Ποιήση
που πας καραβάκι με τέτοιους καπεταναίους;
Έτσι το φέρνουν οι καιροί
κι οι βουρλισμένοι χρόνοι,
ο καπετάνιος στο πανί,
κι ο ναύτης στο τιμόνι
(αν όχι τώρα πότε;)
ζωγραφίζει η Κωνσταντίνα
οταν μυρίζει το βρεγμένο χώμα…
Την αναζητώ αυτή την μυρωδιά, την κυνηγώ,σαν τρελός …είναι η ερωμένη μου.
Να την κλείσω θέλω σε διάφανο μπουκάλι …κι ύστερα να το σπάσω
να πλημμυρίσει ο τόπος ,τα σοκάκια ,
να τυλίξει τις Κολόνες στο λόφο .
Μοιάζει με τον δεσμοφύλακα που ξεκλειδώνει την βαριά σιδερένια πόρτα ,για την απογευματινή βόλτα.
Η βροχή και το χώμα …το χώμα και η βροχή
το Χέρι μπήγω, στην λάσπη ,στην σάρκα
ανακατεύω …ακούω,μυρίζω….ελευθερώνω και ελευθερώνομαι!
Αγαπημένε μας σύντροφέ ποιητή…
Αυτά είπε ο ναυτεργάτης Χρήστος Παντελίδης στην κηδεία του Νίκου Καββαδία ,στις 11 Φεβρουαρίου 1975 .
Αγαπημένε μας σύντροφέ ποιητή
Ο χθεσινός άνεμος έφερε σε μας τους ναυτεργάτες το πιο θλιβερό ραπόρτο . Το φορτηγό που περίμενες να σε πάρει , καθυστέρησε. Είναι τραβερσωμένο καταμεσίς του ωκεανού , ζωσμένο πούσι. Στα ποστάλια τέλειωσαν τα ματσακονίσματα .Οι ναύτες, κρεμασμένοι στις σκαλωσιές ,βάφουν τις άγκυρες τραγουδώντας τα δικά σου τραγούδια. Οι καπεταναίοι δοκιμάζουν την μπουρού. Το σάρβευ σε λίγο τελειώνει. Ένας μαρκόνης ανήσυχος, χθες αργά έστειλε το ραπόρτο στ’ αγαπημένα σου Μαραμπού , να μην γρυλλίζουν πια…‘‘ Αν ο Κολόμπος ανακάλυψε την Αμερική, εμείς βρήκαμε την δικιά μας ήπειρο να ξεμπαρκάρουμε…’’ μας έλεγες. Μα εσύ τη βρήκες . Ποιο τσακισμένο καραβοφάναρο σε πέταξε σ’ τούτες εδώ τις στεριές ; Πες μας αν είναι αυτό το λιμάνι που άθελά σου φουντάρισες. Τοίμασε για μας ένα ντοκ να δέσουμε πριμάτσα…
Ο Μάρτης! Αχ αυτός ο Μάρτης! Ξαναγεννιόσουν κάθε Μάρτη! Άργησε φέτος . Όπως άργησε και το φορτηγό . Με το φορτηγό που θα αποχαιρετούσες τους γνωστούς απ’ όλα τα λιμάνια του κόσμου…Όλα άργησαν για σένα φέτος. Μονάχα ’συ βιάστηκες για το ταξίδι σου τ’ αλαργηνό . Αγαπημένε μας ποιητή .Καλό ταξίδι .
Δεν κουνάμε τα μαντήλια μας . Αυτό είναι για τους αταξίδευτους στεριανούς. Εμείς τα δικά μας τα πλέξαμε σαλαμάντρα .Και θα δέσουμε τις καινούργιες παντιέρες στα ξάρτια . Τις παντιέρες που στο κέντρο τους θάχουν τη γαλάζια σου ζωγραφιά .
Αδερφέ μας ποιητή. Ξεκουράσου στη τελευταία σου κουκέτα . Στην πιο μικρή καμπίνα που γνώρισε ποτέ ναυτικός …Εμείς θα πάμε για σκάντζα βάρδια . Ενα καράβι που πλέει αλάργα , χαμένο στο πούσι , αν βρείς την ρότα του θα μας πάρει .
Για καλό κατεβόδιο , εμείς οι ναυτεργάτες σύντροφοί σου , σου αφήνουμε λίγο ,φιλτραρισμένο από τα μάτια μας , θαλασσινό νερό. Είναι μαζεμένο από της θάλασσας τον καθάριο βυθό…Γειά σου
Χρήστος Παντελίδης
Αρχείο Ζυράννας Ζατέλη
Ιανουάριος 1981,τεύχος 1 Οδός Πανός
Υ.Γ. ευχαριστώ από τα βάθυ της καρδιάς τον φίλο μου τον Κληρούχα τον Γιάννη Καχραμάνη γιατί μου ‘‘φανέρωσε’’ τούτα τα θαλασσινά λόγια.
Υ.Γ. το Θέμα για τον Νίκο Καββαδία είναι παλιό και περιλαμβάνεται και στην σελίδα Ιστορίες του νερού και της θάλασσας .Αφορμή τα 34 χρόνια απο το τελευταίο ταξίδι του…
<
…με ήβραν…
καθώς τα νερά πηγαινοέρχονται, τα πετάλια του ποδήλατου γυρνάνε στον αέρα, ο δρόμος πλημμύρισε ομπρέλες ,ήρθαν να με συναντήσουνε…
Εαυτούληδες
Ως ωραία ήταν μου απόψε η λύπη,
ήρθαν όλα σιωπηλά χωρίς πάθη
και με ήβραν —χωρίς κανέν’ να μου λείπει—
τα λάθη.
Κι ως τα γνώρισα όλα-μου γύρω — μπραμ-πάφες
όλα κράταγαν, τρουμπέτες και βιόλες
—ΕΑΥΤΟΥΛΗΔΕΣ που με βλέπαν, oι γκάφες-
μου όλες.
A!… τι θίασος λίγον τι από αλήτες
μουζικάντες μεθυσμένους και φάλτσους,
έτσι ως έμοιαζαν — με πρισμένες τις μύτες—
παλιάτσους.
Και τι έμπνευση να μου δώσουν τη βέργα
μπρος σε τρίποδα με κάντα μυστήρια,
όπου γράφονταν τ’ αποτυχημένα-μου έργα
—εμβατήρια!
Α… τι έμπνευση!… Μαιτρ του φάλτσου ‘γώ πάντα,
με τη βέργα-μου τώρα ψηλά —λέω— με τρόμους
νά, με δαύτη-μου να παρελάσω τη μπάντα
στούς δρόμους.
Kι ως πισώκωλα θα παγαίνω πατώντας,
μες σε κόρνα θα τα βροντούν και σαντούρια
οι παλιάτσοί-μου — στον αέρα πηδώντας —
τα θούρια…
Γιάννης Σκαρίμπας
(από τη συλλογή Εαυτούληδες 1950)
Υ.γ.είναι από το περιοδικό Περίπλους τ. 44, Μάρτιος-Ιούνιος ’97
Ενα Στόμα…
Το κόκκινο το πράσινο το κίτρινο το λουλακί… χρώματα σκεπάζουν τους τσίγκους, κρύβουν την σκουριά,
και η αλμύρα την προσμονή του ερχομού,την προσμονή του αποχαιρετισμού, ποτίζει .
Ενα Στόμα , ξεστομίζει βρισίες ,λόγια ερωτικά, ρουφά το κραγιόν απο τα χείλια πουτάνας και βάφει τους μεταλλικούς τοίχους του λιμανιού.
Πίσω η μπρός
πίσω απο το μαύρο ,
πίσω απο το άσπρο
….η Θάλασσα.
ο Ποσειδώνας τα νερά τάραξε,
άγρια μας κοιτά
και ο αγέρας παίρνει μακριά τα μάτια, τα λόγια…
τα κύματα, το ναό σκέπασαν. ..
Τούτη η εικόνα μου πέρασε απο το μυαλό αυτό το πρωινό της Δευτέρας , ας την πάρει το πέλαγος λοιπόν ….
Εξαιρετική η φωτογραφία σου gemmamou
To Φανάρι
Επιστροφή …
Απο την Νέα Υόρκη πίσω στα Βαλκάνια για το Σαββατοκύριακο …
Το Φανάρι φωτίζει, το μονοπάτι στην ομίχλη . Τρίζουν οι παλιομένες αρβύλες και η κάπα σου τον αέρα σκεπάζει.
Μην σταματάς να λές για τα όνειρά σου , η νύχτα θα τα φυλάξει μέχρι το ξημέρωμα.
Ας πιούμε , το μυαλό μου γυρνά ξανά και ξανά …
Ας ξαποστάσουμε κάτω απο τούτο εδώ το δένδρο,
ας τραγουδήσουμε μέχρι το ξημέρωμα .
Με ρώτησες :O ήλιος χωράει στο Φανάρι μας;
Sivan Cohen – Vocals,
Eli Amarilio – Oud,
Mandol Maor Rosenberg – Contrabass,
Yaron Elimelech – Drums (
17 Νοεμβρίου του…
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤ’ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα
Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές
Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
Από φόβο μήπως έρθουμε
Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.
Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,
Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,
Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,
Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά
Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.
Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,
Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.
Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,
Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,
Είναι ο σκοπός και το τέλος.
ΝΤΥΛΑΝ ΤΟΜΑΣ
μετάφραση: Βίλκη Τσελεμέγκου-Αντωνιάδου
Ο σκύλος…
…ο σκύλος ακολουθεί την ίδια διαδρομή καθημερινά .
καμιά φορά τρέχει ,
αλλά πάντα το δρόμο περνά αδιάφορα, χωρίς το φόβο για τα αυτοκίνητα.
Τον βλέπω ,τον παρατηρώ καθημερινά, έχει δυνατά πόδια ,μουσούδα υγρή δεν σηκώνει χάδια από τον οπουδήποτε ,ξέρει καλά τους δρόμους της πόλης αλλά του αρέσει να ακολουθεί την ίδια διαδρομή ..τον δρόμο με τις νεραντζιές.
όμως του αρέσει να τρέχει στα λιβάδια που και που.
Ποιά λιβάδια; αυτά που απλώνονται μετά την μεγάλη πόλη .
Η λάσπη στα λιβάδια έχει άλλη μυρωδιά και την γουστάρει
Η πόλη η μεγάλη πόλη είναι γεμάτη χόρτα ψηλά χόρτα
Η μεγάλη πόλη είναι ένα λιβάδι
και ο σκύλος μας γουστάρει να την τρέχει
μέχρι τα μάτια του να χαθούν στον αέρα , από τον αέρα.
Έρως!Σκόνη!Όνειρο!
by-pax-palosia
Έρως… προκλητικός!
Κρυμμένοι στο μπλέ , στο κόκκινo .
Ηδονή σαν στήλη Ναού χορταριασμένου ,
πνιγμένου στην νύχτα, στην μέρα,
υγρός όσο ποτέ.
Προκλητικά όμορφος!
Υ.Γ
Μήπως για τα δεινά μας αιτία είναι η έλειψη του Έρωτα ;
Λόγια λόγια…λόγια
Λέξεις βαριές , εκκωφαντικές, σαν πυροτεχνήματα…γραφειοκρατία.
Ενα βλέμμα… καθαρό σαν το τρεχούμενο νερό
Ενα νεύμα… σαν τον πρωινό άεράκι
Πράξη.
Καβαλάρηδες να σηκώνουν σκόνη κι όνειρο!
Η Μάνα Γη…
Η Γη , η μάνα Γη
τα παιδιά της γεννά
με πόνους .
Άσπρο, πράσινο, κίτρινο ,μαύρο ,κόκκινο …στα μαλλιά της
ο πίνακας ,κρεμασμένος στραβά στο δέντρο ψηλά στο βουνό
τώρα επιπλέει στην θάλασσα
ανάμεσα σε κολυμβητές , σε κομμάτια ξύλου , κι ένα σωσίβιο.
Ο κρουνός τραντάζεται !
Η Μάνα Γη ξεδιψά, στα νερά τα παιδιά της πετά…
να μάθουν να κολυμπούν …η θα πνιγούν!
«Καλώς» …..σας βρήκα…
γυαλίζει η τρομπέτα…
η τρομπέτα ,
ο ήχος της με ακολουθεί, σαν γυναίκα, σαν την βροχή
αγκαλιά με τα λόγια, γυαλίζει στην νύχτα.
τι νύχτα κι αυτή!
Κι ο πρωινός αέρας κλόουν ακουμπισμένος στα λυτά πανιά .
Η αλύσίδα στάζει θαλασσινό νερό…
ΚΑΘΑΡΣΗ
Μεγάλη Τετάρτη
Τρύπησε τα νερά , το φως γλύστρησε
Σιωπή …
Μαρμάρινο συντριβάνι ο κολυμβητής στον ουρανό βουτάει
Στήλη φωτός
στήλη νερού
η Θάλασσα τα κύματα ελευθερώνει παρά την θέληση του Ποσειδώνα.
Ο Βουτηχτής στα νερά χάθηκε
(ψάχνοντας το τέρας)
ΤΟ ΧΕΡΙ 
