ζωή
Το τέλος του παράπονου
Ή
Ο πόνος είναι αναπόφευκτος· η δυστυχία, όμως, είναι επιλογή
– που θαλεγε κι ο Χαρούκι Μουρακάμι.
Στον πόλεμο του ΄12, μαθαίνουμε νέα πράγματα και ξεμαθαίνουμε άλλα. Εύκολο; Καθόλου.
Στο τηλέφωνο είναι μιά φίλη· στη φωνή είναι φανερά τα αποτυπώματα μιας δύκολης νυχτερινής βάρδιας με «έκτακτα περιστατικά». Είσαι εξοντωμένη, της λέω, άντε να ξεκουραστείς. Η φωνή χαμηλώνει κι άλλο. «Ντρέπομαι να παραπονεθώ …άλλοι δεν έχουν δουλειά».
Στο Ινμποξ, ένας φίλος με ρωτάει κάτι για κάποια αντικαταθλιπτικά χάπια. Δεν κάνω τον γιατρό και του λέω τρυφερά να μην κάνει κι αυτός του κεφαλιού του. Πνιγμένος στα δάνεια, στις λάθος επιλογές, την αυτολύπηση. «Ντρέπομαι» λέει στο τέλος. «Είναι πολυτέλεια σήμερα να θες να πας στον ψυχαναλυτή…»
Κατεβαίνω στην είσοδο της πολυκατοικίας μου· άλλος ένας καβγάς για τα λεφτά που δεν μαζεύονται να αλλαχτεί ο καυστήρας για το καλοριφέρ. Κατεβαίνω ντυμένη σαν εσκιμώος και μέσα στο παράπονο ότι έχω ξεπαγιάσει. Φρενάρω όταν ο μετανάστης του ισογείου, που χρωστάει τα περισσότερα, έχει το μικρό παιδί του στο νοσοκομείο. Δεν λέω κουβέντα, παίρνω το σκυλί και πάμε τρέχοντας στο πάρκο, για να ζεσταθούμε. Στα παγκάκια, με την πρωϊνή πάχνη πάνω στις κουβέρτες, κάποιοι κοιμούνται ακόμη. Ντρέπομαι, λέω στην Κίκα…
Σταματάω για καφέ, σε μια φίλη· με το ζόρι μού λέει ότι μόλις χώρισε, προσπαθεί να πενθήσει τον χαμένο έρωτα, αλλά .. «ντρέπομαι, ρε συ, εδώ δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο πια».
Ας μη συνεχίσω. Σήμερα λήγει η σύμβαση μου με την ΕΡΤ και ξαναδηλώνω, κατα πάσα πιθανότητα «άνεργη». Φοβάμαι, αλλά ναι, το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι ότι ντρέπομαι να παραπονεθώ, να νιώσω αδικία, να πω τον ‘πόνο’ μου.
Ναι, η εποχή μάς δείχνει καθημερινά ότι για τον Πόνο υπάρχει άπλετος χώρος, για το Παράπονο όμως δεν υπάρχει πια ούτε μια μικρή γωνίτσα. Διανύσαμε σε χρόνο ρεκόρ την απόσταση από ένα Πριν, που δεν υπήρχε τσίπα, σε ένα Τώρα, που δεν έχουμε πού να βάλουμε τη ντροπή.
Ισως να κάνω και λάθος. Κάποτε, κάποιοι, όταν θα αφηγούνται «…που λές, στον πόλεμο του ’12, παιδί μου…» μπορεί και να έχουν καταλάβει καλύτερα τι πόλεμος γινόταν όχι μόνο εξω αλλά και μεσα στην ψυχή μας.
Γιούλα Ράπτη
αφιερωμένο στην Γιούλα
η ζωή είναι κινηματογράφος …
ο Κινηματογράφος
-δεν είναι έργο δισεκατομμυρίων
-δεν είναι το θέμα των πολυεθνικών
-είναι το σημείο συνάντησης σύγκρουσης μεταξύ του πραγματικού και του αδιανόητου, του φανταστικού και του αδυνάτου.
Σταύρος Τορνές
(αφίσα του Πολιτιστικού Ομίλου Φοιτητών του Πανεπιστιμίου Αθηνών Κινηματογραφικός Τομέας)
Y.Γ. παρατηρώ τις ντοματίες ,την λεμονιά , το γιασεμί να μεγαλώνουν στο μπαλκόνι του σπιτιού μου ,παρατηρώ τις νερατζιές στο δρόμο να ανθίζουν να μοσχοβολάνε και σκέφτομαι δεν είναι έργο…
όλοι οι άνθρωποι είναι όμορφοι…
απο το Ιστολόγιο desthess. H Θεσσαλονίκη, όπως είναι.
Η Θεσσαλονίκη όπως είναι…
στην άκρια της θάλασσας στην άκρια της πόλης κεράστηκα …
απο το εξαιρετικό Ιστολόγιο desthess Η Θεσσαλονίκη όπως είναι
παρόντες απόντες…
τα νερά, ο έρωτας, η τάξη, ο χρόνος, η ζωή, ο Θάνατος
Αρχές της Άνοιξης του 2009 στο ποταμό Spree στο Βερολίνο
οι άσπροι σταυροί να θυμίζουν αυτούς που θέλησαν απο το τείχος να βουτήξουν στα νερά να βγούν απέναντι…
Ο Θόρυβος…
Ο Θόρυβος μοιάζει να είναι τραγούδι…
τραγούδι άγριο μελωδικό πένθιμο χαρούμενο …
Ο θόρυβος μοιάζει να είναι σιωπή…η σιωπή της μάνας,
ο θόρυβος μοιάζει να είναι παιδί…
είναι παιδί ,κρεμασμένο στα σύρματα ,πεσμένο στα πεζοδρόμιο,
που κρέμεται απο την κλαδί της νερατζιάς και αιωρείται…
μέρες ξεγνοιασίας…
χάσαμε τους καπεταναίους …χάσαμε τους εαυτούς μας …
μήπως ήρθε η ώρα να τους ανταμώσουμε και πάλι;
Ποιός μπορεί να φτάσει ψηλά;
προς κάθε ενδιαφερόμενο:
φτερά εκάμαν οι χαρές ,στα ύψη και πετούνε,κι οι δυστυχείς στα χαμηλά γυρένε να τσι βρούνε….
…Θα σκάσουμε!
Δυτικός Πολιτισμός
Παγκόσμια ημέρα κατά της παχυσαρκίας…
Πεθαίνεις, είτε φας πολύ, είτε δεν φας καθόλου!
Ο Δυτικός κόσμος σκοτώνει με το να εκδημοκρατίζει και να εκπολιτίζει
Εμείς τι κάνουμε συνάνθρωποι;
Ένα κουτί για τον καθένα
Κάποιοι δεν έχουν που να κοιμηθούν τα βράδια και κάποιοι, μάλλον οι περισσότεροι, δανείζονται για μια ζωή για να έχουν να κοιμούνται.
Δεν είναι για το μόνο που δανειζόμαστε…και καταλήγουμε με ένα κουτί η μέσα σε ένα κουτί.
ΤΟ ΧΕΡΙ 
