κι όμως υπάρχει ζωή…

Posted on 05/10/2013

φωτογραφία στο κέντρο της Αθήνας…
(φωτο Θάνος Τσιμέκας)

Το τέλος του παράπονου

Posted on 17/01/2012 Updated on 17/01/2012

Ή

Ο πόνος είναι αναπόφευκτος· η δυστυχία, όμως, είναι επιλογή

– που θαλεγε κι ο Χαρούκι Μουρακάμι.

Στον πόλεμο του ΄12, μαθαίνουμε νέα πράγματα και ξεμαθαίνουμε άλλα. Εύκολο; Καθόλου.

Στο τηλέφωνο είναι μιά φίλη· στη φωνή είναι φανερά τα αποτυπώματα μιας δύκολης νυχτερινής βάρδιας με «έκτακτα περιστατικά». Είσαι εξοντωμένη, της λέω, άντε να ξεκουραστείς. Η φωνή χαμηλώνει κι άλλο. «Ντρέπομαι να παραπονεθώ …άλλοι δεν έχουν δουλειά».

Στο Ινμποξ, ένας φίλος με ρωτάει κάτι για κάποια αντικαταθλιπτικά χάπια. Δεν κάνω τον γιατρό και του λέω τρυφερά να μην κάνει κι αυτός του κεφαλιού του. Πνιγμένος στα δάνεια, στις λάθος επιλογές, την αυτολύπηση. «Ντρέπομαι» λέει στο τέλος. «Είναι πολυτέλεια σήμερα να θες να πας στον ψυχαναλυτή…»

Κατεβαίνω στην είσοδο της πολυκατοικίας μου· άλλος ένας καβγάς για τα λεφτά που δεν μαζεύονται να αλλαχτεί ο καυστήρας για το καλοριφέρ. Κατεβαίνω ντυμένη σαν εσκιμώος και μέσα στο παράπονο ότι έχω ξεπαγιάσει. Φρενάρω όταν ο μετανάστης του ισογείου, που χρωστάει τα περισσότερα, έχει το μικρό παιδί του στο νοσοκομείο. Δεν λέω κουβέντα, παίρνω το σκυλί και πάμε τρέχοντας στο πάρκο, για να ζεσταθούμε. Στα παγκάκια, με την πρωϊνή πάχνη πάνω στις κουβέρτες, κάποιοι κοιμούνται ακόμη. Ντρέπομαι, λέω στην Κίκα…

Σταματάω για καφέ, σε μια φίλη· με το ζόρι μού λέει ότι μόλις χώρισε, προσπαθεί να πενθήσει τον χαμένο έρωτα, αλλά .. «ντρέπομαι, ρε συ, εδώ δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο πια».

Ας μη συνεχίσω. Σήμερα λήγει η σύμβαση μου με την ΕΡΤ και ξαναδηλώνω, κατα πάσα πιθανότητα «άνεργη». Φοβάμαι, αλλά ναι, το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι ότι ντρέπομαι να παραπονεθώ, να νιώσω αδικία, να πω τον ‘πόνο’ μου.

Ναι,  η εποχή μάς δείχνει καθημερινά ότι για τον Πόνο υπάρχει άπλετος χώρος, για το Παράπονο όμως δεν υπάρχει πια ούτε μια μικρή γωνίτσα. Διανύσαμε σε χρόνο ρεκόρ την απόσταση από ένα Πριν, που δεν υπήρχε τσίπα, σε ένα Τώρα, που δεν έχουμε πού να βάλουμε τη ντροπή.

Ισως να κάνω και λάθος. Κάποτε, κάποιοι, όταν θα αφηγούνται «…που λές, στον πόλεμο του ’12, παιδί μου…» μπορεί και να έχουν καταλάβει καλύτερα τι πόλεμος γινόταν όχι μόνο εξω αλλά και μεσα στην ψυχή μας.

Γιούλα Ράπτη

αφιερωμένο στην Γιούλα

θάλασσα…ζωή

Posted on 01/08/2011 Updated on 01/08/2011

η ζωή είναι κινηματογράφος …

Posted on 30/05/2011 Updated on 30/05/2011

ο Κινηματογράφος
-δεν είναι έργο δισεκατομμυρίων
-δεν είναι το θέμα των πολυεθνικών
-είναι το σημείο συνάντησης σύγκρουσης μεταξύ του πραγματικού και του αδιανόητου, του φανταστικού και του αδυνάτου.
Σταύρος Τορνές

(αφίσα του Πολιτιστικού Ομίλου Φοιτητών του Πανεπιστιμίου Αθηνών Κινηματογραφικός Τομέας)

Y.Γ. παρατηρώ τις ντοματίες ,την λεμονιά , το γιασεμί να μεγαλώνουν στο μπαλκόνι του σπιτιού μου ,παρατηρώ τις νερατζιές στο δρόμο να ανθίζουν να μοσχοβολάνε και σκέφτομαι δεν είναι έργο…