οικονομική κρίση
Βάρβαρο είναι…
Βάρβαρο είναι…να μην συλλογίζεασαι την βρβαρότητα.
Βάρβαρο είναι το αγαθό της «ζωής» να ταπεινώνεται και να κακοποιείται.
Βάρβαρο είναι να μάχεσαι για το αυτονόητο.
Βάρβαρη είναι η πρωτόγνωρη αίσθηση των νέων σήμερα ότι αυτοί ότι αυτοί θα ζήσουν χειρότερα απο τους γονείς τους.Βάρβαρο είναι να φαντασιώνεται σαν ένα χτισμένο παράθυρο.
Βάρβαρο είναι να ευτελίζεσαι προκειμένου να βρείς μια δουλειά. Να χρειάζεσται να συμφιλιωθείς με όλα όσα υποχρεώθηκες(εις μάτην) να κάνεις προκειμένου να επιβιώσεις.
Βάρβαρο είναι αυτό που βλέπεις στον καθρέφτη. Το είδωλό σου που δεν μοιάζει σε τίποτα με αυτό που κάποτε είχες ονειρευτεί.
Βάρβαρη είναι η δολοφονία των ονείρων. Βάρβαρη είναι η αίσθηση του εαυτού ως » πεταμένου εκεί».
Βάρβαρο είναι ένα κοινωνικό σύστημα που κάνει τα πάντα για να σε βγάλει στην » απ’έξω» και μετά σε λοιδορεί, σε οικτίρει η σου προτείνει «φάρμακα», για να «γιατρέψει» την οδύνει που το ίδιο γεννά.
Βάρβαρο είναι η λέξη «αξιοπρέπεια» να σηματοδοτεί «πολυτέλεια» η «πλεονασμό».
Βάρβαρο είναι το νόμιμο να είναι και ηθικό. Βάρβαρο είναι μετά βίας να τα φέρνεις βόλτα και να παρακολουθείς γύρω σου την κουλτούρα της αρπαχτής να επιμένει μαζί με τον ξέφρενο χορό των εκατομμυρίων. Βάρβαρη είναι η συνεχής υπενθύμιση του πολιτικού χρήματος. Βάρβαρο είναι το καθεστώς της ιδιότυπης ασυλίας που απολαμβάνουν οι πολιτικοί.
Βάρβαρο είναι να μην μπορείς να μεγαλώσεις τα παιδιά σου με τις αξίες σου γιατί τρέμεις μήπως κι έτσι αποτύγχουν στην ζωή τους. Βάρβαρη είναι η έννοια της επιτυχίας έτσι όπως σήμερα λογαριάζεται.
Βάρβαρη είναι η υφαρπαγή της παιδικής ηλικίας, η απουσία ελεύθερου χρόνου, η αποσύνδεση της μάθησης από την χαρά και την έμπνευση.
Βάρβαρη είναι η κατά συρροή κακοποίηση των γερόντων οι οποίοι στας δυσμάς του βίου καλουνται να ζήσουν, δηλαδή να πεθάνουν, με συντάξεις πείνας. Βάρβαρη είναι η καλλιέργεια και η αξιοποίηση της ανασφάλειας γαι τη δημιουργία υποταγμένων στο φόβο υπηκόων.
Βάρβαρο είναι να είσαι ξένος σε μια ξένη, αφιλόξενη χώρα και να προσπαθείς να πείσεις ότι δεν είσαι εχθρός. Βάρβαρός είναι ο μηχανισμός κατασκεύης αποδιοπομπαίων τράγων, η αναγόρευση φανταστικών εχθρών προκειμένου να εστιαστούν επάνω του τα δεινά της δικής σου ζωής.
Βάρβαρη είναι η κοινωνία του θεάματος, που πασχίζει (άκοπα) να σε πείσει πως αυτό το οποίο βλέπεις στη μικρή οθόνη αξίζει να το βλέπεις, και πως αυτή η νάρκωση είναι επιθυμητή. Η βία και ο πόλεμος είναι ένα καθημερινό Θέαμα. Μια μορφή ψυχαγωγίας.
Βάρβαρη είναι η θυσία των ανθρωπίνων σχέσεων υπό το βάρος των υποχρεώσεων και των ευθυνών. Η θυσία
της σκέψης και της δημιουργικότητας στη διεκπεραίωση της κάθε μέρας. «Να πράττω. Να μην σκέφτομαι. Αλλιώς πάω χαμένος» Η σκέψη, ένα εμπόδιο.
Βάρβαρο είναι να εξωθείσαι στην αναζήτηση αυτοκαταστροφικών περισπασμών προκειμένου να τα βγάλεις πέρα. Βάρβαρη είναι η αύξηση των λύσεων απελπισίας που προβάλλουν στον ορίζοντα: αυτοκτονίες, καταθλίψεις,τρέλα, παράνοια, αλκοόλ, ναρκωτικά.
Βάρβαρο είναι η αμεριμνησία να είναι μόνο προνόμιο των νεογέννητων.
Βάρβαρο είναι να θυσιάζεται η μητρότητα.» Θέλω να κάνω παιδιά, όμως πως να τα μεγαλώσω;»
Βάρβαρο είναι το στοίχημα της ψυχικής υγείας, η ικανότητα του αγαπάν και του εγάζεσθαι να ανάγεται σε μακρινό όνειρο. Βάρβαρο είναι η ζωντάνια του οργισμένου θυμού σου να μεταμορφώνεται σε νεκρωμένη απάθεια ή σε ήπια και παθητική απόγνωση.
Βάρβαρο είναι κάθε πρωί να καταπίνεις ένα παχουλό βατράχι για να συνηθίσεις την αηδία της μέρας που σε περιμένει.
Βάρβαρη είναι η αδυναμία εξεύρεσης και υπεράσπισης ενός άλλου μοντέλου ατομικής ύπαρξης και συλλογικής συνύπαρξης.
Βάρβαρο είναι να λογαριάζεται ως λαικισμός η επίκληση στη βαρβαρότητα.
από το βιβλίο της Φωτεινής Τσαλίκογλου «ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΛΗΞΗ» 34 σχόλια για την κρίση και ένα υστερόγραφο απο τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Σαν χτες, πριν από ακριβώς 11 χρόνια…
Μαθήματα και… παθήματα από τη Λατινική Αμερική
Του Γιώργου Τσιάρα
(Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών)
Σαν χτες, πριν από ακριβώς 11 χρόνια, ο λαός της Αργεντινής, με αιχμή του δόρατος τους «νοικοκυραίους» της μεσαίας τάξης και τις κατσαρόλες τους, εξεγέρθηκε ενάντια στην πολυετή λιτότητα, πλημμύρισε την Πλάσα ντε Μάγιο (Πλατεία του Μαΐου) και ανάγκασε τον πρόεδρο Φερνάντο ντε λα Ρούα να εγκαταλείψει εσπευσμένα το προεδρικό μέγαρο «Κάσα Ροσάδα» από την ταράτσα µε το -θρυλικό πλέον και στην Ελλάδα- ελικόπτερο.
Ηταν η έναρξη μιας νέας εποχής για την πλούσια χώρα με τα εκατομμύρια φτωχούς, που έπεσε θύμα του πιο άγριου νεοφιλελευθερισμού, αλλά βρήκε τη δύναμη να αντιδράσει και να αναλάβει ξανά τις τύχες της, ως κυρίαρχο, ανεξάρτητο κράτος.
Το οικονομικό σοκ ήταν όμως τρομερό: Πολλές επιχειρήσεις «πάγωσαν», µε τους (ξένους και ντόπιους) ιδιοκτήτες τους να φεύγουν στο εξωτερικό. Αρκετά εργοστάσια καταλήφθηκαν από τους εργαζομένους τους. Οι τιμές βασικών τροφίμων εκτοξεύτηκαν στα ύψη, όπως και η ανεργία, που ξεπέρασε το 20%. Το κράτος πρόνοιας κατέρρευσε, αλλά υποκαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό από τη δράση των λαϊκών συνελεύσεων, των asampleas, που οργάνωσαν συσσίτια, αυτοσχέδια ιατρεία κ.ά.
Η εκλογή το 2003 του «αριστερού», για τα δεδομένα των περονιστών, Νέστορα Κίρσνερ ήταν η αρχή του τέλους για μια μακρά περίοδο νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, βασικό χαρακτηριστικό της οποίας ήταν ο υπερδανεισμός από το εξωτερικό και το ξεπούλημα (ιδιωτικοποιήσεις, το λένε) του τεράστιου δηµόσιου πλούτου της χώρας σε μια χούφτα εταιρείες, κατ’ εντολή του ∆ΝΤ.
Διαβάστε την συνέχεια ΕΔΩ
(φωτο-γκράφιτι από τους δρόμους του Μπουένος Άιρες)
Η Βαϊμάρη είναι εδώ
Σε μια πολύ σοβαρή καταγγελία, με ιστορικό βάρος, προχώρησε χθες ο Πέτερ Μπόφινγκερ, ένας από τους «σοφούς» συμβούλους της κυβέρνησης Μέρκελ, παρομοιάζοντας την πολιτική λιτότητας που επιβάλλεται σε Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία με την πολιτική του καγκελάριου Μπρούνινγκ, η οποία στις αρχές της δεκαετίας του ’30 οδήγησε στην έκρηξη της ανεργίας και του πληθωρισμού.
«Η κατάσταση στην Ελλάδα οφείλεται μεταξύ άλλων στην ‘οικονομική θεραπεία σοκ’ που ακολουθείται» δήλωσε χαρακτηριστικά, κάνοντας ευθεία σύγκριση με τις ολέθριες πολιτικές που ακολουθήθηκαν στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης.
Την ίδια κιόλας μέρα τα στοιχεία της Eurostat ήρθαν να τον επιβεβαιώσουν: η ανεργία στην ευρωζώνη σπάει κάθε ρεκόρ, με τους άνεργους να φθάνουν τα 19 εκατομμύρια, ενώ στη νεανική ανεργία η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια, με 55,4%, εμφανίζοντας μάλιστα τη μεγαλύτερη αύξηση απ’ όλες τις χώρες μέσα σε ένα χρόνο.
Η αναφορά του Μπόφινγκερ έχει τρομακτική βαρύτητα, καθώς η ίδια η Γερμανία επωφελήθηκε από τη Συμφωνία του Λονδίνου με τους Συμμάχους το 1953, με μαζική διαγραφή χρεών. Συγκεκριμένα, τα προπολεμικά χρέη (πριν τον Α Παγκόσμιο πόλεμο) από 14 δισεκατομμύρια μάρκα έπεσαν στα 7,3 δις, δηλαδή μια απαλλαγή της τάξης του 45%, ενώ τα μεταπολεμικά από τα 16 δις μειώθηκαν στα 7, δηλαδή λιγότερο από τα μισά.
Τα τελευταία προπολεμικά χρέη της Γερμανίας αποπληρώθηκαν το 1980, ενώ οι τελευταίες πληρωμές τόκων έγιναν το 2010. Αυτό ήταν αρκετά εύκολο για το Βερολίνο, δεδομένων των ρυθμών ανάπτυξης από τη δεκαετία του ’50 και μετά. Τότε ήταν οι ΗΠΑ, Βρετανία και η Γαλλία που, παρά τις σοβαρές ενστάσεις τους, αποφάσισαν να στηρίξουν το περίφημο «γερμανικό θαύμα» και να αποδεχτούν τη διαγραφή του χρέους.
Σήμερα η Γερμανία και ορισμένοι συνοδοιπόροι της κρατούν μια σκληρή στάση απέναντι στην Ελλάδα και διαφωνούν με το ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του χρέους και την ανάγκη νέας αναδιάρθρωσης. Και μάλιστα μιας αναδιάρθρωσης που, εάν γίνει με τους όρους της πρώτης, δεν ελαφρύνει ουσιαστικά τη χώρα.
Το ζήτημα μιας νέας διεθνούς Διάσκεψης για το χρέος του Νότου ίσως είναι σήμερα αρκετά επίκαιρο, καθώς θα ξαναβάλει το άλογο μπροστά από το κάρο, με την έννοια ότι τη συζήτηση εκ των πραγμάτων θα αναγκαστούν να διευθύνουν οι πολιτικοί, οι οποίοι θα πρέπει να αναλογιστούν τις ιστορικές τους ευθύνες.
Χωρίς κάποιος να θέλει να μειώσει τις τεράστιες ευθύνες των εθνικών ελίτ και της διαχείρισης που έκαναν για δεκαετίες σε μια σειρά χώρες, θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι είναι η ίδια η δομή της ευρωζώνης και του τύπου ενοποίησης που επελέγη από την αρχή, η οποία οδήγησε στις σημερινές δραματικές ανισομέρειες μεταξύ Βορρά – Νότου.
Το αδιέξοδο πρέπει να αντιμετωπιστεί σ’ αυτή την ιστορική προοπτική και όχι με λογιστικού και διαχειριστικού χαρακτήρα διευθετήσεις που απλώς μεταθέτουν χρονικά το πρόβλημα.
Όπως μάς θυμίζει ο Μπόφινγκερ, «η Βαϊμάρη είναι εδώ»!
Ρεπορτάζ από τη Γερμανία …
Ρεπορτάζ από τη Γερμανία
της Νάντιας Βαλαβάνης
«Τι είναι καπιταλισμός; Ένα σύστημα όπου η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου δουλεύει για να πλουτίζουν λίγοι… Μην ακούτε τους «επενδυτές» που λένε: “Έβαλα τα λεφτά μου να δουλέψουν.” Δεν είναι τα λεφτά που δουλεύουν, αλλά τα εκατομμύρια οι άνθρωποι… Ο ιδιωτικός πλούτος είναι ληστεία. Γιατί κανείς στον κόσμο δε μπορεί να ισχυριστεί ότι δούλεψε τόσο πολύ, ώστε ν΄ αποκτήσει 1 δις ευρώ. Πολλοί άλλοι άνθρωποι δούλεψαν γι΄ αυτό… Όσο για την κερδοσκοπία, είναι όπλο μαζικής καταστροφής. Ξεκινώντας απ’ όποιον σπεκουλάρει με τα τρόφιμα και οδηγεί ανθρώπους στην πείνα, οι σπεκουλαδόροι πρέπει να εξαφανιστούν από προσώπου γης. Ο απορρυθμισμένος κόσμος των τραπεζών είναι μια τάξη ανελευθερίας. Εμείς παλεύουμε για μια τάξη ελευθερίας.»
Ο ΄Οσκαρ Λαφοντέν είπε και τα παραπάνω, συνδυασμένα μεταξύ πολλών άλλων και με το αίτημα αύξησης στα 10 ευρώ του γερμανικού κατώτερου ωρομίσθιου, παγωμένου εδώ και μια δεκαετία στα 6,5, ως βασικής πράξης αλληλλεγγύης απέναντι στους Έλληνες εργαζόμενους, εφόσον, όπως εξήγησε στους συγκεντρωμένους, τα ελληνικά ελλείμματα σχετίζονται άμεσα με τα γερμανικά πλεονάσματα, που οφείλονται πριν απ’ όλα στο μεγάλο ντάμπινγκ του κόστους εργασίας στη Γερμανία. Απευθυνόταν σε 2.000 ανθρώπους μες στη νυχτερινή παγωνιά στις 18.11.2011 στην ανοιχτή συγκέντρωση του Die Linke με θέμα «Όχι στη δικτατορία των χρηματιστικών αγορών.» Τόπος, η (μισή) Πλατεία της παλιάς αυτοκρατορικής Όπερας στο κέντρο του «Τετράγωνου των Τραπεζών» στη Φρανκφούρτη, με τους ουρανοξύστες της Deutche Bank και των άλλων γερμανικών τραπεζών, της ΕΚΤ και του Χρηματιστήριου ολόγυρα: Στην καρδιά όχι του γερμανικού, αλλά του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, όπως με διόρθωσε ο Κώστας Παπουτσάκης, από τους επικεφαλής του Συνδικάτου των Δημοσίων Υπαλλήλων Verdi και του κόμματος της γερμανικής αριστεράς Die Linke στο Κρατίδιο της Έσσης.
Ήταν μια πολύ ζεστή συγκέντρωση, με άμεση ανταπόκριση, συνθήματα, χειροκροτήματα, γέλια όχι μόνο για ό,τι έλεγε ο Λαφοντέν, με τον οποίο φαίνεται να διαθέτουν μια πολύ στενή σχέση, αλλά και με τους υπόλοιπους ομιλητές. Ιδιαίτερα χειροκροτήθηκε η αναφορά στελέχους του κινήματος ειρήνης στη Deutsche Bank ως τη «μεγαλύτερη εγκληματική οργάνωση του κόσμου», από την εποχή που χρηματοδοτούσε τους ναζί και τον πόλεμο, ενώ η μητρική της IG Farben παρήγαγε το Cyclon-B για τους θαλάμους αερίων, διαχρονικά έως σήμερα, που διαθέτει μέχρι και μερίδιο στην εταιρεία του πυρηνικού εργοστάσιου της Φουκουσίμα. Και όχι μόνο οι πυκνές αναφορές του Λαφοντέν στην Ελλάδα, αλλά και η δική μου ομιλία αμέσως πριν για ό,τι βιώνουμε εδώ και για το κίνημα που αναπτύσσεται – με είχαν καλέσει να μιλήσω ως «Ελληνίδα δημοσιολόγο» – συνάντησε την ίδια θερμή υποδοχή (κι έπεσε γέλιο, όταν παρομοίασα την αντίδραση της Τρόικα στο δημοψήφισμα με αυτή που περιγράφει ο Μπρεχτ: «Δε θα ήταν ευκολότερο για την κυβέρνηση να διαλύσει το λαό και να εκλέξει έναν άλλο;»).
Ωστόσο οι ίδιοι άνθρωποι γιούχαραν κάθε τόσο – αυτούς που άφηναν λιμουζίνες στην άλλη μισή πλατεία, μπροστά στα σκαλιά της Όπερας: Κυρίες με γούνες και μακριές τουαλέτες και μαυροκουστουμάτους συνοδούς. Μέσα στην Όπερα δινόταν δείπνο των «Ευρωπαίων τραπεζιτών» με οικοδεσπότες τον Πρόεδρο της Deutsche Bank Άκερμαν και τον Πρόεδρο της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι. Το πανό στην είσοδο της Όπερας το ανέφερε ως «Νύχτα τέχνης και κουλτούρας»: Οι τραπεζίτες ξέρουν καλύτερα απ’ όλους τι ύψιστη εκδήλωση κουλτούρας είναι το φαί… Κι όπως λέει κι η Όπερα της πεντάρας: «Πρώτα η μάσα / κι η ηθική μετά.»
Ο Λαφοντέν απευθυνόταν κατευθείαν σε αυτούς που ανέβαιναν γιουχαϊζόμενοι τα σκαλιά, αλλά και στους άντρες της Υπηρεσίας Προστασίας του Συντάγματος (ΕΥΠ), που κατέγραφαν (επισήμως κι όχι κρυφά, όπως στην Ελλάδα) μια πολιτική δραστηριότητα κόμματος του Κοινοβουλίου.
Μετά τη συγκέντρωση με πλησίασε μια ομάδα ανθρώπων από οργανώσεις της γερμανικής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ανάμεσα τους και εκλεγμένοι συνδικαλιστές του Συνδικάτου Μετάλου και του Συνδικάτου της Μερτσέντες-Μπεντς στη Βρέμη, και μου χάρισαν μια πραγματικά εντυπωσιακή έκδοση με τίτλο: «Ζήτω η Ελλάδα – Απαλλοτριώστε τη Deutsche Bank και ΣΙΑ». Σε αυτή κατέγραφαν με φωτογραφίες την ταυτόχρονη δράση με αυτό το σύνθημα στις 7 Ιουλίου 2011 μέσα κι έξω από υποκαταστήματα της μεγαλύτερης γερμανικής τράπεζας σε δεκάδες μεγαλύτερες και μικρότερες γερμανικές πόλεις. Η κεντρική δράση αποτυπώνεται στο εξώφυλλο: Με ένα τεράστιο πανώ «Ζήτω η Ελλάδα κλπ» περικύκλωσαν τον κεντρικό ουρανοξύστη της D.B. στη Φρανκφούρτη, ακριβώς απέναντι μας. Μήπως ακούσαμε κάτι γι΄ αυτό στην Ελλάδα;
«Γερμανία, δύο κόσμοι»: μερίσματα-ρεκόρ…
Η Γερμανία είναι λίγο μεθυσμένη, την αισθάνεσαι να πάλλει υπό τις αντιθέσεις του συστήματος. Ένας δημοσιογράφος της Handelsblatt (22.11.2011) έγραψε χαρακτηριστικά: «Οι Γερμανοί επιχειρηματίες ζουν σε δύο κόσμους. Στον ένα βασιλεύουν οι λέξεις “κρίση” και “φόβος ύφεσης”. Στον άλλο πολλές γερμανικές επιχειρήσεις θα μοιράσουν την Πρωτοχρονιά τα κέρδη τους στους μετόχους.»
Και θα μοιράσουν μερίσματα-ρεκόρ, τα δεύτερα ψηλότερα στη μεταπολεμική Γερμανία, καθώς σπάνια είχαν τόσο ψηλά κέρδη όσο το (καταστροφικό για την υπόλοιπη Ευρωζώνη) 2011: Μόνο οι 30 επιχειρήσεις του Δείκτη DAX θα μοιράσουν 27,1 δις ευρώ! Μήπως όμως ο βασιλιάς τρελάθηκε; Όπως παρατηρεί η κατεξοχήν εφημερίδα του γερμανικού μεγάλου κεφάλαιου, δε θα μοιράσουν έως 50% των καθαρών κερδών για να επενδύσουν τα υπόλοιπα, όπως κάνει κάθε νοικοκυρεμένη επιχείρηση. Η Deutsche Telekom (ΟΤΕ) μοιράζει στους μετόχους σχεδόν όλα τα κέρδη της, 3 δις. Η αντασφαλιστική Munich Re, που φέτος πλήρωσε μέχρι και τη Φουκουσίμα, με κέρδη 800 εκ., θα μοιράσει 1,1 δις. Και οι υπόλοιποι μοιράζουν πάνω από 70%… Και τι θα μοιράσουν την Πρωτοχρονιά του 2013; αναρωτιέται η καλή εφημερίδα. Υπάρχει η υποψία ότι «ο βασιλιάς των μερισμάτων τότε θα σταθεί γυμνός…»
Άμεσο αποτέλεσμα; Άνοδος της ζήτησης για είδη πολυτελείας και άνοδος των διαθέσιμων για σπέκουλα. Και αποεπένδυση, καθώς την ίδια ώρα η Μπούντεσμπανκ προειδοποιεί για «σκληρό 2012», με ανάπτυξη 0,5% – δηλαδή για κίνδυνο στασιμότητας ή και ύφεσης. Και ο τρέχων δείκτης λιανικού εμπορίου κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις γερμανικές εξαγωγές με προορισμό το λιανικό εμπόριο: Με τις χώρες της Ευρωζώνης να περνούν όλες σήμερα σε άγρια λιτότητα, το 2011 ο δείκτης λιανικού εμπορίου στο σύνολο της (συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας) αυξήθηκε λόγω πληθωρισμού κατά 0,8% ως προς την αξία, ο όγκος του όμως μειώθηκε κατά 2,3%…
«Γερμανία, διχασμένη χώρα»: …και απολύσεις-ρεκόρ
Κι έτσι η ίδια εφημερίδα στις 25/26.11.2011 μιλά για «Γερμανία, διχασμένη χώρα»: Η ΝΟΚΙΑ θα απολύσει 17.000 εργαζόμενους μέχρι τέλους 2013, οι 3.500 στη Γερμανία. Η Εταιρεία Ηλεκτρισμού Εόν, που στηρίζεται στην πυρηνική ενέργεια, θα απολύσει 11.000 από τους 80.000 εργαζόμενους της, οι 6.500 στη Γερμανία. Η Deutsche Telekom ανάγγειλε άλλες 1.500 απολύσεις μέχρι τέλους του χρόνου. Η δεύτερη μεγαλύτερη γερμανική τράπεζα, η Kommerzbank, που το 2008 αγόρασε με τα χρήματα των Γερμανών φορολογούμενων την προβληματική Dresdnerbank, θα απολύσει 9.000 μέχρι τέλους 2013, τους 1.350 άμεσα από τα κεντρικά της στη Φρανκφούρτη, δηλ. από τον ουρανοξύστη που βλέπαμε φωτισμένο σαν δέντρο μέσα στο σκοτάδι στην συγκέντρωση κ.ο.κ. Ο Γερμανικός ΟΑΕΔ υπολογίζει ότι μέσα στον επόμενο χρόνο θα χαθούν μισό εκατομμύριο θέσεις πλήρους απασχόλησης.
Ως ενδεικτικό του τέλους του «θαύματος της απασχόλησης» θεωρείται η άνοδος των προσωρινά απασχολούμενων – 900.000 άνθρωποι το φθινόπωρο, νούμερο ιστορικά πρωτοφανέρωτο. Όμως το «θαύμα» δεν πρέπει να ήταν τόσο ουσιαστικό: Λόγω κυρίως της ψηλότερης ανεργίας, οι κάτοικοι του Βερολίνου έχουν την μεγαλύτερη υπερχρέωση ανάμεσα στις μεγάλες Γερμανικές πόλεις – 12,32%. Εδώ τα χρέη δύσκολα θ’ αποδωθούν σε «υπερκαταναλωτική μανία», καθώς ο ταξικός χαρακτήρας τους είναι ξεκάθαρος: Στις δύο παραδοσιακότερες εργατικές περιοχές του, το Βέντιγκ και τη Νόικελν, είναι υπερχρεωμένος 1 στους 5 ανθρώπους (και τα μωρά μαζί)!
Η «θεραπεία Σρέντερ»
Το γερμανικό μεγάλο κεφάλαιο κατάφερε να κάνει το «εξαγωγικό θαύμα», που οδήγησε στα γερμανικά πλεονάσματα, με ένα πελώριο ντάμπινγκ του μισθού εργασίας, που εσωτερικοποιούσε τον πυρήνα της πολιτικής του νεοφιλελευθερισμού: Την τελευταία δεκαετία αυτό στηρίχτηκε στη «θεραπεία Σρέντερ», δηλ. στην Ατζέντα 2010 και στη νομοθεσία Hartz-IV, για τα οποία η Μέρκελ έχει εκφράσει δημόσια την ευγνωμοσύνη της απέναντι στον επικεφαλής της τότε κυβέρνησης Σοσιαλδημοκρατών-Πρασίνων. (Ο τελευταίος θέσπισε και τις δύο νομοθετικές ρυθμίσεις το 2001 με τη φράση: «Στην κοινωνία μας δεν υπάρχει δικαίωμα στην τεμπελιά».) Μέσω αυτών των «μεταρρυθμίσεων»: O εργατικός μισθός παραμένει παγωμένος επί μια δεκαετία. Oι αμοιβές μετατοπίστηκαν εγγύτερα στο κατώτατο ωρομίσθιο. Oι επιδοτούμενοι άνεργοι βρίσκονται σε καθεστώς διαρκούς εκβιασμού προκειμένου να δεχτούν δουλειές άσχετες με την ειδικότητα τους, ανάμεσα τους και τις λεγόμενες «δουλειές του 1 ευρώ», όπου π.χ. ένας πτυχιούχος για να μη χάσει την επιδότηση είναι υποχρεωμένος να δουλέψει στην υπηρεσία καθαριότητας ενός Δήμου με αμοιβή 1 ευρώ και ο ΟΑΕΔ συμπληρώνει το υπόλοιπο ποσό μέχρι του ύψους του επιδόματος ανεργίας. H εσωτερική ζήτηση αποτελματώθηκε. Aνέβηκε η ηλικία συνταξιοδότησης και το κοινωνικό κράτος μπήκε σε πορεία αποδόμησης.
Οι «μεταρρυθμίσεις» που εισάγονται σήμερα με το ζόρι στην Ευρωζώνη αποτελούν αντίγραφα της «θεραπείας Σρέντερ», πρότυπο πλέον για όλη την Ευρώπη. Οι ίδιες οι εφημερίδες, όμως, του μεγάλου κεφάλαιου στη Γερμανία αναγνωρίζουν ότι για να «αποδώσουν» από την άποψη της κερδοφορίας όσο και των πολιτικών απασχόλησης, η χώρα θα πρέπει να βρίσκεται σε πορεία ανάπτυξης. Ενώ στην Ελλάδα, επιπλέον, δοκιμάζονται νέα, επιπρόσθετα καταστροφικά μέτρα εν είδει κοινωνικής μηχανικής: με στόχο να βγουν συμπεράσματα για το ποια απ’ αυτά μπορούν να επεκταθούν και στις υπόλοιπες χώρες.
Τα δύο πρώτα απλοϊκά ερωτήματα είναι:
Αν σε όλα τα κράτη-πελάτες των γερμανικών εξαγωγών στην Ευρώπη εφαρμοστούν άγρια προγράμματα λιτότητας και κατ’ επέκταση περιοριστεί η εσωτερική ενεργή ζήτηση, τι επίδραση θα έχει αυτό στις γερμανικές εξαγωγικές δραστηριότητες;
Κι αν όλοι καταφέρουν να χειραγωγήσουν την εργατική τάξη τους στα πρότυπα της Γερμανίας και της «θεραπείας Σρέντερ», δηλαδή «να παράγουν περισσότερα, να δουλεύουν περισσότερες ώρες και να αμείβονται λιγότερο», δε θα χάσουν οι γερμανικές επιχειρήσεις το τόσο διαφημιζόμενο «ανταγωνιστικό πλεονέκτημα» τους;
Εκτός αν εννοούν ότι στην πραγματικότητα, μέσα από «ζώνες ειδικού μισθολογικού και φορολογικού καθεστώτος» σε διάφορες Ευρωπαϊκές χώρες, θα είναι η Γερμανία αυτή που θα κάνει κι από εδώ τις εξαγωγές…
της Νάντιας Βαλαβάνης
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε σε δύο συνέχειες,
τις Δευτέρες 5.12.2001 και 12.12.2011, στην εφημερίδα
ΠΑΤΡΙΣ του Ηρακλείου.
πηγή:Αριστερό Βήμα
Γιατί αναβάλλεται η χρεοκοπία της Ελλάδας
Για πολλοστή φορά, ας δούμε το γιατί δεν επιτρέπουν στην Ελλάδα να κηρύξει στάση πληρωμών, αυτή τη φορά από τον Martin Feldstein στους Financial Times:
Γιατί αναβάλλεται η χρεοκοπία της Ελλάδας
Αν και το ελληνικό κοινοβούλιο πήρε μια ανάσα με την ψήφο εμπιστοσύνης, η στάση πληρωμών της Ελλάδας είναι αναπόφευκτη. Με συντελεστή χρέους επί του ΑΕΠ στο 150%, μεγάλα ελλείμματα και επιτόκιο 25% και άνω, το μόνο ερώτημα είναι το πότε θα γίνει το χρεοστάσιο.
Οι τρέχουσες συνομιλίες στην πραγματικότητα αναβάλλουν την αναπόφευκτη στάση πληρωμών, γράφει στους Financial Times ο κορυφαίος οικονομολόγος M. Feldstein.
Αν η Ελλάδα ήταν η μόνη χρεοκοπημένη χώρα της Ευρώπης, το καλύτερο θα ήταν να γίνει η στάση πληρωμών τώρα. Η μείωση του χρέους στο μισό και η αντικατάσταση του υφιστάμενου χρέους με ομόλογα με χαμηλότερα επιτόκια, θα έδιναν στην Ελλάδα το περιθώριο να εξυπηρετήσει το χρέος χωρίς τον εξοντωτικό πόνο που επιφέρει η εξυπηρέτηση του τωρινού χρέους.
Όμως η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χρεοκοπημένη και μια στάση πληρωμών από την Αθήνα θα προκαλέσει χρεοστάσια στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία και πιθανόν την Ισπανία. Οι συνεπαγόμενες απώλειες θα καταστρέψουν μεγάλα μεγέθη κεφαλαίων σε τράπεζες και άλλους πιστωτές στην Γερμανία, την Γαλλία και άλλες χώρες. Θα στέρευαν οι διαθέσιμες πιστώσεις προς επιχειρήσεις σε όλη την Ευρώπη και θα επερχόταν κατάρρευση μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών.
Αυτό το αναπόφευκτο ντόμινο και οι πιθανές επιπτώσεις για το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα, είναι ο λόγος που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι αποφασισμένη να αποτρέψει το χρεοστάσιο τώρα.
Όταν η ΕΚΤ εντέλει θα καθορίσει ότι οι μεγάλες πιστωτές έχουν μειώσει τα ανοίγματά τους στα «επισκευασμένα» ομόλογα αρκετά ώστε, σε συνδυασμό με την βελτιωμένη κεφαλαιακή τους επάρκεια, να μπορούν να αντέξουν τις συνεπαγόμενες απομειώσεις αξιών, η ΕΚΤ θα επιτρέψει στις Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία να κηρύξουν στάση πληρωμών, στην οποία θα αναδιαρθρώσουν τα υπάρχοντα χρέη τους σε επίπεδα τα οποία θα μπορούν με άνεση να εξυπηρετήσουν.
Αυτού του είδους το σχέδιο είχε αποδώσει με τα ομόλογα της Λατινικής Αμερικής στην δεκαετία του 1980, υποβοηθούμενο από την υποκατάσταση των υφιστάμενων ομολόγων με ομόλογα Brady.
πηγή:διαβάστε ολοκληρο το άρθρο Βαθύ Κόκκινο
ειδήσεις που μας ξεφεύγουν…και όλες μαζί οδηγούν …
-η Αυστρία και η Ελλάδα,
-το χρέος των ΗΠΑ,
-Πως οι προσπάθειες που γίνονται , δεν αφορούν την επίλυση του ελληνικού προβλήματος χρέους αλλά τη διασφάλιση των τραπεζών που έχουν φορτωθεί με ελληνικά ομόλογα
-Ο Τρισέ δηλώνει ότι «Οποιαδήποτε αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα πρέπει να είναι «εθελοντική» και να μην προκαλέσει μια στάση πληρωμών»
-Απειλή για την ασφάλεια της Ρωσίας, χαρακτηρίζει η Μόσχα την είσοδο του αμερικανικού καταδρομικού Monterey στη Μαύρη Θάλασσα για συμμετοχή στις αμερικανοουκρανικές ασκήσεις Sea Breeze 2011
– Η κυβέρνηση της Ιρλανδίας «βάζει χέρι» στα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζόμενων
– Εργατικοί ξεσηκωμοί και στην Κίνα
– Απεργία και στην Αγγλία
– Ο ρατσισμός στην Ευρώπη δεν αποτελεί πλέον περιθωριακό φαινόμενο και τείνει, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, να λάβει μόνιμες διαστάσεις
– ο Fatih Birol (αξιωματούχος του International Energy Agency) μιλά σε ένα σύντομο βίντεο στο ABC για το τέλος του «φτηνού» πετρελαίου
Διαβάστε το εξαιρετικά ενδιαφέρον και αποκαλυπτικό ποστ με τίτλο Μερικές σύντομες «ειδησούλες» στο ιστολόγιο Βαθύ Κόκκινο και θα σας λυθούν πολλές απορίες για όσα συμβαίνουν και πιθανότατα θα αντιληφθείτε που οδηγούμαστε …
οι μέρες της «Αριστεράς της παρατήρησης» είναι μετρημένες!
(samuel francois iejambe2_)
Αριστερά του Debtocracy
Του Γεωργίου Τζαννετάτου,
Διδακτορικού Φοιτητή Πολιτικών Επιστημών
Ένα μόλις μήνα μετά την επίσημη πρεμιέρα του Debtocracy και ήδη οι θεατές της εξ(αι)ρετικής αυτής δουλειάς του Άρη Χατζηστεφάνου και της Κατερίνας Κιτίδη τείνουν να υπερβούν το ένα εκατομμύριο. Μια παρέα νεαρών αδέσμευτων δημοσιογράφων κατάφερε, δίχως να αλλοιώσει ή να κρύψει την πολιτική της ταυτότητα, να επικοινωνήσει με ένα ακροατήριο το εύρος του οποίου (δυστυχώς ή ευτυχώς) είναι απείρως μεγαλύτερο από το σύνολο των οργανωμένων μελών της «εντός» και της «εκτός των τειχών» Αριστεράς. Το συλλογικό αυτό έργο των εκατοντάδων «συμπαραγωγών», δίχως να βάλει στιγμή νερό στο κρασί του, έχει ήδη καταφέρει πολλά.
Η επιτυχία του Debtocracy δεν περιορίζεται στο πλήθος των θεατών του. Ούτε συνδέεται αποκλειστικά με τον εξαιρετικό τρόπο με τον οποίο προπαγανδίζει την πρωτοβουλία για την συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Δημοσίου Χρέους. Το Debtocracy ανάγκασε τους «εχθρούς» να ξαναμελετήσουν τα Σικαγογενή τους «ευαγγέλια» αναζητώντας αντίλογο. Έδειξε με τον πλέον εμφατικό τρόπο στους «φίλους» πως υπάρχουν ακόμα μονοπάτια «κοινής περπατησιάς». Ένα γαϊτανάκι ξεκάθαρου πολιτικού λόγου, άρτιας επιστημονικής τεκμηρίωσης, ευρηματικής σκηνοθεσίας και απολαυστικής μουσικής, κάλεσε την ελληνική κοινωνία να δει πίσω από τον μονόδρομο της σφαγής της και εκείνη τόλμησε μαζικά να «κρυφοκοιτάξει». Μια πολιτική πρόταση απαλλαγμένη από «ισμούς» και «κατάρες», κάλεσε την ελληνική κοινωνία να διευρύνει το «τρέχον» περιεχόμενο της έννοιας «ρεαλισμός», συνδέοντάς το με εκείνο της έννοιας «αναγκαίο», και εκείνη μαζικά «το συζητάει».
Την ώρα λοιπόν που μια μικρή μα συνεχώς διευρυνόμενη παρέα κτίζει έναν τέτοιου είδους δίαυλο επικοινωνίας με την ελληνική κοινωνία, η οργανωμένη Αριστερά παρατηρεί με έκδηλη αμηχανία. Για μια ακόμη φορά η οργανωμένη Αριστερά επιλέγει για τον εαυτό της τον ρόλο του αμήχανου παρατηρητή. Για μια ακόμη φορά, δέσμια της μιζέρια της, του συντηρητισμού και της αλαζονείας της, αδυνατεί να πρωτοπορήσει. Αδυνατεί να αντιληφθεί την «γλώσσα» των «ιθαγενών» για να θυμηθώ τα λόγια του Subcommandante Marcos. Και ενώ αρνείται ακόμη και να προσπαθήσει να καταλάβει την γλώσσα τους, τολμά να ευαγγελίζεται την δική τους απελευθέρωση και ευδαιμονία.
Παραφράζοντας μια πρόσφατη δήλωση του Άρη Χατζηστεφάνου αναφορικά με τα διδάγματα του εγχειρήματος του Debtocracy, θεωρώ πως αν ο τρόπος που υποδέχθηκε η ελληνική κοινωνία το Debtocracy διδάσκει κάτι, αυτό είναι πως οι μέρες της «Αριστεράς της παρατήρησης» είναι μετρημένες! Όσο η οργανωμένη Αριστερά αποφεύγει την άνευ κομματικού ή οργανωτικού πρωτοκόλλου επικοινωνία με την κοινωνία, όσο φοβάται την γλώσσα που συντίθεται από τα κάτω, που δεν ξεκινά από τον «αντάρτη» αλλά από τους «ιθαγενείς» που έρχονται σε επαφή μαζί του, είναι καταδικασμένη να φθίνει και να παρατηρεί! Το Debtocracy και η πρωτοβουλία για την συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Δημοσίου Χρέους αποτελούν ενέργειες με σαφώς ευρύτερο ορίζοντα. Όπως εύστοχα τόνισε και ο Π. Κοροβέσης «γενούν ένα κίνημα»! Ένα δίκτυο που δεν αναζητά εξουσία στο όνομα των εν δυνάμει εξεγερμένων αλλά διεκδικεί τον χώρο εντός του οποίο οι εξεγερμένοι μπορούν να ορίσουν την ζωή τους. Και πιστέψτε με, όσο θα διευρύνεται αυτό το δίκτυο τόσο θα διευρύνεται και ο διεκδικούμενος χώρος, «hasta la victoria siempre»!
πηγή : Aριστερό Βήμα
Μεγάλες αλήθειες για την κρίση της αντιπροσώπευσης, τον ρόλο των τραπεζών ,το μνημόνιο,την οικονομικη κρίση της ευρωζώνης, για την δραματική κατάσταση της Ελλάδας τους πρωτεργάτες της και την θεραπεία της
«Αυτή η επιλογή αποτελεί μονόδρομο πλέον για την Ελλάδα!»
photo by Funky64
«Ανοίξτε τα βιβλία του δημόσιου χρέους»!
Συνέντευξη του Ερίκ Τουσέν στον Λεωνίδα Βατικιώτη για το περιοδικό «Επίκαιρα»Στη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που θα δώσει τα νομικά και ηθικά επιχειρήματα για την παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους καλεί ο διακεκριμένος επιστήμονας και αγωνιστής Ερίκ Τουσέν στη βαρυσήμαντη συνέντευξη που παραχώρησε στα Επίκαιρα. Ο Ερίκ Τουσέν δεν μιλάει στη βάση υποθέσεων. Έχοντας ενεργή συμμετοχή στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου που συγκρότησε ο πρόεδρος του Ισημερινού, Ραφαέλ Κορέα, πριν τρία χρόνια μεταφέρει την πολύτιμη εμπειρία του από τις καθόλα νόμιμες μεθόδους που χρησιμοποίησε ο πρόεδρος του Ισημερινού για να απαλλαγεί από ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου χρέους. Μέχρι και την δευτερογενή αγορά χρησιμοποίησε ο Κορέα με τις κατάλληλες κινήσεις για να μειώσει το δημόσιο χρέος. Υπήρχε όμως πολιτική βούληση, όχι άνευ όρων παράδοση στους ξένους πιστωτές και διαπόμπευση της χώρας, όπως στην Ελλάδα!
Ο Ερίκ Τουσέν είναι ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας, ιδρυτής και πρόεδρος της Επιτροπής για την Κατάργηση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM, http://www.cadtm.org). Έχει συγγράψει πολλά βιβλία για συναφή θέματα (Your money or your life! The tyranny of global finance, The World Bank: a never ending coup d’ etat, και άλλα). Το πιο πρόσφατο βιβλίο του που έγραψε μαζί με την Νταμιέν Μιλιέτ κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβρη του 2010 και καταπιάνεται με το θέμα του παγκόσμιου χρέους και τις ευθύνες του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Τίτλος του: The debt, the IMF and the World Bank, sixty questions sixty answers (εκδόσεις Monthly Review).
– Ποια είναι τα ειδικά χαρακτηριστικά της κρίσης δημοσίου χρέους που έχει ξεσπάσει εδώ και έναν χρόνο στην ευρωζώνη, διαφοροποιώντας την από άλλες κρίσεις χρέους που έχουν εμφανιστεί στο παρελθόν σε χώρες του Τρίτου Κόσμου;
– Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της κρίσης είναι ότι αποτελεί δημιούργημα των ιδιωτικών τραπεζών κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας που πλήττει τις χώρες της περιφέρειας (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, κ.α.) και του πρώην Σοβιετικού μπλοκ που εντάχθηκε στην ΕΕ την προηγούμενη δεκαετία. Πρόκειται λοιπόν για μια κρίση που εξελίχθηκε εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτή η κρίση αποτελεί επίσης δημιούργημα, κι αυτό είναι ένα δεύτερο χαρακτηριστικό της, των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόστηκαν τις δεκαετίες ’80 – ’90 κι ως βασικό τους χαρακτηριστικό είχαν την μείωση των φόρων που πλήρωναν οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι. Το αποτέλεσμα στη συνέχεια ήταν να μειωθούν απότομα τα κρατικά έσοδα και να ανοίξει ο δρόμος για την σημερινή δημοσιονομική κρίση. Ανεξάρτητα δηλαδή από τις επιπλέον συγκυριακές αιτίες, η κρίση προετοιμάστηκε από τις φιλο-επιχειρηματικές πολιτικές των προηγούμενων δύο δεκαετιών.
Η τρίτη αιτία, που αποτέλεσε και τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, ήταν το κόστος για τη διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών σε χώρες όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
ο Lionel Φετφατζίδης και ο Γιάννης Messi
μήπως ήρθε η ώρα να παίξουμε με την μπάλα κάτω και σαν ομάδα ;
( photo του Θάνου Τσιμέκα grafitty σε δρόμο του Μπουένος Αίρες 1999 )
Στις εργασίες της διεθνούς διάσκεψης που οργάνωσαν το Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης και η Πρωτοβουλία Καλλιτεχνών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο εναντίον του μνημονίου κυβέρνησης, ΔΝΤ και Ε.Ε(15-16 Οκτωμβρίου), ο διάσημος Αργεντίνος οικονομολόγος Κλαούντιο Κατς, σύμβουλος των αριστερών κυβερνήσεων του Ούγκο Τσάβες, στη Βενεζουέλα και του Έβο Μοράλες, στη Βολιβία, αναφέρθηκε στην εμπειρία από την εξέγερση εναντίον των πολιτικών του ΔΝΤ και την στάση πληρωμών της Αργεντινής, τονίζοντας τις αναλογίες, αλλά και τις διαφορές στη δημοσιονομική κρίση της χώρας του και της Ελλάδας.
Ελλάδα και Αργεντινή, βίοι παράλληλοι
Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση και μεταφέρω χαιρετισμό αλληλεγγύης από τη Λατινική Αμερική. Παρακολουθούμε με σεβασμό τον μεγάλο αγώνα σας. Όλοι γνωρίζουμε ότι το επαχθές χρέος χρησιμοποιείται από το ΔΝΤ ως μηχανισμός προσαρμογής εναντίον του λαού και μεταφοράς εισοδήματος στους πλούσιους.
ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα είναι όμοιο σχεδόν μ΄ αυτό που έζησε η Αργεντινή το 2001. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και του 1990, το χρέος της Αργεντινής αυξήθηκε πολύ. Μέρος της αύξησης οφειλόταν στην απλή απάτη ανύπαρκτων χρεών που προκάλεσε η φυγή κεφαλαίων. Ένα άλλο μέρος οφειλόταν στην μεγάλη αύξηση των τόκων και στην αναχρηματοδότηση και ένα άλλο στην κρατικοποίηση αρκετών ιδιωτικών τραπεζών που χρεοκόπησαν.
Με την αύξηση του χρέους επιβλήθηκε μια νεοφιλελεύθερη αναδιοργάνωση της οικονομίας και το ΔΝΤ επέβαλε πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης, φιλελευθεροποίησης του εμπορίου και ευελιξίας των εργασιακών σχέσεων.
Αφαιρέθηκε από τη χώρα η οικονομική κυριαρχία με τη δολαριοποίηση του νομίσματός της, πράγμα που την εμπόδιζε να διαχειρίζεται το χρήμα και την πίστωση. Η εγχώρια βιομηχανία συρρικνώθηκε με τις αδιακρίτως αυξανόμενες εισαγωγές, έτσι χρεοκόπησαν μικρές επιχειρήσεις και ενισχύθηκαν οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες.
Η ανεργία εξαπλώθηκε, εμφανίστηκαν αυξημένη φτώχεια και στέρηση. Η μεσαία τάξη συρρικνώθηκε και διευρύνθηκε η κοινωνική ανισότητα. Για πρώτη φορά στην ιστορία μας είδαμε ανθρώπους πεινασμένους να ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή.
Το ΔΝΤ διόριζε υπουργούς και οι βουλευτές ποδηγετούνταν. Τα παραδοσιακά κόμματα έγιναν νεοφιλελεύθερα και ο πρόεδρος Μένεμ έγινε ένα είδος Θάτσερ του Τρίτου Κόσμου.
Στη συνέχεια ο Μένεμ αντικαταστάθηκε από έναν άλλο πρόεδρο που ήρθε με προοδευτικό λόγο , αλλά εφάρμοζε τις ίδιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Για να πληρώσει το χρέος κατέσχεσε τις τραπεζικές καταθέσεις της μεσαίας τάξης. Αλλά δεν μπορούσε να αποφύγει το τέλος της μετατρεψιμότητας , την υποτίμηση και τον υψηλό πληθωρισμό που οδήγησε σε παύση πληρωμών.
Το πιο σημαντικό όμως ήταν η λαϊκή αντίδραση. Έχουμε συσσωρεύσει μια μεγάλη παράδοση κοινωνικών αγώνων, αλλά ουδέποτε είχαμε μια εξέγερση τόσο μαζική όσο το 2001. Επί εβδομάδες ο κόσμος είχε αποκλείσει τους δρόμους και οι απεργίες είχαν παραλύσει τις πόλεις. Στους δρόμους σφυρηλατήθηκε μια μεγάλη λαϊκή συμμαχία των ανέργων με τη μεσαία τάξη. Η κυβέρνηση ανατράπηκε καθότι δεν μπορούσε πλέον να αγνοεί τη φωνή του λαού.
ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Αυτή η εμπειρία μοιάζει πολύ με την τρέχουσα κατάσταση στην Ελλάδα. Και εδώ είναι σαφές πως το χρέος δημιουργήθηκε με τη φοροδιαφυγή και με τις αλλοιώσεις των λογιστικών βιβλίων, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η εισαγωγή ενός νεοφιλελεύθερου μοντέλου και έτσι έχει καταστεί αδύνατη η αποπληρωμή, οδηγώντας σε αθέτηση πληρωμών είτε ανοιχτά ή καλυμμένα.
Και εδώ ήρθε το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με μεγάλα δάνεια , τα οποία παρουσίασε σαν σωτηρία της Ελλάδας, ενώ στην πραγματικότητα είναι ανακούφιση για τις πιστώτριες τράπεζες. Και εδώ μειώνουν επιδόματα, παγώνουν μισθούς, αυξάνουν τους έμμεσους φόρους και επιχειρούν να ιδιωτικοποιήσουν τις συντάξεις. Περιέκοψαν τις δαπάνες, οδηγώντας σε ένα φαύλο κύκλο χαμηλότερων φορολογικών εσόδων και μεγαλύτερης ύφεσης.
Οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ που τώρα γράφουν το Μνημόνιο της Ελλάδας διηύθυναν το υπουργείο Οικονομικών της Αργεντινής. Τα ίδια χρηματιστικά κέρδη που αποκομίζουν τώρα από την Ελλάδα με την κερδοσκοπία τα αποσπούσαν επί δέκα χρόνια αγοράζοντας και πουλώντας ομόλογα της Αργεντινής. Βλέπουμε και εδώ, όπως στην Αργεντινή, το ίδιο πολιτικό θέαμα ενός Κοινοβουλίου που συνεδριάζει για να ψηφίσει επειγόντως το πακέτο των μέτρων.
Τα παγκόσμια ΜΜΕ μας “στόλιζαν” με τους ίδιους χαρακτηρισμούς που σήμερα απευθύνουν προς τους Έλληνες. Μας έλεγαν “τεμπέληδες”, “ανεύθυνους”, “διεφθαρμένους” και οι γειτονικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, αντί να μας δείχνουν αλληλεγγύη, κοίταζαν να διαχωριστούν, κρατώντας την ίδια στάση που κρατούν σήμερα έναντι της Ελλάδας οι κυβερνήσεις της Πορτογαλίας και της Ισπανίας.
Μας εκβίαζαν με το ίδιο δίλημμα που θέτει και σε εσάς το ευρώ. Μας έλεγαν ότι πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη συνεχή αποπληθωριστική προσαρμογή για να διατηρηθεί η μετατρεψιμότητα του νομίσματος ή την πληθωριστική προσαρμογή με την υποτίμηση , για την έξοδο από τη μετατρεψιμότητα.
Ποτέ δεν ανέφεραν τρίτη επιλογή που είναι η αναστολή των πληρωμών του χρέους και η αύξηση της φορολόγησης των πλουσίων. Αυτό διεκδίκησε ο λαός της Αργεντινής στους δρόμους και νομίζω ότι η ίδια απαίτηση αρχίζει να ακούγεται και εδώ, όταν ο κόσμος ζητά να “πληρώσει η πλουτοκρατία για την κρίση”.
Υπάρχουν όμως και διαφορές ανάμεσα στις δύο καταστάσεις, της Ελλάδας και της Αργεντινής. Στην Αργεντινή, η προετοιμασία της έκρηξης διήρκεσε τέσσερα χρόνια και ήταν πιο αργή, ενώ εδώ υπήρξαν μέτρα και ύφεση μέσα στον πρώτο χρόνο. Νομίζω πως τα στοιχεία του χρέους, του ελλείμματος και της αναχρηματοδότησης είναι υψηλότερα εδώ και γι΄ αυτό ορισμένοι αναλυτές έχουν εκτιμήσει ότι η προσαρμογή που χρειάζεται η Ελλάδα είναι 16 φορές μεγαλύτερη απ΄ αυτή που επιχειρήθηκε στην Αργεντινή.
Ενώ στην Αργεντινή οι πιστωτές ήταν διάσπαρτοι σε πολλούς κατόχους ομολόγων, στην περίπτωση της Ελλάδας οι πιστωτές συγκεντρώνονται σε ελάχιστες ευρωπαϊκές τράπεζες. Συνεπώς εδώ παρενέβησαν το ΔΝΤ και η ΕΚΤ με ένα πολύ μεγαλύτερο πακέτο διάσωσης. Εμείς υποστήκαμε κερδοσκοπία εις βάρος ενός νομίσματος που έπαιζε περιθωριακό ρόλο στον κόσμο, ενώ ο κλονισμός της ελληνικής οικονομίας έχει συνέπειες στο ευρώ. Η δική μας κρίση έπαιξε δυσμενή ρόλο σ΄ ένα περιφερειακό σχεδιασμό, όπως αυτός της MERCOSUR [κοινής αγοράς χωρών της Νότιας Αμερικής], ενώ η ελληνική κρίση θέτει εν αμφιβόλω το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης , που είναι μια ισχυρή καπιταλιστική οντότητα.
Η δική μας κρίση του 2001 ακολουθήθηκε από μια πενταετία διεθνούς οικονομικής άνθησης. Αντιθέτως, η ύφεση έπληξε την Ελλάδα εν μέσω μιας παγκόσμιας κρίσης που βαθαίνει όλο και περισσότερο.
ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Νομίζω ότι τρία κύρια μαθήματα εξάγονται από αυτό που συνέβη στην Αργεντινή. Πρώτον, οι μαζικοί αγώνες περιόρισαν τις επιπτώσεις της προσαρμογής. Με τις απεργίες κατόρθωσε ο λαός να ανακάμψουν οι μισθοί και οι συνθήκες ζωής τα τελευταία δέκα χρόνια. Η κυβέρνηση έκανε υποχωρήσεις. Η απασχόληση βελτιώθηκε, η φτώχεια μειώθηκε και τα δημοκρατικά δικαιώματα επεκτάθηκαν.
Δεύτερο μάθημα. Η στάση πληρωμών ήταν το κατάλληλο μέσο για τη χώρα. Μας έλεγαν ότι η απομόνωση θα ήταν τραγική , αλλά συνέβη το αντίθετο. Η διακοπή των διεθνών χρηματοπιστωτικών σχέσεων ήταν μια μεγάλη ανακούφιση. Η διαρκής αναστολή των πληρωμών του χρέους επέτρεψε την εσωτερική επαναδραστηριοποίηση.
Η καλύτερη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές επιβεβαιώνει πως όταν το χρέος είναι μεγάλο, το πρόβλημα το έχουν οι τραπεζίτες. Η απεμπλοκή από τη διεθνή χρηματοπίστωση μας παρέσχε προστασία από την παγκόσμια κρίση του 2008, καθώς κανείς δεν μπορούσε να κερδοσκοπήσει με τα χρεόγραφα και το νόμισμα της Αργεντινής.
Τρίτο μάθημα: δεν αξιοποιήθηκε το πλεονέκτημα της στάσης πληρωμών για να ερευνηθεί και να αποκηρυχθεί το απεχθές χρέος. Εμείς επιλέξαμε τη μέση οδό ανταλλαγής παλιών ομολόγων με νέα ομόλογα χρέους. Αντί να διώξουμε το ΔΝΤ, πληρώθηκε προκαταβολικά όλο το χρέος με τα νέα ομόλογα και τώρα η Αργεντινή αντιμετωπίζει εντάσεις μέσα στο ΔΝΤ, αλλά αποτελεί και μέλος του.
Το δημόσιο χρέος μειώθηκε, αλλά οι πληρωμές είναι υψηλότερες από όσα χρήματα δίνονται για την υγεία ή την παιδεία και τελικά επιζητούν να πάρουν ξανά ξένα δάνεια , τη στιγμή που η χώρα θα μπορούσε να αυτοχρηματοδοτείται από τις εθνικές αποταμιεύσεις.
Εν ολίγοις: δεν χρησιμοποιήθηκε η άρνηση πληρωμών για πολιτικές υπέρ του λαού και για ρήξη με το νεοφιλελευθερισμό. Εφαρμόστηκε ένα μοντέλο πιο πολύ βιομηχανικό παρά χρηματοπιστωτικό , αλλά τα κύρια οφέλη τα αποκόμισε η τοπική τάξη των καπιταλιστών.
Επίσης έγινε φανερό ότι δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να υπακούει κανείς στο ΔΝΤ και ότι μπορεί να απορρίπτει τις πολιτικές διαρθρωτικής προσαρμογής. Εάν είχαμε επιχειρήσει πιο ριζοσπαστικές λύσεις , θα είχαμε πιο ευνοϊκά αποτελέσματα για το λαό στον τομέα της απασχόλησης και των μισθών.
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ
Πιστεύω πως αυτά τα ευρήματα μπορούν να επεκταθούν σε όλες τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας που αντιμετωπίζουν τα ίδια δεινά τα οποία βίωσε η Λατινική Αμερική στις δεκαετίες του 1980 και του 1990. Είναι δύο περιφέρειες που υποφέρουν πιο σοβαρά από την κρίση του καπιταλισμού.
Και στις δύο περιοχές, το χρέος δημιουργήθηκε από τους ίδιους μηχανισμούς. Υπήρχε υπερβολική ρευστότητα στα κέντρα και αυτό διευκόλυνε να τοποθετηθούν κεφάλαια σε εξαρτημένες οικονομίες, για να εξασφαλιστούν αγορές εξαγωγών για τις εταιρίες των μητροπόλεων. Η Λατινική Αμερική έλαβε πλεονασματικό κεφάλαιο από τις τράπεζες των ΗΠΑ και αγόρασε προϊόντα από εταιρίες των ΗΠΑ. Η Νότια Ευρώπη ενσωματώθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έγινε ο δέσμιος πελάτης των γερμανικών και γαλλικών εταιρειών.
Και στην κρίση επίσης λειτουργούν οι ίδιοι μηχανισμοί προσαρμογής. Το ιδιωτικό χρέος που δεν μπορεί να πληρωθεί εθνικοποιείται και ο κόσμος υποφέρει για να επιβιώσουν οι πιστωτές. Με αυτό τον τρόπο απαιτείται από μικρές χώρες, όπως η Ισλανδία, να πληρώσουν τον ίδιο φόρο υποτέλειας στις ξένες τράπεζες, όπως απαιτήθηκε στη Νότια Αμερική από την Ουρουγουάη, τη Βολιβία και το Εκουαδόρ. Στις ευάλωτες οικονομίες της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας εφαρμόζεται η ίδια μέθοδος που εφήρμοσε το ΔΝΤ στη Βενεζουέλα και στο Περού.
Σε όλη την Ευρώπη επαναλαμβάνεται ο ίδιος αγώνας δρόμου που έκαναν οι κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής και τα συντηρητικά κοινωνικά στρώματα, για να δουν ποιος θα καταστρέψει πιο γρήγορα τις κοινωνικές κατακτήσεις.
Εμείς είχαμε αρκετά χρόνια υψηλού πληθωρισμού , ενώ η Ευρώπη εφαρμόζει μια ακόμη πιο έντονη αποπληθωριστική περικοπή. Οι ΗΠΑ καθοδήγησαν την αναδιάρθρωση των οικονομιών μας από ιμπεριαλιστική απόσταση. Η Γερμανία και η Γαλλία όμως έχουν λιγότερη νομιμοποίηση να επιβάλλουν την ίδια πολιτική, εφόσον μοιράζονται μια διαδικασία ενσωμάτωσης με τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης.
Αφού έχουμε υποστεί μια μεγάλη εκκαθάριση και μια ισχυρή υποτίμηση της τιμής της εργασίας, αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση πιο χαλαρή, ενώ η Ευρώπη βρίσκεται στο μάτι της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής καταιγίδας.
Όμως, αυτές οι διαφορές στον τόπο που εκδηλώνεται η κρίση οφείλονται επίσης στο ότι η Λατινική Αμερική είναι παγκόσμιος προμηθευτής πρώτων υλών, οι τιμές των οποίων διατηρούνται υψηλές, λόγω της συνεχιζόμενης ζήτησης εκ μέρους της Κίνας.
Αντί να ακολουθούμε το δρόμο εκβιομηχάνισης της Ασίας, εξάγουμε μεταλλεύματα, τρόφιμα και ενέργεια και έτσι γινόμαστε πιο ευάλωτοι μακροπρόθεσμα. Στην συγκυρία τούτη όμως, βρισκόμαστε σε καλύτερη κατάσταση, ενώ η Νότια Ευρώπη δεν μπορεί να «απολαύσει» την ανακούφιση αυτή και αντιμετωπίζει άμεσα μια πιο δραματική κατάσταση.
ΙΣΧΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Με διαφορετικούς ρυθμούς και καταστάσεις, αντιμετωπίζουμε όλοι τον ίδιο εχθρό, το ΔΝΤ. Πριν από ένα χρόνο λεγόταν πως το ΔΝΤ είναι ανυπόληπτο, ότι δεν έπαιζε πλέον κεντρικό ρόλο και η λειτουργία του θα τροποποιούνταν, για να εφαρμόζει πιο ανεκτές πολιτικές. Συνέβη το αντίθετο. Το G 20 ανασυγκρότησε αυτή την υπηρεσία και τώρα το ΔΝΤ επιστρέφει για να βασιλεύει, το ίδιο όπως πάντα, με τις συνήθεις διαρθρωτικές προσαρμογές.
Όμως, οι εξωτερικοί χρηματοδότες ενεργούν από κοινού με τις τοπικές άρχουσες τάξεις. Για να ενισχυθεί αυτή η συνεργασία, η Βραζιλία, το Μεξικό και η Αργεντινή συμμετέχουν στο G 20 και προσυπογράφουν τις αποφάσεις του ΔΝΤ. Αντί να προωθούν την αντικατάσταση αυτού του σώματος προς όφελος ενός νέου παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, επιζητούν μεγαλύτερη αντιπροσώπευση στο Δ.Σ. του ΔΝΤ και ενθουσιάζονται με τη μεταρρύθμιση αυτού του ιδρύματος.
Αντιμέτωποι μ΄ αυτή την πολιτική των ισχυρών, πρέπει να οικοδομήσουμε μια εναλλακτική λύση. Εμείς στη Λατινική Αμερική έχουμε δημιουργήσει ένα θερμοκήπιο αντίστασης , ιδίως στη Βολιβία, στο Εκουαδόρ και στη Βενεζουέλα και σταματήσαμε τις νεοφιλελεύθερες καταχρήσεις.
Έχουν αντιμετωπιστεί αρκετά πραξικοπήματα και μεταρρυθμιστικές κυβερνήσεις συγκρούονται με τις άρχουσες τάξεις, κινητοποιώντας ευρέως το λαό και προσφέροντας κάποια αναδιανομή εισοδήματος. Η κατάσταση είναι πιο αντίξοη στο Μεξικό και στην Κεντρική Αμερική, όπου οι ΗΠΑ επιβάλλουν εμπορικές συμφωνίες ελεύθερης αγοράς και πολιτικές στρατιωτικοποίησης.
Ο αγώνας, όμως, κατά του ΔΝΤ πρέπει να είναι παγκόσμιος και γι’ αυτό η αντίσταση της Λατινικής Αμερικής ακολουθεί κατά πόδας την κοινωνική αντίσταση που αναπτύσσεται στην Ευρώπη. Λάβαμε ιδιαίτερα υπόψη μας τις απεργίες που έγιναν στη Γαλλία και στην Ισπανία. Μας είναι οικεία τα εμπόδια που δημιουργεί η ανεργία και η εξασθένηση των συνδικάτων. Ωστόσο, δεν έχουμε τα σύνθετα προβλήματα που αντιμετωπίζετε εσείς με την ανάπτυξη της ξενοφοβίας και του ρατσισμού εναντίον των μεταναστών.
Πιστεύω επίσης ότι υπάρχουν λατινο-αμερικανικές εμπειρίες στο επίπεδο του προγράμματος που μπορεί να είναι πολύ χρήσιμες στο ευρωπαϊκό κοινωνικό κίνημα. Έχουμε συζητήσει εξαντλητικά το πώς αναστέλλονται οι πληρωμές του χρέους και σε αρκετές χώρες υπήρχαν παρατάσεις του χρόνου αποπληρωμής. Αλλά ήταν παροδικές, δεν διήρκεσαν αρκετά ώστε να μπορέσουν να προωθήσουν μια εναλλακτική λύση.
Διεξήχθη επίσης βαθιά έρευνα του χρέους και στο Εκουαδόρ εργάστηκε μια Επιτροπή Οικονομικού Ελέγχου, η οποία αποκάλυψε πολλές απάτες και εν τέλει αυτές οι συμβάσεις έγιναν αντικείμενο διαπραγμάτευσης.
Συχνά, εκτιμούμε ως αναγκαία την εθνικοποίηση των τραπεζών και υπάρχουν πρόσφατες εμπειρίες στη Βενεζουέλα. Όμως, καθώς δόθηκαν οι αποζημιώσεις μένει να δούμε ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της μεταφοράς χρημάτων.
Επί χρόνια συζητούσαμε τη σημασία που είχε να δημιουργηθεί μια “Λέσχη Χρεωμένων Χωρών” για να συντονίσει την αναστολή της πληρωμής των χρεών. Δεν στάθηκε δυνατόν και κάθε χώρα συνέχισε να διαπραγματεύεται μόνη της το χρέος της.
Έχει όμως σημειωθεί πρόοδος όσον αφορά άλλες πρωτοβουλίες, όπως η δημιουργία μιας Τράπεζας του Νότου με σκοπό τη δημιουργία ενός ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθεροποίησης και μιας περιοχής στην οποία θα ισχύει ένα περιφερειακό νόμισμα, και παρόλο που στη βραζιλιάνικη αστική τάξη δεν αρέσει αυτό το σχέδιο, η συζήτηση έχει αρχίσει και ήδη υπάρχει η ιδέα μιας οικονομικής διοίκησης διαφορετικής από αυτήν του ΔΝΤ.
ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ
Το χρέος είναι τώρα παγκόσμιο πρόβλημα. Για πρώτη φορά επηρεάζει τις ανεπτυγμένες οικονομίες, εφόσον η διάσωση των τραπεζών έχει εκτοξεύσει το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ στα ύψη. Το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας έχει φτάσει επίσης σε εξωφρενικά επίπεδα και τα δημοσιονομικά ελλείμματα των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων είναι μεγαλύτερα από ό,τι οι ανισορροπίες πολλών οικονομιών του Τρίτου Κόσμου.
Στις μεγάλες χώρες, ρίχνουν επίσης την ευθύνη στους φτωχούς, ξεχνώντας ότι οι υποθήκες και το χρέος είναι το μόνο μέσο επιβίωσης που έχουν οι εργαζόμενοι. Στις μεγάλες χώρες η βοήθεια προς τις τράπεζες είναι ακόμη πιο σκανδαλώδης, γιατί έχουν φορτωθεί με τοξικά ομόλογα που μολύνουν όλο τον υπόλοιπο κόσμο.
Η κρίση του χρέους είναι πλέον παγκόσμια. Είναι μια κρίση του καπιταλισμού που ταξιδεύει πλήττοντας τη μία περιοχή του πλανήτη μετά την άλλη.
Έτσι, η άμεση μάχη μας εναντίον του νεοφιλελευθερισμού είναι ένας αγώνας εναντίον του καπιταλισμού με κατεύθυνση προς το σοσιαλισμό. Ορισμένοι θεωρούν πως η όρος σοσιαλισμός έχει δυσφημηθεί και θα έπρεπε να απορριφθεί, αλλά και ο όρος δημοκρατία είναι εκχυδαϊσμένος, συνεχίζει όμως να είναι αναντικατάστατος. Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που είναι αναντικατάστατα. Ο σοσιαλισμός είναι το πιο κατάλληλο όνομα για ένα κοινωνικό σχέδιο της ισότητας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας.
Ο στόχος του σοσιαλισμού επανέρχεται στη Λατινική Αμερική. Στη Βολιβία οργανώθηκε μια διεθνής συνδιάσκεψη για το κλίμα προκειμένου να συζητηθεί η ρύπανση που δημιουργεί ο καπιταλισμός. Στη Βενεζουέλα συζητούμε πώς να οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό του 21 ου αιώνα από τα κάτω, με μορφές εργατικού και κοινωνικού ελέγχου στα εργοστάσια και στις πόλεις. Στην Κούβα ανοίγει πάλι τη συζήτηση για σοσιαλισμό με περισσότερη δημοκρατία , χωρίς την απώλεια όσων έχουν επιτύχει.
Για να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση δημιουργήθηκε η ALBA, η Μπολιβαριανή Συμμαχία για τις Αμερικές, μια ένωση κυβερνήσεων και κοινωνικών κινημάτων με σκοπό να προωθήσει μοντέλα συνεργασίας και αντιιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης. Αλλά η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας είναι να υπερβούμε το περιφερειακό και να ανακτήσουμε το διεθνισμό. Να πετύχουμε έναν αντικαπιταλιστικό συντονισμό για να μοιραστούμε τις εμπειρίες και τους αγώνες μας στην καπιταλιστική Ευρώπη και στη Λατινική Αμερική.
Και τούτη η διάσκεψη κινείται σ΄ αυτό το πνεύμα. Σας ευχαριστώ ξανά για την πρόσκληση και σας συγχαίρω για τη διεξαγωγή αυτού του σημαντικού σεμιναρίου.
* Ευχαριστούμε την Κατερίνα Χατζοπούλου για τη βοήθεια στη μετάφραση του κειμένου από τα ισπανικά.
Πηγή:Αριστερό Βήμα
«εγώ κι εσύ και τα εκατομμύρια τιποτένιοι σαν και σένα και σαν εμένα. Υποκριτές, φιλόδοξοι, μικρόψυχοι, εγωιστές, δειλοί εμείς κρατάμε μες στα ένοχα παράφορα τούτα χέρια τις τύχες του κόσμου. Να το θυμάσαι αυτό».
Ακόμη τούτο το φθινόπωρο ραγιάδες
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ Καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου
Ακόμη τούτο το φθινόπωρο ραγιάδες, ραγιάδες κι αν δεν αντιδράσουμε δραστικά να γίνει το σεφέρι…, πολύ φοβάμαι ότι ακόμη κι αν το πράξουμε αργότερα θα είναι πολύ αργά.
Αυτή η εκτίμηση προκύπτει και από ένα κείμενο του 1792 με τίτλο «Η εγκαθίδρυση του δεσποτισμού», του μεγάλου γάλλου επαναστάτη Ζαν Πολ Μαρά, που αναφέρεται στην αξιοποίηση των κρίσεων από τους κυρίαρχους και στην καθυστερημένη λαϊκή αντίδραση στα καταστροφικά μέτρα που παίρνουν οι κυβερνώντες για την αντιμετώπισή τους, το οποίο ας μου επιτραπεί να παραθέσω ως έξοχο δείγμα επικαιρότητας κλασικών επαναστατικών κειμένων.
Γράφει λοιπόν ο Μαρά: «Μερικές φορές ο ηγεμόνας, για να επιβουλευτεί την ελευθερία περιμένει τη στιγμή της εκδήλωσης μιας ανησυχητικής κρίσης, που έχει προετοιμάσει ο ίδιος· τότε, με το πρόσχημα της φροντίδας για τη σωτηρία του κράτους προτείνει καταστροφικά μέτρα, που τα καλύπτει με το πέπλο της αναγκαιότητας, του κατεπείγοντος, των περιστάσεων, της κακοδαιμονίας των καιρών. Εγκωμιάζει την αγνότητα των προθέσεών του, εκφωνεί μεγάλα λόγια για την αγάπη του δημοσίου συμφέροντος, διαλαλεί τη μέριμνα της πατρικής του αγάπης. Κι αν δει ότι υπάρχει δισταγμός για να γίνουν δεκτές οι προτάσεις του, βάζει αμέσως τις φωνές: Πώς, δεν θέλετε; Ε, τότε βγείτε μόνοι σας από την άβυσσο! Κανείς δεν έχει τη δύναμη να αντισταθεί, κι ο καθένας αφήνεται στο έλεος των πραγμάτων, παρ’ όλο που δεν έχει καμιά αμφιβολία γι’ αυτό που κρύβουν τα μέτρα αυτά, όπου κάτω από το όμορφο περίβλημα βρίσκονται τα πιο μοχθηρά σχέδια. Η παγίδα αποκαλύπτεται όταν δεν υπάρχουν πλέον χρονικά περιθώρια για να αποφευχθεί: τότε ο λαός σαν το λιοντάρι που πέφτει μέσα στα δίχτυα κρυμμένα κάτω από τα φυλλώματα, παλεύει για να τα σπάσει και το μόνο που καταφέρνει είναι να μπλέκεται περισσότερο».(1)
Πολύ φοβάμαι ότι μια τέτοια προοπτική δεν είναι καθόλου απίθανη και σήμερα. Αν όπως υπογραμμίζει ο Ρουσό ναι μεν «η βία είναι εκείνη που δημιούργησε τους πρώτους σκλάβους, η δειλία τους όμως (είναι εκείνη) που διαιώνισε τη σκλαβιά»(2), αν όπως έλεγε ο Χιουμ, είμαστε σε τέτοια κατάσταση που έχουμε «εθιστεί τόσο έντονα στην υπακοή και την υποταγή που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αναζητούν να πληροφορηθούν περισσότερα για την προέλευση ή την αιτία της, παρά όσο για τις αρχές της βαρύτητας, της αδράνειας ή για τους γενικούς νόμους της φύσης»,(3) αν όπως έγραφε ο Λένιν, έχουμε να κάνουμε με «ευχαριστημένους σκλάβους που απαρνούνται την ιδέα της εξάλειψης της σκλαβιάς»,(4) αν όπως έγραφε σε ένα άλλο κείμενό του ο Μαρά, έχουμε μετατραπεί σε ανθρώπους δειλούς και διεφθαρμένους …πρόθυμους να ξεπουληθούν, σε ανθρώπους που μπορεί να αναγνωρίσουν τον εαυτόν τους στις σάτιρες του Ιουβενάλη, (5) αν έχουν καταφέρει να μας μετατρέψουν σε ένα λαό «αμαθή, ελαφρύ επιπόλαιο (…) μεγαλωμένο μέσα στο φόβο την υποκρισία, τη δολιότητα, το ψέμα, αναθρεμμένους μεσ’ στην ευελιξία, την ίντριγκα, την κολακεία, την τσιγκουνιά, την αισχροκέρδεια», αν όπως γράφει ο αναρχικός Ιταλός Ερίκο Μαλατέστα, δεν αποβάλουμε εκείνα τα «προβατίσια ένστικτα και συνήθειες τα οποία (μας) χάραξαν στο μυαλό ολόκληροι αιώνες σκλαβιάς»,(6) τότε είναι πολύ πιθανόν αντί μιας μαζικής λαϊκής αντίδρασης στα μέτρα κατά της κρίσης να βρεθούμε σε μια κατάσταση σαν κι εκείνη που περιγράφει στο πρώτο κείμενο που παραθέσαμε ο Μαρά.
Σε μας εναπόκειται να αποδείξουμε το αντίθετο.
Και να μην ξεχνάμε ότι, όπως λέει και ο ποιητής, «εγώ κι εσύ και τα εκατομμύρια τιποτένιοι σαν και σένα και σαν εμένα.
Υποκριτές, φιλόδοξοι, μικρόψυχοι, εγωιστές, δειλοί εμείς κρατάμε μες στα ένοχα παράφορα τούτα χέρια τις τύχες του κόσμου. Να το θυμάσαι αυτό».(7)
(1) Από το βιβλίο Οι αλυσίδες της σκλαβιάς, εκδ. έτος 1ο της Δημοκρατίας, στο Μαρά, Σεν-Ζιστ, Ροβεσπιέρος – Κείμενα, Επιλογή-Μετάφραση-Προλογικά: Μάριος Βερέτας, Σύγχρονη Εποχή, 1989, σελίδα 69.
(2) Ζαν Ζακ Ρουσσώ, Το κοινωνικό συμβόλαιο, Εκδόσεις Δαρέμα 1957, σελίδα 47.
(3) David Hume, Essai sur le contrat primitive, traduction anonyme du XVIIIeme siecle, Amsterdam, J. Η. Schneider editeur, 1752.
(4) Λένιν, Μαρξισμός και ρεφορμισμός, Απαντα, τόμος 24, σελίδα 2.
(5) Από τον Φίλο του Λαού, Νο 539, 27 Αυγούστου 1791, στο Μαρά, Σεν-Ζιστ, Ροβεσπιέρος – Κείμενα, ό.π., σελίδες 104-105.
(6) Ερίκο Μαλατέστα, Χωρίς εξουσία, Ελεύθερος Τύπος, σελίδα 76.
(7) Τάσος Λειβαδίτης, από τη «Συμφωνία αριθ. 1» 1957.
πηγή : Ελευθεροτυπία
εικόνες απο το μέλλον της Αθήνας
γράφει ο Ρουσσος Βρανάς στα Νεα της 8/9/2010
Οι πόλεις…
… πρώτα έγιναν µεγάλες. Από την αυτοκρατορική Ρώµη µέχρι το Σικάγο και το Πεκίνο, αναπτύχθηκαν τόσο πολύ που χρειάζονταν πολεοδοµικό σχεδιασµό. Οµως, οι πόλεις δεν µεγαλώνουν πάντα. Μερικές φορές συρρικνώνονται δραστικά. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια.
Εγκαταλειµµένες γειτονιές και εµπορικά συγκροτήµατα αποµένουν όρθια µονάχα για να θυµίζουν περασµένα µεγαλεία. Sic transit gloria mundis.
Τα τελευταία…
… 50 χρόνια το Ντιτρόιτ έχει χάσει τουλάχιστον τον µισό πληθυσµό του. Το ίδιο και το Κλίβελαντ. Πόλεις σαν το Ντιτρόιτ και το Φλιντ, γράφει η εφηµερίδα «Μπόστον Γκλόουµπ», όπου άλλοτε χτυπούσε η καρδιά της αµερικανικής αυτοκινητοβιοµηχανίας, µοιάζουν σήµερα καταδικασµένες. Απώλεια ανθρώπων, απώλεια θέσεων εργασίας, απώλεια χρηµάτων, απώλεια κοινωνικών δεσµών. Για να θεραπεύσουν την κατάσταση, πολιτικοί και πολεοδόµοι σκέφτηκαν κάτι καινούργιο: να αποδεχθούν τη συρρίκνωση των πόλεων. Αντί να προσελκύσουν τους κατοίκους που τις εγκατέλειψαν λόγω της κρίσης, τις ξανασχεδιάζουν από την αρχή. Σκέφτονται να ισοπεδώσουν τις γειτονιές που κατάντησαν παραγκουπόλεις, µετακινώντας τους κατοίκους τους σε άλλες γειτονιές που έχουν αποµείνει ζωντανές. Σκοπεύουν να τις µετατρέψουν σε πάρκα. Ή να τις πουλήσουν σε ιδιωτικές εταιρείες για εκµετάλλευση. Παρουσιάζουν τις ιδέες τους ως τις µόνες ρεαλιστικές. Οι επικριτές τους όµως υποστηρίζουν ότι αυτό δεν είναι παρά ένα πρόσχηµα για να πάψουν να βοηθούν τους κατοίκους στις φτωχογειτονιές που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση. Σήµερα το Ντιτρόιτ, το Κλίβελαντ και το Γιανγκστάουν είναι πόλεις-φαντάσµατα: κλειστά σπίτια παντού, κλειστά µαγαζιά, σχολεία, ακόµη και νοσοκοµεία, σε αδειανά οικόπεδα που µέσα τριγυρνούν άγρια ζώα.
Το Μπουένος Αϊρες…
… ήταν κάποτε το «Παρίσι της Νότιας Αµερικής». Μετά τη λαίλαπα του Διεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου, ένας στους τρεις κατοίκους του είχε αποµείνει άνεργος.
Και οι παραγκουπόλεις είχαν αυξηθεί εις βάρος του αστικού κέντρου, µε όλα τα παρεπόµενα προβλήµατα: έλλειψη στέγης, νερού, µεταφορών και παιδιά των φαναριών παντού. Το Δουβλίνο, η πρώτη ευρωπαϊκή µεγαλούπολη που βρέθηκε στη δίνη της οικονοµικής κρίσης, µοιάζει σήµερα µε ένα ράφι γεµάτο εγκαταλειµµένα αρχιτεκτονικά σχέδια. Το πιο πρόσφατο, που προέβλεπε την ανέγερση 47 νέων καταστηµάτων, 175 διαµερισµάτων και ενός µεγάλου ξενοδοχείου στο κέντρο της πόλης, εγκαταλείφθηκε τον περασµένο Ιούλιο λόγω έλλειψης χρηµάτων. Στις βορειοανατολικές παραλιακές γειτονιές, όπου παραδοσιακά ζει ο εργατόκοσµος, είναι εµφανή τα σηµάδια της παρακµής. Ο οικονοµολόγος του Πανεπιστηµίου Χάρβαρντ, Εντουαρντ Γκλέζερ, λέει πως οι πόλεις που παρακµάζουν είναι προτιµότερο να συρρικνωθούν και να πουληθούν τµηµατικά, έστω κι αν θα χρειαστεί γι αυτό µετακίνηση πληθυσµών.
«Οταν λέµε…
… πως µια πόλη παρακµάζει, δεν λέµε πως κλείνει µέσα της πόρους και ζωή», είχε πει ο κοινωνιολόγος Ρίτσαρντ Σένετ. «Η παρακµή παρουσιάζεται σαν µια προϊούσα νόσος, σαν ένας καρκίνος που χρειάζεται άµεση επέµβαση. Θα ήταν προτιµότερο όµως να θεωρούσαµε την κατάσταση αναστρέψιµη. Να πιστεύαµε, δηλαδή, πως οι άνθρωποι που ζουν εκεί θα µπορέσουν να ξαναφτιάξουν τον τόπο τους κι όχι πως έχουν πια τόσο ξεπέσει που πρέπει να αντικατασταθούν».
η Αργεντινή βρίσκεται ξανά στην επικαιρότητα, όχι μόνο για το τάνγκο και το ποδόσφαιρο…
«Το 2001 φάνηκε ότι η Αργεντινή ήταν το πρώτο κύμα ενός τσουνάμι που θα κατέστρεφε πολλές χώρες .Τώρα πια βλέπουμε το αποτέλεσμα του ατομισμού που επικράτησε και της απληστίας των ανθρώπων. Πάντα υπήρχε στην Ιστορία η δίψα για πλούτο, αλλά η κατάσταση, μέσα σε μια δεκαετία, εκτροχιάστηκε. Οι πολυεθνικές και οι τράπεζες έγιναν θρασείες και ανελέητες. Δεν μπορώ να προβλέψω τι θα συμβεί, αλλά πιστεύω ότι θα επικρατήσουν πολιτικά οι ακραίες απόψεις. Φοβάμαι μήπως επιστρέψουμε στις μέρες του ’30, όπου οι άνθρωποι, μπερδεμένοι και φοβισμένοι, άρχισαν να αναζητούν έναν σωτήρα. Και κατέληξαν στον φασισμό και τον πόλεμο».
Φιλίπ Κοέν Σολάλ , μουσικός της ηλεκτρονικής σκηνής, που μαζί με τον Ελβετό Κριστόφ Μίλερ και τον Αργεντινό Εντουάρντο Μακάροφ έφτιαξαν το 1999 τους Gotan Project.
Οι ανανεωτές του τάνγκο έρχονται για δύο συναυλίες: την Κυριακή 20 Ιούνη στη Μονή Λαζαριστών της Θεσσαλονίκης και τη Δευτέρα 21 Ιούνη στο θέατρο του Λυκαβηττού όπου θα παρουσιάσουν και το καινούργιο τους άλμπουμ «Tango 3.0»
απο την Ελευθεροτυπία
ας πάρουμε και μια γεύση …
ας γίνουμε επιτέλους Γερμανοί!
Διαδήλωση στης 12ης Ιουνίου στη Γερμανία, σε Βερολίνο και Στουτγάρδη
«Τη χρονιά που μας πέρασε, πάμπολλα συνδικάτα, όλο το φάσμα της γερμανικής Αριστεράς, ο αναρχικός χώρος, το αντιφασιστικό κίνημα, ΜΚΟ και πολλές άλλες συλλογικότητες δημιουργήσαμε μια πλατφόρμα συντονισμού και κοινής δράσης, με κεντρικό σύνθημα «Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση σας»(ξυπνάτε πατριώτες!). Φέτος, η αιχμή της δράσης μας είναι η Ελλάδα ως θύμα της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης. «Από την Αθήνα ως το Βερολίνο, την κρίση να πληρώσουν οι τράπεζες και οι πολυεθνικές. Είμαστε όλοι Έλληνες»: Αυτό είναι το σύνθημά μας για την προγραμματισμένη διαδήλωση της 12ης Ιουνίου στη Γερμανία, σε Βερολίνο και Στουτγάρδη, γιατί έτσι θέλουμε να αναδείξουμε το γεγονός ότι η σημερινή πραγματικότητα των εργαζομένων στην Ελλάδα δεν απέχει πολύ απ’ αυτό που ήδη βιώνουν και θα βιώσουν ακόμα πιο σκληρά στο μέλλον οι εργαζόμενοι και η νεολαία στη Γερμανία.
απόσπασμα απο το κάλεσμά τους στην διαδήλωση
«Η Ελλάδα ήταν μόνο η αρχή. Σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, κυβερνήσεις και επιχειρήσεις προσπαθούν να επιβάλουν πολιτική δραστικών περικοπών.
Ωστόσο ο κόσμος στην Ελλάδα αγωνίζεται ενάντια στην επίθεση που δέχεται η ζωή του. Γι’ αυτό, η αντίσταση των ελλήνων πολιτών πρέπει να αποτελέσει για εμάς στη Γερμανία πρότυπο και χρειάζεται την αλληλεγγύη μας!
Με το πακέτο διάσωσης των 750 δις δεν πληρώνουμε ούτε “για τους Έλληνες” ούτε για τη σωτηρία της Ευρώπης, αλλά μονάχα για τη σωτηρία των τραπεζών και των επενδυτών, που έχουν στοιχηματίσει στην πτώχευση του ελληνικού κράτους και κερδίζουν από τα ελληνικά χρέη.
Ο κόσμος στην Ελλάδα όχι μόνο δεν ευθύνεται για την κρίση του ευρώ, αλλά αντίθετα αποτελεί τον αποδιοπομπαίο τράγο της γερμανικής κυβέρνησης και των γερμανικών ΜΜΕ για την ανεπίλυτη κρίση του καπιταλισμού. Γι’ αυτόν τον λόγο μόνο με αντίσταση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο θα μπορέσουμε να εμποδίσουμε την πολιτική που ασκείται προς όφελος των τραπεζών και των πολυεθνικών!»
Αλληλεγγύη στον αγώνα των Ελλήνων!
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ «ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΑΣ»
δείτε περισσότερα στην ιστοσελίδα :
http://www.kapitalismuskrise.org/
πηγή NewsBlog.gr
φωτο μαραδό απο το Βερολίνο
ήρθε η ώρα πανευρωπαικού συντονισμού..
βγήκαν καράβια στην στεριά, Βρυξέλλες, Στοκχόλμη, Βιέννη, Λονδίνο, Παρίσι ,Ισπανία…
Διαβάζω απο το κείμενο του του ΚΙΜΠΙ με τίτλο «Είμαστε όλοι Έλληνες» στο Active Media :
Τελικά, δεν είμαστε τόσο μόνοι όσο στην αρχή νομίζαμε. Όχι γιατί η κρίση του χρέους έπαψε να είναι «ελληνική», ούτε γιατί ο μηχανισμός «σωτηρίας» από ελληνικό «κουστούμι» έγινε στενός κορσές για όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ούτε ακόμη γιατί η πολιτική αβελτηρία στη διαχείριση της κρίσης δεν είναι μόνο εγχώρια, είναι πανευρωπαϊκή – μια τρομακτική κρίση πολιτικής εκπροσώπησης 500 εκατομμυρίων ανθρώπων από ένα συνονθύλευμα ηγετών που παρακολουθούν, άλλοτε αμήχανοι κι άλλοτε αλληλοσπαρασσόμενοι, την κατάρρευση ενός υπερφίαλου σχεδίου δεκαετιών.Δεν είμαστε μόνοι γιατί κάτι αρχίζει να σαλεύει στις κοινωνίες στις οποίες διασταυρώνονται περίεργα οι εθνικές και οι κοσμοπολίτικες ταυτότητες. Οι Ισπανοί αισθάνονται ήδη λίγο «Έλληνες» μετά τα μέτρα που ανακοίνωσε ο Θαπατέρο, οι Πορτογάλοι πήραν κι αυτοί μια δόση «ελληνικότητας» με το συμπληρωματικό πακέτο λιτότητας του Σόκρατες, οι Ιρλανδοί… Καλά αυτοί «ελληνοποιήθηκαν» νωρίς. Οι Γάλλοι πήραν τη σειρά τους κι αυτοί, οι Ιταλοί είναι με το όπλο παρά πόδα. Για τους Λετονούς, τους Εσθονούς, τους Λιθουανούς, τους Ούγγρους δεν μπορούμε να πούμε τίποτα. Βυθίζονται όλο και πιο βαθιά στον βάλτο της «ελληνικότητας», «Έλληνες» πριν από τους Έλληνες….(όλο το κείμενο ΕΔΩ)
και τα πρώτα καλά νέα τα φέρνει το πλοίο Γκράμνα: διαβάζω με χαρά το κείμενο για την Πανευρωπαική Αλληλεγγύη
συντονίζομαι άρα υπάρχω!
ΤΟ ΧΕΡΙ 