Χειρότερα από… Αργεντινή

Posted on 19/02/2012

του ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Γνωστό, πασίγνωστο το παραμύθι των πολιτικών μας ηγετών: «Πρέπει να εφαρμόσουμε το Μνημόνιο και να ανεχτούμε τις εφιαλτικές συνέπειες των μέτρων του γιατί αλλιώς θα χρεοκοπήσουμε. Θέλετε να ζήσουμε αυτά που έζησε η Αργεντινή, όταν χρεοκόπησε;». Ο φόβος παραλύει τις αντιδράσεις των πολιτών, όταν ακούνε αυτή την τρομοκρατική φράση. Αυτό που φυσιολογικά δεν ξέρει ο κόσμος είναι ότι η «σωτηρία» της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΔΝΤ, όπως αποδεικνύουν τα οικονομικά μεγέθη, έχει οδηγήσει σε τέτοια εξαθλίωση τη χώρα και τον λαό μας ώστε η «διάσωσή» μας βρίσκεται ήδη πολύ κοντά στα χάλια που είχε η Αργεντινή όταν είχε… χρεοκοπήσει!!! Ακούγεται εντυπωσιακό, απίστευτο, αλλά οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και δεν επιδέχονται διαψεύσεις.

Η πτώση του ΑΕΠ της Ελλάδας από την αρχή της κρίσης μέχρι το τέλος του 2011 βρίσκεται συνολικά στο 16%. Oταν χρεοκόπησε η Αργεντινή, το ΑΕΠ της μειώθηκε στο χειρότερο σημείο της χρεοκοπίας της κατά 20% από αυτό που είχε πριν χρεοκοπήσει. Είναι εξόφθαλμο ότι η χώρα μας πλησιάζει το νούμερο αυτό.

Φέτος θα ξεπεράσουμε το αρνητικό ρεκόρ της Αργεντινής, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις. Η ΕΕ και το ΔΝΤ εκτιμούν ότι κατά τη διάρκεια του 2012-13 το ΑΕΠ της Ελλάδας θα μειωθεί τουλάχιστον κατά 5%, πιθανότατα ακόμη και 6%. Αν όντως επαληθευτούν αυτά τα στοιχεία, θα έχουμε μια όντως εξωφρενική κατάσταση: η… «διασωμένη» από την ΕΕ και το ΔΝΤ Ελλάδα θα έχει υποστεί ίση ή μεγαλύτερη μείωση του ΑΕΠ της από τη χρεοκοπημένη Αργεντινή!!! «Με την παρούσα πολιτική μπορεί να δούμε το ελληνικό ΑΕΠ να πέφτει κατά 25% μέχρι 30%, πράγμα που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο» δήλωσε ανώτατος τέως αξιωματούχος της Παγκόσμιας Τράπεζας στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης».

Oταν χρεοκόπησε η Αργεντινή, το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα του πληθυσμού μειώθηκε κατά 24%. Στην Ελλάδα, μέχρι το τέλος του 2011, το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα είχε ήδη μειωθεί κατά… 23% και φυσικά η δική μας κατηφόρα συνεχίζεται! Τι ακριβώς να φοβηθούν οι Ελληνες δηλαδή να μην πάθουν από αυτά που έπαθαν οι Αργεντινοί όταν χρεοκόπησαν; Στο 24% έφτασε η ανεργία στο απόγειο της χρεοκοπίας της Αργεντινής. Στο 21% βρισκόταν στη «σωσμένη» Ελλάδα στα τέλη Οκτωβρίου και μέχρι τον Ιούνιο θα έχει ξεπεράσει κατά πολύ το 25%.

Η Αργεντινή πάλεψε με όπλο το κράτος προκειμένου να ξεπεράσει τη δυστυχία που έφερε η χρεοκοπία και γι’ αυτό τα κατάφερε να ορθοποδήσει πολύ σύντομα. Μόλις 7% μειώθηκαν οι κρατικές δαπάνες στη χώρα της Νοτίου Αμερικής. Αντιθέτως, εδώ η ΕΕ μας επέβαλε να καταρρεύσουν οι κρατικές δαπάνες, γι’ αυτό και η ύφεση βαθαίνει διαρκώς και πνίγει την οικονομία και τους Ελληνες. Στην Ελλάδα οι κρατικές δαπάνες έχουν ήδη μειωθεί κατά 34%! Το κράτος συρρικνώθηκε δηλαδή σε βαθμό εξαφάνισης.

Τραγική είναι η σύγκριση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης που βρίσκονται υπό καθεστώς Μνημονίου. Οπως προαναφέραμε, το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα των Ελλήνων μειώθηκε κατά 23%, αλλά των Ιρλανδών μόνο 9% και των Πορτογάλων 8%! Των Ισπανών δε μόνο κατά 4% και των Ιταλών κατά 6%! Είναι εξοργιστικό δε να μιλάει κανείς για διογκωμένο κρατικό τομέα στην Ελλάδα. Κατά 34% μειώθηκαν εδώ οι κρατικές δαπάνες, αλλά μόνο κατά 14% στην Ιρλανδία και 7% στην Πορτογαλία! Για να μη μιλήσουμε για την Ισπανία, όπου μειώθηκαν μόλις κατά 4% ή για την Ιταλία, όπου η μείωση ήταν 2%!

Λιώνουν τους Ελληνες οι τόκοι των υπέρογκων δανείων που μας φορτώνουν οι Ευρωπαίοι «σωτήρες». Αδύνατον να μειωθούν τα ελλείμματα κάτω από τέτοιες συνθήκες. Φέτος αναμένεται να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα 0,2% του ΑΕΠ, αλλά θα εμφανίσουμε… έλλειμμα 4,7% γιατί οι τόκοι ανέρχονται στο 4,9% του ΑΕΠ μας.

Ζοφερό και το 2013. Οι τόκοι -μετά το περιβόητο «κούρεμα» και δη κατά 70%- θα ανέλθουν στο… 6,3% του ΑΕΠ! Η μεγαλύτερη επιβάρυνση από όλες τις χώρες του κόσμου. «Θα τους λιώσουν για πάντα τους Ελληνες» δηλώνει στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» ο Μαρκ Βάισμπροτ, του Κέντρου Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών της Ουάσιγκτον.

από το ΕΘΝΟΣ

οι Γερμανοί θαυματουργούν…

Posted on 08/01/2012

Γερμανία: μισθοί κάτω από… 400 ευρώ!
του Γιώργου Δελαστίκ από το Έθνος
Υπάρχει και η άλλη όψη του γερμανικού «οικονομικού θαύματος» της τελευταίας δεκαετίας. Υπάρχουν δηλαδή αυτοί που πλήρωσαν και πληρώνουν το κόστος της «βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας» της γερμανικής οικονομίας.
Η αποκάλυψη προκαλεί σοκ σε όποιον αγνοεί την ωμή, σκληρή πραγματικότητα του γερμανικού κόσμου της εργασίας: επτά (!) εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι δουλεύουν επισήμως με μηνιαίες αποδοχές κάτω των… 400 (!!!) ευρώ και μάλιστα χωρίς η απασχόληση αυτή να τους δίνει έστω πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας ή να τους επιτρέπει να λάβουν οποιουδήποτε εξευτελιστικού ύψους σύνταξη όταν γεράσουν!
Φαίνεται απίστευτο, αλλά είναι πέρα για πέρα πραγματικό. Η τραγική ειρωνεία μάλιστα είναι ότι αυτού του είδους η εργασιακή απασχόληση εισήχθη όχι από τη Δεξιά, αλλά από τον σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Γκέρχαρτ Σρέντερ προ δεκαετίας, με την περιβόητη «Ατζέντα 2010» που συνέθλιψε τους Γερμανούς εργαζόμενους και αποτέλεσε τη βάση της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της γερμανικής οικονομίας. Το 2003 οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες καθιέρωσαν τη «μίνι απασχόληση», την οποία διαφήμισαν ως «πόρτα εισόδου στον εργασιακό κόσμο» που δήθεν θα διευκόλυνε την εξεύρεση εργασίας από τους άνεργους και τους νέους.

Οι κανόνες της «μίνι απασχόλησης» είναι σαφείς. Πρώτον, οι μηνιαίες αποδοχές απαγορεύεται αυστηρά να υπερβούν τα 400 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι αν π.χ. μια εργασία πληρώνεται 5 ευρώ την ώρα, ο εργαζόμενος επιτρέπεται να δουλέψει 80 ώρες τον μήνα. Αν πληρώνεται 10 ευρώ ωριαίως, τότε απαγορεύεται να εργαστεί κάποιος πάνω από 40 ώρες μηνιαίως. Αν εργαστεί έστω και ένα λεπτό παραπάνω, τότε το συμβόλαιο εργασίας του πρέπει να γίνει κανονικό. Οταν οι αποδοχές του εργαζομένου είναι 400 ευρώ ή λιγότερο, παίρνει όλα τα λεφτά καθαρά. Δεν έχει καμία κράτηση για το ταμείο υγειονομικής περίθαλψης ή για το ταμείο συνταξιοδότησης. Η αιτία γι’ αυτό είναι τραγικά απλή: η δουλειά του αυτή δεν του δίνει κανένα δικαίωμα για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή για σύνταξη!
Ο εργοδότης είναι ευτυχής. Καλείται να πληρώσει μόνο 2% φόρο επί του ποσού που χορηγεί στον εργαζόμενο και επιπλέον 15% στο ασφαλιστικό ταμείο και 13% στην κοινωνική ασφάλιση. Δηλαδή 130 ευρώ αν πληρώνει 400 ευρώ τον υπάλληλό του και στην πραγματικότητα σχεδόν τα μισά, δεδομένου ότι η μέση αμοιβή που λαμβάνουν τα επτά εκατομμύρια Γερμανοί που δουλεύουν κάτω από αυτό το καθεστώς είναι μόλις… 230 ευρώ!
Αυτό το ιδεώδες για εργοδότες εργασιακό καθεστώς άνοιξε αμέσως όχι μια απλή Κερκόπορτα, αλλά μια τεράστια πύλη για τη γενίκευση της «μαύρης» εργασίας στη Γερμανία. Εκατοντάδες χιλιάδες εργοδότες προσλαμβάνουν εργαζόμενους με καθεστώς «μίνι απασχόλησης», αλλά τους απασχολούν κανονικά, σαράντα ώρες την εβδομάδα. Τους δίνουν επισήμως τα 400 ευρώ και τα υπόλοιπα 1.000 ή και παραπάνω ευρώ τους τα δίνουν «μαύρα», γλιτώνοντας τις ασφαλιστικές εισφορές!
Σε ορισμένους κλάδους η «μίνι απασχόληση» αναπτύχθηκε ραγδαία, συνοδευόμενη φυσικά από τη «μαύρη» εργασία. Στον ξενοδοχειακό κλάδο π.χ. υπολογίζονται σε 810.000 τα άτομα που δουλεύουν κάτω από αυτό το καθεστώς. Οι εργαζόμενοι κατ’ αυτόν τον τρόπο αφενός πρέπει να βρουν άλλον τρόπο να έχουν υγειονομική περίθαλψη (π.χ. μέσω ασφαλισμένου συζύγου) και αφετέρου συχνά είναι τόσο φτωχοί που έχουν την ανάγκη κοινωνικών επιδομάτων για να επιβιώσουν.
Στην ουσία όμως αυτό σημαίνει ότι το κράτος επιβαρύνεται τόσο με το κόστος κοινωνικής περίθαλψης ατόμων που ενώ εργάζονται δεν πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές όσο και με τα επιδόματα επιβίωσής τους, επιδοτώντας έτσι έμμεσα τις γερμανικές επιχειρήσεις για να πληρώνουν μισθούς κάτω από το όριο της φτώχειας και να μην πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές! Ιδού λοιπόν μια σκοτεινή συνιστώσα του σύγχρονου γερμανικού «οικονομικού θαύματος».
ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
Υπονόμευση μισθών και συντάξεων
Κατηγορηματικός είναι στις δηλώσεις του προς την ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς» ο οικονομολόγος του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (DIW) Μάρκους Γκράπκα: «Η »μίνι απασχόληση» διαβρώνει τα βασικά δικαιώματα των εργατών. Οι φορολογούμενοι και οι εργαζόμενοι πληρώνουν τον λογαριασμό» τονίζει. Εχει απόλυτο δίκιο. Η γενίκευση αυτού του άθλια αμειβόμενου τύπου εργασίας έχει τουλάχιστον δύο ολέθριες συνέπειες. Πρώτον, υπονομεύει δραματικά τις μέχρι τώρα γνωστές συμβάσεις πλήρους απασχόλησης αορίστου χρόνου και μετατρέπει τους εργαζόμενους σε ζητιάνους. Δεύτερον, υποσκάπτει τα ταμεία τόσο υγειονομικής περίθαλψης όσο και συνταξιοδότησης, αφού μειώνει τις εισφορές προς αυτά και προετοιμάζει το έδαφος για συρρίκνωση ή και κατάργηση των συντάξεων.

ποιά είναι η υπερδύναμη της κρίσης?

Posted on 12/06/2011

Ελλάδα, η υπερδύναμη της κρίσης (11/6/2011)
απο τον ΚΙΜΠΙ
kibi-blog.blogspot.com

Ο Άτλας, κατά την εκδοχή του Ησιόδου, ήταν γιος του Ιαπετού και της Κλυμένης, αδελφός του Προμηθέα, του Επιμηθέα και του Μενοίτιου. Στην Τιτανομαχία, ως γνωστόν, ο Άτλας έχασε και ο Δίας τον καταδίκασε να φέρει για πάντα στους ώμους του τον ουράνιο θόλο. Υποθέτουμε ότι για να έχει αυτή την ικανότητα θα ήταν τεράστιος, αλλά οπωσδήποτε ασήμαντος σε σχέση με το μέγεθος του ουράνιου θόλου. Άρα, ήταν κυρίως υπόθεση δύναμης -υπερδύναμης για την ακρίβεια- και όχι όγκου αυτό το επίτευγμα. Άλλωστε, ο πολύ μικρότερος το δέμας Ηρακλής, που τον φανταζόμαστε στις διαστάσεις κανονικού ανθρώπου, κατάφερε κι αυτός να σηκώσει για λίγο την ουράνια σφαίρα, μέχρι να πεταχτεί ο Άτλας να του φέρει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων.

Η Ελλάδα δεν είναι φυσικά ένας Άτλας. Το ειδικό της βάρος με όρους οικονομίας και δημογραφίας είναι ασήμαντο στον πλανήτη. Τα 11 εκατομμύρια κατοίκων της αντιστοιχούν μόλις στο 0,17% του παγκόσμιου πληθυσμού. Το ελληνικό ΑΕΠ αντιστοιχεί στο 0,45% του παγκοσμίου. Το χρέος της είναι κατά τι μικρότερο από το 0,8% του παγκόσμιου χρέους, που στο τέλος του χρόνου θα φτάσει τα ιλιγγιώδη 43 τρισ. δολάρια. Το ελληνικό χρέος αντιστοιχεί επίσης περίπου στο 2,5% των 16 τρισ. δημοσίου χρέους όλης της Ε.Ε. και στο 5,5% του χρέους που συσσωρεύουν τρεις από τους στυλοβάτες της Ευρωζώνης, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία (περίπου 7 τρισ.). Τέλος, το ελληνικό χρέος μοιάζει απλώς με έναν μικρό λεκέ μπροστά στο δυσθεώρητο αμερικανικό χρέος των 10 τρισ. δολαρίων, σχεδόν το 20% του παγκόσμιου.

Επομένως, με τίποτα η Ελλάδα δεν είναι ο Άτλας που κουβαλά στους ώμους της την (αν)ισορροπία του παγκόσμιου χρέους. Κι όμως, έτσι ακριβώς αντιμετωπίζεται από όλες τις δυνάμεις της διεθνούς πολιτικής ελίτ, της πλουτονομίας και της χρεοκρατίας. Όταν ο πλανητάρχης Ομπάμα ισχυρίζεται ενώπιον της ηγεμόνος της Ευρωζώνης Μέρκελ ότι η διάσωση της Ελλάδας είναι ζωτική για τη διατήρηση της διεθνούς και της αμερικανικής ανάκαμψης, τότε κάτι σοβαρό τρέχει εδώ. Όταν η γερμανική ηγεσία απευθύνει έκκληση στην ΕΚΤ για ένα «γενναίο πακέτο διάσωσης με συμμετοχή των ιδιωτών», κάτι μεγάλο παίζεται. Όταν ο άρχων του ευρώ, ο Τρισέ, στυλώνει τα πόδια φωνάζοντας πως δεν δέχεται μια καταναγκαστική επιμήκυνση ή μείωση της αξίας των ελληνικών ομολόγων, κάτι υπονοείται για το πραγματικό πρόβλημα και τους ώμους που το σηκώνουν σ’ αυτή την παγκόσμια ισορροπία τρόμου.

Ποια είναι η τρομακτική υπερδύναμη που κάνει τον Ομπάμα να φοβάται; Ποια είναι καταστροφική υπερδύναμη που κάνει τη Μέρκελ να ξεχνά την προτεσταντική της εγκράτεια και να πιέζει με κάθε μέσο τους βουλευτές της να βάλουν νερό στο κρασί τους; Μήπως είναι η ίδια η Ελλάδα η υπερδύναμη αυτή; Εκ πρώτης όψεως, όχι. Ιδιαίτερα αν πάρει κανείς υπόψη τα στοιχεία, που τόση βαρύτητα έχουν για τους ιεροψάλτες της δημοσιονομικής ορθοδοξίας.

Μήπως είναι τα μυστηριώδη CDS και οι βαμμένοι με χρώματα του πολέμου «παίκτες» τους η δύναμη αυτή; Εν μέρει, ναι. Τα «ανοικτά» συμβόλαια CDS που ποντάρουν στην ελληνική χρεοκοπία έχουν επενδύσει κάτι παραπάνω από 5 δισ. δολάρια, σε ένα «στοίχημα» αξίας 78 δισ. δολαρίων. Τόσα προσδοκούν να πάρουν τα αρπακτικά αυτής της αρύθμιστης αγοράς από ένα «πιστωτικό γεγονός» επί των ελληνικών ομολόγων. Ωστόσο, το ποσό αυτό είναι μάλλον ασήμαντο μπροστά στα 100 δισ. δολάρια που έχουν στοιχηματίσει οι ίδιοι «κακοί» για κάποια ανάλογα «πιστωτικά γεγονότα» στην Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, το Βέλγιο, την Αυστρία και την ίδια την κραταιά Γερμανία. Και, γι’ αυτές το διακύβευμα είναι πάνω από 800 δισ. δολάρια! Γιατί, λοιπόν, δεν στοχοποιήθηκε κάποια από τις χώρες που η χρεοκοπία της θα απέφερε πολλαπλάσια κέρδη;

Τα CDS είναι προφανώς μέρος του προβλήματος, αλλά το όλο πρόβλημα, στον πυρήνα του, είναι η ίδια η μηχανή παραγωγής χρήματος: το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η τραπεζοκρατία, ιδιαίτερα από τη δεκαετία του ’70 και μετά, οπότε οι Αμερικανοί εγκατέλειψαν το νομισματικό σύστημα του Μπρέτον Γουντς, για να πλημμυρίζουν τον κόσμο με δολάρια κατά βούληση, εξελίχθηκε σε σχεδόν αποκλειστικό «παραγωγό» χρήματος, στις άπειρες οβιδιακές μορφές του, που μοναδική τους ουσία έχουν το ίδιο το χρέος, ιδιωτικό ή δημόσιο. Η φούσκα του χρέους που εκτρέφεται αδιαλείπτως εδώ και τέσσερις δεκαετίες φτάνει τώρα στα όριά της. Όχι γιατί έχει προσβάλει αδύναμες, παραγωγικά ισχνές, χώρες, όπως η Ελλάδα. Αλλά γιατί πλήττει τον σκληρό πυρήνα του ιστορικού καπιταλισμού, τις ατμομηχανές αναπαραγωγής του, τις ΗΠΑ, τη Γερμανία ή την Ιαπωνία.

Οι πολιτικές ηγεσίες μόλις τώρα συνειδητοποιούν ότι έχουν παραδώσει στη Διεθνή της τοκογλυφίας αυτήν την τρομακτική δύναμη. Αλλά δεν έχουν καμία απολύτως βούληση να την τιθασεύσουν. Συνειδητοποιούν ότι έχουν εμπιστευθεί στους banksters (κατά έναν ευφυή συνδυασμό των bankers και των gangsters) ένα όπλο μαζικής καταστροφής, αλλά ευελπιστούν ότι θα κρατήσουν την καταστροφική του ενέργεια μακριά από τις γραμμές Μαζινό, στην περιφέρεια του διεθνούς καπιταλισμού. Αντιλαμβάνονται ότι, αργά ή γρήγορα, η λύση μπορεί να δοθεί με δύο τρόπους: ή ένα παγκόσμιο deal για την απαλοιφή μέρους ή του όλου χρέους, αλλά με όλα τα στοιχεία αναπαραγωγής του ανέπαφα, ή με έναν γενικευμένο πόλεμο χρεών, όπου θα ισχύει μόνο το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Το πιθανότερο είναι ότι θα ζήσουμε ένα συνδυασμό και των δύο. Και χρεοπόλεμο και μια «συνθήκη ειρήνης» για όσους επιζήσουν από τον πρώτο. Προς το παρόν, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ επιχειρούν να στήσουν αναχώματα – και η Ελλάδα είναι το έσχατο ανάχωμα σ’ αυτή την προσπάθεια, στην οποία χρησιμοποιούνται ως οχυρωματικά υλικά όλα τα κεκτημένα της μεταπολεμικής ευημερίας: το κοινωνικό κράτος, οι ελάχιστες εγγυήσεις εισοδήματος, η κοινωνική διαπραγμάτευση για τον μισθό, το ασφαλιστικό σύστημα, τα δημόσια αγαθά, ο δημόσιος πλούτος, η εθνική κυριαρχία και, τελικά, η ίδια η κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Από την άποψη αυτή, η Ελλάδα είναι όντως η πραγματική υπερδύναμη αυτής της κρίσης. Έχει στα χέρια της ένα τρομακτικό πλεονέκτημα, ένα απίστευτης ισχύος διαπραγματευτικό χαρτί. Από τη στιγμή που, τυχαία ή εσκεμμένα, επελέγη ως ο άξονας του παγκόσμιου παιγνίου για το χρέος, έχει ένα παράθυρο ευκαιρίας να εκβιάσει όχι απλά τη διάσωσή της, αλλά τη ριζική αλλαγή των κανόνων. Την αποφασιστική αφαίρεση της ισχύος από τη χρηματοπιστωτική δικτατορία. Την ανάκτηση της πολιτικής δύναμης από την πολιτική και τελικά από την ίδια τη δημοκρατία. Τη δημοκρατία που ανακτά το κοινωνικό της περιεχόμενο στο τρίπτυχο των «Αγανακτισμένων»: ισότητα, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια.

Ακούγεται ουτοπικό; Όχι και τόσο, αν σκεφτεί κανείς ότι, αν η Ελλάδα εξαπολύσει τα πυρά της από το μοναδικό όπλο που έχει στα χέρια της, θα ακολουθήσει ένα ασύλληπτο ντόμινο καταρρεύσεων, ένας συστημικός Αρμαγεδδών, που είναι απίθανο να διακρίνει «αθώους» και «ενόχους», ισχυρούς και ανίσχυρους. Το δίλημμα που θα θέσει είναι απλούστατο: «Θέλετε να δοκιμάσουμε το κακό σενάριο;». Υποθέτω ότι τώρα πια λίγοι είναι αυτοί που θα πουν «ναι».

Η Ελλάδα είναι, λοιπόν, η υπερδύναμη της κρίσης. Αλλά όχι γιατί το πολιτικό της σύστημα είναι ικανό και έτοιμο χειριστεί το όπλο της, ασκώντας επιδέξιους «εκβιασμούς» στη διεθνή τραπεζοκρατία ή στους πολιτικούς ντίλερ της. Ίσα ίσα, το πολιτικό σύστημα εξελίσσεται πιθανότατα στο μεγαλύτερο θύμα της κρίσης αυτής, με τον διαδραματιζόμενο μπροστά στα μάτια μας αργό θάνατό του. Από τον οποίο φαίνεται απίθανο να γλιτώσει, όσους τόνους πολιτικής συναίνεσης κι αν επιστρατεύσει. Η κοινωνική συναίνεση μοιάζει να έχει χαθεί διά παντός, και η ανάκτησή της θα απαιτούσε μια ταχύτατη, ταχυδακτυλουργική ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος, άφθαρτους «σωτήρες». Αλλά ο χρόνος δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο και η πρώτη ύλη -σε πρόσωπα και μηχανισμούς- μοιάζει να έχει εξαντληθεί. Φυσικά, υπάρχει και η εναλλακτική της αυταρχικής εκτροπής, αλλά ποιος τη ρισκάρει με μια κοινωνία σε κατάσταση παροξυσμού;

Κι αυτός ο κοινωνικός παροξυσμός, ακατέργαστος, πολιτικά θολός, ιδεολογικά ανάμεικτος, είναι τελικά η υπερδύναμη της κρίσης. Αν γλιτώσει από τη φθορά, την κόπωση, την πατρωνία, την κολακεία, αν τα θυμωμένα «όχι» βρουν τη συνέχειά τους σε μερικά αποφασιστικά «ναι», σε μια συντεταγμένη διεκδίκηση μιας ευρύτατης οικονομικής και πολιτικής αλλαγής, αν η ελληνική κοινωνία πετύχει να μεταδώσει τον ιό της οργής σε όλη την Ευρώπη, τότε μπορεί να γίνει μια απροσδόκητη υπερδύναμη του κόσμου μας. Όχι ως ο Άτλας που σηκώνει καρτερικά στους ώμους το οικονομικό μας σύμπαν. Αλλά ως θυμωμένος Ηρακλής που τον αφήνει να πέσει, αδιαφορώντας για τα μήλα εξ Εσπερίας. Και Γαία -και ουρανός- πυρί μειχθήτω…

Τι σημαίνει για την Ελλάδα χρεοκοπία και πτώχευση;

Posted on 19/01/2011

Του Δημήτρη Καζάκη

Η κυρίαρχη προπαγάνδα, στην προσπάθειά της να αποπροσανατολίσει και να τρομοκρατήσει τον απλό κόσμο, έχει οικοδομήσει ορισμένους συγκεκριμένους μύθους γύρω από έννοιες και καταστάσεις σχετικά με τη χρεοκοπία και την πτώχευση. Έτσι π.χ. ισχυρίζεται ότι η χρεοκοπία και η πτώχευση μιας χώρας ισοδυναμούν με ολοκληρωτική καταστροφή για τον πληθυσμό και κυρίως για τους εργαζόμενους.

Αυτό είναι αλήθεια μόνο όταν οι κυβερνήσεις που οδηγούνται σε πτώχευση παραδίδονται αμαχητί στους δανειστές τους και αρνούνται να προασπίσουν τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών της. Όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση της Ελλάδας, όταν η κυβέρνηση με τη δανειακή σύμβαση και το μνημόνιο διάλεξε να εξασφαλίσει τα συμφέροντα των δανειστών έναντι του λαού και της χώρας.

Αυτός είναι ο βασικός λόγος που ιστορικά η έννοια της κρατικής χρεοκοπίας δεν είχε την αρνητική φόρτιση που έχει σήμερα. Τον 18ο αιώνα, π.χ., ένας από τους πατέρες της κλασικής πολιτικής οικονομίας, ο Άνταμ Σμιθ, θεωρούσε αυτονόητο το εξής:

«Όταν τα εθνικά χρέη έχουν συσσωρευτεί πλέον σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο, είναι μάλλον, όπως πιστεύω, αδύνατο να πληρωθούν με δίκαιο και ολοκληρωμένο τρόπο. Η απελευθέρωση των δημοσίων εσόδων, αν υπάρχει η δυνατότητα να συμβεί, μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μια χρεοκοπία». [1]

Την εποχή εκείνη ήταν αδιανόητο να τεθεί ένα κράτος στη διάθεση ιδιωτών δανειστών και επομένως η μονομερής κρατική χρεοκοπία ισοδυναμούσε με «απελευθέρωση των δημόσιων εσόδων» από τα βάρη της πληρωμής των δανείων.

Στους αιώνες που πέρασαν από την εποχή του Άνταμ Σμιθ οι δανειστές μετεξελίχθηκαν σε χρηματιστές και τραπεζίτες με τεράστια επιρροή ανά την υφήλιο και τα κράτη διαχωρίστηκαν σε δυο ομάδες: μια χούφτα κράτη – δουλοκτήτες και στα υπόλοιπα κράτη – δούλους, όπου ο δανεισμός – και κυρίως ο εξωτερικός – αποτέλεσε έναν από τους βασικούς μοχλούς επιβολής της δουλοκτητικής σχέσης.

Έτσι η έξαρση του δανεισμού, ιδίως από τις διεθνείς αγορές, συνοδευόταν πάντα από πολιτική και οικονομική εξάρτηση, υποτέλεια και εξαναγκασμό. Επομένως η άρνηση της πληρωμής των χρεών από ένα κράτος έπρεπε να στιγματιστεί και να αποτελέσει ανοσιούργημα άνευ προηγουμένου.

Κι εκεί όπου στην επίσημη δημόσια οικονομία έως και τον Mεσοπόλεμο η άρνηση πληρωμής αποτελούσε μια αποδεkτή επιλογή για ένα κράτος, χωρίς σοβαρές συνέπειες γι’ αυτό, στη μεταπολεμική περίοδο αυτό άλλαξε. Η επίσημη δημόσια οικονομική απεφάσισε ότι αυτό ήταν ανήκουστο. Έτσι φτιάχτηκαν μερικοί μύθοι που επιβιώνουν και χρησιμοποιούνται έως σήμερα για να τρομοκρατούν τους αφελείς και ανίδεους. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

«Αυτή η επιλογή αποτελεί μονόδρομο πλέον για την Ελλάδα!»

Posted on 12/12/2010 Updated on 12/12/2010

photo by Funky64

«Ανοίξτε τα βιβλία του δημόσιου χρέους»!
Συνέντευξη του Ερίκ Τουσέν στον Λεωνίδα Βατικιώτη για το περιοδικό «Επίκαιρα»Στη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που θα δώσει τα νομικά και ηθικά επιχειρήματα για την παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους καλεί ο διακεκριμένος επιστήμονας και αγωνιστής Ερίκ Τουσέν στη βαρυσήμαντη συνέντευξη που παραχώρησε στα Επίκαιρα. Ο Ερίκ Τουσέν δεν μιλάει στη βάση υποθέσεων. Έχοντας ενεργή συμμετοχή στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου που συγκρότησε ο πρόεδρος του Ισημερινού, Ραφαέλ Κορέα, πριν τρία χρόνια μεταφέρει την πολύτιμη εμπειρία του από τις καθόλα νόμιμες μεθόδους που χρησιμοποίησε ο πρόεδρος του Ισημερινού για να απαλλαγεί από ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου χρέους. Μέχρι και την δευτερογενή αγορά χρησιμοποίησε ο Κορέα με τις κατάλληλες κινήσεις για να μειώσει το δημόσιο χρέος. Υπήρχε όμως πολιτική βούληση, όχι άνευ όρων παράδοση στους ξένους πιστωτές και διαπόμπευση της χώρας, όπως στην Ελλάδα!

Ο Ερίκ Τουσέν είναι ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας, ιδρυτής και πρόεδρος της Επιτροπής για την Κατάργηση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM, http://www.cadtm.org). Έχει συγγράψει πολλά βιβλία για συναφή θέματα (Your money or your life! The tyranny of global finance, The World Bank: a never ending coup d’ etat, και άλλα). Το πιο πρόσφατο βιβλίο του που έγραψε μαζί με την Νταμιέν Μιλιέτ κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβρη του 2010 και καταπιάνεται με το θέμα του παγκόσμιου χρέους και τις ευθύνες του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Τίτλος του: The debt, the IMF and the World Bank, sixty questions sixty answers (εκδόσεις Monthly Review).

– Ποια είναι τα ειδικά χαρακτηριστικά της κρίσης δημοσίου χρέους που έχει ξεσπάσει εδώ και έναν χρόνο στην ευρωζώνη, διαφοροποιώντας την από άλλες κρίσεις χρέους που έχουν εμφανιστεί στο παρελθόν σε χώρες του Τρίτου Κόσμου;

– Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της κρίσης είναι ότι αποτελεί δημιούργημα των ιδιωτικών τραπεζών κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας που πλήττει τις χώρες της περιφέρειας (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, κ.α.) και του πρώην Σοβιετικού μπλοκ που εντάχθηκε στην ΕΕ την προηγούμενη δεκαετία. Πρόκειται λοιπόν για μια κρίση που εξελίχθηκε εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτή η κρίση αποτελεί επίσης δημιούργημα, κι αυτό είναι ένα δεύτερο χαρακτηριστικό της, των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόστηκαν τις δεκαετίες ’80 – ’90 κι ως βασικό τους χαρακτηριστικό είχαν την μείωση των φόρων που πλήρωναν οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι. Το αποτέλεσμα στη συνέχεια ήταν να μειωθούν απότομα τα κρατικά έσοδα και να ανοίξει ο δρόμος για την σημερινή δημοσιονομική κρίση. Ανεξάρτητα δηλαδή από τις επιπλέον συγκυριακές αιτίες, η κρίση προετοιμάστηκε από τις φιλο-επιχειρηματικές πολιτικές των προηγούμενων δύο δεκαετιών.
Η τρίτη αιτία, που αποτέλεσε και τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, ήταν το κόστος για τη διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών σε χώρες όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

οι γάτοι του ΔΝΤ και οι φόβοι τους(και εγώ που νόμιζα πως είναι ατρόμητοι)

Posted on 13/05/2010 Updated on 13/05/2010

Το ΔΝΤ προχωρεί και σε σειρά προβλέψεων για την εξέλιξη των βασικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας την προσεχή 10ετία. Για το χρέος εκτιμάται ότι θα ανέλθει στο 149% του ΑΕΠ το 2012 και το 2013, από 115% που ήταν πέρυσι, ενώ αν εξελιχθούν όλα όπως έχουν σχεδιαστεί, τότε θα μειωθεί στο 120% του ΑΕΠ το 2020. Το Ταμείο υπολογίζει πως πρωτογενές πλεόνασμα θα καταγραφεί το 2012 και θα είναι της τάξης του 1% του ΑΕΠ, ενώ θα φτάσει στο 6% το 2015. Επίσης, η ελληνική οικονομία θα επανέλθει σε θετικό ρυθμό ανάπτυξης από το 2012 (1,1%), ο οποίος θα ανέλθει στο 2,7% το 2015. Μόνον με αυτά τα δεδομένα, εκτιμά το ΔΝΤ ότι το χρέος θα αποκλιμακωθεί από το 2014 και μετά.

Μάλιστα, στην έκθεσή του περιλαμβάνει και μία σειρά από διαφορετικά σενάρια, στα οποία αλλάζουν τα δεδομένα για την ελληνική οικονομία κατά περίπτωση. Σε όλα αυτά τα σενάρια, το δημόσιο χρέος κυμαίνεται μεταξύ του 80% του ΑΕΠ (το 2020) στην καλύτερη περίπτωση και του 176% του ΑΕΠ (το 2013), στην χειρότερη.

Σε ό, τι αφορά τους κινδύνους που έχει εντοπίσει το ΔΝΤ στην εκτέλεση του τριετούς οικονομικού προγράμματος από την Ελλάδα, αυτοί είναι 9 και έχουν να κάνουν με:

1. Την πιθανότητα η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας να μην είναι η προβλεπόμενη, αλλά ασθενέστερη.

2. Το ενδεχόμενο να μην υπάρξει ισχυρή πολιτική βούληση από την κυβέρνηση και στήριξη από την κοινωνία στην εφαρμογή των μέτρων.

3. Το να μην επιτευχθούν πρωτογενή πλεονάσματα μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος, όπως έχει προβλεφθεί.

4. Το ότι μπορεί η επάνοδος της Ελλάδας στις αγορές από το 2012 και μετά να μην είναι τόσο ομαλή όσο έχει εκτιμηθεί.

5. Την έλλειψη της δυνατότητας υποτίμησης του νομίσματος για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα.

6. Το ενδεχόμενο να επηρεαστούν αρνητικά τα έσοδα από τη μείωση των μισθών και από την ύφεση.

7. Την πιθανότητα οι τράπεζες να χρειαστούν περισσότερη στήριξη, που θα οδηγήσει σε νέα αύξηση του δημόσιου χρέους.

8. Τα προβληματικά στατιστικά στοιχεία, για τα οποία παρά τις προσπάθειες βελτίωσής τους παραμένει αμφίβολη η αξιοπιστία τους.

9. Το ότι η συνεργασία ΔΝΤ με Ε. Ε. – ΕΚΤ μπορεί να φέρει κάποιες περιπλοκές.

περισσότερα στην Καθημερινή

ερώτηση μαλάκα : μετά απο 3, 5, 10 ολόκληρα χρόνια θα χρωστάμε περισσότερα απο ότι τώρα ,και αφου Θα έχουμε περάσει μέσα από την κόλαση, γιατί πιστεύουν  οτι οι αγορές θα μας δανείζουν με λογικά επιτόκια ;

ακούω τα καρφία στην κάσα που μας βάλανε…στο μεταξύ θα επιτρέπεται η καύση των νεκρών(ζωντανών)

这是希腊 (Αυτή είναι η Ελλάδα)

Posted on 17/02/2010

τα φτηνιάρικα παιχνίδια του Κινέζου υπό τον τίτλο:Αυτή είναι η Ελλάδα

Πολιτικοί απατεώνες
Οι αποκαλύψεις των «New York Times» λένε απλοελληνιστί το εξής: Η κυβέρνηση Σημίτη κορόιδεψε και την Ενωση (μπήκαμε στην ΟΝΕ με ψεύτικα στοιχεία) αλλά και την ελληνική κοινωνία, την οποία τάιζε με μύθους για την «ισχυρή οικονομία», ενώ απέκρυβε τα πραγματικά δεδομένα.

Το κόλπο ήταν απλό: Οι δοσοληψίες με την Goldman Sachs δεν ήταν καταγεγραμμένες στον Προϋπολογισμό ως δάνεια, αλλά ως νομισματική συναλλαγή. Ετσι, όχι μόνο έπαιρνε δάνεια, αλλά αυτά ούτε ανέβαζαν το χρέος ούτε ήταν αμέσως απαιτητά ώστε να φεύγουν χρήματα από το κρατικό ταμείο. Συγκεκριμένα, η αποπληρωμή θα άρχιζε το 2004 και θα συνεχιζόταν ώς το 2019. Ετσι και η περίοδος Σημίτη θα φαινόταν ανθηρή και οι επόμενοι θα πλήρωναν τη νύφη! Τα ίδια ψέματα έλεγαν και σε άλλα πεδία (π.χ. ρυθμός ανάπτυξης που οφειλόταν αποκλειστικά στα Ολυμπιακά έργα και όχι στη δυνατή οικονομία) αλλά δεν είναι του παρόντος… Λένε ορισμένοι ότι αυτό ήταν νόμιμο, και γινόταν και σε άλλες χώρες. «Η Eurostat δεν ήταν ενήμερη», δήλωσε χθες ο εκπρόσωπος του Ολι Ρεν. Αυτό είναι το ένα. Ναι, ήταν «μια γκρίζα ζώνη από άποψη ηθικής και διαφάνειας», ομολόγησε χθες στον Χατζηνικολάου του «Real Fm» ο κ. Χ. Σαρδελής, επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης του Δημοσίου Χρέους το 2001. Αυτό είναι το δεύτερο. Το τρίτο είναι ότι επί της ουσίας η χώρα δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις για να μπει στην ΟΝΕ. Μπήκε με αλχημείες! Και το τέταρτο: «Το νόμιμο είναι και ηθικό», έλεγε ο Βουλγαράκης προκαλώντας πανελλήνια θυμηδία. Μα κάτι ανάλογο δεν λένε σήμερα οι λογιστές του «εκσυγχρονισμού»; Η ανακίνηση του θέματος (για το πώς μπήκε η Ελλάδα στην ΟΝΕ) θα επιβαρύνει την ούτως ή άλλως δύσκολη θέση της χώρας μας, λένε κάποιοι. Πράγματι, έτσι είναι. Υπό την έννοια αυτή, όμως, ήταν επιβαρυντική για τη χώρα και η αποκάλυψη, από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, των ψευδών στοιχείων που έδινε στην Ενωση η κυβέρνηση Καραμανλή -ή μήπως όχι; Τι είναι όμως προτιμότερο; Να κρύβουμε τις πομπές κάτω από το χαλί ή να απομακρυνθεί πλήρως η κόπρος του Αυγείου; Βέβαια, υπάρχει ένα πρόβλημα: Ετσι, εκτίθεται πλήρως η εποχή Σημίτη και συντρίβεται ο μύθος της «ισχυρής Ελλάδος». Ας πρόσεχαν. Και οι αυτουργοί και οι προπαγανδιστές…

απο τον Τύπο των Ήλων του Γιάννη Τριάντη στην Ελευθεροτυπία 17-02-2010
Υ.Γ.Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες
και το παιχνίδι εξεράγει!…
καληνύχτα

Η μεγάλη μπλόφα

Posted on 18/11/2007 Updated on 18/11/2007

Ο μύθος περί ψωροκώσταινας καλά κρατεί χρόνια τώρα σε αυτό το τόπο .

Αποκαλυπτικό το ρεπορταζ της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπία 18-11-2007:

«Η μεγάλη μπλόφα στο ασφαλιστικό

Το σχέδιο για την «απαλλοτρίωση» των αποθεματικών

Η πολυδιαφημισμένη μελέτη που παρήγγειλε η κυβέρνηση στο Διεθνές Γραφείο Εργασίας καταλήγει στα ίδια ακριβώς συμπεράσματα με εκείνη που έγινε επί ΠΑΣΟΚ το 2003 (την οποία, βεβαίως, η Ν.Δ. είχε τότε καταγγείλει ως ανακριβή).

Το συμπέρασμα και των δυο ερευνών είναι ότι το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα αντέχει μέχρι το 2035, αρκεί το Δημόσιο και οι επιχειρήσεις να πληρώνουν κανονικά τις εισφορές τους.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση σήμερα, με πρόσχημα την απειλή κατάρρευσης, προωθεί αλλαγές ώστε να αποφύγει να πληρώσει τη δική της συμμετοχή από τον προϋπολογισμο.

Το σχέδιο της ενοποίησης έχει στόχο τα πλούσια ταμεία να χρηματοδοτούν τα ελλείμματα των προβληματικών, ενώ ταυτόχρονα με τις άλλες ρυθμίσεις θα μειωθούν οι συντάξεις. «

…Τι έχουν να πούνε γι αυτό οι Ατσαλάκωτοι Κυβερνώντες , οι Δεξιοί και Αριστεροί Νεοφιλελεύθεροι, ο Μητσοτάκης και η οικογένεια , Οι Γιωργάκηδες και οι Βενιζέλοι , οι Τηλεοπτικοί Αναλυτές , ο Λαός που δίνει σχεδόν 80% στα δυό κόμματα …προφανώς ασχολούνται με τα Ζωνιανά. Προφανώς δεν έχουν η δεν θέλουνε να πούνε τίποτε , ο καθένας για τους δικούς του λόγους .

Ύστερα είναι και οι οδηγίες της Ευρωπαικής Ένωσης , που μας επιβάλουν τις διάφορες πολιτικές …μας θέλει δημιουργικούς(ο θεός να τους έχει καλά) μέχρι τα βαθιά γεράματα , άσε που οι θέσεις εργασίας είναι χιλιάδες και πως θα καλυφθούν.

Για πόσο ακόμη θα συνεχίσουμε να είμαστε ΜΑΛΑΚΕΣ;

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ , ΑΠΕΡΓΙΑ…για να βρούν νόημα οι Λέξεις.