». Η θέση αυτή που τιμά και τον Κ. Γαβρά και το έργο του, χειροκροτήθηκε όπως ακούγεται ξεκάθαρα στα διάφορα βίντεο που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή. Δεν αποχωρήσατε κύριε Υπουργέ. Οι Έλληνες του Παρισιού σας πέταξαν έξω από το Ελληνικό σπίτι με τα «έξω, έξω» και το θρυλικό πλέον συνθημα « dégage», σύνθημα των ξεσηκωμένων λαών των πρώην Γαλλικών αποικιών, σύνθημα που τρέμουν αυτή τη στιγμή όλοι οι δικτάτορες. Ο Κ. Γαβράς και ορισμένοι παρευρισκόμενοι, ιδιαίτερα ο Πρέσβης και η Πρόξενος, υπηρεσιακώς υποχρεωμένοι, σας ακολούθησαν. Η πλειοψηφία, συμπεριλαμβανομένων των πρωτοστατούντων στα γεγονότα φοιτητών, παραμείναμε για πολύ ώρα ακόμα επιμένοντας, μάταια, να γίνει η προβολή των φιλμ. Επιθυμούσαμε να δούμε ή να ξαναδούμε το «Ζ» και να το τιμήσουμε. Εσείς χαλάσατε την εκδήλωση, εσείς προσβάλατε ακόμα μια φορά τον Ελληνικό λαό, εσείς χλευάζετε και συκοφαντείτε τη νεολαία του. Αλλά να είστε σίγουρος, ο Ελληνικός λαός, αυτός που εσείς οδηγείτε στην καταστροφή, τον αφανισμό και τα τάρταρα, θα πεταχτεί από ξαρχής, θ` αντριέψει, θα θεριέψει και θα παρασύρει στο διάβα του αυτούς που τον καταπιέζουν, ξεπουλάν τη γη και τον ιδρώτα του στους ισχυρούς, τους έχοντες και κατέχοντες, στο ελληνικό και ξένο αδηφάγο κεφάλαιο.
Κυριακή Γεροζήση
Συνταξιούχος ερευνήτρια, βιοχημικός Συγγραφέας.
πηγή: Βαθύ Κόκκινο
θα μας εξαφανίσουν…
Οι άνθρωποι των έργων!
το βιντεάκι είναι έμπνευση του Δημήτρη Μπίζου
Αργεντινή τόσο μακριά τόσο κοντά…?
Μemoria de Saqueo του Fernando Solanas (2003)
Ένα ντοκυμαντέρ που περιγράφει τα γεγονότα που οδήγησαν στην οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής το 2001, που εξαφάνισε τη μεσαία τάξη και ανέβασε το επίπεδο της φτώχειας στο 57,5%.
Βασική αιτία της κατάρρευσης ήταν η εφαρμογή νεο-φιλελεύθερων πολιτικών και συνταγών του ΔΝΤ, που επέτρεψαν την αρπαγή δισεκατομμυρίων δολλαρίων από ξένες τράπεζες και οργανισμούς.
To ντοκυμαντέρ ξεκινάει από την εξέγερση του λαού της Αργεντινής τον Δεκέμβριο του 2001 και εξιστορεί τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση κάνοντας ιστορική αναδρομή…
Προτότυπο: Μemoria de Saqueo του Fernando Solanas (2003)
Ο Solanas παρουσίασε το νοκυμαντέρ το 2004 στο διεθνές φεστιβάλ κιν/φου του Βερολίνου και βραβεύτηκε με τη Χρυσή Άρκτο.
Η ταινία έλαβε επίσης το βραβείο καλύτερου ντοκυμαντέρ στο 8ο φεστιβάλ Λατινο-αμερικανικού κιν/φου του Λος Άντζελες.
Λάθος τρένο!
Αναστάσιος Πεπονής στο Σκαι γαι τους υποψήφιους Προέδρους τουΠΑΣΟΚ ¨:
«Η εντύπωσή μου είναι ότι τόσο οι τρεις υποψήφιοι όσο και οι υποστηρικτές τους έχουνε πλήρη συμμετοχή σε όσα έπραξε το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση μετά το ΄96 και στη στάση που τήρησε, στην πρακτική που ακολούθησε μετά το 2004· κατά συνέπεια, με κριτήριο τις ευθύνες, δεν μπορώ να κάνω κανένα διαχωρισμό και νομίζω κανένας ο οποίος διατηρεί μνήμη».
Και για όσους δεν έχουν μνήμη:
Ο Στάθης Σταυρόπουλος στην Ελευθεροτυπία ¨:
«Ο Γιωργάκης ήταν υπέρ του Σχεδίου Ανάν.
Ο Μπενύτο ήταν και υπέρ του Σχεδίου Ανάν και κατά.
Ο Γιωργάκης ήταν υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16. Ο Μπενύτο ήταν υπέρ της αναθεώρησης κατά του άρθρου, αλλά όχι κατά της αναθεώρησης υπέρ του άρθρου.
Ο Γιωργάκης είναι υπέρ του διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας. Ο Μπενύτο πιστεύει ότι ους ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω (αν μπορεί να εκληφθεί απ’ τον Μπένυ ως άνθρωπος ο Γιωργάκης)…
Ο Γιωργάκης είναι υπέρ της νομιμοποίησης στη χρήση του χασίς. Ο Μπένυ είναι κατά της χλωρίδας γενικώς (άρθρο 24 για τα δάση).
Ο Γιωργάκης τα κάνει θάλασσα, ενώ ο Μπενύτο λιμνοθάλασσα -όπως το πεδίον της μάχης στον Μαραθώνα· το οποίον έκανε κωπηλατοδρόμιο μιας χρήσης τότε, το νυν βαλτόλακκος και βατραχόβαλτος.
Βεβαίως, υπάρχουν και πράγματα στα οποία οι δύο αντίπαλοι μοιάζουν. Υπήρξαν και οι δύο υπουργοί του κ. Σημίτη, όσον κι αν εκτιμούν τώρα διαφορετικά το μέγεθος του Πιπίνου -τον Σημίτη πολλοί εμίσησαν, τα υπουργεία που μοίραζε κανείς.
Ο Γιωργάκης έχει αδελφό τον Νικολάκη, μητέρα την Αρχηγομήτορα Μάργκαρετ και είναι κληρονόμος της ΓΣΕΕ ,της ΑΔΕΔΥ ,της ΓΕΣΑΣΕ, της ΓΣΕΒΕΕ
ενώ ο Μπενύτο κληρονόμησε τον Μπίστη! Με κάτι τέτοια είναι που παθαίνει κατάθλιψη ο φίλος μου ο Τ. (εκσυγχρονιστής καλών προθέσεων) και δηλώνει ότι τελικώς «το ρεύμα του αυτονόητου, θα χάσει απ’ το ρεύμα του ανόητου».
(«Αυτονόητο» είναι η αγαπημένη λέξη του Μπενύτο για τα πάντα, «ανόητος» είναι η αγαπημένη λέξη του Μπενύτο για τον πρίγκηπα του δαχτυλιδιού)…
Αγάντα, ηττοπαθείς λεβέντες μου! Μπορεί ο Γιωργάκης να θεωρεί το κόμμα ως ενός ανδρός αρχή,
αλλά ο Μπενύτο το θεωρεί ως ενός μεγάλου ανδρός αρχή! Τίποτε δεν χάθηκε ακόμη! θα χαθούν όλα στην ώρα τους.
Ωοοπ! επί του πιεστηρίου: η Βάσω τοποθετείται, τοποθετήθηκε υπέρ Γιωργάκη! Κατά μόνας ή με τους επί ΠΑΣΟΚ πλουτίσαντες; Οπως και να ‘χει
υπέρ Γιωργάκη φαίνεται να ‘χει αρχίσει να φυσάει ο Αίολος, έλα οι αίολοι και οι έωλοι, αρχίζει το γλέντι…Μιλούν για τη 12η Νοεμβρίου, οι ΠΑΣΟΚιοι ως επομένη της 11ης, αλλά ήδη ακούγονται οι ειδοί της 13ης Νοεμβρίου…»
Υ.Γ. Το ΠΑΣΟΚ Θέλουν να πάει Αριστερά οι 3 υποψήφιοι …
αλλά σε όποιο σταθμό και να κατέβεις είσαι λάθος αν έχεις πάρει λάθος τρένο!(απο το εξαιρετικό ιστολόγιο Θεαμαπάτες και Δικτυώματα)
πηγές: Νεα , Ελευθεροτυπια
ΤΟ ΧΕΡΙ 