περί Αργεντινής

Posted on 04/02/2014

 
ΦΑΙΔΡΟΙ «ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΛΟΓΟΙ»…
Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΥ *

Σκεφθείτε έναν σημαντικό αθλητικό σύλλογο, που «βουλιάζει» εξ αιτίας των επιλογών κάποιου ανεκδιήγητου μεγαλοπαράγοντα. Η ομάδα υποβιβάζεται, καταχρεώνεται, κινδυνεύει να διαλυθεί. Ο «τιμονιέρης» αποκαθηλώνεται, ο σύλλογος αναστυλώνεται, ανακάμπτει και σταθεροποιείται -επί χρόνια- σε υψηλά επίπεδα. Αργότερα αρχίζει να «αγχομαχά». Χάνει έδαφος, χωρίς όμως να έχει – έως τώρα – γκρεμοτσακιστεί, όπως επί των ημερών του μεγαλοπαράγοντα. Τι κάνει εκείνος; Πλημμυρισμένος από βλακώδη, κομπλεξική χαιρεκακία, διατυμπανίζει ότι η ομάδα βασανίζεται επειδή απέρριψε το δικό του, «σοφό» μοντέλο διαχείρισης. Ναι, εκείνο που την είχε οδηγήσει στον πάτο!

Αρκετές αληθινές ιστορίες του διεθνούς ποδοσφαίρου έχουν εξελιχθεί περίπου έτσι. Ακριβώς έτσι, ίσως καμία: πού να βρεθεί παράγοντας με τόση ξετσιπωσιά; Βρίσκεται, όμως, το αντίστοιχό του στη σφαίρα της πολιτικής και της οικονομίας. Αρκεί να βάλουμε στη θέση της ομάδας την Αργεντινή και να εκλάβουμε ως μεγαλοπαράγοντα το νεοφιλελευθερισμό που την οδήγησε στην εφιαλτική τετραετία 1999 -2002. Διάβολε, ως πού μπορεί να φθάσει ο «ιδεολογικός χουλιγκανισμός» όσων αναζητούν «δικαίωση» στην ιδέα ότι η Αργεντινή δεν θα ασθενούσε σήμερα, εάν τότε είχε αφεθεί μέχρι τέλους – του δικού της τέλους- στο καταφανώς θανατηφόρο, μονεταριστικό χειρουργικό τραπέζι;

Δεν αλλάζουν τα γεγονότα, όσο κι αν φωνάζουν οι απανταχού ρεβανσιστές «της αγοράς», στις τάξεις των οποίων οι ημέτεροι μουτζαχεντίν των Μνημονίων συγκροτούν την πλέον απλοϊκή και υστερική συνιστώσα.Διότι, σύμφωνοι, για τις ακριβείς αιτίες, το βάθος, την έκταση των σημερινών οικονομικών προβλημάτων της Αργεντινής, για το τι πρέπει να καταλογιστεί στην κυβέρνηση της Κριστίνα Κίρχνερ, μπορούν να γίνουν πολλές και σοβαρές συζητήσεις. Δεν περιμένουμε ασφαλώς να συμμετάσχουν σε αυτές οι «δικοί» μας «παπαγάλοι». Δεν αξιώνουμε καλλιγραφίες από της Μυλωνούς τα οπίσθια. Μόνο τερματισμό της εκούσιας, προσποιητής αμνησίας.

Βολεύει – δεν βολεύει τα «παπαγαλάκια», την Αργεντινή την έπνιξε το 1999 -2002 το νεοφιλελεύθερο «τσουνάμι» Μένεμ της δεκαετίας του ’90, καθώς και τα «γιατροσόφια» της ιδιότυπης τρόικας ΔΝΤ, Παγκόσμιας Τράπεζας και ΗΠΑ, οι οποίες θεωρούσαν την Αργεντινή οικονομική «πίσω αυλή» τους. «Πυλώνες» της ολέθριας «νεοθατσερικής» πολιτικής του Κάρλος Μένεμ ήταν η θέσπιση (1991) της ισοτιμίας πέσο – δολαρίου (1:1), η συμπίεση των μισθών προς τα κάτω, οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις. Οι περίπου 400 επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν αντιστοιχούσαν στο 7% του εθνικού προϊόντος. Η περαιτέρω «ώθηση» που δεν δόθηκε ποτέ – με τις ιδιωτικοποιήσεις- στην παραγωγή της χώρας περίσσεψε στον τομέα της διαφθοράς.

Διαρκώς συρρικνωνόταν το ΑΕΠ στη «μαύρη» τετραετία 1999 -2002. Σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, μειώθηκε κατά 3,39% το ’99, κατά 0,79% το 2000, κατά 4,41% το 2001 και κατά … 10,89% το 2002. Η ανεργία; Στο 18,30% το 2001, στο 17,90% το 2002. Η φτώχεια; Κάλπαζε. Ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα, άκρως ενοχλητικό για τους εγχώριους καθεστωτικούς – μνημονιακούς «αργεντινολόγους», είναι ότι στην χρεοκοπημένη Αργεντινή το ΑΕΠ δεν έπεσε συνολικά τόσο, όσο στην Ελλάδα που «διασώζεται». Ούτε η ανεργία πλησίασε το δικό μας «30% παρά κάτι»!

Η συνέχεια, όμως, επιφυλάσσει και ενοχλητικότερο συμπέρασμα: τόσο το «ως εδώ και μη παρέκει» του Νέστορ Κίρχνερ προς τους διεθνείς τοκογλύφους (2003), όσο και το πρόγραμμα «αριστερόστροφου κεϋνσιανισμού» που υλοποιήθηκε έκτοτε, τελεσφόρησαν αμέσως. Στην πενταετία 2003 – 2007 όχι μόνο τερματίστηκε η καθίζηση του ΑΕΠ, αλλά η ανάπτυξη «έτρεξε» με ρυθμούς που θα ζήλευαν όλες οι χώρες -πλην Κίνας: 8,84%, 9,03%, 9,18%, 8,47%, 8,65%... Όσο για την ανεργία, αυτή μειωνόταν σταθερά – από το 16,1% του 2003 στα μονοψήφια νούμερα των τελευταίων ετών: 8,5% (2007), 7,8% (2008), 8,6 % (2009). Η ανεργία του δεύτερου τριμήνου του 2013 καταμετρήθηκε στο 7,2%.Τα ποσοστά αυτά δεν συνιστούν μεγάλη βελτίωση μόνο εν συγκρίσει προς το έρεβος του 1999 – 2002. Στην «καρδιά» της νεοφιλελεύθερης περιόδου Μένεμ, στην πενταετία 1994- 1998, η ανεργία έφθανε, κατά ετήσιο μέσο όρο, στο 15,2%…

Ασφαλώς η καπιταλιστική Αργεντινή των Κίρχνερ δεν ενσαρκώνει την κοινωνία των ονείρων μας. Παραμένει άλλωστε χώρα έντονων ανισοτήτων, παρά την αναδιανομή εισοδήματος που έγινε κατά την τελευταία δεκαετία του «αριστερού περονισμού». Αξίζει να αναλυθούν διεξοδικά, σε άλλο σημείωμα, λάθη και αδύνατα σημεία της πολιτικής Κίρχνερ- από τις αιτίες αύξησης του πληθωρισμού, έως τις ανεπάρκειες στην παραγωγική ανασυγκρότηση. Επί του παρόντος, μία και μόνη επισήμανση: όπως δείχνει και το ιστορικό – έως σήμερα- ζενίθ στο οποίο βρέθηκε τον περασμένο Οκτώβριο η εκλογική απήχηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, στην κοινωνία της χώρας υπάρχει πλέον κι ένα ρεύμα εξ αριστερών κριτικής ή και αμφισβήτησης της πολιτικής Κίρχνερ. Ένα ρεύμα που διαπιστώνει, μεταξύ άλλων, ότι ορισμένες τομές έμειναν ανολοκλήρωτες, ότι πχ δεν αντιμετωπίστηκε αποτελεσματικά η συμμαχία μεγάλων εταιρειών και αγροτών που πολέμησε μανιωδώς τη φορολόγηση των εξαγόμενων αγροτικών προϊόντων, κλπ.

Όλα αυτά, βεβαίως, ουδόλως αναιρούν το βασικό συμπέρασμα: η Αργεντινή έσωσε προ δεκαετίας την κοινωνία της, διαγράφοντας το 75% του χρέους, πρωτίστως επειδή έπαψε να είναι το πειθήνιο θύμα του ΔΝΤ και των αγορών. Όποιες κι αν είναι στο εξής οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, η παρακαταθήκη αυτή δεν αίρεται, παρά μόνο στα λόγια και κείμενα της πολιτικής και δημοσιογραφικής καθεστωτικής αρλουμπολογίας.

Τον περασμένο Δεκέμβριο γινόταν μια απεργία αστυνομικών κι οι «παπαγάλοι» ανακάλυπταν νέο, αντίστροφο… «αργεντινάτσο». Ο φαιδρός ισχυρισμός πως «η Αργεντινή ξαναγύρισε στο 2001- 02» αναπαράγεται σε τέτοιο βαθμό, ώστε πριν από ένα μήνα ηχούσε σαν … αριστεριστής ο Γιώργος Κύρτσος, μόνο και μόνο επειδή επεσήμαινε («Σκάι») ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο τότε και το παρόν. Η μακρόσυρτη δικαστική διελκυστίνδα της Αργεντινής με διάφορους κερδοσκοπικούς οίκους – «γύπες» τροφοδοτεί αμίμητα …ηθικά διδάγματα, όπως: «Να, δεν κέρδισαν τίποτε παραπάνω από εμάς». Για να αποκτήσει κάποια αληθοφάνεια τούτη η ανοησία, τα ελληνικά ΜΜΕ κατά κανόνα αποσιωπούν όσες δικαστικές αποφάσεις αναστέλλουν εντολές πληρωμής εκ μέρους της Αργεντινής (πχ, την πρόσφατη απόφαση εφετείου των ΗΠΑ για τις αξιώσεις του «γύπα» ΝΜL).

Είναι, φυσικά, εξωφρενική κάθε απόπειρα «εξίσωσης» της ελληνικής τραγωδίας με τα της Αργεντινής – πολλώ δε μάλλον κάθε πειρασμός να αναγορευθεί η η δική μας καταβαράθρωση σε «προτιμότερο δρόμο». Τι να συγκρίνει κανείς; Έχοντας διαγράψει το συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα του χρέους της, η Αργεντινή πληρώνει κατά διαστήματα ή δεν πληρώνει καθόλου, κερδίζει χρόνο, επιδίδεται σε πολιτικό και δικαστικό «κλεφτοπόλεμο» – πολλοί λένε, μάλιστα, ότι θα διέθετε ισχυρότερα όπλα, αν είχε προβεί σε ορισμένες νομικές κινήσεις το 2002-03. Το κυριότερο: με τη στάση του, το Μπουένος Άιρες δείχνει ότι η εθνική κυριαρχία μπορεί εμπράκτως να υπερισχύει του βρετανικού ή αμερικανικού δικαίου. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον οικονομικό – κοινωνικό στραγγαλισμό της Ελλάδας, που προσφέρει απόλυτη υπακοή και φορτώνεται χρέος διαρκώς βαρύτερο;

Για όλα είναι ικανοί οι «παπαγάλοι». Αν αύριο χάσει την εξουσία ο Ερντογάν, μπορεί να πουν ότι το πρόβλημα της Τουρκίας χρονολογείται από τότε που εκδιώχθηκε το ΔΝΤ. Αν το 2020 αντιμετωπίσει κάποια σοβαρή οικονομική κρίση ο Ισημερινός, θα ισχυριστούν ότι έφταιγε η διαγραφή του χρέους που πέτυχε η χώρα το 2008. Ποιος ξέρει, ακόμη και κάποιος μελλοντικός σεισμός στην Ισλανδία ίσως αποδοθεί στο θράσος της λιλιπούτειας χώρας που αρνήθηκε να «γδύσει» τους πολίτες της, για χάρη των διεθνών «αρπακτικών». Με τόσα «μαργαριτάρια» που ραίνουν τα βραδινά τηλεοπτικά δελτία, τίποτε δεν είναι να αποκλείεις.

*Δημοσιεύθηκε στο  «Πριν» της Κυριακής 2 Φεβρουαρίου 2014

Το θάρρος του Μπουένος Άιρες

Posted on 05/04/2012 Updated on 05/04/2012

του Κώστα Λαπαβίτσα

Από την αρχή της ελληνικής κρίσης, η Αργεντινή λειτούργησε ως σημείο αναφοράς και φόβητρο. Οι υπερασπιστές των Μνημονίων ισχυρίζονται συχνά ότι προστατεύουν την Ελλάδα από την κατάντια της Αργεντινής. Ατυχέστατες αναφορές έγιναν ακόμη και από επίσημα χείλη προκαλώντας ενόχληση στο Μπουένος Άιρες. Για τους εκεί ιθύνοντες είναι εμφανές ότι η Ελλάδα ακολουθεί την πορεία της χώρας τους προς το χάος κατά το 1998-2001 εφαρμόζοντας την ‘ορθόδοξη’ συνταγή του ΔΝΤ και της ΕΕ. Υιοθετεί τρομακτική λιτότητα, επιδιώκει να δημιουργήσει δημοσιονομικά πλεονάσματα, αποδίδει προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση του χρέους και προσβλέπει στην ανάπτυξη μέσω χαμηλών μισθών και ξένων επενδύσεων.

Ακόμη και το PSI έχει το αργεντίνικο προηγούμενό του.  Τον Ιούνιο του 2001 η Αργεντινή έκανε το περιβόητο μεγκακάνχε, δηλαδή εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων με πρωτοβουλία των δανειστών της. Μαζί με το εξίσου περιβόητο μπλιντάχε, δηλαδή θωράκιση με νέα δάνεια από το ΔΝΤ, το μεγκακάνχε υποτίθεται ότι θα έλυνε την κρίση, χωρίς ακρότητες όπως η επιθετική αθέτηση πληρωμών. Η ‘λύση’ δεν κράτησε ούτε έξι μήνες, καθώς η ύφεση έγινε βαθύτερη και η χώρα έφτασε στην κοινωνική κατάρρευση. Ο εμπνευστής της, ο Ντομίνγκο Καβάλο, ο άνθρωπος που ουσιαστικά κατέστρεψε την Αργεντινή κατά τη δεκαετία του 1990, έχει σήμερα μηδαμινή αξιοπιστία στη χώρα του.

Η Αργεντινή έκανε παύση πληρωμών τον Δεκέμβριο του 2001, ενώ κατόπιν ήρε την πρόσδεση του πέσο με το δολάριο και εγκατέλειψε το πρόγραμμα του ΔΝΤ. Ακολούθησαν μήνες βαθιάς κρίσης, καθώς η οικονομία ήταν εξουθενωμένη μετά από τρία χρόνια ‘σωτηρίας’. Αλλά η ανάκαμψη ήρθε και η χώρα μπήκε σε ταχύτατους ρυθμούς ανάπτυξης. Δέκα χρόνια μετά, το ΑΕΠ είναι σχεδόν διπλάσιο, το Μπουένος Άιρες σφύζει από ζωή, η χώρα παραμένει ανοιχτή και με έντονη διεθνή παρουσία. Παράλληλα, η κατανομή του εισοδήματος έχει βελτιωθεί σημαντικά καθώς το μερίδιο της εργασίας στο ΑΕΠ ανέβηκε από περίπου 30% το 2001 στο 50% το 2011.

Η Αργεντινή αντιμετωπίζει τώρα νέα προβλήματα, παρότι η ανάπτυξη για το 2011 ήταν και πάλι ταχύτατη, με ρυθμό 8,9%. Τα εξωτερικά πλεονάσματα περιορίζονται, εμφανίστηκε δημοσιονομική στενότητα, ο πληθωρισμός κινείται στο 15-20% και υπάρχει μεγάλη διαρροή κεφαλαίων. Ο δευτερογενής τομέας χρειάζεται άμεσα παραγωγική ανασυγκρότηση. Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι η χώρα ψάχνει για ριζοσπαστικές λύσεις, μακριά από τις αποτυχημένες πολιτικές του ΔΝΤ.

Η Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρχνερ κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή και οι Περονιστές έχουν κάνει στροφή προς τα αριστερά. Αντιλαμβάνονται ότι ο πληθωρισμός πρέπει να ελεγχθεί μέσω της ανάπτυξης και χωρίς να χαθούν τα κέρδη στην κατανομή του εισοδήματος. Η κεντρική τράπεζα, υπό την διοίκηση της ξεχωριστής Μερσέντες ντελ Ποντ, στοχεύει πλέον στην υψηλή απασχόληση και όχι μόνο στη σταθερότητα των τιμών. Η χώρα σκέφτεται σοβαρά να υιοθετήσει βιομηχανική πολιτική για ανάπτυξη στηριγμένη στις εγχώριες πηγές, με έλεγχο του πιστωτικού συστήματος. Θα υπάρξει οπωσδήποτε σύγκρουση με τον τραπεζικό τομέα, τους γαιοκτήμονες και άλλους συντηρητικούς κύκλους, αλλά οι προοπτικές είναι θετικές για τα λαϊκά στρώματα.

Η Ελλάδα δεν είναι πράγματι Αργεντινή. Έχει πολύ υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα και μετέχει στην ΟΝΕ, ένα νομισματικό πλαίσιο πολύ πιο δεσμευτικό από την πρόσδεση του πέσο με το δολάριο, γεγονός που κάνει την ύφεση βαθύτερη. Η συρρίκνωση του ελληνικού ΑΕΠ από το 2008 μέχρι το τέλος του 2012 πιθανόν να αγγίξει το ποσοστό της συνολικής μείωσης του ΑΕΠ της Αργεντινής σε όλη τη διάρκεια της κρίσης της. Για την Ελλάδα φυσικά έπεται συνέχεια, χωρίς να έχει εκλείψει το φάσμα της εξόδου από το ευρώ. Η ΟΝΕ επέτρεψε επίσης στις ελληνικές τράπεζες να έχουν συνεχή πρόσβαση σε ρευστότητα από την ΕΚΤ, ενώ οι τράπεζες της Αργεντινής δεν είχαν αντίστοιχη δυνατότητα.

Η ουσιαστικότερη όμως διαφορά είναι ότι η ΕΕ λειτουργεί καταναγκαστικά επί του ελληνικού πολιτικού συστήματος, το οποίο τρέμει και στην ιδέα της εξόδου από την ΟΝΕ. Η πειθάρχηση στην πολιτική του Βερολίνου είναι πλήρης, χωρίς ίχνος ανεξαρτησίας. Το πολιτικό σύστημα θα προτιμήσει να μεταβάλει την Ελλάδα σε χώρα φτωχών, παρά να έρθει σε ρήξη με την ΕΕ.

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, οι πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας πιθανώς θα είναι πιo ραγδαίες και ριζοσπαστικές απ’ ότι στην Αργεντινή. Η συνταγή της τρόικας εντείνει την οικονομική διάλυση και ωθεί προς την κοινωνική έκρηξη. Όταν θα φτάσει η ώρα της κρίσεως, οι δυνάμεις που θα βάλουν την Ελλάδα σε τροχιά ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης θα χρειαστεί να πάνε πιό πέρα από το Νέστορ Κίρχνερ και την Κριστίνα Φερνάντες.

πηγή : Αριστερό Βήμα ,Καθημερινή

Στο δρόμο της Αργεντινής

Posted on 19/09/2011

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Όταν υπέγραψε το Μνημόνιο, η κυβέρνηση Παπανδρέου έβαλε την Ελλάδα σε πορεία Αργεντινής. Για να κρατήσει τη χώρα πάση θυσία μέσα στο πλαίσιο του σκληρού νομίσματος, αποδέχτηκε δάνεια με επαχθή επιτόκια και όρους αποπληρωμής. Εκχώρησε μέρος της εθνικής κυριαρχίας στην τρόικα επιβάλλοντας λιτότητα για να εξασφαλιστούν πρωτογενή πλεονάσματα και να μειωθεί σταδιακά το δημόσιο χρέος. Αποδέχτηκε επίσης την ανάγκη για περαιτέρω απελευθέρωση των αγορών και ιδιωτικοποιήσεις. Τέτοια μέτρα χαρακτήρισαν την καταστροφική πορεία της Αργεντινής από το 1998 μέχρι το 2001.

Μόνο που στην Ελλάδα οι εξελίξεις είναι ταχύτερες και βιαιότερες. Η μείωση του ΑΕΠ το 2010-11 θα είναι περίπου 10%. Αν προσθέσουμε και το 2009, η συρρίκνωση θα φτάσει το 12%, ενώ προβλέπεται συνέχεια το 2012. Η κατάσταση θυμίζει τη Μεγάλη Κρίση της δεκαετίας του 1930. Και μεταφράζεται σε τραγωδία για του μισθωτούς, τους συνταξιούχους, αλλά και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Οι εκτιμήσεις του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, που έχουν αποδειχτεί πιό αξιόπιστες από της τρόικας, λένε ότι η ανεργία θα ξεπεράσει το 1200000. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, από την άλλη, κλείνουν με πρωτοφανείς ρυθμούς.

Η καταστροφή οφείλεται ξεκάθαρα στο πρόγραμμα ΔΝΤ/ΕΕ/ΕΚΤ. Αφενός, χτυπήθηκε σκληρά η συνολική ζήτηση μέσω των κρατικών περικοπών, της αύξησης των φόρων και της μείωσης μισθών και συντάξεων. Αφετέρου, οι τράπεζες περιόρισαν την παροχή ρευστότητας για να γίνει η ‘απομόχλευση’ και να ισχυροποιηθούν οι ισολογισμοί τους. Στις δύο αυτές μυλόπετρες συντρίφτηκαν οι μικρομεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις, οδηγώντας την ανεργία στα ύψη.

Το αποτέλεσμα ήταν όμως και η αποτυχία του ίδιου του προγράμματος διότι με τέτοια ύφεση οι στόχοι για το έλλειμμα δεν επιτυγχάνονται, ενώ η δυναμική του χρέους είναι πλέον εκτός ελέγχου. Καθόλου δεν πρέπει να ξενίζει η μεγάλη υστέρηση εσόδων το 2011. Η οποία οδήγησε σε οξύτατη αντιπαράθεση με την τρόικα στις αρχές Σεπτεμβρίου, παρ’ ότι η τελευταία έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση της χώρας. Δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί χειρότερα σχεδιασμένα προγράμματα σταθεροποίησης από το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο. Και μόνο η φαεινή ιδέα της ατομικής συλλογής αποδείξεων για να υπάρξει έκπτωση φόρου δείχνει ότι φτιάχτηκαν στο πόδι. Διότι για να λειτουργήσει το μέτρο θα έπρεπε να προσληφθούν στρατιές εφοριακών για να ελέγχουν τα εκατομμύρια των αποδείξεων. Αφού κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, εμφανίστηκαν ακόμη και παράπλευρες αγορές αποδείξεων μεταξύ επιχειρηματιών, με αποτέλεσμα το κράτος να χάσει μεγάλα έσοδα από επιστροφές φόρων. Στα ΜΜΕ και αλλού όμως, τα αποτελέσματα αυτής της καραμπινάτης ανοησίας παρουσιάζονται ως ένδειξη της αδυναμίας της ελληνικής οικονομίας να δεχτεί μεταρρυθμίσεις.

Αντιμέτωπη με τις νέες πιέσεις της τρόικας και της Γερμανίας, η ελληνική κυβέρνηση υποχώρησε άτακτα προβαίνοντας σε εξαγγελίες που δείχνουν ότι χάθηκε κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Η εκποίηση περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου δεν θα βελτιώσει τη λειτουργία της οικονομίας, ενώ θα αποφέρει αμελητέα μείωση του χρέους, ακόμη κι αν επιτευχθεί ο εξωπραγματικός στόχος των 5 δις ευρώ για το υπόλοιπο του 2011. Οι μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο θα χτυπήσουν κι άλλο τη ζήτηση και θα εντείνουν την ανασφάλεια. Η επιβολή του νέου φόρου ακίνητης περιουσίας είναι βαθειά άδικη, μεταμορφώνει τη ΔΕΗ σε φοροσυλλέκτη και δύσκολα θα πετύχει το στόχο των 2 δις ευρώ.

Από την άλλη, η απελευθέρωση των επαγγελμάτων και η μείωση των μισθών είναι άκρως απίθανο να φέρουν ουσιαστική άνοδο της ανταγωνιστικότητας και ανάκαμψη του ιδιωτικού τομέα. Για να υπάρξει οικονομικός δυναμισμός απαιτούνται εκτεταμένες επενδύσεις, νέες τεχνολογίες, καινοτομία στην παραγωγή, βελτίωση της παιδείας, προστασία των εργαζομένων και ούτω καθεξής. Χωρίς τη συστηματική παρέμβαση του κράτους σε όλα τα επίπεδα, αυτές οι συνθήκες δεν διασφαλίζονται. Αντί να δράσει θετικά, η κυβέρνηση απειλεί να περιορίσει κι άλλο τις δημόσιες επενδύσεις. Παράλληλα καταστρέφει μοχλούς αποτελεσματικής παρέμβασης στην οικονομία, όπως το ΙΓΜΕ και το ΕΘΙΑΓΕ, προσβλέποντας σε μηδαμινή εξοικονόμηση δαπανών. Πρόκειται για αυτοχειρία άνευ προηγουμένου στην ιστορία της Ελλάδας.

Όλα αυτά χωρίς καν να αναφέρουμε τις τράπεζες που βρίσκονται σε δεινή θέση λόγω του όγκου των κρατικών ομολόγων που διακρατούν, αλλά και των επισφαλειών που συσσωρεύονται εξαιτίας της ύφεσης. Να σημειωθεί ότι οι τράπεζες στα δύο χρόνια της κρίσης, αντί να μειώσουν, αύξησαν το ποσοστό δημόσιου χρέους στα χαρτοφυλάκιά τους. Ο χαμηλότοκος δανεισμός από την ΕΚΤ σε συνδυασμό με τον υψηλότοκο δανεισμό προς το δημόσιο απέφερε σημαντικά, αν και επισφαλή, κέρδη. Η κυβερνητική επιλογή της παραμονής στην ΟΝΕ και η παράλληλη αναζήτηση δανεισμού με οποιοδήποτε κοινωνικό κόστος εξυπηρέτησαν κυρίως τις τράπεζες. Χωρίς τα δάνεια που παίρνει το ελληνικό κράτος, αλλά και τη ρευστότητα που παρέχει η ΕΚΤ, η μετοχική αξία των ελληνικών τραπεζών θα ήταν κοντά στο μηδέν.

Όσο η κυβέρνηση και η τρόικα εντείνουν το πρόγραμμα λιτότητας το επόμενο διάστημα, τόσο εντονότερα θα γίνονται τα φαινόμενα αποσάθρωσης. Η χώρα αρχίζει να μοιάζει την Αργεντινή προς το τέλος του μαρτυρίου της. Ήδη εμφανίστηκαν δίκτυα άμεσης ανταλλαγής αγαθών και υπηρεσιών στα κοινωνικά στρώματα που χειμάζονται. Παρατηρείται επιστροφή στις αγροτικές ασχολίες, κλασική ένδειξη οικονομικής οπισθοδρόμησης. Η παιδεία και η υγεία παρουσιάζουν εικόνα προϊούσας αποσύνθεσης. Εντείνεται η κοινωνική ανομία με έξαρση των κλοπών και της βίας. Είναι διάχυτη η αγανάκτηση και η απόγνωση.

Προκύπτει λοιπόν αβίαστα το συμπέρασμα ότι, ακόμη κι αν εκταμιευτεί η έκτη δόση, μόνο από θαύμα θα ικανοποιηθούν οι όροι για τις δόσεις του Δεκεμβρίου 2011, ή του Μαρτίου 2012. Η λογική των πραγμάτων οδηγεί στην αθέτηση πληρωμών στο δημόσιο χρέος, πράγμα που περιμένουν οι διεθνείς αγορές και άρα το σπρεντ κινείται στο απίστευτο επίπεδο των 2000 μονάδων βάσης. Σ’ αυτή την περίπτωση είναι λογικό να ακολουθήσει και έξοδος από την ΟΝΕ, σπάζοντας τη δεσμά του σκληρού νομίσματος. Δεν υπάρχει εξάλλου αμφιβολία ότι η ΟΝΕ είναι μη βιώσιμη με τη σημερινή της μορφή και οι δραστικές αλλαγές σε συνολικό επίπεδο είναι θέμα χρόνου.

Η συμμετοχή της Ελλάδας στο κοινό νόμισμα αποδείχτηκε ιστορικό σφάλμα που οδηγεί σε μαρασμό. Η χώρα μπήκε στο καταστροφικό πλαίσιο της ΟΝΕ εξυπηρετώντας μόνο τα συμφέροντα των τραπεζών και ορισμένων μεγάλων επιχειρήσεων. Το σταθεροποιητικό πρόγραμμα της τρόικας επίσης πήγασε από τον συντηρητικό πυρήνα του σκληρού νομίσματος, αλλά γι’ αυτό ακριβώς το λόγο έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα. Στην πράξη η τρόικα ωθεί την Ελλάδα σε αθέτηση πληρωμών και έξοδο από την ΟΝΕ. Οι εξελίξεις αυτές θα φέρουν μεν μεγάλη αναταραχή, αλλά θα επιτρέψουν στην ανάκαμψη να αρχίσει.

Δυστυχώς όμως η χώρα βρίσκεται μπροστά στην αναταραχή με ήδη εξασθενημένη οικονομία. Πρόκειται για τεράστια ζημία που προκλήθηκε από το Μνημόνιο και τις άλλες μεθοδεύσεις της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Τα πράγματα περιπλέκονται επίσης από την πλήρη αναξιοπιστία των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά και των μηχανισμών εξουσίας. Συνεπώς η επερχόμενη αλλαγή απειλεί να δημιουργήσει φαινόμενα πρωτοφανούς κοινωνικής διάλυσης, που ίσως ξεπεράσουν κι αυτά της Αργεντινής.

Η απάντηση είναι βγουν μπροστά οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αντιλαμβάνονται ότι η αθέτηση πληρωμών και η έξοδος από το ευρώ είναι απαραίτητα στοιχεία της λύσης του προβλήματος. Και που θα πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους ώστε να γίνουν αυτά με συντεταγμένο τρόπο αποφεύγοντας την κοινωνική καταστροφή. Με αποφασιστική πολιτική ηγεσία, τα λαϊκά και εργατικά στρώματα μπορούν να λύσουν την κρίση, αλλάζοντας παράλληλα την κοινωνία προς όφελος της εργασίας και κατά του κεφαλαίου. Για το σκοπό αυτό χρειάζεται μετωπικός πολιτικός σχηματισμός με επίκεντρο την Αριστερά.

Το μέτωπο θα προχωρήσει καταρχήν σε στάση πληρωμών, χωρίς να αποδεχτεί τόκους υπερημερίας. Θα προβεί κατόπιν σε λογιστικό έλεγχο του χρέους για να αποφασιστεί σε δημοκρατική βάση τι θα αποπληρωθεί και τι όχι. Θα διαπραγματευτεί τέλος με κυρίαρχο τρόπο με τους πιστωτές για να κλείσει η πληγή όσο πιό γρήγορα γίνεται. Αν στηριχτεί στη λαϊκή βούληση και συμμετοχή, τα όπλα του δεν θα είναι ευκαταφρόνητα. Περιλαμβάνουν τη δυνατότητα να κηρυχθεί μεγάλο μέρος του δανεισμού μη νομιμοποιημένο, ιδίως αυτού από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Η ελληνική Βουλή μπορεί ακόμη να αλλάξει με μονομερή πράξη τους όρους αποπληρωμής των ομολόγων δεδομένου ότι ο μεγάλος όγκος τους διέπεται από την ελληνική νομοθεσία.

Η διαγραφή του χρέους θα δώσει ανάσα στην ελληνική οικονομία, αλλά η έξοδος από το ευρώ θα απαιτήσει πολύ πιό συντεταγμένη αντιμετώπιση. Η καταιγίδα θα κρατήσει μερικούς μήνες, μέχρι να εμφανιστούν τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης. Θα πρέπει να περάσουν οι τράπεζες υπό δημόσια ιδιοκτησία για να μην καταρρεύσουν. Να τεθούν αυστηροί έλεγχοι στις κεφαλαιακές ροές. Να ληφθούν δοικητικά μέτρα για να αντιμετωπιστούν οι άμεσες ανάγκες σε καύσιμα, τρόφιμα και φάρμακα. Να γίνει αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου για να στηριχτούν τα εργατικά και τα φτωχότερα στρώματα. Να κινητοποιηθεί η νομισματική πολιτική για να καλυφθεί το πρωτογενές έλλειμμα και να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις.

Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι, αφού σπάσουν τα δεσμά του σκληρού νομίσματος, η ανάκαμψη μπορεί να είναι ταχεία. Ανακτάται η εσωτερική αγορά, μειώνεται η εξάρτηση από τις εισαγωγές, τονώνεται η εξαγωγική ισχύς και, το κυριότερο, δημιουργείται η δυνατότητα να προστατευτεί η απασχόληση. Το επιχείρημα που συχνά ακούγεται, ότι η Ελλάδα δεν θα ανακάμψει όπως η Αργεντινή γιατί δεν έχει μεγάλες εξαγωγικές δυνατότητες σε αγροτικά προϊόντα, είναι έωλο. Οι χώρες που ξεφεύγουν από τη χρηματοπιστωτική μέγγενη ανακάμπτουν η κάθε μία ανάλογα με τις ιδιομορφίες της οικονομίας της, όπως είναι φυσικό. Αλλά ανακάμπτουν.

Η πραγματικη σημασία της εμπειρίας της Αργεντινής για την Ελλάδα είναι διαφορετική. Η Ελλάδα δεν θα πρέπει να αρκεστεί στη μισοτελειωμένη αλλαγή της Αργεντινής, αλλά να την ολοκληρώσει. Ο Κίρτσνερ απάλλαξε τη χώρα του από το βραχνά του ΔΝΤ, χωρίς όμως να ανατρέψει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας. Η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει σε ουσιαστικότερη κοινωνική αλλαγή προς όφελος της εργασίας, χτυπώντας το νεοφιλελευθερισμό στην Ευρώπη. Ένα ριζοσπαστικό αριστερό μέτωπο μπορεί να κάνει βαθειές στρατηγικές τομές στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, αλλάζοντας παράλληλα εκ βάθρων το κράτος και το πολιτικό σύστημα. Μπορεί να αναζωογονήσει τον παραγωγικό ιστό βάζοντας τη χώρα σε τροχιά προόδου και φέρνοντας πιό κοντά το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει κατάσταση έκτακτης ανάγκης που είναι αποτέλεσμα του τραγικού σφάλματος της συμμετοχής στην ΟΝΕ, της επιβολής λιτότητας, αλλά και της συνολικής αποτυχίας της άρχουσας τάξης και του πολιτικού προσωπικού της. Η επίλυση της κρίσης είναι όμως απολύτως εφικτή, με παράλληλη κοινωνική αλλαγή υπέρ των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, αρκεί να βγουν μπροστά οι δυνάμεις που έχουν συναίσθηση ευθύνης και δε φοβούνται αυτό που έρχεται. Όσο γι’αυτούς που έφεραν τη χώρα στην παρούσα κατάσταση, ας θυμούνται ότι ο ελληνικός λαός μπορεί να μην έχει βρει ακόμη τη φωνή του, αλλά όλα τα παρατηρεί και τα καταγράφει.
πηγή: The Press Project

Εθνική οδός (χωρίς παράδρομους με διόδια) τα ΜΜΕ…

Posted on 22/01/2011 Updated on 22/01/2011

γράφει ο Πιτσιρίκος

Η εθνική οδός περνάει από το Mega

Το κίνημα «Δεν πληρώνουμε διόδια – Δεν πληρώνουμε την κρίση τους» έχει γιγαντωθεί, αλλά τα περισσότερα καθεστωτικά ΜΜΕ δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμα. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με την αντίσταση των κατοίκων της Κερατέας ενάντια στη δημιουργία ΧΥΤΥ στην περιοχή τους. Άκρα του τάφου σιωπή.

Υπάρχει μόνο ένας λόγος για τον οποίο τα ΜΜΕ προσπαθούν να αποσιωπήσουν ένα γεγονός ή να λοιδορήσουν ανθρώπους που αντιστέκονται: όταν δεν συμφέρει τους ιδιοκτήτες τους. Και πότε δεν συμφέρει τους ιδιοκτήτες τους; Όταν συμμετέχουν ως εργολάβοι στα έργα για τα οποία διαμαρτύρονται οι πολίτες.

Δεν είναι μυστικό πως τα συμφέροντα του κ. Μπόμπολα βρίσκονται –μεταξύ άλλων- και στις εθνικές οδούς, αφού μια εταιρεία συμφερόντων Γεωργίου Μπόμπολα και υιών συμμετέχει στην κοινοπραξία «Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου Ανώνυμος Εταιρεία Παραχώρησης».

Οι τηλεδημοσιογράφοι του Mega δεν έχουν πάρει χαμπάρι το κίνημα κατά της πληρωμής διοδίων, αλλά δεν θα πρέπει να τους κατηγορήσουμε, αφού –όπως είναι γνωστό- οι δημοσιογράφοι του Mega είναι συμφερόντων Μπόμπολα. Έχουμε εταιρεία συμφερόντων Μπόμπολα και δημοσιογράφους συμφερόντων Μπόμπολα. Δημοσιογραφία είναι το συμφέρον του αφεντικού.

Αυτοί οι ευαίσθητοι δημοσιογράφοι του Mega συγκινούνται πάρα πολύ με τους Atenistas, τους Salonistas –και όποια άλλη σαχλαμάρα εμφανιστεί στη χώρα-, αλλά αγνοούν παντελώς εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που σηκώνουν την μπάρα και δεν πληρώνουν διόδια.

Εντελώς απαρατήρητη πέρασε από τους δημοσιογράφους συμφερόντων Μπόμπολα και η κίνηση του δημάρχου Στυλίδας, Απόστολου Γκλέτσου, να αφαιρέσει τις πλευρικές μπάρες του αυτοκινητόδρομου –συμφερόντων Μπόμπολα-, η σύλληψή του και όσα ακολούθησαν μέχρι να αφεθεί ελεύθερος.

Ίσως, αν στην Στυλίδα υπήρχαν οι Stilidistas, οι δημοσιογράφοι του Mega να έκαναν ένα αφιέρωμα σε αυτά τα παιδιά της περιφέρειας που χαϊδεύουν τις μπάρες, βάφουν τις τσουκνίδες και κερνάνε γλειφιτζούρια τους οδηγούς. Συγκινούνται από κάτι τέτοια οι δημοσιογράφοι συμφερόντων Μπόμπολα. Κι επειδή –εκτός από συμφερόντων Μπόμπολα- είναι και συμφερόντων Βαρδινογιάννη, τους συγκινούν και οι παίκτες των ποδοσφαιρικών ομάδων που δίνουν αυτόγραφα στα παιδιά με καρκίνο που έχει στη συλλογή της η κυρία Μαριάννα Βαρδινογιάννη.

Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι πως οι νταβατζήδες της διαπλοκής και τα παπαγαλάκια τους τα έχουν κάνει πάνω τους, επειδή έχουν αντιληφθεί πως ο κόσμος ξύπνησε και τους έχει γραμμένους στα παλιά του τα παπούτσια. Δεν πρέπει να τους κατηγορούμε που δεν το είχαν αντιληφθεί νωρίτερα• δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αυτοί οι άνθρωποι δεν βρίσκονται συχνά ανάμεσα σε κανονικούς ανθρώπους, οπότε πάσχουν από χρόνιο ιδρυματισμό.

Το να μην πληρώνουμε διόδια είναι απολύτως νόμιμο, αφού οι συμβάσεις των έργων προβλέπουν μια σειρά από όρους οι οποίοι θα πρέπει να πληρούνται, ώστε οι εταιρείες να έχουν δικαίωμα είσπραξης διοδίων. Φυσικά, αυτοί οι όροι δεν πληρούνται, ενώ, παράλληλα, οι εταιρείες της κοινοπραξίας έχουν προβεί σε ένα σωρό από παράνομες πράξεις και έχουν καθυστερήσει τα έργα – εννοείται πως, για όλα αυτά, δεν έχουν δεχθεί ούτε ένα πρόστιμο από το κράτος. Το χέρι του κυβέρνησης έχει μπει στις τσέπες όλων μας αλλά όχι στην τσέπη του Μπόμπολα και των άλλων εθνικών ευεργετών.

Μπαίνω κι εγώ στο κίνημα! Πάω να αγοράσω αυτοκίνητο!

Οδηγίες για το πώς δεν πληρώνουμε διόδια:

1. Φτάνουμε με το αυτοκίνητο μας μπροστά στην μπάρα – Δεν ανοίγουμε συζήτηση με τον υπάλληλο – Δεν υπογράφουμε τίποτα

2. Κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο μας

3. Σπρώχνουμε την μπάρα προς τα εμπρός σαν να ανοίγουμε μία πόρτα και όχι προς τα πάνω

4. Η μπάρα πηγαίνει προς το πλάι και δεν παθαίνει καμιά φθορά

5. Ακούγεται ένας ήχος σειρήνας που δεν του δίνουμε καμιά σημασία

6. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο μας και συνεχίζουμε τον δρόμο μας

Στην όλη διαδικασία (άρνησης πληρωμής) δεν επιτρέπεται να επέμβει ούτε η Αστυνομία (αφού δεν κάνουμε καμία παράβαση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας) , ούτε η Εφορία (μια που η άρνηση πληρωμής είναι διαφορά μεταξύ ιδιωτών).

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εκεί που τις βρήκα κι εγώ: στο μπλογκ που έχουν φτιάξει οι Επιτροπές αγώνα, κατοίκων, πολιτών και εργαζομένων ενάντια στα διόδια. Εδώ.

«Η χώρα φαίνεται να μπαίνει σε τροχιά αυτοκτονίας”

Posted on 22/11/2010 Updated on 22/11/2010

(photo by doc18)

Ο καθηγητής οικονομικών στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, Κώστας Λαπαβίτσας, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ελευθερία» και στον Αποστόλη Ζώη

ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη:

Ποιοί οι λόγοι για τους οποίους οδηγούμαστε σε νέα μέτρα;

“Ο κυριότερος λόγος είναι ότι ναυάγησε η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου. Η λιτότητα έφερε βαθειά ύφεση, δηλαδή μείωση του ΑΕΠ κατά 4.5% το τελευταίο τρίμηνο, ανεργία 12.2% τον Αύγουστο με παράλληλη συρρίκνωση της απασχόλησης, σημαντική πτώση των εξαγωγών τον Σεπτέμβριο, αδυναμία της κατανάλωσης, αδυναμία των επενδύσεων, υποχώρηση των πιστώσεων, αλλά και πληθωρισμό στο 5.2%. Οι εκτιμήσεις των ειδικών του Μνημονίου αποδεικνύονται τελείως λανθασμένες.

Η κυβέρνηση δεν μπόρεσε καν να πετύχει το στόχο μείωσης του ελλείμματος. Τα έσοδα υπολείπονται, πρώτον, λόγω της ύφεσης που έχει περιορίσει την αποδοτικότητα των έμμεσων φόρων και, δεύτερον, λόγω της υποτονικής λειτουργίας του φοροσυλλεκτικού μηχανισμού, ο οποίος αντιδρά στις μισθολογικές περικοπές, αλλά και στο διασυρμό που έχει υποστεί. Η αναθεώρηση των στοιχείων από τη Γιούροστατ έφερε το έλλειμμα στο 9.4% για το 2010, τελείως πέρα από τις προβλέψεις του Μνημονίου.

Παρά την αποτυχία της η κυβέρνηση επιμένει ότι θα συνεχίσει στον ίδιο δρόμο. Αυτό σημαίνει περαιτέρω περικοπές, ύψους περίπου 4 δις ευρώ, που θα προστεθούν στην καταιγίδα των φόρων που ήδη προβλέπονται από το Μνημόνιο για το 2011. Η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να πειράξει μισθούς και συντάξεις. Αμφιβάλλω πολύ ότι θα κρατήσει το λόγο της.

Αλλά ακόμη κι αν το κάνει, τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά. Θα μειωθεί η δημόσια κατανάλωση και οι επενδύσεις, η ύφεση θα γίνει βαθύτερη και η ανεργία θα μεγαλώσει. Τα σχολεία, οι δρόμοι και κυρίως τα νοσοκομεία για τα οποία προβλέπονται τεράστιες περικοπές, θα εμφανίσουν τραγική εικόνα. Πρόκειται για πορεία διάλυσης του οικονομικού και κοινωνικού ιστού. Παράλληλα το άχθος του δημόσιου χρέους θα γίνεται σταδιακά μεγαλύτερο, χωρίς η Ελλάδα να αποκτά τη δυνατότητα αυτοδύναμης αποπληρωμής. Ήδη, μετά την αναθεώρηση, το χρέος πιθανώς να ξεπεράσει το 140% του ΑΕΠ για το 2010. Η χώρα φαίνεται να μπαίνει σε τροχιά αυτοκτονίας”.

Γιατί δεν έρχεται η ανάπτυξη στη χώρα μας;

“Το πρόβλημα της ανάπτυξης έχει να κάνει με την πτώση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, η οποία οφείλεται στο μακροχρόνιο πάγωμα των μισθών στις χώρες του κέντρου της Ευρωζώνης και κυρίως στη Γερμανία. Την προηγούμενη δεκαετία η πτώση της ανταγωνιστικότητας δεν έγινε άμεσα αισθητή λόγω του φθηνού δανεισμού από το εξωτερικό, αλλά και της γιγάντωσης των εγχώριων τραπεζών. Φτιάχτηκε μια πλασματική εικόνα ευημερίας στηριγμένης στην υψηλή κατανάλωση. Η κρίση του 2007-9 αποκάλυψε όμως την πραγματική αδυναμία του ελληνικού κεφαλαίου.

Για να υπάρξει ανάπτυξη χρειάζεται να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα. Η βελτίωσή της εξαρτάται από το πως θα κινηθούν οι μισθοί αλλά και η παραγωγικότητα της εργασίας. Δυστυχώς το Μνημόνιο έχει επιβάλλει πολιτική που είναι βαθειά προβληματική στα θέματα αυτά και δεν ευνοεί την ανάπτυξη.
Από τη μιά, επιφέρει μείωση μισθών. Προσπαθεί δηλαδή να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα με τον βαρβαρότερο τρόπο. Το πρόβλημα όμως είναι ότι λιτότητα έχει επιβάλλει και η υπόλοιπη Ευρωζώνη, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας. Άρα και οι ευρωπαϊκοί μισθοί πιέζονται προς τα κάτω. Δεν υπάρχει λοιπόν προοπτική ουσιαστικής βελτίωσης της ελληνικής θέσης, παρά το τεράστιο κόστος για τους εργαζόμενους.

Από την άλλη, επιχειρεί να βελτιώσει την παραγωγικότητα μέσω της απελευθέρωσης των αγορών και της συρρίκνωσης του κράτους. Πρόκειται για τις πλέον συντηρητικές ιδέες στην οικονομική θεωρία, οι οποίες έχουν δυστυχώς επανακάμψει πρόσφατα. Ακούγεται όλο και πιο έντονα η άποψη ότι για να βγουν οι οικονομίες από την κρίση θα πρέπει να συρρικνωθεί το δημόσιο, ανοίγοντας το δρόμο για τη μεγέθυνση του ιδιωτικού τομέα.

Πρωταγωνιστής είναι ο Αλμπέρτο Αλεσίνα, καθηγητής του Χάρβαρντ, γνωστός για τις νεοφιλελεύθερες αναλύσεις του. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ΔΝΤ έχει τηρήσει κριτική στάση απέναντι στις θέσεις του Αλεσίνα. Η ΕΕ είναι πολύ πιο σκληρή από το ΔΝΤ στο θέμα αυτό και πιέζει αφόρητα την Ελλάδα.
Η κυβέρνηση ήδη προχωρεί σε τέτοια μέτρα με τις περικοπές δαπανών, την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και τις εξαγγελίες για τις ΔΕΚΟ.

Πρόκειται για τραγική επιλογή που δεν πρόκειται να φέρει ανάπτυξη. Απεναντίας, η απότομη σμίκρυνση του κράτους και το ξαφνικό άνοιγμα των μεταφορών, των φαρμακείων, κλπ, πιθανόν να συμπαρασύρει προς τα κάτω και τον ιδιωτικό τομέα. Πλήθος ιδιωτικών επιχειρήσεων στηρίζονται στην κρατική ζήτηση και θα χτυπηθούν αν αυτή μειωθεί. Το ξαφνικό άνοιγμα των επαγγελμάτων μέσα σε συνθήκες ύφεσης θα μεγαλώσει την ανασφάλεια. Όσο αυξάνεται η ανεργία και χειροτερεύουν οι τραπεζικές πιστώσεις, τόσο χειρότερα θα γίνονται τα πράγματα για τις επενδύσεις. Υπάρχει κίνδυνος να λιμνάσει η ελληνική οικονομία για χρόνια”. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Τα σενάρια της χρεωκοπίας

Posted on 15/11/2010 Updated on 15/11/2010

Με ποιον τρόπο η αναδιάρθρωση του χρέους προστατεύει τους δανειστές και πτωχεύει την κοινωνία

«Οι αμέσως επόμενοι μήνες θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμοι», δήλωσε ο πρόεδρος του ΣΕΒ την επομένη των εκλογών και είχε δίκιο. Όχι τόσο για τα πρόσθετα μέτρα που έρχονται, όσο γιατί θα αποκαλυφθούν τα δεδομένα του σχεδίου ελεγχόμενης πτώχευσης, που πέρασαν η Μέρκελ και ο Σαρκοζί στις 28/10 από τη σύνοδο του Eurogroup. Ένα σχέδιο που έχει αναλάβει η «ομάδα εργασίας» του Χέρμαν βαν Ρομπάι να επεξεργαστεί στις λεπτομέρειές του.

Αυτός είναι κι ο λόγος που ο κ. Σαμαράς μετά τη συνάντησή του με τον κ. Ρομπάι στις 28/10, έσπευσε να δηλώσει: «Βρήκα, επιπλέον, την ευκαιρία να δηλώσω στον κ. Ρομπάι ότι θα είμαι κατηγορηματικά αντίθετος στην ιδέα της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, που πολλοί εμφανίζουν ως ουσιώδες στοιχείο στον υπό σύσταση μόνιμο ευρωπαϊκό μηχανισμό. Και υπεστήριξα με θέρμη ότι μία ελεγχόμενη πτώχευση, είναι πτώχευση για τη χώρα που την υφίσταται και ελεγχόμενη για όλες τις υπόλοιπες. Μπορεί να λειτουργήσει, όχι ως μηχανισμός διάσωσης των αδύναμων χωρών, αλλά ως μηχανισμός που τις διαχωρίζει, τις ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες, τις ισχυρότερες. Και, αντί να καθιστά έτσι ισχυρότερη, γενικά, την Ευρωζώνη, αποδυναμώνει την ενότητα της Ευρωζώνης. Και θα ήταν μεγάλο λάθος».

Με τον τρόπο αυτό ο κ. Σαμαράς αποκάλυψε επίσημα τα βασικά χαρακτηριστικά της ελεγχόμενης πτώχευσης που προετοιμάζεται για την Ελλάδα και τις άλλες «προβληματικές» χώρες της ευρωζώνης. Γιατί όντως αυτό συμβαίνει: μια ελεγχόμενη πτώχευση, είναι πτώχευση για την χώρα που την υφίσταται και ελεγχόμενη για όλες τις υπόλοιπες, αλλά κυρίως για τις τράπεζες και τους τοκογλύφους των αγορών. Ωστόσο ο κ. Σαμαράς δεν διευκρίνισε τι σημαίνει πρακτικά ότι διαφωνεί με την «ιδέα» της ελεγχόμενης πτώχευσης. Τι σκέφτεται να κάνει από την στιγμή που προωθείται, όπως ξέρει πολύ καλά, για την Ελλάδα; Τίποτε απολύτως. Απλά διατυπώνει δημόσια τη διαφωνία του για να την χρησιμοποιήσει κατόπιν ως άλλοθι αποδοχής άνωθεν και έξωθεν τετελεσμένων.

Η ελεγχόμενη πτώχευση

Ποιο είναι το βασικό χαρακτηριστικό του σχεδίου της ελεγχόμενης πτώχευσης; Η αναδιάρθρωση του χρέους με «κούρεμα» ή χωρίς. Στο σημείο αυτό πρέπει να πούμε ότι αναδιάρθρωση ή ανάταξη του χρέους είναι μια διαδικασία σύμφυτη με την επίσημη πτώχευση της χώρας. Μόνο που γίνεται με όρους αγοράς και υπό διεθνή επιτήρηση, προκειμένου να περιοριστούν οι επιπτώσεις της στο εξωτερικό.

Όταν ένα κράτος βρίσκεται σε αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους του, τότε οι δανειστές του επιχειρούν να προωθήσουν ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης ή ανάταξης που συνήθως περιλαμβάνει τα εξής βασικά χαρακτηριστικά:

1.      Την έκδοση νέων ομολόγων, ή άλλων αξιών που αντικαθιστούν μέρος ή το σύνολο των ληξιπρόθεσμων οφειλών του κράτους και επιτρέπουν την επιμήκυνση της μέσης διάρκειας αποπληρωμής του δημόσιου χρέους.

2.      Την μερική ή ολική αναστολή της πληρωμής τόκων ή χρεωλυσίων για ένα διάστημα προκειμένου το κράτος να ολοκληρώσει την διαδικασία αναδιάρθρωσης.

3.      Την εισαγωγή ειδικών ρητρών στις νέες εκδόσεις ομολόγων που καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να αλλάξουν στο μέλλον οι όροι πληρωμής τους, αλλά και τις προβλεπόμενες εγγυήσεις ή αποζημιώσεις των κατόχων τους σε περίπτωση αδυναμίας εξόφλησης.

4.      Παροχή πρόσθετης ρευστότητας για την αποφυγή της μονομερούς παύσης πληρωμών, είτε μέσω των χρηματοδοτικών προγραμμάτων του ΔΝΤ, είτε με την έκδοση ειδικών ομολόγων στην διεθνή αγορά κεφαλαίων. Το ρόλο αυτό υποτίθεται ότι καλείται να παίξει το Ταμείο Σταθερότητας της ΕΕ, που ιδρύθηκε αρχικά για 3 χρόνια, αλλά η Μέρκελ και ο Σαρκοζί θέλουν να τον μετατρέψουν σε μόνιμο μηχανισμό της ευρωζώνης για να αναλαμβάνει τις υπό πτώχευση χώρες. Αυτό αποφασίστηκε στις 28/10.

Μια από τις περιπτώσεις αναδιάρθρωσης χρέους, που οι αγορές θεωρούν ίσως ως την πλέον πετυχημένη, είναι αυτή της Ουρουγουάης το 2003. Με μια μόνη κίνηση τον Απρίλιο-Μάιο του 2003, όλα τα κρατικά ομόλογα της χώρας σε ξένο νόμισμα (σε δολάριο, ευρώ, γιεν, λίρες-στερλίνες και πέσος Χιλής) ανταλλάχτηκαν με νέα ομόλογα κατατεθειμένα στην Securities and Exchange Commission των ΗΠΑ. Τα νέα ομόλογα περιλάμβαναν συγκεκριμένες Ρήτρες συλλογικής δράσης (Collective Action Clause) που προβλέπει ότι τυχόν αλλαγή των όρων πληρωμής των νέων ομολόγων απαιτούν την συμφωνία των κατόχων του 85% της συνολική αξίας τους και το 662/3% της κάθε συγκεκριμένης σειράς ομολόγων. Η συνολική αξία του εξωτερικού χρέους με βάση αυτή την αναδιάρθρωση – που επίσημα ονομάστηκε Εθελοντική Αλλαγή Προφίλ Χρέους (Voluntary Debt Re-Profiling) – δεν μειώθηκε περισσότερο από 8% προκειμένου η κυβέρνηση της Ουρουγουάης να μπορέσει να βγει στις αγορές και να δανειστεί εκ νέου. Κι όλα έγιναν κάτω από την αυστηρή επίβλεψη και κηδεμονία του ΔΝΤ.

Γλύτωσε η Ουρουγουάη από την υστερική λιτότητα και το χρέος με την αναδιάρθρωση; Όχι. Παρά το γεγονός ότι από 90% του ΑΕΠ της χώρας το 2004, το χρέος βρίσκεται γύρω στο 60% του ΑΕΠ το 2010, η εξυπηρέτησή του συνεχίζει να καλπάζει. Σήμερα το εξωτερικό χρέος της χώρας είναι ακόμη μεγαλύτερο από ότι την εποχή της αναδιάρθρωσης (από 50% του συνόλου το 2003, σήμερα ξεπερνά το 57%) αυξάνοντας την εξάρτηση από τις διεθνείς αγορές. Η αιματηρή λιτότητα και η μετακύλιση σημαντικού μέρους του εσωτερικού δημόσιου χρέους στον φορολογούμενο, οδήγησε στην μείωση του συνολικού χρέους ως ποσοστό στο ΑΕΠ. Όμως τα ελλείμματα γνωρίζουν νέες εξάρσεις και τα προγράμματα προσαρμογής έχουν οδηγήσει το 60% και πλέον του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας. Η χώρα δεν πτώχευσε επίσημα, αλλά πτώχευσε ανεπανόρθωτα ο πληθυσμός της. Το κατά πόσο ακόμη η Ουρουγουάη θα συνεχίσει να αποφεύγει και την επίσημη πτώχευση είναι υπόθεση συγκυριών. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Άλλος ένας στο δρόμο, ένας άλλος δρόμος ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟΣ

Posted on 04/11/2010 Updated on 04/11/2010

μια πόλη ανάποδα

ο Lionel Φετφατζίδης και ο Γιάννης Messi

Posted on 21/10/2010 Updated on 21/10/2010

μήπως ήρθε η ώρα να παίξουμε με την μπάλα κάτω και σαν ομάδα ;

( photo του Θάνου Τσιμέκα grafitty σε δρόμο του Μπουένος Αίρες 1999 )

Στις εργασίες της διεθνούς διάσκεψης που οργάνωσαν το Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης και η Πρωτοβουλία Καλλιτεχνών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο εναντίον του μνημονίου κυβέρνησης, ΔΝΤ και Ε.Ε(15-16 Οκτωμβρίου), ο διάσημος Αργεντίνος οικονομολόγος Κλαούντιο Κατς, σύμβουλος των αριστερών κυβερνήσεων του Ούγκο Τσάβες, στη Βενεζουέλα και του Έβο Μοράλες, στη Βολιβία, αναφέρθηκε στην εμπειρία από την εξέγερση εναντίον των πολιτικών του ΔΝΤ και την στάση πληρωμών της Αργεντινής, τονίζοντας τις αναλογίες, αλλά και τις διαφορές στη δημοσιονομική κρίση της χώρας του και της Ελλάδας.

Ελλάδα και Αργεντινή, βίοι παράλληλοι

Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση και μεταφέρω χαιρετισμό αλληλεγγύης από τη Λατινική Αμερική. Παρακολουθούμε με σεβασμό τον μεγάλο αγώνα σας. Όλοι γνωρίζουμε ότι το επαχθές χρέος χρησιμοποιείται από το ΔΝΤ ως μηχανισμός προσαρμογής εναντίον του λαού και μεταφοράς εισοδήματος στους πλούσιους.
ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα είναι όμοιο σχεδόν μ΄ αυτό που έζησε η Αργεντινή το 2001. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και του 1990, το χρέος της Αργεντινής αυξήθηκε πολύ. Μέρος της αύξησης οφειλόταν στην απλή απάτη ανύπαρκτων χρεών που προκάλεσε η φυγή κεφαλαίων. Ένα άλλο μέρος οφειλόταν στην μεγάλη αύξηση των τόκων και στην αναχρηματοδότηση και ένα άλλο στην κρατικοποίηση αρκετών ιδιωτικών τραπεζών που χρεοκόπησαν.
Με την αύξηση του χρέους επιβλήθηκε μια νεοφιλελεύθερη αναδιοργάνωση της οικονομίας και το ΔΝΤ επέβαλε πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης, φιλελευθεροποίησης του εμπορίου και ευελιξίας των εργασιακών σχέσεων.
Αφαιρέθηκε από τη χώρα η οικονομική κυριαρχία με τη δολαριοποίηση του νομίσματός της, πράγμα που την εμπόδιζε να διαχειρίζεται το χρήμα και την πίστωση. Η εγχώρια βιομηχανία συρρικνώθηκε με τις αδιακρίτως αυξανόμενες εισαγωγές, έτσι χρεοκόπησαν μικρές επιχειρήσεις και ενισχύθηκαν οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες.
Η ανεργία εξαπλώθηκε, εμφανίστηκαν αυξημένη φτώχεια και στέρηση. Η μεσαία τάξη συρρικνώθηκε και διευρύνθηκε η κοινωνική ανισότητα. Για πρώτη φορά στην ιστορία μας είδαμε ανθρώπους πεινασμένους να ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή.
Το ΔΝΤ διόριζε υπουργούς και οι βουλευτές ποδηγετούνταν. Τα παραδοσιακά κόμματα έγιναν νεοφιλελεύθερα και ο πρόεδρος Μένεμ έγινε ένα είδος Θάτσερ του Τρίτου Κόσμου.
Στη συνέχεια ο Μένεμ αντικαταστάθηκε από έναν άλλο πρόεδρο που ήρθε με προοδευτικό λόγο , αλλά εφάρμοζε τις ίδιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Για να πληρώσει το χρέος κατέσχεσε τις τραπεζικές καταθέσεις της μεσαίας τάξης. Αλλά δεν μπορούσε να αποφύγει το τέλος της μετατρεψιμότητας , την υποτίμηση και τον υψηλό πληθωρισμό που οδήγησε σε παύση πληρωμών.
Το πιο σημαντικό όμως ήταν η λαϊκή αντίδραση. Έχουμε συσσωρεύσει μια μεγάλη παράδοση κοινωνικών αγώνων, αλλά ουδέποτε είχαμε μια εξέγερση τόσο μαζική όσο το 2001. Επί εβδομάδες ο κόσμος είχε αποκλείσει τους δρόμους και οι απεργίες είχαν παραλύσει τις πόλεις. Στους δρόμους σφυρηλατήθηκε μια μεγάλη λαϊκή συμμαχία των ανέργων με τη μεσαία τάξη. Η κυβέρνηση ανατράπηκε καθότι δεν μπορούσε πλέον να αγνοεί τη φωνή του λαού.

ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Αυτή η εμπειρία μοιάζει πολύ με την τρέχουσα κατάσταση στην Ελλάδα. Και εδώ είναι σαφές πως το χρέος δημιουργήθηκε με τη φοροδιαφυγή και με τις αλλοιώσεις των λογιστικών βιβλίων, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η εισαγωγή ενός νεοφιλελεύθερου μοντέλου και έτσι έχει καταστεί αδύνατη η αποπληρωμή, οδηγώντας σε αθέτηση πληρωμών είτε ανοιχτά ή καλυμμένα.
Και εδώ ήρθε το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με μεγάλα δάνεια , τα οποία παρουσίασε σαν σωτηρία της Ελλάδας, ενώ στην πραγματικότητα είναι ανακούφιση για τις πιστώτριες τράπεζες. Και εδώ μειώνουν επιδόματα, παγώνουν μισθούς, αυξάνουν τους έμμεσους φόρους και επιχειρούν να ιδιωτικοποιήσουν τις συντάξεις. Περιέκοψαν τις δαπάνες, οδηγώντας σε ένα φαύλο κύκλο χαμηλότερων φορολογικών εσόδων και μεγαλύτερης ύφεσης.
Οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ που τώρα γράφουν το Μνημόνιο της Ελλάδας διηύθυναν το υπουργείο Οικονομικών της Αργεντινής. Τα ίδια χρηματιστικά κέρδη που αποκομίζουν τώρα από την Ελλάδα με την κερδοσκοπία τα αποσπούσαν επί δέκα χρόνια αγοράζοντας και πουλώντας ομόλογα της Αργεντινής. Βλέπουμε και εδώ, όπως στην Αργεντινή, το ίδιο πολιτικό θέαμα ενός Κοινοβουλίου που συνεδριάζει για να ψηφίσει επειγόντως το πακέτο των μέτρων.
Τα παγκόσμια ΜΜΕ μας “στόλιζαν” με τους ίδιους χαρακτηρισμούς που σήμερα απευθύνουν προς τους Έλληνες. Μας έλεγαν “τεμπέληδες”, “ανεύθυνους”, “διεφθαρμένους” και οι γειτονικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, αντί να μας δείχνουν αλληλεγγύη, κοίταζαν να διαχωριστούν, κρατώντας την ίδια στάση που κρατούν σήμερα έναντι της Ελλάδας οι κυβερνήσεις της Πορτογαλίας και της Ισπανίας.
Μας εκβίαζαν με το ίδιο δίλημμα που θέτει και σε εσάς το ευρώ. Μας έλεγαν ότι πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη συνεχή αποπληθωριστική προσαρμογή για να διατηρηθεί η μετατρεψιμότητα του νομίσματος ή την πληθωριστική προσαρμογή με την υποτίμηση , για την έξοδο από τη μετατρεψιμότητα.
Ποτέ δεν ανέφεραν τρίτη επιλογή που είναι η αναστολή των πληρωμών του χρέους και η αύξηση της φορολόγησης των πλουσίων. Αυτό διεκδίκησε ο λαός της Αργεντινής στους δρόμους και νομίζω ότι η ίδια απαίτηση αρχίζει να ακούγεται και εδώ, όταν ο κόσμος ζητά να “πληρώσει η πλουτοκρατία για την κρίση”.
Υπάρχουν όμως και διαφορές ανάμεσα στις δύο καταστάσεις, της Ελλάδας και της Αργεντινής. Στην Αργεντινή, η προετοιμασία της έκρηξης διήρκεσε τέσσερα χρόνια και ήταν πιο αργή, ενώ εδώ υπήρξαν μέτρα και ύφεση μέσα στον πρώτο χρόνο. Νομίζω πως τα στοιχεία του χρέους, του ελλείμματος και της αναχρηματοδότησης είναι υψηλότερα εδώ και γι΄ αυτό ορισμένοι αναλυτές έχουν εκτιμήσει ότι η προσαρμογή που χρειάζεται η Ελλάδα είναι 16 φορές μεγαλύτερη απ΄ αυτή που επιχειρήθηκε στην Αργεντινή.
Ενώ στην Αργεντινή οι πιστωτές ήταν διάσπαρτοι σε πολλούς κατόχους ομολόγων, στην περίπτωση της Ελλάδας οι πιστωτές συγκεντρώνονται σε ελάχιστες ευρωπαϊκές τράπεζες. Συνεπώς εδώ παρενέβησαν το ΔΝΤ και η ΕΚΤ με ένα πολύ μεγαλύτερο πακέτο διάσωσης. Εμείς υποστήκαμε κερδοσκοπία εις βάρος ενός νομίσματος που έπαιζε περιθωριακό ρόλο στον κόσμο, ενώ ο κλονισμός της ελληνικής οικονομίας έχει συνέπειες στο ευρώ. Η δική μας κρίση έπαιξε δυσμενή ρόλο σ΄ ένα περιφερειακό σχεδιασμό, όπως αυτός της MERCOSUR [κοινής αγοράς χωρών της Νότιας Αμερικής], ενώ η ελληνική κρίση θέτει εν αμφιβόλω το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης , που είναι μια ισχυρή καπιταλιστική οντότητα.
Η δική μας κρίση του 2001 ακολουθήθηκε από μια πενταετία διεθνούς οικονομικής άνθησης. Αντιθέτως, η ύφεση έπληξε την Ελλάδα εν μέσω μιας παγκόσμιας κρίσης που βαθαίνει όλο και περισσότερο.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

Νομίζω ότι τρία κύρια μαθήματα εξάγονται από αυτό που συνέβη στην Αργεντινή. Πρώτον, οι μαζικοί αγώνες περιόρισαν τις επιπτώσεις της προσαρμογής. Με τις απεργίες κατόρθωσε ο λαός να ανακάμψουν οι μισθοί και οι συνθήκες ζωής τα τελευταία δέκα χρόνια. Η κυβέρνηση έκανε υποχωρήσεις. Η απασχόληση βελτιώθηκε, η φτώχεια μειώθηκε και τα δημοκρατικά δικαιώματα επεκτάθηκαν.
Δεύτερο μάθημα. Η στάση πληρωμών ήταν το κατάλληλο μέσο για τη χώρα. Μας έλεγαν ότι η απομόνωση θα ήταν τραγική , αλλά συνέβη το αντίθετο. Η διακοπή των διεθνών χρηματοπιστωτικών σχέσεων ήταν μια μεγάλη ανακούφιση. Η διαρκής αναστολή των πληρωμών του χρέους επέτρεψε την εσωτερική επαναδραστηριοποίηση.
Η καλύτερη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές επιβεβαιώνει πως όταν το χρέος είναι μεγάλο, το πρόβλημα το έχουν οι τραπεζίτες. Η απεμπλοκή από τη διεθνή χρηματοπίστωση μας παρέσχε προστασία από την παγκόσμια κρίση του 2008, καθώς κανείς δεν μπορούσε να κερδοσκοπήσει με τα χρεόγραφα και το νόμισμα της Αργεντινής.
Τρίτο μάθημα: δεν αξιοποιήθηκε το πλεονέκτημα της στάσης πληρωμών για να ερευνηθεί και να αποκηρυχθεί το απεχθές χρέος. Εμείς επιλέξαμε τη μέση οδό ανταλλαγής παλιών ομολόγων με νέα ομόλογα χρέους. Αντί να διώξουμε το ΔΝΤ, πληρώθηκε προκαταβολικά όλο το χρέος με τα νέα ομόλογα και τώρα η Αργεντινή αντιμετωπίζει εντάσεις μέσα στο ΔΝΤ, αλλά αποτελεί και μέλος του.
Το δημόσιο χρέος μειώθηκε, αλλά οι πληρωμές είναι υψηλότερες από όσα χρήματα δίνονται για την υγεία ή την παιδεία και τελικά επιζητούν να πάρουν ξανά ξένα δάνεια , τη στιγμή που η χώρα θα μπορούσε να αυτοχρηματοδοτείται από τις εθνικές αποταμιεύσεις.
Εν ολίγοις: δεν χρησιμοποιήθηκε η άρνηση πληρωμών για πολιτικές υπέρ του λαού και για ρήξη με το νεοφιλελευθερισμό. Εφαρμόστηκε ένα μοντέλο πιο πολύ βιομηχανικό παρά χρηματοπιστωτικό , αλλά τα κύρια οφέλη τα αποκόμισε η τοπική τάξη των καπιταλιστών.
Επίσης έγινε φανερό ότι δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να υπακούει κανείς στο ΔΝΤ και ότι μπορεί να απορρίπτει τις πολιτικές διαρθρωτικής προσαρμογής. Εάν είχαμε επιχειρήσει πιο ριζοσπαστικές λύσεις , θα είχαμε πιο ευνοϊκά αποτελέσματα για το λαό στον τομέα της απασχόλησης και των μισθών.

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ

Πιστεύω πως αυτά τα ευρήματα μπορούν να επεκταθούν σε όλες τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας που αντιμετωπίζουν τα ίδια δεινά τα οποία βίωσε η Λατινική Αμερική στις δεκαετίες του 1980 και του 1990. Είναι δύο περιφέρειες που υποφέρουν πιο σοβαρά από την κρίση του καπιταλισμού.
Και στις δύο περιοχές, το χρέος δημιουργήθηκε από τους ίδιους μηχανισμούς. Υπήρχε υπερβολική ρευστότητα στα κέντρα και αυτό διευκόλυνε να τοποθετηθούν κεφάλαια σε εξαρτημένες οικονομίες, για να εξασφαλιστούν αγορές εξαγωγών για τις εταιρίες των μητροπόλεων. Η Λατινική Αμερική έλαβε πλεονασματικό κεφάλαιο από τις τράπεζες των ΗΠΑ και αγόρασε προϊόντα από εταιρίες των ΗΠΑ. Η Νότια Ευρώπη ενσωματώθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έγινε ο δέσμιος πελάτης των γερμανικών και γαλλικών εταιρειών.
Και στην κρίση επίσης λειτουργούν οι ίδιοι μηχανισμοί προσαρμογής. Το ιδιωτικό χρέος που δεν μπορεί να πληρωθεί εθνικοποιείται και ο κόσμος υποφέρει για να επιβιώσουν οι πιστωτές. Με αυτό τον τρόπο απαιτείται από μικρές χώρες, όπως η Ισλανδία, να πληρώσουν τον ίδιο φόρο υποτέλειας στις ξένες τράπεζες, όπως απαιτήθηκε στη Νότια Αμερική από την Ουρουγουάη, τη Βολιβία και το Εκουαδόρ. Στις ευάλωτες οικονομίες της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας εφαρμόζεται η ίδια μέθοδος που εφήρμοσε το ΔΝΤ στη Βενεζουέλα και στο Περού.
Σε όλη την Ευρώπη επαναλαμβάνεται ο ίδιος αγώνας δρόμου που έκαναν οι κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής και τα συντηρητικά κοινωνικά στρώματα, για να δουν ποιος θα καταστρέψει πιο γρήγορα τις κοινωνικές κατακτήσεις.
Εμείς είχαμε αρκετά χρόνια υψηλού πληθωρισμού , ενώ η Ευρώπη εφαρμόζει μια ακόμη πιο έντονη αποπληθωριστική περικοπή. Οι ΗΠΑ καθοδήγησαν την αναδιάρθρωση των οικονομιών μας από ιμπεριαλιστική απόσταση. Η Γερμανία και η Γαλλία όμως έχουν λιγότερη νομιμοποίηση να επιβάλλουν την ίδια πολιτική, εφόσον μοιράζονται μια διαδικασία ενσωμάτωσης με τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης.
Αφού έχουμε υποστεί μια μεγάλη εκκαθάριση και μια ισχυρή υποτίμηση της τιμής της εργασίας, αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση πιο χαλαρή, ενώ η Ευρώπη βρίσκεται στο μάτι της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής καταιγίδας.
Όμως, αυτές οι διαφορές στον τόπο που εκδηλώνεται η κρίση οφείλονται επίσης στο ότι η Λατινική Αμερική είναι παγκόσμιος προμηθευτής πρώτων υλών, οι τιμές των οποίων διατηρούνται υψηλές, λόγω της συνεχιζόμενης ζήτησης εκ μέρους της Κίνας.
Αντί να ακολουθούμε το δρόμο εκβιομηχάνισης της Ασίας, εξάγουμε μεταλλεύματα, τρόφιμα και ενέργεια και έτσι γινόμαστε πιο ευάλωτοι μακροπρόθεσμα. Στην συγκυρία τούτη όμως, βρισκόμαστε σε καλύτερη κατάσταση, ενώ η Νότια Ευρώπη δεν μπορεί να «απολαύσει» την ανακούφιση αυτή και αντιμετωπίζει άμεσα μια πιο δραματική κατάσταση.

ΙΣΧΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Με διαφορετικούς ρυθμούς και καταστάσεις, αντιμετωπίζουμε όλοι τον ίδιο εχθρό, το ΔΝΤ. Πριν από ένα χρόνο λεγόταν πως το ΔΝΤ είναι ανυπόληπτο, ότι δεν έπαιζε πλέον κεντρικό ρόλο και η λειτουργία του θα τροποποιούνταν, για να εφαρμόζει πιο ανεκτές πολιτικές. Συνέβη το αντίθετο. Το G 20 ανασυγκρότησε αυτή την υπηρεσία και τώρα το ΔΝΤ επιστρέφει για να βασιλεύει, το ίδιο όπως πάντα, με τις συνήθεις διαρθρωτικές προσαρμογές.
Όμως, οι εξωτερικοί χρηματοδότες ενεργούν από κοινού με τις τοπικές άρχουσες τάξεις. Για να ενισχυθεί αυτή η συνεργασία, η Βραζιλία, το Μεξικό και η Αργεντινή συμμετέχουν στο G 20 και προσυπογράφουν τις αποφάσεις του ΔΝΤ. Αντί να προωθούν την αντικατάσταση αυτού του σώματος προς όφελος ενός νέου παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, επιζητούν μεγαλύτερη αντιπροσώπευση στο Δ.Σ. του ΔΝΤ και ενθουσιάζονται με τη μεταρρύθμιση αυτού του ιδρύματος.
Αντιμέτωποι μ΄ αυτή την πολιτική των ισχυρών, πρέπει να οικοδομήσουμε μια εναλλακτική λύση. Εμείς στη Λατινική Αμερική έχουμε δημιουργήσει ένα θερμοκήπιο αντίστασης , ιδίως στη Βολιβία, στο Εκουαδόρ και στη Βενεζουέλα και σταματήσαμε τις νεοφιλελεύθερες καταχρήσεις.
Έχουν αντιμετωπιστεί αρκετά πραξικοπήματα και μεταρρυθμιστικές κυβερνήσεις συγκρούονται με τις άρχουσες τάξεις, κινητοποιώντας ευρέως το λαό και προσφέροντας κάποια αναδιανομή εισοδήματος. Η κατάσταση είναι πιο αντίξοη στο Μεξικό και στην Κεντρική Αμερική, όπου οι ΗΠΑ επιβάλλουν εμπορικές συμφωνίες ελεύθερης αγοράς και πολιτικές στρατιωτικοποίησης.
Ο αγώνας, όμως, κατά του ΔΝΤ πρέπει να είναι παγκόσμιος και γι’ αυτό η αντίσταση της Λατινικής Αμερικής ακολουθεί κατά πόδας την κοινωνική αντίσταση που αναπτύσσεται στην Ευρώπη. Λάβαμε ιδιαίτερα υπόψη μας τις απεργίες που έγιναν στη Γαλλία και στην Ισπανία. Μας είναι οικεία τα εμπόδια που δημιουργεί η ανεργία και η εξασθένηση των συνδικάτων. Ωστόσο, δεν έχουμε τα σύνθετα προβλήματα που αντιμετωπίζετε εσείς με την ανάπτυξη της ξενοφοβίας και του ρατσισμού εναντίον των μεταναστών.
Πιστεύω επίσης ότι υπάρχουν λατινο-αμερικανικές εμπειρίες στο επίπεδο του προγράμματος που μπορεί να είναι πολύ χρήσιμες στο ευρωπαϊκό κοινωνικό κίνημα. Έχουμε συζητήσει εξαντλητικά το πώς αναστέλλονται οι πληρωμές του χρέους και σε αρκετές χώρες υπήρχαν παρατάσεις του χρόνου αποπληρωμής. Αλλά ήταν παροδικές, δεν διήρκεσαν αρκετά ώστε να μπορέσουν να προωθήσουν μια εναλλακτική λύση.
Διεξήχθη επίσης βαθιά έρευνα του χρέους και στο Εκουαδόρ εργάστηκε μια Επιτροπή Οικονομικού Ελέγχου, η οποία αποκάλυψε πολλές απάτες και εν τέλει αυτές οι συμβάσεις έγιναν αντικείμενο διαπραγμάτευσης.
Συχνά, εκτιμούμε ως αναγκαία την εθνικοποίηση των τραπεζών και υπάρχουν πρόσφατες εμπειρίες στη Βενεζουέλα. Όμως, καθώς δόθηκαν οι αποζημιώσεις μένει να δούμε ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της μεταφοράς χρημάτων.
Επί χρόνια συζητούσαμε τη σημασία που είχε να δημιουργηθεί μια “Λέσχη Χρεωμένων Χωρών” για να συντονίσει την αναστολή της πληρωμής των χρεών. Δεν στάθηκε δυνατόν και κάθε χώρα συνέχισε να διαπραγματεύεται μόνη της το χρέος της.
Έχει όμως σημειωθεί πρόοδος όσον αφορά άλλες πρωτοβουλίες, όπως η δημιουργία μιας Τράπεζας του Νότου με σκοπό τη δημιουργία ενός ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθεροποίησης και μιας περιοχής στην οποία θα ισχύει ένα περιφερειακό νόμισμα, και παρόλο που στη βραζιλιάνικη αστική τάξη δεν αρέσει αυτό το σχέδιο, η συζήτηση έχει αρχίσει και ήδη υπάρχει η ιδέα μιας οικονομικής διοίκησης διαφορετικής από αυτήν του ΔΝΤ.

ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ

Το χρέος είναι τώρα παγκόσμιο πρόβλημα. Για πρώτη φορά επηρεάζει τις ανεπτυγμένες οικονομίες, εφόσον η διάσωση των τραπεζών έχει εκτοξεύσει το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ στα ύψη. Το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας έχει φτάσει επίσης σε εξωφρενικά επίπεδα και τα δημοσιονομικά ελλείμματα των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων είναι μεγαλύτερα από ό,τι οι ανισορροπίες πολλών οικονομιών του Τρίτου Κόσμου.
Στις μεγάλες χώρες, ρίχνουν επίσης την ευθύνη στους φτωχούς, ξεχνώντας ότι οι υποθήκες και το χρέος είναι το μόνο μέσο επιβίωσης που έχουν οι εργαζόμενοι. Στις μεγάλες χώρες η βοήθεια προς τις τράπεζες είναι ακόμη πιο σκανδαλώδης, γιατί έχουν φορτωθεί με τοξικά ομόλογα που μολύνουν όλο τον υπόλοιπο κόσμο.
Η κρίση του χρέους είναι πλέον παγκόσμια. Είναι μια κρίση του καπιταλισμού που ταξιδεύει πλήττοντας τη μία περιοχή του πλανήτη μετά την άλλη.
Έτσι, η άμεση μάχη μας εναντίον του νεοφιλελευθερισμού είναι ένας αγώνας εναντίον του καπιταλισμού με κατεύθυνση προς το σοσιαλισμό. Ορισμένοι θεωρούν πως η όρος σοσιαλισμός έχει δυσφημηθεί και θα έπρεπε να απορριφθεί, αλλά και ο όρος δημοκρατία είναι εκχυδαϊσμένος, συνεχίζει όμως να είναι αναντικατάστατος. Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που είναι αναντικατάστατα. Ο σοσιαλισμός είναι το πιο κατάλληλο όνομα για ένα κοινωνικό σχέδιο της ισότητας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας.
Ο στόχος του σοσιαλισμού επανέρχεται στη Λατινική Αμερική. Στη Βολιβία οργανώθηκε μια διεθνής συνδιάσκεψη για το κλίμα προκειμένου να συζητηθεί η ρύπανση που δημιουργεί ο καπιταλισμός. Στη Βενεζουέλα συζητούμε πώς να οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό του 21 ου αιώνα από τα κάτω, με μορφές εργατικού και κοινωνικού ελέγχου στα εργοστάσια και στις πόλεις. Στην Κούβα ανοίγει πάλι τη συζήτηση για σοσιαλισμό με περισσότερη δημοκρατία , χωρίς την απώλεια όσων έχουν επιτύχει.
Για να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση δημιουργήθηκε η ALBA, η Μπολιβαριανή Συμμαχία για τις Αμερικές, μια ένωση κυβερνήσεων και κοινωνικών κινημάτων με σκοπό να προωθήσει μοντέλα συνεργασίας και αντιιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης. Αλλά η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας είναι να υπερβούμε το περιφερειακό και να ανακτήσουμε το διεθνισμό. Να πετύχουμε έναν αντικαπιταλιστικό συντονισμό για να μοιραστούμε τις εμπειρίες και τους αγώνες μας στην καπιταλιστική Ευρώπη και στη Λατινική Αμερική.
Και τούτη η διάσκεψη κινείται σ΄ αυτό το πνεύμα. Σας ευχαριστώ ξανά για την πρόσκληση και σας συγχαίρω για τη διεξαγωγή αυτού του σημαντικού σεμιναρίου.

* Ευχαριστούμε την Κατερίνα Χατζοπούλου για τη βοήθεια στη μετάφραση του κειμένου από τα ισπανικά.

Πηγή:Αριστερό Βήμα

εικόνες απο το μέλλον της Αθήνας

Posted on 11/09/2010

γράφει ο Ρουσσος Βρανάς στα Νεα της 8/9/2010

Οι πόλεις…
… πρώτα έγιναν µεγάλες. Από την αυτοκρατορική Ρώµη µέχρι το Σικάγο και το Πεκίνο, αναπτύχθηκαν τόσο πολύ που χρειάζονταν πολεοδοµικό σχεδιασµό. Οµως, οι πόλεις δεν µεγαλώνουν πάντα. Μερικές φορές συρρικνώνονται δραστικά. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια.

Εγκαταλειµµένες γειτονιές και εµπορικά συγκροτήµατα αποµένουν όρθια µονάχα για να θυµίζουν περασµένα µεγαλεία. Sic transit gloria mundis.

Τα τελευταία…
… 50 χρόνια το Ντιτρόιτ έχει χάσει τουλάχιστον τον µισό πληθυσµό του. Το ίδιο και το Κλίβελαντ. Πόλεις σαν το Ντιτρόιτ και το Φλιντ, γράφει η εφηµερίδα «Μπόστον Γκλόουµπ», όπου άλλοτε χτυπούσε η καρδιά της αµερικανικής αυτοκινητοβιοµηχανίας, µοιάζουν σήµερα καταδικασµένες. Απώλεια ανθρώπων, απώλεια θέσεων εργασίας, απώλεια χρηµάτων, απώλεια κοινωνικών δεσµών. Για να θεραπεύσουν την κατάσταση, πολιτικοί και πολεοδόµοι σκέφτηκαν κάτι καινούργιο: να αποδεχθούν τη συρρίκνωση των πόλεων. Αντί να προσελκύσουν τους κατοίκους που τις εγκατέλειψαν λόγω της κρίσης, τις ξανασχεδιάζουν από την αρχή. Σκέφτονται να ισοπεδώσουν τις γειτονιές που κατάντησαν παραγκουπόλεις, µετακινώντας τους κατοίκους τους σε άλλες γειτονιές που έχουν αποµείνει ζωντανές. Σκοπεύουν να τις µετατρέψουν σε πάρκα. Ή να τις πουλήσουν σε ιδιωτικές εταιρείες για εκµετάλλευση. Παρουσιάζουν τις ιδέες τους ως τις µόνες ρεαλιστικές. Οι επικριτές τους όµως υποστηρίζουν ότι αυτό δεν είναι παρά ένα πρόσχηµα για να πάψουν να βοηθούν τους κατοίκους στις φτωχογειτονιές που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση. Σήµερα το Ντιτρόιτ, το Κλίβελαντ και το Γιανγκστάουν είναι πόλεις-φαντάσµατα: κλειστά σπίτια παντού, κλειστά µαγαζιά, σχολεία, ακόµη και νοσοκοµεία, σε αδειανά οικόπεδα που µέσα τριγυρνούν άγρια ζώα.

Το Μπουένος Αϊρες…
… ήταν κάποτε το «Παρίσι της Νότιας Αµερικής». Μετά τη λαίλαπα του Διεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου, ένας στους τρεις κατοίκους του είχε αποµείνει άνεργος.

Και οι παραγκουπόλεις είχαν αυξηθεί εις βάρος του αστικού κέντρου, µε όλα τα παρεπόµενα προβλήµατα: έλλειψη στέγης, νερού, µεταφορών και παιδιά των φαναριών παντού. Το Δουβλίνο, η πρώτη ευρωπαϊκή µεγαλούπολη που βρέθηκε στη δίνη της οικονοµικής κρίσης, µοιάζει σήµερα µε ένα ράφι γεµάτο εγκαταλειµµένα αρχιτεκτονικά σχέδια. Το πιο πρόσφατο, που προέβλεπε την ανέγερση 47 νέων καταστηµάτων, 175 διαµερισµάτων και ενός µεγάλου ξενοδοχείου στο κέντρο της πόλης, εγκαταλείφθηκε τον περασµένο Ιούλιο λόγω έλλειψης χρηµάτων. Στις βορειοανατολικές παραλιακές γειτονιές, όπου παραδοσιακά ζει ο εργατόκοσµος, είναι εµφανή τα σηµάδια της παρακµής. Ο οικονοµολόγος του Πανεπιστηµίου Χάρβαρντ, Εντουαρντ Γκλέζερ, λέει πως οι πόλεις που παρακµάζουν είναι προτιµότερο να συρρικνωθούν και να πουληθούν τµηµατικά, έστω κι αν θα χρειαστεί γι’ αυτό µετακίνηση πληθυσµών.

«Οταν λέµε…
… πως µια πόλη παρακµάζει, δεν λέµε πως κλείνει µέσα της πόρους και ζωή», είχε πει ο κοινωνιολόγος Ρίτσαρντ Σένετ. «Η παρακµή παρουσιάζεται σαν µια προϊούσα νόσος, σαν ένας καρκίνος που χρειάζεται άµεση επέµβαση. Θα ήταν προτιµότερο όµως να θεωρούσαµε την κατάσταση αναστρέψιµη. Να πιστεύαµε, δηλαδή, πως οι άνθρωποι που ζουν εκεί θα µπορέσουν να ξαναφτιάξουν τον τόπο τους κι όχι πως έχουν πια τόσο ξεπέσει που πρέπει να αντικατασταθούν».

Η «κανονικότητα» της Αριστεράς

Posted on 02/08/2010

Η παραμονή στην «κανονικότητα» της Αριστεράς δεν έχει τίποτα το κανονικό . Η ρουτίνα ,η οποία γεννιέται απο την κανονικότητα, είναι ότι σου προσφέρει ένα σταθερό πλαίσιο ζωής και δράσhς ,το κακό με τη ρουτίνα είναι ότι κάποια στιγμή τη βαριέσαι. Και την ανατρέπεις εκρηκτικά…

(by samuel_francois_ie_jambe2)

Το Αριστερό Βήμα και οι επικριτές του

Αγαπητοί σύντροφοι,
Με έκπληξη παρακολουθούμε διάφορες αντιδράσεις που φτάνουν τα όρια των άδικων επιθέσεων τις τελευταίες μέρες κατά του Αριστερού Βήματος με αφορμή τη διοργάνωση διεθνούς συνδιάσκεψης για την κρίση και την ανατροπή της καπιταλιστικής επίθεσης (ΕΕ, ΟΝΕ, ΔΝΤ), συνδιάσκεψη στην οποία το Αριστερό Βήμα κλήθηκε και αποδέχθηκε να συμμετάσχει στο πλαίσιο και μόνο που το αφορά.

Από την πλευρά μας ως ενεργά συμμετεχόντων στη συγκρότηση του Αριστερού Βήματος, θεωρούμε ότι είναι πολιτικά επιζήμιο, όχι όμως και ανεξήγητο, το ότι οι επιθέσεις αυτές αφορμώνται από μια προκατειλημμένη και απολύτως δογματική αντίληψη για το διάλογο και την κοινή δράση ανάμεσα στις δυνάμεις της Αριστεράς. Αρχικά, ορισμένοι βιάστηκαν να διαβάλουν την πρωτοβουλία μας ως δορυφοροποίηση αγωνιστών και διανοουμένων της Αριστεράς γύρω από συγκεκριμένο κόμμα, ρεύμα ή παράγοντες του αριστερού χώρου. Όταν η πορεία των πραγμάτων κατέστησε απολύτως σαφές και στους πλέον κακόπιστους ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, επινοήθηκαν τα περί «ενότητας μόνο πάνω στο πρόβλημα» (λες και η ανατροπή του μνημονίου, σύγκρουση με το ΔΝΤ και την ΟΝΕ και η διαγραφή του χρέους είναι ένα μεμονωμένο «προβληματάκι»), αγνοώντας ότι το περιεχόμενο της έκκλησής μας οριοθετεί ένα συγκεκριμένο πλαίσιο που μπορεί να στηρίξει την κοινή δράση προς όφελος των ζωντανών δυνάμεων κοινωνικής αντίστασης και ανατροπής. Άλλωστε, και ρεύματα ή παράγοντες που στάθηκαν επικριτικά απέναντι στην αν προσπάθειά μας προχώρησαν από τη δική τους πλευρά σε διακηρύξεις πρωτοβουλιών κοινής δράσης της Αριστεράς (αν και όχι με απολύτως σαφές περιεχόμενο και μορφές), γνωρίζοντας άριστα τις σοβαρότατες πολιτικές και στρατηγικές διαφορές, ιδιαίτερα για ζητήματα όπως η στάση έναντι της Ε.Ε και το ευρώ.Το ερώτημα που καλόπιστα τίθεται είναι αν οι αιτιάσεις για το Αριστερό Βήμα και τις πρωτοβουλίες του απορρέουν όντως από διαφορές ουσίας ή εκφράζουν απλώς αντανακλαστική αντίδραση σε οτιδήποτε «δεν ελέγχουμε» οργανωτικά-εν τέλει, την παμπάλαια αρρώστεια της μικρής ιδιοκτησίας, που τόσο έχει κοστίζει και εξακολουθεί να κοστίζει στην Αριστερά και το εργατικό κίνημα.

Η όποια θητεία μας στο αριστερό κίνημα μας έχει διδάξει ότι η επίκληση της σχέσης τακτικής και στρατηγικής ή απορρέει πράγματι από τις αρχές της διαλεκτικής ή αποτελεί πρόσχημα σεχταριστικών αντιλήψεων που καθηλώνουν το κίνημα στην αδράνεια και στον πρακτικισμό ανάγοντας την πολιτική σε συντεχνιακή υπόθεση. Εν προκειμένω οι όποιες αιτιάσεις περί «ρεφορμισμού» του Αριστερού Βήματος παραβλέπουν εκτός των άλλων το γεγονός ότι ο διάλογος δεν είναι παραλλαγές ενός μονολόγου –πόσο μάλλο αν αυτός ατεκμηρίωτα διεκδικεί το αλάθητο της άποψής του- αλλά προϋποθέτει αμοιβαιότητα και αναγνώριση του δικαιώματος μιας διαφορετικής άποψης, εφόσον η κοινωνικοπολιτική του βάση είναι τα αντικειμενικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και προωθεί την πάλη του εργατικού και γενικότερα λαϊκού κινήματος για την ανατροπή των μέτρων, διαδικασία στην οποία εντάσσεται και συμμετέχει και το Αριστερό Βήμα.

Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί το οποιοδήποτε συγκυριακό συμφέρον ή η οποιαδήποτε εσωτερική μικροπολιτική διαμάχη και σκοπιμότητα να οδηγεί σε συμπεράσματα που είναι τελείως έξω τόσο από τις προθέσεις όσο και από τη γενικότερη κοινωνικοπολιτική και ιδεολογική μας στάση.

Εν πάσει περιπτώσει, οι σύντροφοι που βιάστηκαν να υιοθετήσουν στάση κάθετης αντίθεσης σε οτιδήποτε επιχειρεί το Αριστερό Βήμα καλούνται να σταθμίσουν κατά πόσο δικαιολογείται πολιτικά και ηθικά η αποξένωση από ένα ευρύ σύνολο αριστερών αγωνιστών, συνδικαλιστών, διανουμένων, καλλιτεχνών και ανεξάρτητων αριστερών με γνήσια διάθεση κονωνικής προσφοράς. Από την πλευρά μας, θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για το διάλογο και την κοινή δράση όλων των αριστερών δυνάμεων, με την ενθάρρυνση που μας δίνει η ανταπόκριση χιλιάδων ανθρώπων σ’αυτή την πρωτοβουλία και με την αίσθηση ότι στην ιστορική συγκυρία που ζούμε δεν περισσεύει κανείς. Το Αριστερό Βήμα θα είναι πάντα ανοιχτό και για τους επικριτές του. Άλλωστε, η ιστορία πολλών ενωτικών εγχειρημάτων στο χώρο της Αριστεράς έχει διδάξει ότι οι χθεσινοί επικριτές γίνονται, κάποτε, οι αυριανοί αμύντορες.

Συντροφικά

Γιώργος Μανιάτης
Πέτρος Παπακωνσταντίνου
Αλέξανδρος Χρύσης

πηγή : aristerovima.gr

Είναι μονόδρομος η υποταγή στους Διεθνείς Τραπεζίτες ;

Posted on 02/07/2010

Ριζική Οικονομική Μεταρρύθμιση ή Υποταγή στους Διεθνείς Τραπεζίτες
γράφει ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

Τώρα που η πατρίδα μας δέθηκε με τις αλυσίδες του Δ.Ν.Τ., προκειμένου να μπορεί να δανείζεται, ώστε με νέα δανεικά να ξεπληρώνει τα προηγούμενα δάνειά της, οφείλουμε να αναρωτηθούμε, κατ΄ αρχήν το εξής:

Σε ποιους χρωστάμε;

Την απάντηση μπορεί ο καθένας να τη διαβάσει σε άρθρο [1] της διαδικτυακής οικονομικής εφημερίδας Euro2day. Αντιγράφουμε:

«Οι γαλλικές, οι ελβετικές και οι γερμανικές τράπεζες είναι οι μεγαλύτεροι πιστωτές για τον ελληνικό δανεισμό, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών.»

Χρωστάμε, δηλαδή, στο γαλλικό ή το γερμανικό κράτος; Η απάντηση είναι όχι. Χρωστάμε στις γαλλικές και τις γερμανικές ΤΡΑΠΕΖΕΣ.

Το επόμενο ερώτημα, κοινής λογικής, που πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας είναι το εξής:

Πώς είναι δυνατόν ένα κράτος, όπως η Ελλάδα, το οποίο αποτελείται από 11.000.000 ανθρώπους, οι οποίοι εργάζονται και παράγουν, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, να χρωστάει σε τράπεζες, δηλαδή σε επιχειρήσεις, που ο συνολικός αριθμός εργαζομένων τους δεν είναι ούτε το ένα χιλιοστό του πληθυσμού της Ελλάδας;

Το ερώτημα αυτό, που είναι ένα βασικότατο ερώτημα, τεράστιας σημασίας, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά μπορεί να γενικευτεί με τη μορφή των παρακάτω ερωτημάτων:

Πώς είναι δυνατόν όλα τα κράτη του κόσμου, χωρίς σχεδόν καμία εξαίρεση, να έχουν τεράστια χρέη στις τράπεζες;

Πώς είναι δυνατόν οι χώρες με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος (σε απόλυτο μέγεθος) στον κόσμο να είναι κατά σειρά οι Η.Π.Α., η Ιαπωνία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία [2, 3], δηλαδή οι κατά τεκμήριο πλουσιότερες χώρες στον κόσμο;

Πώς είναι δυνατόν, αντί οι φτωχές χώρες να χρωστάνε στις πλούσιες, όπως θα περίμενε κανείς, να χρωστάει όλος ο κόσμος στις τράπεζες;

Πώς είναι δυνατόν όλοι οι άνθρωποι και όλα τα κράτη του κόσμου να είναι χρεωμένοι στις τράπεζες, δηλαδή σε επιχειρήσεις οι οποίες δεν παράγουν κανένα χρήσιμο υλικό προϊόν; Πώς είναι δυνατόν τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που παράγουν να χρωστάνε σε μερικούς χιλιάδες τραπεζίτες, οι οποίοι δεν παράγουν τίποτα;

Πρόκειται για θεμελιώδη ερωτήματα.

Για να απαντήσουμε σε αυτά πρέπει να κατανοήσουμε το πώς λειτουργεί το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα, δηλαδή πρέπει να κατανοήσουμε το πώς και ποιοι δημιουργούν το χρήμα.

ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΤΟ ΧΡΗΜΑ

Το χρήμα, σε πρώτη φάση, τυπώνεται ή δημιουργείται σε ηλεκτρονική μορφή από τις κεντρικές τράπεζες.

Η κεντρική τράπεζα της Ευρωζώνης είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η τράπεζα αυτή είναι μια ιδιωτική τράπεζα, δηλαδή οι μέτοχοί της δεν είναι τα κράτη και οι εκλεγμένες κυβερνήσεις τους, αλλά ιδιώτες. Συγκεκριμένα, μέτοχοι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι οι κεντρικές τράπεζες των χωρών μελών της Ευρωζώνης, η συντριπτική πλειοψηφία των μετοχών των οποίων ανήκει σε ιδιώτες. Για παράδειγμα, η κεντρική τράπεζα της χώρας μας είναι η «Τράπεζα της Ελλάδος», η οποία είναι μια ιδιωτική τράπεζα, εισηγμένη στο χρηματιστήριο, στην οποία το ελληνικό δημόσιο κατέχει μόλις το 6.5% των μετοχών.

Οι κεντρικές τράπεζες σε όλο σχεδόν το δυτικό κόσμο είναι, όπως η «Τράπεζα της Ελλάδος», ιδιωτικές επιχειρήσεις, με ιδιώτες μεγαλομετόχους, των οποίων τα ονόματα δεν δημοσιεύονται. Παρ΄ όλα αυτά έχουν το προνόμιο να ασκούν τη νομισματική πολιτική όλων των χωρών της Δύσης, ένα προνόμιο που κανονικά θα έπρεπε να το είχαν αποκλειστικά οι λαοί και οι εκλεγμένες τους Κυβερνήσεις. Έχοντας το προνόμιο να ασκούν τη νομισματική πολιτική, οι ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες καθίστανται οι ρυθμιστές της παγκόσμιας οικονομίας, μια αρμοδιότητα, βέβαια, την οποία δεν ασκούν για το συμφέρον των λαών, αλλά για τα συμφέροντα των αγνώστων ιδιωτών μετόχων τους.

Ωστόσο, μόνο το 2.5% του χρήματος που κυκλοφορεί διεθνώς δημιουργείται από τις κεντρικές τράπεζες για λογαριασμό των Κυβερνήσεων. Το υπόλοιπο 97.5% δημιουργείται από τις ιδιωτικές τράπεζες, με τη διαδικασία που περιγράφεται παρακάτω:

Οι Κυβερνήσεις δανείζονται χρήματα από ιδιώτες (π.χ. ιδιωτικές τράπεζες), με τόκο, δίνοντας σε αυτούς, σαν αποδεικτικό του δανεισμού, χαρτιά, τα οποία ονομάζονται κρατικά ομόλογα.

Οι κεντρικές τράπεζες αγοράζουν κρατικά ομόλογα, που κατέχουν διάφοροι ιδιώτες επενδυτές. Τα ομόλογα αυτά τα αγοράζουν πληρώνοντας στους ιδιώτες επενδυτές χρήμα, το οποίο το δημιουργούν από το μηδέν για λογαριασμό της Κυβέρνησης, απλώς τυπώνοντάς το στους λογαριασμούς των ιδιωτών επενδυτών. Το χρήμα αυτό είναι το χρήμα που δημιουργείται από τις Κυβερνήσεις και αντιπροσωπεύει μόλις το 2.5% του χρήματος που κυκλοφορεί διεθνώς.

Η ιδιωτική τράπεζα, στην οποία βρίσκεται ο λογαριασμός του ιδιώτη επενδυτή, αποκτά με τη διαδικασία αυτή μια πρόσθετη κατάθεση, η οποία, έστω, ισούται με Κ. Λόγω της ύπαρξης της κατάθεσης αυτής, η ιδιωτική τράπεζα έχει τη νομική δυνατότητα να δημιουργήσει από το μηδέν και να δανείσει νέο χρήμα, το οποίο ισούται με το 90% της κατάθεσης (90%*Κ). Το νέο αυτό χρηματικό ποσό η τράπεζα απλά το δημιουργεί από το μηδέν και το πληκτρολογεί στον τραπεζικό λογαριασμό αυτού τον οποίο δανείζει. Έτσι, η τράπεζα, στην οποία βρίσκεται ο λογαριασμός του δανειολήπτη, αποκτά μια πρόσθετη κατάθεση ίση με 90%*Κ, η οποία της δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσει από το μηδέν και να δανείσει πρόσθετο χρήμα ίσο με 90%*(90%*Κ) = 81%*Κ.

Το νέο αυτό χρηματικό ποσό κατατίθεται στον τραπεζικό λογαριασμό αυτού που το δανείζεται και δίνει στην τράπεζά του τη δυνατότητα να δημιουργήσει από το μηδέν και να δανείσει νέο χρηματικό ποσό ίσο με 90%*81%*Κ = 0.73*Κ κ.ο.κ.

Με τη διαδικασία αυτή, στο ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα δημιουργείται από το μηδέν και δανείζεται χρήμα ίσο με 0.9*Κ+0.9^2*Κ+0.9^3*Κ+….=9*Κ. Δηλαδή, οι ιδιωτικές τράπεζες δημιουργούν και δανείζουν χρήμα 9 φορές περισσότερο από το χρήμα το οποίο δημιουργήθηκε αρχικά από την κεντρική τράπεζα, για λογαριασμό της Κυβέρνησης.

Μάλιστα, λόγω διαφόρων εξαιρέσεων που έχουν θεσπιστεί στην υποχρέωση των τραπεζών να κρατούν το 10% των καταθέσεών τους σαν απόθεμα, στην πράξη οι ιδιωτικές τράπεζες δημιουργούν χρήμα 40 φορές περισσότερο από το χρήμα που δημιουργείται από την κεντρική τράπεζα, με αποτέλεσμα το 97.5% του χρήματος, που κυκλοφορεί, να δημιουργείται από τις ιδιωτικές τράπεζες και μόλις το 2.5% από τις Κυβερνήσεις μέσω των κεντρικών τραπεζών.

Το σύστημα αυτό, δημιουργίας χρήματος και δανεισμού του από τις τράπεζες που περιγράψαμε, ισχύει σε σχεδόν παγκόσμια κλίμακα και ονομάζεται «τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων» (fractional reserve banking).

Αποτέλεσμα της εφαρμογής του συστήματος αυτού είναι ότι το 97.5% περίπου του χρήματος που κυκλοφορεί διεθνώς δημιουργείται από τις ιδιωτικές τράπεζες, οι οποίες αποκομίζουν κέρδη με τους εξής δύο τρόπους:

Από τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ των επιτοκίων δανεισμού και των επιτοκίων καταθέσεων, δηλαδή από το γεγονός, ότι δανείζουν το χρήμα που δημιουργούν με μεγαλύτερο επιτόκιο από το επιτόκιο, το οποίο δίνουν όταν το χρήμα αυτό κατατίθεται.

Από τις κατασχέσεις τις οποίες κάνουν σε αυτούς που χρωστάνε και αδυνατούν να αποπληρώσουν τα δάνεια που πήραν.

Απλούστερα, μπορούμε να πούμε, ότι το τραπεζικό σύστημα, το παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ, έχει αποκτήσει το προνόμιο να δημιουργεί σχεδόν όλο το χρήμα από το μηδέν και να το δανείζει, εισπράττοντας τόκους και κάνοντας κατάσχεση των περιουσιών αυτών που χρωστάνε.

Τα κράτη και οι λαοί έχασαν επομένως το δικαίωμα να δημιουργούν το χρήμα και το παραχώρησαν στο παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ, δηλαδή στους Διεθνείς Τραπεζίτες. Έτσι εξηγείται για ποιο λόγο όλα τα κράτη του κόσμου και κατεξοχήν τα πιο πλούσια είναι χρεωμένα μέχρι το λαιμό στις τράπεζες, δηλαδή σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες απασχολούν μόνο ένα απειροελάχιστο κλάσμα του παγκοσμίου πληθυσμού.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Τι θα κάνουμε επομένως, σαν Ελλάδα και σαν ελληνικός λαός; Θα αφήσουμε τους εαυτούς μας και την πατρίδα μας να γίνουν σκλάβοι των Διεθνών Τραπεζιτών και των εγχώριων πρακτόρων τους; Θα αφήσουμε το παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ (στο οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι ελληνικές τράπεζες) να πιει το αίμα του λαού μας και της πατρίδας μας; Θα ακολουθήσουμε τον δρόμο της υποταγής ή της αντίστασης;

Βάσει των όσων προαναφέρθηκαν, ο δρόμος της αντίστασης δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει τα εξής:

• Καταγγελία του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος, που έχει αφαιρέσει το αποκλειστικό προνόμιο από τους λαούς και τις Κυβερνήσεις τους να δημιουργούν το χρήμα και το έχει αναθέσει στις ιδιωτικές τράπεζες.

• Άρνηση να πληρώσουμε οποιοδήποτε δημόσιο χρέος έχουμε το οποίο είναι προς ιδιωτική τράπεζα ελληνική ή ξένη. Αυτό πρακτικά θα μηδενίσει το δημόσιο χρέος. Επιπλέον, θα πάψουμε να πληρώνουμε για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους και αυτό θα μειώσει σημαντικά και το δημόσιο έλλειμμα.

• Σαν πρόσθετο επιχείρημα για την άρνηση να πληρώσουμε τα χρέη προς τις ιδιωτικές τράπεζες μπορούμε να αναφέρουμε τις πολεμικές αποζημιώσεις που μας χρωστάει η Γερμανία, το συνολικό ποσό των οποίων είναι περίπου ίσο με τα χρέη μας προς ιδιωτικές τράπεζες. Να πούμε στις ιδιωτικές τράπεζες, ότι αν επιθυμούν να εισπράξουν τα ποσά που θεωρούν ότι τους τα οφείλουμε να πάνε να τα ζητήσουν από τη Γερμανία.

• Αν οι παραπάνω ενέργειες μας απαγορευτούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να βγούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

• Για να αποκτήσουμε διεθνή ερείσματα, κατά το πρώτο διάστημα και μέχρι να μπορέσουμε να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας, συμμαχία σε όλα τα επίπεδα με τη Ρωσία, την Κίνα και με χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως η Βενεζουέλα. Στη συνέχεια, η συμμαχία αυτή μπορεί να χαλαρώσει και να ακολουθούμε πολιτική ουδετερότητας.

• Αν χρειαστεί, δανεισμός από την Κίνα με χαμηλό επιτόκιο αντίστοιχο του Δ.Ν.Τ. Πρόσφατα δάνεισε στη Σερβία με 3.5%.

• Αφαίρεση από τις ελληνικές ιδιωτικές τράπεζες του δικαιώματος να δημιουργούν χρήμα, με θεσμοθέτηση «τραπεζικού συστήματος πλήρων αποθεμάτων» (full reserve banking).

• Πλήρης κρατικοποίηση της κεντρικής τράπεζας, δηλαδή της «Τράπεζας της Ελλάδος» και ανάθεση σε αυτήν της αποκλειστικής αρμοδιότητας να δημιουργεί το χρήμα.

• Εκτύπωση χρήματος από την κρατική πλέον Τράπεζα της Ελλάδος. Το χρήμα αυτό θα αντικαταστήσει το ευρώ. Κανένας άλλος δεν θα έχει το δικαίωμα να τυπώνει ή να δημιουργεί χρήμα. Έτσι θα πάψουμε να πληρώνουμε τόκους στις ιδιωτικές τράπεζες ελληνικές και ξένες, για να μας δημιουργούν το χρήμα που μας χρειάζεται σαν μέσο για τις συναλλαγές μας.

• Σε όλα τα επόμενα χρόνια, οι Κυβερνήσεις πρέπει να διατηρούν την ποσότητά του χρήματος σταθερή, ώστε να μην υπάρχει πληθωρισμός. Συγκεκριμένα, η ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί πρέπει να μεταβάλλεται σύμφωνα με το ποσοστό μεταβολής του Α.Ε.Π. Όταν το Α.Ε.Π. αυξάνεται κατά ένα ποσοστό π.χ. 3%, η Τράπεζα της Ελλάδος θα αυξάνει το χρήμα που κυκλοφορεί κατά 3%. Με το χρήμα αυτό η Κυβέρνηση θα πληρώνει τους δημοσίους υπαλλήλους, εισάγοντας το πρόσθετο αυτό χρήμα στην οικονομία. Αν, αντίθετα, κάποια χρονιά το Α.Ε.Π. μειωθεί π.χ. κατά 3%, η Κυβέρνηση θα συλλέγει με φόρους το 3% του χρήματος και θα το αποσύρει από την κυκλοφορία. Έτσι, η ποσότητα του χρήματος θα είναι πάντοτε ανάλογη του Α.Ε.Π., δηλαδή ανάλογη των συναλλαγών που συμβαίνουν στην οικονομία, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει σχεδόν καθόλου πληθωρισμός.

• Το νέο εθνικό νόμισμα θα υποτιμηθεί σε σχέση με το ευρώ. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα εισαγόμενα προϊόντα θα γίνουν ακριβότερα και τα ελληνικά προϊόντα θα γίνουν πιο φτηνά σε σύγκριση με τα εισαγόμενα. Έτσι, θα συμφέρει στον κόσμο να αγοράζει ελληνικά προϊόντα και όχι εισαγόμενα, με αποτέλεσμα να ενισχυθεί η εγχώρια παραγωγή και να μειωθεί η ανεργία. Επίσης, για τον ίδιο λόγο, τα ελληνικά προϊόντα θα γίνουν πιο φθηνά στις αγορές του εξωτερικού, με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι εξαγωγές και να μειωθεί περαιτέρω η ανεργία. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι θα ωφεληθούν οι άνεργοι, ενώ θα πληγούν τα ανώτερα στρώματα, επειδή η πολυτελής κατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων θα καταστεί ακριβότερη. Σε πρώτη φάση, πάντως, η αύξηση της τιμής των εισαγόμενων προϊόντων θα δημιουργήσει πληθωρισμό. Όμως, ο πληθωρισμός αυτός σε πολύ λίγα χρόνια θα μειωθεί, λόγω της αντικατάστασης της κατανάλωσης εισαγόμενων προϊόντων από την κατανάλωση ελληνικών προϊόντων.

• Επιβολή δασμών στις εισαγωγές ξένων προϊόντων για να προστατευτεί περαιτέρω η εγχώρια παραγωγή. Αυτό θα οδηγήσει σε ταχύτατη ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής, αγροτικής και βιομηχανικής, η οποία θα διοχετεύεται προς την εσωτερική αγορά, αντί να εισάγουμε και να καταναλώνουμε ξένα προϊόντα. Αυτό θα ρίξει κατακόρυφα την ανεργία και θα ανορθώσει την οικονομία της χώρας.

Η εφαρμογή των παραπάνω μέτρων:

• Άμεσα, θα μηδενίσει, σχεδόν, τόσο το δημόσιο, όσο και το ιδιωτικό χρέος, επειδή το σύνολο σχεδόν του χρέους είναι προς ιδιωτικές τράπεζες.

• Άμεσα, θα μειώσει περίπου κατά 40% το δημόσιο έλλειμμα, λόγω της εξοικονόμησης των τόκων, που σήμερα πληρώνονται στις ιδιωτικές τράπεζες για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους.

• Θα προκαλέσει άμεσα ταχύτατη και μόνιμη μείωση της ανεργίας, η οποία τελικά θα σταθεροποιηθεί σε πολύ χαμηλά επίπεδα.

• Αρχικά θα αυξήσει τον πληθωρισμό, λόγω της αύξησης των τιμών των εισαγόμενων προϊόντων. Μεσοπρόθεσμα, όμως, ο πληθωρισμός θα πέσει σχεδόν στο μηδέν, καθώς η συνολική ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί θα μπορεί να ελέγχεται πλήρως από την Κυβέρνηση και δεν θα εξαρτάται από τον ρυθμό με τον οποίον δανείζουν οι ιδιωτικές τράπεζες.

Δύσκολο, από πολιτικής άποψης, ενδέχεται να είναι το πρώτο διάστημα, μέχρι να ολοκληρωθούν οι μεταρρυθμίσεις και η κατάσταση να σταθεροποιηθεί. Σε αυτό το διάστημα θα πρέπει να ζητήσουμε πολιτική και οικονομική στήριξη από τη Ρωσία, την Κίνα και από χώρες της Λατινικής Αμερικής, ενώ, επιπλέον, θα πρέπει να επιδιώξουμε να γίνουμε το πρότυπο για τους λαούς της Ευρώπης, που είναι ήδη ή θα γίνουν αμέσως μετά, τα επόμενα θύματα των Διεθνών Τραπεζιτών και του Δ.Ν.Τ.

ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ

Πολλοί θα αναρωτηθούν μήπως αυτά που έχουμε γράψει για το τραπεζικό καρτέλ και για το προνόμιό του να δημιουργεί το χρήμα και να το δανείζει στις κυβερνήσεις είναι μια ανυπόστατη θεωρία συνομωσίας. Γι΄ αυτό, συνιστούμε στους αναγνώστες αυτού του κειμένου να διασταυρώσουν αυτά που γράφουμε μόνοι τους. Τα παρακάτω θα σας βοηθήσουν να διαπιστώσετε ότι αυτά που γράφουμε είναι πραγματικά.

Σε άρθρο της εφημερίδας Καθημερινής [4] διαβάζουμε:

«Σε κάθε περίπτωση, η ιδέα ότι χρειάζεται κάποιου είδους «σεισάχθεια» απέναντι στους διεθνείς τοκογλύφους, κερδίζει διαρκώς έδαφος. Πρόσφατα, ο οικονομολόγος Μάιλ Χάντσον έγραφε στους Financial Times: «Η μόνη διέξοδος από την κρίση του ευρωπαϊκού χρέους είναι μια διαπραγματεύσιμη παραγραφή του. Οι τράπεζες δανείζουν εικονικό χρήμα, που στην πραγματικότητα δεν διαθέτουν, το οποίο εγγυοδοτείται με κεφάλαια που στην πραγματικότητα δεν έχουν, που κι αυτά υποστηρίζονται από τις κεντρικές τράπεζες που τυπώνουν χρήμα από αέρα κοπανιστό. Όμως, όποτε οι οφειλέτες δυσκολεύονται να ξεπληρώσουν τα επαχθή δάνεια, οι τραπεζίτες προχωρούν σε κατάσχεση των περιουσιακών τους στοιχείων».

Πρόκειται για ξεκάθαρη επιβεβαίωση των όσων γράψαμε.

Στο άρθρο της διαδικτυακής εγκυκλοπαίδειας Wikipedia για το «τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων» (fractional reserve banking) [5] διαβάζουμε τα εξής:

«Το τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων είναι το τραπεζικό σύστημα, στο οποίο οι τράπεζες κρατούν μόνο ένα κλάσμα (μέρος) των καταθέσεών τους σαν απόθεμα […] και δανείζουν το υπόλοιπο, ενώ, συγχρόνως, διατηρούν την υποχρέωση να καταβάλλουν το σύνολο των καταθέσεών τους, αν αυτές ζητηθούν (από τους καταθέτες). […]

Η πρακτική αυτή είναι καθολική στο σύγχρονο τραπεζικό σύστημα και έρχεται σε αντίθεση με το τραπεζικό σύστημα πλήρων αποθεμάτων, το οποίο δεν εφαρμόζεται πλέον. […]

Η διαδικασία του τραπεζικού συστήματος κλασματικών αποθεμάτων έχει ένα συσσωρευτικό αποτέλεσμα δημιουργίας χρήματος από τις τράπεζες, αυξάνοντας την ποσότητα του χρήματος στην οικονομία.»

Στο αντίστοιχο άρθρο για το «τραπεζικό σύστημα πλήρων αποθεμάτων» (full reserve banking) [6] διαβάζουμε τα εξής:

«Στο τραπεζικό σύστημα πλήρων αποθεμάτων όλο το χρήμα δημιουργείται από την Κυβέρνηση […]

Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το ισχύον σύστημα, στο οποίο ένα μεγάλο ποσοστό του χρήματος δημιουργείται από τις ιδιωτικές τράπεζες.»

Αξίζει να διαβάσετε ολόκληρα τα άρθρα, ώστε να διαπιστώσετε την αλήθεια όσων γράψαμε για την ακριβή διαδικασία με την οποία δημιουργείται το χρήμα.

Για να ενημερωθείτε αναλυτικότερα για τον τρόπο με τον οποίον οι τράπεζες απέκτησαν το προνόμιο της δημιουργίας του χρήματος, δείτε δυο εξαιρετικά ντοκιμαντέρ, τα οποία υπάρχουν ολόκληρα στο YouTube και μάλιστα και με ελληνικούς υποτίτλους. Είναι το “The Money Masters” και το “Money as Debt” [7, 8].

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Ολόκληρη η ιστορία των Η.Π.Α., μέχρι το 1913, ήταν μια μάχη για το ποιος θα έχει το δικαίωμα της έκδοσης του χρήματος: η Κυβέρνηση ή οι ιδιωτικές τράπεζες. Από το 1764 ως το 1913, η αρμοδιότητα έκδοσης του χρήματος άλλαξε χέρια από τη μια πλευρά στην άλλη 8 φορές. Σήμερα, με τη νέα μεγάλη οικονομική κρίση, υπάρχει και πάλι στις Η.Π.Α. ένα ισχυρό κίνημα, το οποίο υποστηρίζει την κατάργηση του τραπεζικού συστήματος κλασματικών αποθεμάτων και την αντικατάστασή του από τραπεζικό σύστημα πλήρων αποθεμάτων, καθώς και την κατάργηση της ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας των Η.Π.Α. Mια πρόταση νόμου, που υποστηρίζεται από εκατοντάδες βουλευτές, τόσο του Δημοκρατικού, όσο και του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, με κωδικό HR-1207, ζητά να γίνει έλεγχος της κεντρικής τράπεζας για πρώτη φορά από το 1913. Ο έλεγχος αυτός πιστεύουν ότι θα αποκαλύψει το ρόλο της τράπεζας αυτής στην πρόκληση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Για περισσότερες λεπτομέρειες για το κίνημα που υπάρχει στην Αμερική για τη νομισματική μεταρρύθμιση, μπορείτε να επισκεφθείτε τις ιστοσελίδες [9, 10].

Στην Αργεντινή, η οποία βρέθηκε και αυτή υπό τον ζυγό του Δ.Ν.Τ., το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης έγινε με τον τρόπο που προτείναμε παραπάνω, δηλαδή με την κρατικοποίηση της κεντρικής τράπεζας της χώρας και με την έκδοση χρήματος από το κράτος. Αντιγράφουμε από άρθρο [11] του Ν. Ντάσιου στην εφημερίδα Ρήξη:

«Μετά τις εκτεταμένες λαϊκές εξεγέρσεις στην Αργεντινή […], η νέα κυβέρνηση ανέστρεψε τις προτεραιότητες του ΔΝΤ, δίνοντας έμφαση στην αναδιάταξη της εγχώριας παραγωγής […]. Ταυτόχρονα οι τοπικές αρχές εξέδωσαν «τοπικά ομόλογα», τα οποία χρησιμοποιήθηκαν ως νόμισμα. Οι επαρχίες πλήρωσαν τους υπαλλήλους με αποδείξεις που ονομάστηκαν «ομόλογα για την παραγραφή του χρέους» και που ισούνταν με το εθνικό νόμισμα της χώρας το πέσο. Τα ομόλογα αυτά μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από τους εργαζόμενους για την αγορά τοπικών προϊόντων. Το μέτρο αυτό έχει μια βασική προϋπόθεση: την κρατικοποίηση της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας.»

ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ

Οι Διεθνείς Τραπεζίτες, δηλαδή το παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ, ελέγχεται από έναν αριθμό πολύ ισχυρών ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους είναι γνωστοί. Η μεγαλύτερη και πιο πλούσια οικογένεια, με διαφορά, είναι η οικογένεια Rothschild. Άλλες μεγάλες οικογένειες είναι η οικογένεια Schiff, η οικογένεια Warburg και η οικογένεια Rockefeller. Μεταξύ αυτών που αποτελούν την κλίκα είναι o κος Σόρος, ο κος Κίσινγκερ, ο κος Zbigniew Brzezinski , ο κος Ben Bernanke, ο κος John Paulson, καθώς και άλλοι πολλοί. Όταν ο καθεστωτικός τύπος αναφέρεται στους «κερδοσκόπους» ή στις «αγορές» ουσιαστικά αναφέρεται σε αυτούς τους ανθρώπους.

Οι έξι μεγάλοι τραπεζικοί κολοσσοί που έχουν κεντρικό ρόλο στο όλο σύστημα είναι η Goldman Sachs, η Morgan Stanley, η JP Morgan Chase, η Citigroup, η Bank of America και η Wells Fargo. Οι έξι αυτές τράπεζες έχουν καταθέσεις ή δάνεια, που αντιστοιχούν στο 60% του Α.Ε.Π. των Η.Π.Α.

Τέλος, η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Δ.Ν.Τ. είναι οι κεντρικές τράπεζες των κεντρικών τραπεζών. Είναι ιδιωτικοί οργανισμοί, ελέγχονται από τους Διεθνείς Τραπεζίτες και συντονίζουν τη χρεοκοπία και τη λεηλασία των εθνών.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν προκλήθηκε από λάθος. Ούτε είναι ένα φυσικό φαινόμενο πέρα από τον έλεγχο του ανθρώπου. Προκλήθηκε επίτηδες από την ηγετική κλίκα. Και δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ, αλλά θα συνεχιστεί και θα είναι πολύ χειρότερη από την κρίση του 1929.

Στόχος είναι να προκληθεί παγκόσμια οικονομική ύφεση και γενικευμένο αδιέξοδο. Τότε η ηγετική κλίκα θα μπορέσει ευκολότερα να πείσει τον κόσμο, ότι μοναδική λύση είναι η δημιουργία Παγκόσμιου Νομίσματος, Παγκόσμιας Κεντρικής Τράπεζας ιδιωτικά ελεγχόμενης από τους ίδιους και Παγκόσμιας Κυβέρνησης. Και ας μη γελιόμαστε, η Παγκόσμια αυτή Κυβέρνηση, αν επιβληθεί, δε θα είναι δημοκρατική. Το ποιόν των ανθρώπων που συγκροτούν την ηγετική κλίκα το είδαμε στη Γάζα, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, το έχουμε δει στην πολιτική του Ισραήλ και στην παγκόσμια ανοχή για τις γενοκτονίες του. Οι άνθρωποι αυτοί είναι εγκληματίες και γενοκτόνοι. Αν δημιουργήσουν Παγκόσμια Κυβέρνηση αυτή θα είναι μια παγκόσμια δικτατορία.

Η επιλογή είναι μπροστά μας. Πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο δρόμους: Ή θα υποταχθούμε στους Διεθνείς Τραπεζίτες ή θα ενώσουμε τους αγώνες μας με τους λαούς όλης της γης, που στενάζουν κάτω από το χρέος και την υποτέλεια που τους έχει επιβληθεί από το διεθνές τραπεζικό σύστημα. Αν επιλέξουμε τον δεύτερο δρόμο, νομίζω ότι μπορούμε να γίνουμε και κάτι παραπάνω: Να γίνουμε η πρωτοπορία του διεθνούς κινήματος ενάντια στο παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ.

Η επιλογή είναι δική μας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά βιβλιογραφία που υπάρχει στο διαδίκτυο, ώστε ο αναγνώστης του κειμένου να μπορεί εύκολα να διασταυρώσει και να επιβεβαιώσει τα όσα αναφέρονται.

1. EURO2day, «Τα ανοίγματα ξένων τραπεζών στην Ελλάδα», 11/02/2010, http://www.euro2day.gr/news/world/125/articles/568895/ArticleNewsWorld.aspx

2. http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_public_debt

3. http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_GDP_(nominal)

4. Παπακωνσταντίνου Π., «Ευρωπαϊκή λύση για το ελληνικό χρέος», Καθημερινή, 18/04/2010, http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_18/04/2010_398016

5. http://en.wikipedia.org/wiki/Fractional-reserve_banking

6. http://en.wikipedia.org/wiki/Full-reserve_banking

7. http://www.youtube.com/watch?v=sz2xLzaaugM

8. http://www.youtube.com/watch?v=6VGlmeuC0wI

9. http://themoneymasters.wordpress.com/

10. http://www.secretofoz.com/

11. Ντάσιος Ν., «Το ΔΝΤ και οι κερδοσκόποι δεν είναι μονόδρομος», εφημερίδα Ρήξη, φύλλο 61, http://www.ardin

πηγή: no money no debt