ζωή
Το τέλος του παράπονου
Ή
Ο πόνος είναι αναπόφευκτος· η δυστυχία, όμως, είναι επιλογή
– που θαλεγε κι ο Χαρούκι Μουρακάμι.
Στον πόλεμο του ΄12, μαθαίνουμε νέα πράγματα και ξεμαθαίνουμε άλλα. Εύκολο; Καθόλου.
Στο τηλέφωνο είναι μιά φίλη· στη φωνή είναι φανερά τα αποτυπώματα μιας δύκολης νυχτερινής βάρδιας με «έκτακτα περιστατικά». Είσαι εξοντωμένη, της λέω, άντε να ξεκουραστείς. Η φωνή χαμηλώνει κι άλλο. «Ντρέπομαι να παραπονεθώ …άλλοι δεν έχουν δουλειά».
Στο Ινμποξ, ένας φίλος με ρωτάει κάτι για κάποια αντικαταθλιπτικά χάπια. Δεν κάνω τον γιατρό και του λέω τρυφερά να μην κάνει κι αυτός του κεφαλιού του. Πνιγμένος στα δάνεια, στις λάθος επιλογές, την αυτολύπηση. «Ντρέπομαι» λέει στο τέλος. «Είναι πολυτέλεια σήμερα να θες να πας στον ψυχαναλυτή…»
Κατεβαίνω στην είσοδο της πολυκατοικίας μου· άλλος ένας καβγάς για τα λεφτά που δεν μαζεύονται να αλλαχτεί ο καυστήρας για το καλοριφέρ. Κατεβαίνω ντυμένη σαν εσκιμώος και μέσα στο παράπονο ότι έχω ξεπαγιάσει. Φρενάρω όταν ο μετανάστης του ισογείου, που χρωστάει τα περισσότερα, έχει το μικρό παιδί του στο νοσοκομείο. Δεν λέω κουβέντα, παίρνω το σκυλί και πάμε τρέχοντας στο πάρκο, για να ζεσταθούμε. Στα παγκάκια, με την πρωϊνή πάχνη πάνω στις κουβέρτες, κάποιοι κοιμούνται ακόμη. Ντρέπομαι, λέω στην Κίκα…
Σταματάω για καφέ, σε μια φίλη· με το ζόρι μού λέει ότι μόλις χώρισε, προσπαθεί να πενθήσει τον χαμένο έρωτα, αλλά .. «ντρέπομαι, ρε συ, εδώ δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο πια».
Ας μη συνεχίσω. Σήμερα λήγει η σύμβαση μου με την ΕΡΤ και ξαναδηλώνω, κατα πάσα πιθανότητα «άνεργη». Φοβάμαι, αλλά ναι, το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι ότι ντρέπομαι να παραπονεθώ, να νιώσω αδικία, να πω τον ‘πόνο’ μου.
Ναι, η εποχή μάς δείχνει καθημερινά ότι για τον Πόνο υπάρχει άπλετος χώρος, για το Παράπονο όμως δεν υπάρχει πια ούτε μια μικρή γωνίτσα. Διανύσαμε σε χρόνο ρεκόρ την απόσταση από ένα Πριν, που δεν υπήρχε τσίπα, σε ένα Τώρα, που δεν έχουμε πού να βάλουμε τη ντροπή.
Ισως να κάνω και λάθος. Κάποτε, κάποιοι, όταν θα αφηγούνται «…που λές, στον πόλεμο του ’12, παιδί μου…» μπορεί και να έχουν καταλάβει καλύτερα τι πόλεμος γινόταν όχι μόνο εξω αλλά και μεσα στην ψυχή μας.
Γιούλα Ράπτη
αφιερωμένο στην Γιούλα
Προτιμάμε να μας θυσιάσουν παρά να ρισκάρουμε να θυσιάσουμε…
Πήρα στα χέρια μου το πρώτο τεύχος του περιοδικού Unfollow , φόρεσα τα γυαλιά μου για να βλέπω κοντά ,τα 47 χρόνια και η καθήλωση μπρός τον υπολογιστή απομακρύνουν γράμματα εικόνες , διάβασα ξαπλωμένος το εξαιρετικό κείμενο απο τον Old Boy γραμμένο για το πρώτο τεύχος του Unfollow , ύστερα ανασηκώθηκα κάθισα στην άκρη του κρεββατιού, ακούγα για ώρα τις φωνές τα γέλια της Αγγελικής του Πάνου της Κωνσταντίνας …
γράφει ο Old Boy:
H ιστορική γλύκα
5+1 φωτογραφίες , με το κινητό, για ενα ταξίδι …
η πρώτη …
παράλληλα (για) λίγο μετά την έξοδο…
το παρελθόν
αγίασμα…
σύντροφος πιστή της θάλασσας …
η (προ)τελευταία…
και μια που δεν την αποτύπωσε το κινητο μου…
στο στρογγυλό τραπέζι της πλώρης , ο φορητός υπολογιστής , το κεφάλι του δεκαοχτάχρονου το χέρι της νεαρής κοπέλας ανακατεύει τα ξανθα μαλλιά της , ο Ήλιος που χάνεται φωτίζει τον ύπνο του , φωτίζει τις σελίδες του βιβλίου που διαβάζει εκείνη… τελευταία εικόνα απο ενα ταξίδι στο παρελθόν που οδηγεί στο μέλλον…
Της Γης οι αλήθειες
Πατριώτες καλά κούλουμα να έχουμε και καλή Σαρακοστή
και ένα παραδοσιακό τραγουδάκι για τις περιστάσεις…..Πως το τρίβουν το πιπέρι (κλίκ και λάλησε)
το μήνυμα της Κούνεβα και ένα Σώμα
Η Κούνεβα μέσα απο την Ενταντική στέλνει μήνυμα:
και ένα ποίημα του Κουβάνου Louis Rogelio Nogueras :
ΣΩΜΑ
Αυτό είναι το σώμα μου:είναι δυνατό σαν μια δάφνη
αλλά δεν γεννήθηκα στη Δήλο:
δεν είμαι Απόλλωνας, γι’αυτό αν πηγαίνω στην παλαίστρα
μπορεί να με νικήσει κάποιός άλλος.
είμαι ικανός στο δόρυ και επιδέξιος στο σπαθί
πήρα μέρος σε πολλές μάχες
αλλά δεν είμαι Άρης, ο πολεμικός θεός,
και μπορεί να με σκοτώσουν στην επόμενη σύγκρουση.
Όχι όμως απο τους Διόσκουρους απο τον Έρμη,
γιό του Διός και Θεό της ρητορικής.
είμαι καλός ναυσιπλόος στο κουπί, στο πανί μου αρέσει,
στο πλοίο μου, να πλανώμαι στη θάλασσα μακριά απο την ακτή
αλλά εγώ δεν ορίζω τα κύματα και τους ανέμους
όπως ο Ποσειδώνας , ο βασιλιάς των θαλασσών.Είμαι δίκαιος ,αλλά δεν θα δικάσω
μετά τον θάνατό μου όπως ο Μίνωας.
Δεν θα μπορούσα να καταβάλλω μ’ ένα χτύπημα έναν ταύρο, όπως ο Ηρακλήςδεν θα μπορούσα να σκοτώσω το Μινώταυρο ,σαν το Θησέα
ποτέ δεν θα αποκτήσω μια πανοπλία φτιαγμένη απο τον Ήφαιστο
ούτε μια ωραία γυναίκα σαν την Αφροδίτη.
Γιατί η κατοικία μου είναι στη Ρώμη, όχι στον Όλυμπο.
Δεν είμαι άλλο απο ένας κοινός θνητός,
ένας άνθρωπος
αλλά δυνατός , ικανός, ευφυής και δίκαιος,
στα ανθρώπινα μέτρα.
και αυτό είναι αρκετό.
Υ.Γ.1 το σημείωμα της Κατερίνας Κούνεβα το βρήκα στο ιστολόγιο π. Λίβυος
Υ.Γ.2 το ποίημα το ανέσυρα απο το βιβλίο του Ρήγα Καππάτου και του Pedro Lastra «Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ» απο τις εκδόσεις ΕΚΑΤΗ
Το Σεπτέμβρη…
Μεταξύ Σάμου και Ικαρίας …το χέρι του μαραδό χαιδεύει την Θάλασσα ,τον Ήλιο το φως της Νύχτας ,τα λιόδεντρα ,τα αμπέλια….τα νερά …
το Σεπτέμβρη θα λύσουμε τις σιωπές μας!
Το κυνήγι της αλεπούς…
ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ……………………….
Υ.Γ1.Αλεπού ο Θρύλος;….(η απάντηση αργά το βράδυ)
Υ.Γ. με 3 σφαίρες μας ετελείωσαν γαμώ την βασίλισσά τους
Μέρες που είναι…
Μέρες που είναι , λόγω Απoκριάς , σκέφτηκα να το στολίσω το Χέρι …Σάμπα Βραζιλάνες και άλλα παρελκόμενα….
Όμως …………..
Γάζα – 29/2/2008 – PIC. Ο αναπληρωτής Υπουργός Άμυνας [του Ισραήλ] Ματάν Βιλνάι δήλωσε στο Ραδιόφωνο του Ισραηλινού Στρατού την Παρασκευή: «Όσο τα πυρά των [ταξιαρχιών] Κασάμ εντείνονται και οι πύραυλοι φτάνουν σε μεγαλύτερο βεληνεκές, [οι Παλαιστίνιοι] θα φέρνουν πάνω τους ένα μεγαλύτερο ολοκαύτωμα γιατί θα χρησιμοποιήσουμε όλη μας τη δύναμη για να αμυνθούμε», σύμφωνα με την [εφημερίδα] Χααρέτζ.(απο το Indy.gr)
Ομως………………………………..
Τον θάνατο νεαρού αλλοδαπού στο κέντρο της Αθήνας, μετά τον άγριο ξυλοδαρμό του από τρεις αστυνομικούς, κατήγγειλαν στην Ομάδα Δικηγόρων για τα Δικαιώματα των Προσφύγων πολλοί αυτόπτες μάρτυρες του περιστατικού. Οπως αναφέρουν οι μάρτυρες, αναζητούσαν επί έξι ημέρες τα ίχνη του θύματος που είχε διακομισθεί με ασθενοφόρο σε νοσοκομείο, αλλά οι υπεύθυνοι του αστυνομικού τμήματος Ακροπόλεως στο οποίο απευθύνθηκαν αρνήθηκαν να τους δώσουν τη παραμικρή πληροφορία…..
(απο την Ελευθεροτυπία και τον Χρήστο Ζέρβα )
Γαμώτο !!!
Πως θα ξορκίσουμε το κακό ;
Ξορκίζεται το κακό ;
Η μικρούλα Κωνσταντίνα μου ζήτησε να βάλω στο Βlog τούτη την Ζωγραφιά της…
Μου εξήγησε η μικρούλα μου πως το ένα μάτι κλαίει το άλλο γελά …..
Ενα δέντρο μόνο του…
Η ζωή στα χαλάσματα, το παρελθόν που πάντα κουβαλάμε…
Υ.Γ. η φωτογραφία είναι του μαραδό απο το κάστρο του Πυθαγορείου στην Σάμο
To Φανάρι
Επιστροφή …
Απο την Νέα Υόρκη πίσω στα Βαλκάνια για το Σαββατοκύριακο …
Το Φανάρι φωτίζει, το μονοπάτι στην ομίχλη . Τρίζουν οι παλιομένες αρβύλες και η κάπα σου τον αέρα σκεπάζει.
Μην σταματάς να λές για τα όνειρά σου , η νύχτα θα τα φυλάξει μέχρι το ξημέρωμα.
Ας πιούμε , το μυαλό μου γυρνά ξανά και ξανά …
Ας ξαποστάσουμε κάτω απο τούτο εδώ το δένδρο,
ας τραγουδήσουμε μέχρι το ξημέρωμα .
Με ρώτησες :O ήλιος χωράει στο Φανάρι μας;
Sivan Cohen – Vocals,
Eli Amarilio – Oud,
Mandol Maor Rosenberg – Contrabass,
Yaron Elimelech – Drums (
Τα τρία σκυλιά …
Κλείνω τον κύκλο αυτό που άνοιξε με αφορμή την φωτογραφία αυτού του σκύλου
με το απόσπασμα του Μινγκους του μεγάλου μπασίστα της τζαζ από το βιβλίο του με τίτλο «χειρότερα κι από σκυλιά»
…«Θα σου πω για ένα πιτσιρίκι που κάποτε πίστευε , όπως κι εσύ. Γεννήθηκε πιστεύοντας μα μεγαλώνοντας οι πάντες γύρω του, αρχίζοντας από τους γονείς του και τις αδελφές του και τους δασκάλους του, οι πάντες έμοιαζαν να λένε πως ότι πίστευε ήταν λάθος. Κι αυτοί , βέβαια , έλεγαν πως πίστευαν και προσεύχονταν κι επικαλούνταν τον Θεό και τον Ιησού Χριστό, μα μόνο για λίγα λεπτά την εβδομάδα ,όταν πήγαιναν στην εκκλησία .Έτσι λοιπόν ,το πιτσιρίκι απόκτησε δυό προσωπικότητες ,η μια τόσο ειλικρινής όσο και η άλλη κι αργότερα προστέθηκε και μια Τρίτη ,γιατί μ’ αυτή την Τρίτη ,μπορούσε να στέκεται απ’ έξω και να παρατηρεί ψυχρά και αντικειμενικά τα κατορθώματα των άλλων δύο. Η αιτία για όλα αυτά ήταν ότι υποπτεύονταν πως ίσως οι άπιστοι να είχαν δίκιο , ίσως να μην υπήρχε τίποτε για να πιστέψει κανείς. Αλλά αν αποδέχονταν απόλυτα μια τέτοια άποψη και απέρριπτε όλα τα όμορφα, τίμια πράγματα , θα ήταν σα να έχανε όλα όσα θα μπορούσε να κερδίσει αν δεν είχε πάψει να πιστεύει στην πίστη»
«Τι είπες Μίνγκους; Δεν το ΄πιασα.»
«Ήθελα να συνεχίσει να πιστεύει και στην πίστη και στην απιστία. Η πραγματική έρευνα άρχισε όταν το πιτσιρίκι συνειδητοποίησε πως οι δύο εαυτοί του –οι τόσοι διαφορετικοί, όσο διαφορετικός είναι ο άντρας από την γυναίκα- θα μπορούσαν να μορφώσουν μια νέα τελειότητα αν συνεργάζονταν . Κοίτα, Φάτς , υπόθεσε πως δείχνεις σ’ έναν άνθρωπο ένα σανίδι με τρύπες διαφορετικού μεγέθους πάνω του, τον πας σ’ ένα ξυλάδικο και του ζητάς να βρει το ταίρι της σανίδας . Δεν μπορεί να βρεί σανίδι με ακριβώς ίδιες τρύπες . και τότε σε πλησιάζει ένα παιδάκι με πέντε μαδέρια στα χέρια του και σου λέει , «βάλε μερικούς μεντεσέδες σε τούτα τα μαδέρια και στο σανίδι σου πρόσθεσε χερούλια και κλειδαριές . Τοποθέτησε τούτο τον τοίχο από πόρτες όπου θέλεις. Κλείνε τις πόρτες όταν αποζητάς τη σιωπή, άνοιγέ τες όταν ψάχνεις την αλήθεια. Γιατί δε γίνεται να βρεθεί τυχαία σανίδι που να ταιριάζει με την αλήθεια του δικού σου σανιδιού , εκτός κι αν κόψεις δυό σανίδες με την ίδια αλήθεια την ίδια στιγμή.»
«Τι λές , Μίνγκους; Τι στο διάολο είσαι , προφήτης ;Τι σόι σανίδι είναι αυτό; Είναι άσπρο σανίδι η μαύρο σανίδι;»
«Δεν προσπαθώ να σε πείσω για τίποτα ,Φατς . Εσύ με ρώτησες κι απλώς σου απαντώ.»
«Συνέχισε μωρό μου , παίξε το καλύτερο σόλο σου για την ψυχή του γερό-Φατς. Μόνο περίμενε μια στιγμή να σου πω τι έπιασα μέχρι τώρα ,να δείς αν καταλαβαίνω σωστά . Λοιπόν έχεις δύο εαυτούς που κάπου συναντιούνται , μα είναι τελείως διαφορετικοί , όπως να πούμε οι άντρες έχουν ψωλή και οι γυναίκες μουνί.»
« Προσπαθώ να σου μιλήσω για αντίθετα πράγματα , Φατς ,για δύο τελείως διαφορετικές δυνάμεις. Η απόλυτη τελειότητα και η απόλυτη έλλειψη τελειότητας είναι και οι δυό τελειότητα όταν κρίνονται ξέχωρα η μια από την άλλη . Η καταστροφή ξεκινά από αυτή καθαυτή την ιδέα του αγώνα.»
«Η πάλη και ο ανταγωνισμός μεταξύ του εγώ μου που είναι ζώο-διάβολος και του εγώ μου που είναι θεός μοιάζει να δείχνει πως το ένα υπάρχει σε βάρος του άλλου.»….
*απο το βιβλίο «χειρότερα κι απο σκυλιά» του Τσάρλς Μινγκούς
εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑ
*οι φωτογραφίες είναι του tm Marcello
ο κύκλος ¨:»χειρότερα από τα σκυλιά» ,»ο σκύλος», «Θέλω να είμαι ο σκύλος», «τα τρία σκυλιά»…ελευθερώθηκε!
Καλλίδρομος με Τσιπουράκι!!!
Στις 7 Οκτώβρη στο χωριό Καλλίδρομο στο όρος Καλλίδρομο ο σύλλογος του χωριού θα στήσει μια γιορτή για το Τσίπουρο ….με προβατίνα κοκκινιστή! λουκάνικα ,κρέατα γενικώς… (λεπτές γεύσεις) ,κάτω απο την πουρνάρα στην πλατεία δίπλα στην εκκλησιά του χωριού.
*από την Εθνική οδό στρίβετε αριστερά (με προσοχή!!! ) στην διασταύρωση για Ρεγγίνη μετά τα Καμμένα Βούρλα*
Το Τσίπουρο είναι Χωρίς Γλυκάνισο
Ο Τρύγος
Ἄσπρα σπίτια, κάτασπρα,
τὰ βερικοκιὰ τὰ κεραμίδια,
γαλανὰ παραθυρόφυλλα,
τ’ ἄλογα τὰ κανελιὰ μὲς στὸν αὐλόγυρο,
τ’ ἄσπρα μὲς στὸ πράσινο,
τὰ μπαλκόνια μάλαμα καὶ θάλασσα.
Τὰ μουλάρια στὸν ἀνήφορο τῆς πέτρας,
καὶ τὰ γαϊδουράκια μὲς στ’ ἀγκάθια,
ψάθες καὶ μαχαίρια καὶ καλάθια μὲς στ’ ἀμπέλια
γέλια.
Δάχτυλα καὶ γόνατα,
στήθια καὶ σαγόνια
μὲς στὸ μοῦστο ματωμένα,
κόκκινες φωτιὲς κι ἱδρώτας,
στὶς κατηφοριὲς
τὸ χρυσὸ κακάρισμα τῆς κότας.
Κι ὅπως γαλανίζει τὸ βραδάκι,
τὸ μαβί, τὸ βιολετί,
νὰ κι ἡ Παναγιὰ στὴ δημοσιά,
πλάι στὰ κάρα, στὰ κουδούνια, στὰ σταμνιὰ
καὶ στὰ κλαδωτὰ μαντίλια,
νά τη ἡ Παναγιὰ
νὰ κρατάει στὴν ἀσημένια της ποδιὰ
πέντε ὀκάδες κόκκινα σταφύλια.
Γιάννης Ρίτσος
Τα Πάντα Ρει
Και Καλό Χειμώνα Πατριώτες!
Τόσο κοντά , τόσο μακριά.
τόσο κοντά , τόσο μακριά …
αμετακίνητα σε τοπίο σκληρό , άγριο , άγονο,
με φως σκληρό να τα λούζει
σαν δυό σκιές
σαν τους ανθρώπους.
Αυτός ο τόπος πονά και όταν πονά γεννά!
ΤΟ ΧΕΡΙ 