Ενθύμιο γλεντιού…

Posted on 15/03/2014 Updated on 15/03/2014

χωριό Καλλίδρομο, στο καφενείο του Τάκη

φώτο Θάνος Τσιμέκας

Λάθος Τρένο..

Posted on 16/05/2011 Updated on 16/05/2011

μας πάει στις θάλασσες που τόσο λαχταράμε…

Αποσπάσματα απο το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη «Το ταξίδι που λέγαμε» απο τις εκδόσεις Καλέντης
Μουσική – Ενορχήστρωση – Programming: Μαρία Πανοσιάν
Πιάνο: Μαρία Πανοσιάν
cd Πατώματα Βρεγμένα
Σ’όλη μου τη ζωή υποτίθεται ότι εψαχνα για ασφάλεια.
Κάπου να ακουμπήσω.
Κάπου να νιώσω προστασία.
Ψεύδος!Ψεύδος πλανερό.
Η αλήθεια είναι πως με παρέσερνε ένα άγριο κύμα.
Μια μανία αυτοκαταστροφής.

Ακόμα κι’αυτή η ψευδεπίγραφη ανάγκη της ασφάλειας παγίδα ήταν.
Για συντριβή.
Ήθελα να οδηγήσω την ψυχή μου στο λαγούμι της ασφάλειας για να την ξεκοκκαλίσω με την ησυχία μου.
Αυτό ήταν.
Καλέ τι να τα κάνω εγώ τα λουκέτα,τους σύρτες και τις κλειδαριές;
Αν δε διέκρινα στο βάθος του ορίζοντα ένα λυσσασμένο σκύλο να έρχεται ορμητικά καταπανω μου
με σκοπό να με ξεσκίσει,δε μπορούσα να ανάψω ηδονικά το τσιγαράκι και να θαυμάσω το ηλιοβασίλεμα.

Την έφαγα τη σουγιαδιά αλλά μυαλό δεν έβαλα.
Ποτέ δεν πέρασα απο κόσκινο τις φιλίες μου.
Περάστε κόσμε!
Μια ζωή!
Και ξέρω οτι θα το ξανακάνω κι’ας την πάτησα.
Και θα την ξαναπατήσω.
Όταν τα κάνω θάλασσα δεν θέλω να μου χώνουν το κεφάλι μέσα να πνιγώ.
Ούτε να μου πιάνουν το λαιμό για να με σώσουν.
Να μου δείχνουν μόνο πιο πέρα, στην άκρη του ορίζοντα τα θαλασσοπούλια.

Είναι άνοιξη!
Απόβραδο!

Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα.
Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να κουβαλήσει τόση ομορφιά.
Σαν να φορτώνεις στην ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι.
Φουσκώνουν οι φλέβες μου. Πονάει το αίμα μου.Παλεύουν να βλαστήσουν οι σπόροι μέσα μου και δεν υπάρχει χώμα να ριζώσουν.
Δεν υπάρχει αρκετό νερό να ποτιστούν.

Όταν έπρεπε να κόψω όλους τους άγριους θάμνους να ελευθερωθεί το τοπίο, δεν το κανα.
Λυπήθηκα τα φίδια που δεν θα χαν φωλιές να κρυφτούν.

Όταν έπρεπε να φυλάξω λίγο νερό για ώρα ανάγκης δεν το κανα.
Λυπήθηκα τα αδέσποτα που διψούσαν.

Τώρα;

Πως να φυτρώσουν οι βολβοί;
Πως να ποτιστούν τα όνειρα;

Παρ’όλα αυτά δε λέω πως δε βρίσκω κάποιες λύσεις.
Πάντα υπάρχει ένα ξεχασμένο άδειο κονσερβοκούτι στην ψυχή μου.
Μου φτάνει για να φυτέψω ένα λουλούδι »εποχιακό».
Δεν ξερω αν υπάρχει αλλο πλάσμα επι της γης που ν αγαπάει τόσο το εφήμερο όσο εσύ μου είπε κάποτε ένας εραστής μου.Αμέ υπάρχει, οι πεταλούδες του απάντησα.

Εγώ οτι νιώθω, οτι σκέφτομαι, οτι συναντώ το ζουλάω άθελα μου, το σφίγγω περισσότερο απ’ότι χρειάζεται. Περισσότερο απ’ότι πρέπει.
Καμιά φορά και χωρίς να το επιθυμώ το πετάω.
Ακόμα κι αν είναι το καλύτερο.
Ακόμα κι αν το αγαπάω.
Ακόμα κι αν μην άξιζε να το αγαπήσω……
ή ακόμα κι ας μην άξιζα εγώ να αγαπηθώ.

Εξώφυλλο-Χαριτίνι Κυριάκου
Εικαστική επιμέλεια-Άννι Δαμιανού

cd label : OnAir music – 2011 –

Music-Instrumentation – programming by Maria Panosian 2011
Piano : Maria Panosian

Cover-Haritini Kyriakou
Artwork-Annie Damianou

«Είμαι αυτοδίδακτος και όταν εκτελώ το όργανο δίνω την ψυχή μου.»

Posted on 06/02/2011 Updated on 06/02/2011

Έφυγε απο την ζωή ο κλαρινίστας Γιάννης Βασιλόπουλος
***Γεννήθηκα στο Αγρίνιο το 1939. Ο πατέρας μου και η μάνα Αγρινιώτες. Ο παππούλης μου Γιάννης Βασιλόπουλος από την Κωνσταντινούπολη, ήρθε στην Φιλιππιάδα.
Η γιαγιά μου από το Μεσολόγγι. Τσιγγάνα. Είμαστε Χρισ…τιανοί Ορθόδοξοι. Υπηρέτησα φαντάρος στην Τρίπολη. Τα καλύτερα κλαρίνα που άκουγα τότες, ήταν: Ο Χαράλαμπος Μαργέλης, ο Κώστας Φουσκομπούκας ο πατέρας του Αριστείδη Μόσχου, ο Βασίλης Τουρκοβασίλης από την Πρέβεζα, ο Βάγιος Μαλλιάρας και ο
Γουρνόπουλος από τη Βουργιά Μεσολογγίου. Οι θείοι μου, Κώστας και Γρηγόρης έπαιζαν κλαρίνο. Ο Χριστόφορος σαντούρι, ο Μήτσος τραγουδούσε μαζί με τον
πατέρα μου Γιώργο Βασιλόπουλο, από τα καλύτερα κλαρίνα, με έβγαλαν στην πιάτσα.

Εμάς ποτέ δε μας είπαν «Γύφτοι». Επίσημα ντυμένοι έρχονταν και μας έπαιρναν με τα άλογα για τους γάμους και τα πανηγύρια. Αιτωλοακαρνανία, Αρτα, Πρέβεζα,
Πάτρα σέβονταν τα όργανα. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν προσωπικότητες. Στην Αθήνα ήρθα 18 χρονών. Πρώτο μαγαζί του Δημήτρη Μασούρα στην Ομόνοια «Ο Ευρώτας» μετά με τον Δημήτρη Ζάχο στην Πλατεία Βάθης στην «Ζούγκλα». Έπαιξα με τον Κώστα Ρούκουνα στην Ηπείρου, τη Σοφία Κολλητήρη, την Τασία Βέρα, τον
Γιώργο Παπασιδέρη, Γιώργο Μεϊντανά και πολλούς άλλους. Μ’ άκουσε ο Στέλιος Καζαντζίδης και μ’ έβαλε στο δίσκο στην Κολούμπια. Το μεροκάματο 30-60 δραχμές
στις αρχές του ’60. Τώρα είμαι πρώτο όνομα και είναι ανάλογο. Είμαι αυτοδίδακτος και όταν εκτελώ το όργανο δίνω την ψυχή μου. Όπως αγαπώ το παιδί μου πιο καλά αγαπώ το όργανο. Ακου να σου πω, εγώ παίζω το ΛΑ κλαρίνο είναι πιο σωστό από το ΝΤΟ δεν το αγριεύει το όργανο, το ΛΑ είναι γλυκό. Το κλαρίνο πο ‘χω το πήρα
100 δραχμές από το σακούλι ενός Βλάχου. Είναι πάνω από 100 χρονών όργανο. Ο άνθρωπος δεν ήξερε τι μου ‘δώσε. Το παν στο κλαρίνο είναι το φύσημα και οι ανάσες.
Το φύσημα πρέπει να ‘ναι ταιριασμένο με τα δάχτυλα, διαφορετικά «αλλού παπάς κι αλλού τα ράσα του». Η ανάσα από τη μύτη μόνη της. Μόνο εγώ να το καταλαβαίνω. Αμα το νιώσει ο ακροατής, πάει χάλασε το κομμάτι. Κάποτε με κάλεσε ο Μίκης Θεοδωράκης και με πήρε και με πήγε ο Γιάννης ο Πέτσας (κιθάρα). Όταν πήγα στο Στούντιο, ήτανε 30 με 40 μουσικοί και ο Μίκης Θεοδωράκης μου ‘δώσε την παρτιτούρα και λέω του Γιάννη: «Τι μου δίνει εδώ; Μου ‘δώσε μια παρτιτούρα». «Μαέστρο, δε διαβάζει τις νότες», του είπε ο Γιάννης και ο Μίκης ήθελε να με διώξει και όπως κάθησε στο πιάνο του λέω: «Δάσκαλε παίξε και θα το παίξω». Τα ‘χασέ ο Μίκης και γυρίζει και λέει: «Πώς είναι δυνατόν να κρατάει τόσες φωνές στο μυαλό του!» «Ώσπου να πάμε στη Θεσσαλονίκη» μου λέει, «θα σε μάθω μουσική». Εν τω μεταξύ τον πιάσανε – Χούντα ήτανε και δεν είχα την τύχη να προλάβω να διαβάσω μαζί του.

Από μικρός μ’ άρεζε η Βυζαντινή μουσική, παίρνω το όργανο, συγκεντρώνομαι και κατεβάζω αυτά που θέλω και πατάω στους δρόμους της Βυζαντινής μουσικής Ραστ Σαμπάχ Ουσάκ Νέβα Γιαβέντι. Μπορώ να παίζω τα πιο δύσκολα κοντσέρτα, αρκεί να τ’ ακούσω μια φορά. Έχω παίξει κλαρίνο στο δίσκο του Σταύρου Ξαρχάκου «Η Ελλάδα της Μελίνας». Τι άλλο θέλεις! Έχω 3 κορίτσια και 2 αγόρια παντρεμένα και μ’ εγγόνια. Τη γυναίκα μου την έχασα. Μ’ αρέσει το ωραίο ντύσιμο, το βρήκαμε από τη γενιά του πατέρα μας. Είναι παράδοση. Ο άνθρωπος δεν ζει για να γεμίζει την κοιλιά του αλλά για να μοσχοβολάει.
πηγή :Ελληνικό Καλειδοσκόπιο