σκέψεις
για κακή μας τύχη…
μας ψεκάζουν,
η τηλεόραση παίζει συνεχώς,
τα ψηλά κτίρια μας κρύβουν την ανατολή,
τα δέντρα τα κόβουν,
μας(σας) πληρώνουν με 500 ευρώ όταν το θυμηθούν,
δεν γυρίσαμε ποτέ το κεφάλι μας …
Για κακή μας τύχη αφήσαμε την τύχη μας στα χέρια άλλων και συνεχίζουμε…
Κι όμως χρυσός είναι οι άνθρωποι…και μάλιστα στις σκουριές…
αριθμοί ανοιχτά των Ευρωπαϊκών ακτών…
μάθαμε να ζούμε με αριθμούς και θάνατο…
…«Ξεκινήσαμε πριν από δύο ημέρες από το λιμάνι της Μιζράτα, στη Λιβύη. Οταν αρχίσαμε πια να βλέπουμε από μακριά τη Λαμπεντούζα, αποφασίσαμε να βάλουμε φωτιά σε μία κουβέρτα για να μας δούνε. Ομως στο κατάστρωμα είχε χυθεί πετρέλαιο. Αστραπιαία τα πάντα τυλίχτηκαν στις φλόγες. Πολλοί πηδήξαμε στη θάλασσα για να σωθούμε, κάποιοι δεν ήξεραν καν κολύμπι, από παντού ακούγονταν ουρλιαχτά καθώς το σκάφος πήρε κλίση»….
…Χιλιάδες πρόσφυγες -άντρες, γυναίκες και παιδιά- έχουν χάσει τη ζωή τους στα ανοιχτά της νότιας Ιταλίας, στην αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο στην Ευρώπη. Μόνο στα ανοιχτά της Σικελίας, υπολογίζεται ότι έχουν πνιγεί 6.200 πρόσφυγες, εκτός των 4.790 ανθρώπων που θεωρήθηκαν αγνοούμενοι. Το 2011 ήταν η χρονιά με τον τραγικότερο απολογισμό: νεκροί και αγνοούμενοι ξεπέρασαν τους 1.800, 150 τον μήνα δηλαδή, 5 την ημέρα…
κείμενο από την εφημερίδα των Συντακτών
η φωτογραφία είναι από τα στενά της Μυκάλης
Μare magnum
Πέρυσι ήταν στις νότιες ακτές , φέτος είναι στις βόρειες .
Μεσόγειος …από το Γιβραλτάρ μέχρι τις ακτές της Συρίας, 2.100 ν. μίλια ,το μέγιστο βάθος 5.120 μ. σε απόσταση 62 μιλίων Νοτιοδυτικά από το ακρωτήριο Ταίναρο , και η καταστροφή φαντάζει αναπόφευκτη…
πήγαινα το δρόμο, δρόμο…
Ο πόνος είναι αναπόφευκτος· η δυστυχία, όμως, είναι επιλογή – που θαλεγε κι ο Χαρούκι Μουρακάμι, και εμείς στα μέρη μας τον πόνο τον τραγουδάμε και την δυστυχία την αρνιόμαστε την πολεμάμε δεν την πολεμάμε;
αφιερωμένο στην καλή φίλη Γιούλα Ράπτη
ψυχή βαθιά…Κυρίες Κύριοι!
Δεν χαθήκανε τούτες οι φωνές ,τα λόγια οι μουσικές ,μονάχα, ξαποστάσανε σε βουνά και σε θάλασσες και σήμερα, αύριο θα ρθουν πάλι να μας συντροφεύσουν στην ζωή που έρχεται…
σαν την ακούς λυτρώνεσαι…»καθαρίζεις»..ε και τότε δεν φοβάσαι τίποτε…
σαν ανταμώσουμε , τον φόβο θε να σκιάξουμε…
στην πλατεία του χωρίου ,
γύρω απο το Δέντρο που απλώνει τα κλαδιά του ,
ψηλά στον ουρανό χαμηλά στην γη,
τα χέρια ανταμώνουν τις ψυχές
ο κύκλος , φωτίζει τον κάμπο τα βουνά τις θάλασσες ,αλαφρώνει τους ανθρώπους τους οδηγεί …
The Love Me Or Die
Κάπνιζα , καθισμένος στην βεράντα , κοιτώντας τον Υμηττό ,ο ήλιος έφευγε για την άλλη μεριά της Γης , από το υπολογιστή ακούγονταν το The love me or die αγαπημένο κομμάτι του δίσκου «Jungle Blues» από τον Αυστραλό CW Stoneking ,το πιο πρόσφατο άλμπουμ του είναι τρία χρόνια παλαιό , με φωνή ενίοτε καπνισμένη…σαν την ψυχή μας…
από την αρχή…
Από την αρχή της μέρας
Από την αρχή της Λεωφόρου
Περπατάς να φτάσεις την νύχτα , να φτάσεις την θάλασσα .
Τρέχουν τα φώτα , οι φοίνικες , οι φωτεινές επιγραφές ,απλώνουν δρόμο πάνω σε περάσματα νερών και ανθρώπων .
Πίσω σου ,φτηνά υφάσματα, μπαντιέρες ζωής .
Θυμάσαι το μέλλον ;
Κοιτάς ολόισια , πιάνεις να τραγουδάς …
Άρχισες να τρέχεις.
Σταμάτησαν τα φώτα , οι φοίνικες , οι φωτεινές επιγραφές , απλώνεις δρόμο πέρασμα νερών και ανθρώπων…
άχρηστη πληροφορία…
Ανάμεσα σε νερατζιές ,σε άχρηστες πληροφορίες, ο δρόμος κυλά, τα νερά της βροχής παρασύρει…
Με πλάγιο τρόπο κατεβαίνεις τον δρόμο, τα σκυλιά κοντοστέκονται , μυρίζονται.
Η καμπάνα αλλάζει τον χρόνο μονότονα,
Σκυμμένος, μισό σώμα μέσα σε πράσινο κάδο , ψάχνει τα άχρηστα .
Με πλάγιο τρόπο το μάτι σκαρφαλώνει στην νερατζιά ,η κορυφή ακουμπά το τζάμι της μπαλκονόπορτας.
Ο πράσινος κάδος ξεκίνησε…η νερατζιά πήδηξε μέσα του…άχρηστη…κανένας δεν σταματά στον ίσκιο της, κανένας δεν σταματά στο άρωμα της…
Άστεγος καλοντυμένος , στέκει στο πλατύσκαλο της πολυκατοικίας ,δεν σκέφτεται…κενό… μυρίζει ,παρατηρεί την βροχή , τον κάδο την νερατζιά , ένα αυτοκίνητο να το σκεπάζει το νερό.
Έγειρε ο δρόμος , τίναξε στην άκρη στο χαντάκι , την λάσπη ,τις πέτρες, τα μπουκάλια , σκατά σκύλων, τις πατημασιές…
Άστεγος καλοντυμένος σκαρφάλωσε στις νερατζιές , έσπασε πόρτες παράθυρα ,χωρίς φόβο με πίστη…
τίποτα δεν έμοιαζε πια άχρηστο, ούτε καν ο άνθρωπος…
5+1 φωτογραφίες , με το κινητό, για ενα ταξίδι …
η πρώτη …
παράλληλα (για) λίγο μετά την έξοδο…
το παρελθόν
αγίασμα…
σύντροφος πιστή της θάλασσας …
η (προ)τελευταία…
και μια που δεν την αποτύπωσε το κινητο μου…
στο στρογγυλό τραπέζι της πλώρης , ο φορητός υπολογιστής , το κεφάλι του δεκαοχτάχρονου το χέρι της νεαρής κοπέλας ανακατεύει τα ξανθα μαλλιά της , ο Ήλιος που χάνεται φωτίζει τον ύπνο του , φωτίζει τις σελίδες του βιβλίου που διαβάζει εκείνη… τελευταία εικόνα απο ενα ταξίδι στο παρελθόν που οδηγεί στο μέλλον…
αυτο που είδα χθες βράδυ…
εκεί στην άκρη του δρόμου τρέχει βρώμικο νερό, στην θαλάσσα να ξεπλυθεί βουτά…
περάσματα…
εκεί το νερό περνά ,εκεί περνάνε οι σκέψεις, κι ύστερα έρχεται ο άνθρωπος…
παράλληλες ιστορίες
επειδή το νερό …
δεν φυλακίζεται
μπορεί να μας παρασύρει , να μας ταξιδέψει ,να μας ξεδιψάσει,να μας ελευθερώσει η να μας πνίξει…
ας το συναντήσουμε
ας χορέψουμε μαζί του
ας ερωτοτροπήσουμε
μας προσκαλεί ,μας προκαλεί…
Πάρε 5…
παγωμένες μπύρες ,άπλωσε τα πόδια σου και άφησε τον ιδρώτα να κυλήσει παντού να παρασύρει στην υδροροή του Αυγούστου κάθε σκέψη .
καλή ακρόαση…
απο εδω και πέρα τα περισσότερα πράγματα θα τα κάνουμε στον δρόμο…
γιατί όχι και το τσιγάρο…
η εκπληκτική φωτογραφία είναι της computersoap
Την πλήρη απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους από την 1η Σεπτεμβρίου αποφάσισε το υπουργείο Υγείας.
περρισσότερα στην Ελευθεροτυπία
ΤΟ ΧΕΡΙ 